Pełny tekst orzeczenia

Sygn. akt II UZ 35/08
POSTANOWIENIE
Dnia 22 lipca 2008 r.
Sąd Najwyższy w składzie :
SSN Andrzej Wróbel (przewodniczący)
SSN Zbigniew Hajn
SSN Roman Kuczyński (sprawozdawca)
w sprawie z wniosku R. E.
przeciwko Zakładowi Ubezpieczeń Społecznych
o rentę z tytułu niezdolności do pracy,
po rozpoznaniu na posiedzeniu niejawnym w Izbie Pracy, Ubezpieczeń
Społecznych i Spraw Publicznych w dniu 22 lipca 2008 r.,
zażalenia wnioskodawcy na postanowienie Sądu Apelacyjnego
z dnia 5 marca 2008 r.,
1. oddala zażalenie
2. zasądza od Skarbu Państwa - Sądu Apelacyjnego kwotę
120 zł (sto dwadzieścia), powiększoną o kwotę podatku od
towarów i usług na rzecz radcy prawnego G. S. tytułem kosztów
nieopłaconej pomocy prawnej udzielonej z urzędu w
postępowaniu zażaleniowym.
Uzasadnienie
Postanowieniem z dnia 5 marca 2008 r. Sąd Apelacyjny w sprawie
wywołanej na skutek skargi R. E. o wznowienie postępowania zakończonego
prawomocnym wyrokiem Sądu Apelacyjnego z dnia 11 marca 2003 r. odrzucił
skargę. W ocenie tego Sądu podlegała ona odrzuceniu z uwagi na brak ustawowej
2
podstawy wznowienia, bowiem skarżący jako podstawę wznowienia wskazał
fałszywy dowód, na podstawie którego orzekały Sąd Okręgowy oraz Sąd
Apelacyjny w postaci orzeczenie lekarza orzecznika ZUS z dnia 06 czerwca 2001
r., z którego wynikało, iż skarżący jest zdolny do pracy. Przy czym o „fałszywości"
powyższego dowodu świadczyć miał fakt późniejszego wydania przez lekarza
orzecznika ZUS w dniu 3 września 2007 r., a więc już po uprawomocnieniu się
wyroku Sądu Apelacyjnego (27 czerwca 2003 r.), orzeczenia stwierdzającego
częściową niezdolność ubezpieczonego do pracy od 13 grudnia 2000 r. do 30
września 2009 r. Sąd stwierdził, że wskazany w skardze nowy dowód nie mieści się
w kategoriach, o których mowa w art. 403 § 2 k.p.c. Przepis ten stanowi, że można
żądać wznowienia w razie późniejszego wykrycia takich okoliczności faktycznych
lub środków dowodowych, które mogłyby mieć wpływ na wynik sprawy, a z których
strona nie mogła skorzystać w poprzednim postępowaniu. Zatem sformułowanie
tego przepisu wskazuje na to, że podstawą wznowienia mogą być takie
okoliczności faktyczne lub środki dowodowe, które istniały przed wydaniem
prawomocnego wyroku, lecz były stronie nieznane, lub strona nie miała do nich
dostępu. Powołanie się przez skarżącego na badanie lekarskie, które zostało
przeprowadzone po tym jak zaskarżone orzeczenia stało się prawomocne nie może
w oparciu o art. 403 § 2 k.p.c. uznane być za nowy dowód i stanowić podstawę
wznowienia prawomocnego orzeczenia.
Powyższe postanowienie R. E. zażaleniem zaskarżył w całości zarzucając
naruszenie przepisów postępowania, w szczególności art. 403 § 2 k.p.c., przez
przyjęcie, że nie zostały spełnione przesłanki do jego zastosowania w niniejszej
sprawie oraz naruszenie art. 410 § 1 k.p.c., poprzez nieprawidłowe zastosowanie
tego przepisu w niniejszej sprawie.
Sąd Najwyższy zważył, co następuje:
Zażalenia nie może być uwzględnione. Sąd Najwyższy w składzie
orzekającym w niniejszej nie dopatrzył się naruszenia wskazanych w zażaleniu
przepisów postępowania cywilnego przez Sąd Apelacyjny w zaskarżonym
postanowieniu, skoro wskazany nowy dowód nie istniał w chwili orzekania przez
Sąd Apelacyjny, tym samym nie spełniał ustawowej podstawy wznowienia z art.
3
403 § 2 k.p.c. Sąd Najwyższy w niniejszej sprawie podziela pogląd wyrażony w
postanowieniu z dnia 11 marca 1998 r., II UKN 542/97, zgodnie z którym uzyskanie
po prawomocnym zakończeniu sprawy, wyników badań lekarskich, nie jest
ustawową podstawą wznowienia postępowania (art. 403 § 2 k.p.c.). Pogląd taki był
już wielokrotnie przedstawiany w publikowanym orzecznictwie - patrz: uchwała
składu siedmiu sędziów z dnia 21 lutego 1969 r., III PZP 63/68 (OSNCP 1969 r. z.
12, poz. 208), postanowienie z dnia 22 kwietnia 1975 r., III PZ 4/75 (OSNCP 1976
r. z. 2, poz. 38) i wyrok z dnia 10 kwietnia 1973 r., II CR 104/73 (OSNCP 1974 r. z.
2, poz. 29).
Z powyższych względów zażalenie podlega oddaleniu na podstawie art.
39814
k.p.c. w związku z art. 3941
§ 3 k.p.c.