II CNP 51/08
-
Data orzeczenia:
-
Organ orzekający:
-
Izby:
-
Jednostka obsługująca sprawę:
-
Forma orzeczenia:
-
Typ składu:
-
Skład sędziowski:
Powołane przepisy:
Informacje o źródle orzeczenia:
- Link do źródła orzeczenia
-
Data publikacji:18-04-2014
Dodatkowe informacje:
-
Sprawy przywołane w treści orzeczenia:III CNP 34/06
Pełny tekst orzeczenia
Sygn. akt II CNP 51/08
POSTANOWIENIE
Dnia 20 czerwca 2008 r.
Sąd Najwyższy w składzie:
SSN Grzegorz Misiurek
po rozpoznaniu na posiedzeniu niejawnym w Izbie Cywilnej w dniu 20 czerwca 2008 r.,
skargi A. S.
o stwierdzenie niezgodności z prawem prawomocnego wyroku Sądu Apelacyjnego z
dnia 12 stycznia 2006 r., sygn. akt I ACa (…),
wydanego w sprawie z powództwa A. R.
przeciwko A. S.
o ochronę dóbr osobistych,
odrzuca skargę i oddala wniosek radcy prawnego A. F. o przyznanie kosztów
nieopłaconej pomocy prawnej udzielonej skarżącemu z urzędu.
Uzasadnienie
Skarga o stwierdzenie niezgodności z prawem prawomocnego orzeczenia,
wprowadzona do kodeksu postępowania cywilnego ustawą z dnia 22 grudnia 2004 r. o
zmianie ustawy - Kodeks postępowania cywilnego oraz ustawy - Prawo o ustroju sądów
powszechnych (Dz. U. z 2005 r. Nr 13, poz. 98), stanowi jeden z instrumentów realizacji
konstytucyjnej zasady odpowiedzialności odszkodowawczej Skarbu Państwa z tytułu
bezprawnej działalności władzy publicznej. Jako specjalny procesowy środek prawny
ma na celu badanie legalności jurysdykcyjnej działalności sądów powszechnych,
poprzez kontrolę zgodności z prawem prawomocnych orzeczeń sądów drugiej instancji,
a wyjątkowo sądów pierwszej instancji.
2
Z uwagi na szczególny charakter i rolę tego środka prawnego ustawodawca
przewidział - podobnie jak w przypadku skargi kasacyjnej - szczególne wymagania
konstrukcyjne, jakie środek ten winien spełniać.
Zgodnie z art. 4255
§ 1 k.p.c. skarga o stwierdzenie niezgodności z prawem
prawomocnego orzeczenia powinna zawierać oznaczenie orzeczenia, od którego jest
wniesiona, ze wskazaniem, czy jest ono zaskarżone w całości lub w części,
przytoczenie jej podstaw oraz ich uzasadnienie, wskazanie przepisu prawa, z którym
zaskarżone orzeczenie jest niezgodne, uprawdopodobnienie wyrządzenia szkody,
spowodowanej przez wydanie orzeczenia, którego skarga dotyczy, wykazanie, że
wzruszenie zaskarżonego orzeczenia w drodze innych środków prawnych nie było i nie
jest możliwe, a ponadto - gdy skargę wniesiono na podstawie art. 4241
§ 2 k.p.c.- że
występuje wyjątkowy wypadek uzasadniający wniesienie skargi oraz wniosek o
stwierdzenie niezgodności orzeczenia z prawem.
Wymienione konstrukcyjne wymagania skargi powinny być spełnione
kumulatywne. To oznacza, że skarga nie spełniająca któregokolwiek z nich jest
dotknięta tzw. brakiem istotnym, nienaprawialnym w trybie właściwym dla usuwania
braków formalnych i podlega odrzuceniu bez wzywania do ich usunięcia
(por. postanowienie Sądu Najwyższego z 12 czerwca 2006 r., l CNP 21/06, nie publ.;
postanowienie Sądu Najwyższego z 27 lipca 2006 r., III CNP 34/06, nie pub!.;
postanowienia Sądu Najwyższego z dnia 17 stycznia 2007 r. l CNP 76/06, nie publ.).
Skarżącego obciąża obowiązek przedstawienia analizy prawnej przepisów
dotyczących środków zaskarżenia, których zastosowanie - w odniesieniu do
zaskarżonego orzeczenia - jest niedopuszczalne lub z innych przyczyn na pewno nie
mogłoby odnieść skutku. Skarżący powinien zatem wykazać, powołując odpowiednie
przepisy, że od zaskarżonego orzeczenia nie przysługuje skarga kasacyjna i dlatego
wzruszenie zaskarżonego orzeczenia nie było możliwe.
Na skarżącym spoczywa nie tylko obowiązek wykazania, że wzruszenie
zaskarżonego orzeczenia w drodze innych środków prawnych nie było możliwe,
ale także wykazanie, że nie jest możliwe. Skarżący powinien zatem wykazać,
że wznowienie postępowania w sprawie zakończonej zaskarżonym orzeczeniem –
w świetle przepisów art. 399-4161
k.p.c. - jest niedopuszczalne ze względu na rodzaj
zaskarżonego orzeczenia albo zarzuty przeciwko temu orzeczeniu nie mieszczą się w
podstawach skargi o wznowienie postępowania. Tylko w następstwie przeprowadzenia
takiego wywodu prawnego skarżący spełni obowiązek wykazania, że wzruszenie
3
zaskarżonego orzeczenia nie tylko nie było, ale nie jest możliwe (por. postanowienie
Sądu Najwyższego z dnia 28 lutego 2006 r., l CNP 12/06, nie publ.).
Wniesiona przez A. S. skarga o stwierdzenie niezgodności z prawem
prawomocnego wyroku Sądu Apelacyjnego z dnia 12 stycznia 2006 r., sygn. akt l ACa
(…), wymagania powyższego nie spełnia.
Mając powyższe na uwadze Sąd Najwyższy na podstawie art. 4248
§ 1
w związku z art. 4245
§ 1 pkt 5 k.p.c. orzekł, jak w sentencji.
POSTANOWIENIE
Dnia 20 czerwca 2008 r.
Sąd Najwyższy w składzie:
SSN Grzegorz Misiurek
po rozpoznaniu na posiedzeniu niejawnym w Izbie Cywilnej w dniu 20 czerwca 2008 r.,
skargi A. S.
o stwierdzenie niezgodności z prawem prawomocnego wyroku Sądu Apelacyjnego z
dnia 12 stycznia 2006 r., sygn. akt I ACa (…),
wydanego w sprawie z powództwa A. R.
przeciwko A. S.
o ochronę dóbr osobistych,
odrzuca skargę i oddala wniosek radcy prawnego A. F. o przyznanie kosztów
nieopłaconej pomocy prawnej udzielonej skarżącemu z urzędu.
Uzasadnienie
Skarga o stwierdzenie niezgodności z prawem prawomocnego orzeczenia,
wprowadzona do kodeksu postępowania cywilnego ustawą z dnia 22 grudnia 2004 r. o
zmianie ustawy - Kodeks postępowania cywilnego oraz ustawy - Prawo o ustroju sądów
powszechnych (Dz. U. z 2005 r. Nr 13, poz. 98), stanowi jeden z instrumentów realizacji
konstytucyjnej zasady odpowiedzialności odszkodowawczej Skarbu Państwa z tytułu
bezprawnej działalności władzy publicznej. Jako specjalny procesowy środek prawny
ma na celu badanie legalności jurysdykcyjnej działalności sądów powszechnych,
poprzez kontrolę zgodności z prawem prawomocnych orzeczeń sądów drugiej instancji,
a wyjątkowo sądów pierwszej instancji.
2
Z uwagi na szczególny charakter i rolę tego środka prawnego ustawodawca
przewidział - podobnie jak w przypadku skargi kasacyjnej - szczególne wymagania
konstrukcyjne, jakie środek ten winien spełniać.
Zgodnie z art. 4255
§ 1 k.p.c. skarga o stwierdzenie niezgodności z prawem
prawomocnego orzeczenia powinna zawierać oznaczenie orzeczenia, od którego jest
wniesiona, ze wskazaniem, czy jest ono zaskarżone w całości lub w części,
przytoczenie jej podstaw oraz ich uzasadnienie, wskazanie przepisu prawa, z którym
zaskarżone orzeczenie jest niezgodne, uprawdopodobnienie wyrządzenia szkody,
spowodowanej przez wydanie orzeczenia, którego skarga dotyczy, wykazanie, że
wzruszenie zaskarżonego orzeczenia w drodze innych środków prawnych nie było i nie
jest możliwe, a ponadto - gdy skargę wniesiono na podstawie art. 4241
§ 2 k.p.c.- że
występuje wyjątkowy wypadek uzasadniający wniesienie skargi oraz wniosek o
stwierdzenie niezgodności orzeczenia z prawem.
Wymienione konstrukcyjne wymagania skargi powinny być spełnione
kumulatywne. To oznacza, że skarga nie spełniająca któregokolwiek z nich jest
dotknięta tzw. brakiem istotnym, nienaprawialnym w trybie właściwym dla usuwania
braków formalnych i podlega odrzuceniu bez wzywania do ich usunięcia
(por. postanowienie Sądu Najwyższego z 12 czerwca 2006 r., l CNP 21/06, nie publ.;
postanowienie Sądu Najwyższego z 27 lipca 2006 r., III CNP 34/06, nie pub!.;
postanowienia Sądu Najwyższego z dnia 17 stycznia 2007 r. l CNP 76/06, nie publ.).
Skarżącego obciąża obowiązek przedstawienia analizy prawnej przepisów
dotyczących środków zaskarżenia, których zastosowanie - w odniesieniu do
zaskarżonego orzeczenia - jest niedopuszczalne lub z innych przyczyn na pewno nie
mogłoby odnieść skutku. Skarżący powinien zatem wykazać, powołując odpowiednie
przepisy, że od zaskarżonego orzeczenia nie przysługuje skarga kasacyjna i dlatego
wzruszenie zaskarżonego orzeczenia nie było możliwe.
Na skarżącym spoczywa nie tylko obowiązek wykazania, że wzruszenie
zaskarżonego orzeczenia w drodze innych środków prawnych nie było możliwe,
ale także wykazanie, że nie jest możliwe. Skarżący powinien zatem wykazać,
że wznowienie postępowania w sprawie zakończonej zaskarżonym orzeczeniem –
w świetle przepisów art. 399-4161
k.p.c. - jest niedopuszczalne ze względu na rodzaj
zaskarżonego orzeczenia albo zarzuty przeciwko temu orzeczeniu nie mieszczą się w
podstawach skargi o wznowienie postępowania. Tylko w następstwie przeprowadzenia
takiego wywodu prawnego skarżący spełni obowiązek wykazania, że wzruszenie
3
zaskarżonego orzeczenia nie tylko nie było, ale nie jest możliwe (por. postanowienie
Sądu Najwyższego z dnia 28 lutego 2006 r., l CNP 12/06, nie publ.).
Wniesiona przez A. S. skarga o stwierdzenie niezgodności z prawem
prawomocnego wyroku Sądu Apelacyjnego z dnia 12 stycznia 2006 r., sygn. akt l ACa
(…), wymagania powyższego nie spełnia.
Mając powyższe na uwadze Sąd Najwyższy na podstawie art. 4248
§ 1
w związku z art. 4245
§ 1 pkt 5 k.p.c. orzekł, jak w sentencji.