Pełny tekst orzeczenia

Sygn. akt IV CZ 33/08
POSTANOWIENIE
Dnia 20 czerwca 2008 r.
Sąd Najwyższy w składzie:
SSN Stanisław Dąbrowski (przewodniczący, sprawozdawca)
SSN Iwona Koper
SSN Hubert Wrzeszcz
w sprawie z powództwa Przedsiębiorstwa Produkcyjno - Handlowego O.(...) Spółki z o.o.
w L.
przeciwko T. P. i W. S.
o zapłatę,
po rozpoznaniu na posiedzeniu niejawnym w Izbie Cywilnej w dniu 20 czerwca 2008 r.,
zażalenia pozwanego W. S.
na postanowienie Sądu Okręgowego w L. z dnia 22 listopada 2007 r., sygn. akt II Ca
(…),
oddala zażalenie.
Uzasadnienie
Zaskarżonym postanowieniem z dnia 22 listopada 2007 r. Sąd Okręgowy w L.
odrzucił kasację pozwanego W. S., uznając, że została ona wniesiona po upływie
terminu, jak również iż jest niedopuszczalna z innych przyczyn.
W zażaleniu skarżący, zarzucając naruszenie art. 3935
w brzmieniu ustalonym
przez art. 1 pkt 44 ustawy z dnia 1 marca 1996 r. o zmianie Kodeksu postępowania
cywilnego, rozporządzeń Prezydenta Rzeczypospolitej – Prawo upadłościowe i Prawo o
postępowaniu układowym, Kodeksu postępowania administracyjnego, ustawy o
kosztach sądowych w sprawach cywilnych oraz niektórych innych ustaw (Dz. U. Nr 43
poz. 189 ze zm.) przez powtórne jego zastosowanie, wnosił o uchylenie zaskarżonego
2
postanowienia w całości. Twierdził, że kwestia odrzucenia kasacji została już wcześniej
przesądzona, co przemawia, zdaniem skarżącego, przeciwko dopuszczalności
powtórnego orzekania w tym samym przedmiocie.
Sąd Najwyższy zważył, co następuje:
Zażalenie jest niezasadne. W przedmiotowej sprawie kasacja od wyroku Sądu
Okręgowego w L. z dnia 12 lutego 2003 r. została odrzucona postanowieniem tegoż
Sądu z dnia 1 kwietnia 2003 r., jako wniesiona po upływie terminu (k. 112-113).
Zażalenie na postanowienie o odrzuceniu kasacji zostało oddalone postanowieniem
Sądu Najwyższego z dnia 4 marca 2005 r.
W dniu 15 kwietnia 2003 r. pełnomocnik pozwanego złożył wniosek
o przywrócenie terminu do wniesienia kasacji. Trafnie uznał Sąd Okręgowy w
zaskarżonym postanowieniu, że kasacja złożona wraz w wnioskiem o przywrócenie
terminu, dotknięta jest istotnymi brakami konstrukcyjnymi. W orzecznictwie Sądu
Najwyższego ugruntowane jest stanowisko, że wymaganie uzasadnienia wniosku o
przyjęcie kasacji (obecnie skargi kasacyjnej) do rozpoznania, są wymaganiem
odrębnym od obowiązku przytoczenia podstaw kasacyjnych i ich uzasadnienia.
Wymaganie to powinno przybrać formę wyodrębnionego wywodu prawnego. W
wyodrębnionym wywodzie skarżący powinien wskazać, jakie okoliczności pozwalają
zakwalifikować skargę do rozpoznania oraz jednocześnie uzasadnić, dlaczego
odpowiadają one co najmniej jednej z ustawowego katalogu przesłanek
usprawiedliwiających przyjęcie skargi kasacyjnej do rozpoznania.
Nie ulega wątpliwości, że wniesiona przez skarżącego wraz wnioskiem
o przywrócenie terminu kasacja nie czyni zadość wymaganiom określonym w art. 3933
§
1 k.p.c. w brzmieniu ustalonym przez art. 1 pkt 26 ustawy z dnia 24 maja 2000 r. o
zmianie ustawy – Kodeks postępowania cywilnego, ustawy o zastawie rejestrowym i
rejestrze zastawów, ustawy o kosztach sądowych w sprawach cywilnych oraz ustawy o
komornikach sądowych i egzekucji (Dz. U. Nr 48, poz. 554 ze zm.). Podstawą
odrzucenia kasacji był przepis art. 3935
k.p.c., który stanowił, że sąd drugiej instancji
odrzuca na posiedzeniu niejawnym kasację wniesioną po upływie terminu lub z innych
przyczyn niedopuszczalną, jak również kasację, której braków strona nie uzupełniła w
wyznaczonym terminie. Obecnie odpowiednikiem tego przepisu jest art. 3986
§ 2 k.p.c.
Sąd Okręgowy trafnie przyjął, że odrzuceniu na podstawie art. 171 k.p.c. w zw. z
art. 391 § 1 k.p.c. i w zw. z art. 39319
k.p.c. podlegał wniosek dotyczący przywrócenia
terminu do wniesienia kasacji, która ze względu na zaistniałe uchybienia podlegała
3
odrzuceniu jako niedopuszczalna. Ponadto odrzucenie wniosku o przywrócenie terminu
do wniesienia kasacji spowodowało aktualizację drugiej podstawy do odrzucenia kasacji,
jako wniesionej po upływie terminu.
Wbrew twierdzeniom pozwanego zaskarżone postanowienie nie ma charakteru
ponownego orzekania w sprawie. Przymiot powagi rzeczy osądzonej oraz związany z
nim zakaz ponownego orzekania w tej samej sprawie odnosi się wyłącznie do orzeczeń
o charakterze merytorycznym. Zastosowanie normy wyrażonej w art. 366 k.p.c.
uzależnione jest od wystąpienia trzech przesłanek, tj. tożsamości stron, podstawy sporu
i przedmiotu merytorycznego rozstrzygnięcia. Postanowienie w przedmiocie odrzucenia
środka zaskarżenia jest rozstrzygnięciem niemerytorycznym. Kasacja jest „z innych
przyczyn niedopuszczalna” jeżeli np. jest dotknięta brakami konstrukcyjnymi, została
wniesiona od orzeczenia nieistniejącego, czy od orzeczenia, od którego z mocy ustawy
nie przysługuje. Odrzucenie pisma oznacza, że nie wywołuje ono żadnych skutków
procesowych. Odnosi się to do skutków związanych z wniesieniem pisma i
niemożliwością nadaniu mu dalszego biegu w sprawie. Ponowne wniesienie środka
zaskarżenia, które nie czyni zadość przewidzianym przez ustawodawcę wymaganiom,
skutkuje jego powtórnym odrzuceniem. Ewidentnie wadliwe jest twierdzenie skarżącego,
że przepis art. 3935
k.p.c. nie może stanowić przesłanki wielokrotnego odrzucenia
niedopuszczalnego pisma.
W tej sytuacji Sąd Najwyższy oddalił zażalenie jako nieuzasadnione (art. 3941
§ 3
k.p.c. w zw. z art. 39814
k.p.c.).