II PK 170/08
-
Data orzeczenia:
-
Organ orzekający:
-
Jednostka obsługująca sprawę:
-
Forma orzeczenia:
-
Typ składu:
-
Skład sędziowski:
Powołane przepisy:
Informacje o źródle orzeczenia:
- Link do źródła orzeczenia
-
Data publikacji:27-08-2013
Dodatkowe informacje:
-
Sprawy przywołane w treści orzeczenia:
Pełny tekst orzeczenia
Sygn. akt II PK 170/08
POSTANOWIENIE
Dnia 23 października 2008 r.
Sąd Najwyższy w składzie :
SSN Zbigniew Myszka
w sprawie z powództwa J. S.
przeciwko Starostwu Powiatowemu w L.
o przywrócenie do pracy,
na posiedzeniu niejawnym w Izbie Pracy, Ubezpieczeń Społecznych i Spraw
Publicznych w dniu 23 października 2008 r.,
na skutek skargi kasacyjnej powoda od wyroku Sądu Okręgowego - Sądu Pracy i
Ubezpieczeń Społecznych w L.
z dnia 28 lutego 2008 r.,
odmawia przyjęcia skargi kasacyjnej do rozpoznania.
Uzasadnienie
Wyrokiem z dnia 28 lutego 2008 r. Sąd Okręgowy – Sąd Pracy i Ubezpieczeń
Społecznych w L. oddalił apelację powoda J. S. od wyroku Sądu Rejonowego w L.
z dnia 4 stycznia 2008 r. oddalającego powództwo w sprawie przeciwko Starostwu
Powiatowemu w L. o przywrócenie do pracy na stanowisku kserografisty. W
uzasadnieniu Sąd Okręgowy wskazał, że § 35 Regulaminu Organizacyjnego
Starostwa Powiatowego w L. stanowił bezpośrednie umocowanie wicestarosty do
zastępowania starosty podczas jego nieobecności w pracy (z powodu urlopu,
choroby) i nie wymagał udzielenia wicestaroście odrębnego pełnomocnictwa.
Oznaczało to, że przysługujące staroście kompetencje do wypowiadanie stosunku
pracy przysługiwały – w przypadkach jego nieobecności – wicestaroście. Natomiast
kwestia upoważnienia innych osób do wykonywania czynności należących do
2
starosty jest aktualna jedynie w razie delegacji jego uprawnień innym podmiotom.
W konsekwencji Sądy obu instancji uznały, że wypowiedzenie umowy o pracę
złożone powodowi podczas pobytu starosty na urlopie przez wicestarostę Piotra C.,
bez odrębnego upoważnienia, zostało dokonane przez osobę do tego upoważnioną
w świetle obowiązujących przepisów.
W skardze kasacyjnej na ten wyrok pełnomocnik powoda zarzucił naruszenie
przepisów prawa materialnego, w szczególności: „art. 4 pkt 4 ustawy z dnia 22
marca 1990 r. o pracownikach samorządowych (jednolity tekst Dz.U. z 2001 r. Nr
142, poz. 1593 ze. zm.), § 55 pkt 4 Statutu Powiatu L., § 54 pkt 8 Regulaminu
Organizacyjnego Starostwa Powiatowego L. przez jego błędną wykładnię -
polegającą na przyjęciu przez Sąd II instancji Sąd Okręgowy w L., że Wicestarosta
Powiatu L. był uprawniony do rozwiązania z powodem J. S. umowy o pracę oraz
niewłaściwe zastosowanie § 35 Regulaminu Organizacyjnego Starostwa
Powiatowego w L..” Jako okoliczność uzasadniającą przyjęcie skargi wskazano jej
oczywiste uzasadnienie z uwagi na treść powołanego w podstawie skargi art. 4 pkt
4 ustawy o pracownikach samorządowych, podkreślając, „że istnieje precyzyjnie
wskazana reprezentacja pracodawców samorządowych do dokonywania czynności
z zakresu prawa pracy, która z kolei wyklucza możliwość podejmowania tego
rodzaju czynności przez jakiekolwiek inne osoby poza starostą.”
Sąd Najwyższy zważył, co następuje:
Skarga kasacyjna okazała się bezzasadna, ponieważ w judykaturze przyjmuje
się, że skuteczna jest czynność rozwiązująca stosunek pracy podjęta nawet przez
niewłaściwy lub formalnie nieuprawniony organ pracodawcy, jeżeli pracodawca
podtrzymuje czynności potwierdzające ustanie stosunku pracy (por. wyrok Sądu
Najwyższego z dnia 16 czerwca 1999 r., I PKN 117/99, OSNP 2000 nr 17, poz.
646). Oznacza to, że skuteczne jest rozwiązanie stosunku pracy przez podmiot,
którego kompetencja do dokonywania czynności z zakresu prawa pracy nie jest
jednoznacznie wyłączona, a pracodawca potwierdza skutek rozwiązania stosunku
pracy, chociażby wdając się w spór przez sądem pracy. Przekładając to na grunt
rozpoznawanej sprawy nie może podlegać kwestii, że wicestarosta jest uprawniony
do dokonywania czynności w sprawach pracowniczych w zastępstwie starosty w
czasie nieobecności starosty w pracy, zwłaszcza gdy pracodawca zaakceptował
3
ustanie stosunku pracy powoda. Natomiast wykluczone było zaakceptowanie
odmiennej koncepcji skarżącego, bo to oznaczałoby nieuprawnione i nieracjonalne
pozbawienie pracodawcy (blokadę) uprawnień do dokonywania przez wicestarostę
czynności z zakresu prawa pracy w przypadkach nieobecności starosty. Ponadto
wniosek skarżącego o przyjęcie skargi kasacyjnej do rozpoznania jako „oczywiście
uzasadnionej” był chybiony także dlatego, że taka kwalifikacja jest usprawiedliwiona
tylko wówczas, gdy oczywiste uzasadnienie skargi jest widoczne primae facie, tj.,
od razu i bez wnikania w szczegóły sprawy oraz bez potrzeby dokonywania
wnikliwej wykładni przepisów prawa, co w rozpoznawanej sprawie nie miało
miejsca.
Mając powyższe na uwadze Sąd Najwyższy postanowił jak w sentencji na
podstawie art. 3989
§ 2 k.p.c.
/tp/
POSTANOWIENIE
Dnia 23 października 2008 r.
Sąd Najwyższy w składzie :
SSN Zbigniew Myszka
w sprawie z powództwa J. S.
przeciwko Starostwu Powiatowemu w L.
o przywrócenie do pracy,
na posiedzeniu niejawnym w Izbie Pracy, Ubezpieczeń Społecznych i Spraw
Publicznych w dniu 23 października 2008 r.,
na skutek skargi kasacyjnej powoda od wyroku Sądu Okręgowego - Sądu Pracy i
Ubezpieczeń Społecznych w L.
z dnia 28 lutego 2008 r.,
odmawia przyjęcia skargi kasacyjnej do rozpoznania.
Uzasadnienie
Wyrokiem z dnia 28 lutego 2008 r. Sąd Okręgowy – Sąd Pracy i Ubezpieczeń
Społecznych w L. oddalił apelację powoda J. S. od wyroku Sądu Rejonowego w L.
z dnia 4 stycznia 2008 r. oddalającego powództwo w sprawie przeciwko Starostwu
Powiatowemu w L. o przywrócenie do pracy na stanowisku kserografisty. W
uzasadnieniu Sąd Okręgowy wskazał, że § 35 Regulaminu Organizacyjnego
Starostwa Powiatowego w L. stanowił bezpośrednie umocowanie wicestarosty do
zastępowania starosty podczas jego nieobecności w pracy (z powodu urlopu,
choroby) i nie wymagał udzielenia wicestaroście odrębnego pełnomocnictwa.
Oznaczało to, że przysługujące staroście kompetencje do wypowiadanie stosunku
pracy przysługiwały – w przypadkach jego nieobecności – wicestaroście. Natomiast
kwestia upoważnienia innych osób do wykonywania czynności należących do
2
starosty jest aktualna jedynie w razie delegacji jego uprawnień innym podmiotom.
W konsekwencji Sądy obu instancji uznały, że wypowiedzenie umowy o pracę
złożone powodowi podczas pobytu starosty na urlopie przez wicestarostę Piotra C.,
bez odrębnego upoważnienia, zostało dokonane przez osobę do tego upoważnioną
w świetle obowiązujących przepisów.
W skardze kasacyjnej na ten wyrok pełnomocnik powoda zarzucił naruszenie
przepisów prawa materialnego, w szczególności: „art. 4 pkt 4 ustawy z dnia 22
marca 1990 r. o pracownikach samorządowych (jednolity tekst Dz.U. z 2001 r. Nr
142, poz. 1593 ze. zm.), § 55 pkt 4 Statutu Powiatu L., § 54 pkt 8 Regulaminu
Organizacyjnego Starostwa Powiatowego L. przez jego błędną wykładnię -
polegającą na przyjęciu przez Sąd II instancji Sąd Okręgowy w L., że Wicestarosta
Powiatu L. był uprawniony do rozwiązania z powodem J. S. umowy o pracę oraz
niewłaściwe zastosowanie § 35 Regulaminu Organizacyjnego Starostwa
Powiatowego w L..” Jako okoliczność uzasadniającą przyjęcie skargi wskazano jej
oczywiste uzasadnienie z uwagi na treść powołanego w podstawie skargi art. 4 pkt
4 ustawy o pracownikach samorządowych, podkreślając, „że istnieje precyzyjnie
wskazana reprezentacja pracodawców samorządowych do dokonywania czynności
z zakresu prawa pracy, która z kolei wyklucza możliwość podejmowania tego
rodzaju czynności przez jakiekolwiek inne osoby poza starostą.”
Sąd Najwyższy zważył, co następuje:
Skarga kasacyjna okazała się bezzasadna, ponieważ w judykaturze przyjmuje
się, że skuteczna jest czynność rozwiązująca stosunek pracy podjęta nawet przez
niewłaściwy lub formalnie nieuprawniony organ pracodawcy, jeżeli pracodawca
podtrzymuje czynności potwierdzające ustanie stosunku pracy (por. wyrok Sądu
Najwyższego z dnia 16 czerwca 1999 r., I PKN 117/99, OSNP 2000 nr 17, poz.
646). Oznacza to, że skuteczne jest rozwiązanie stosunku pracy przez podmiot,
którego kompetencja do dokonywania czynności z zakresu prawa pracy nie jest
jednoznacznie wyłączona, a pracodawca potwierdza skutek rozwiązania stosunku
pracy, chociażby wdając się w spór przez sądem pracy. Przekładając to na grunt
rozpoznawanej sprawy nie może podlegać kwestii, że wicestarosta jest uprawniony
do dokonywania czynności w sprawach pracowniczych w zastępstwie starosty w
czasie nieobecności starosty w pracy, zwłaszcza gdy pracodawca zaakceptował
3
ustanie stosunku pracy powoda. Natomiast wykluczone było zaakceptowanie
odmiennej koncepcji skarżącego, bo to oznaczałoby nieuprawnione i nieracjonalne
pozbawienie pracodawcy (blokadę) uprawnień do dokonywania przez wicestarostę
czynności z zakresu prawa pracy w przypadkach nieobecności starosty. Ponadto
wniosek skarżącego o przyjęcie skargi kasacyjnej do rozpoznania jako „oczywiście
uzasadnionej” był chybiony także dlatego, że taka kwalifikacja jest usprawiedliwiona
tylko wówczas, gdy oczywiste uzasadnienie skargi jest widoczne primae facie, tj.,
od razu i bez wnikania w szczegóły sprawy oraz bez potrzeby dokonywania
wnikliwej wykładni przepisów prawa, co w rozpoznawanej sprawie nie miało
miejsca.
Mając powyższe na uwadze Sąd Najwyższy postanowił jak w sentencji na
podstawie art. 3989
§ 2 k.p.c.
/tp/