Pełny tekst orzeczenia

Sygn. akt I CZ 86/08
POSTANOWIENIE
Dnia 14 listopada 2008 r.
Sąd Najwyższy w składzie:
SSN Katarzyna Tyczka-Rote (przewodniczący)
SSN Elżbieta Skowrońska-Bocian
SSA Dariusz Dończyk (sprawozdawca)
w sprawie z wniosku Z. S.
przy uczestnictwie J. S.
o stwierdzenie nabycia własności nieruchomości przez zasiedzenie,
po rozpoznaniu na posiedzeniu niejawnym w Izbie Cywilnej w dniu 14 listopada 2008 r.,
zażalenia wnioskodawczyni na postanowienie Sądu Okręgowego w K. z dnia 23 maja
2008 r., sygn. akt I Cz (…),
uchyla zaskarżone postanowienie.
Uzasadnienie
Postanowieniem z dnia 23 maja 2008 r. Sąd Okręgowy w K. odrzucił zażalenie Z.
S. (następcy prawnego C. D.) na postanowienie Sądu Rejonowego w B. z dnia 17
grudnia 2007 r. w sprawie I Ns (…). Postanowieniem tym Sąd Rejonowy w B. na
podstawie art. 1302
§ 3 k.p.c. odrzucił apelację wnioskodawczyni C. D. wniesioną przez
profesjonalnego pełnomocnika, gdyż nie została należycie opłacona. Odpis tego
postanowienia został w dniu 5 stycznia 2008 r. doręczony pełnomocnikowi
wnioskodawczyni, który zaskarżył je zażaleniem z dnia 12 stycznia 2008 r. W zażaleniu
tym zakwestionowano rozstrzygnięcie sądu pierwszej instancji w przedmiocie
odrzucenia apelacji z uwagi na to, że wnioskodawczyni postanowieniem z dnia 25
kwietnia 2007 r. została zwolniona z obowiązku poniesienia w ¾ kosztów postępowania.
Wnioskodawczyni C. D. zmarła w dniu 4 stycznia 2008 r. Jako następca prawny zmarłej
2
wnioskodawczyni do toczącego się postępowania wstąpiła Z. S. Sąd Rejonowy w B.
doręczył następcy prawnemu wnioskodawczyni C. D. - Z. S. odpis postanowienia z dnia
17 grudnia 2007 r. z pouczeniem o prawie złożenia zażalenia. Pismem z dnia 7 lutego
2008 r. Z. S. w całości poparła złożone przez pełnomocnika w dniu 12 stycznia 2008 r.
zażalenie. Sąd pierwszej instancji pismo Z. S. z dnia 7 lutego 2008 r. zakwalifikował jako
zażalenie na postanowienie Sądu Rejonowego w B. z dnia 17 grudnia 2007 r.
i przedstawił do rozstrzygnięcia Sądowi Okręgowemu wraz z zażaleniem wniesionym
przez pełnomocnika zmarłej wnioskodawczyni.
W ocenie Sądu Okręgowego śmierć strony uzasadnia zawieszenie przez sąd
postępowania z urzędu (art. 174 § 1 pkt 1 k.p.c.), czego zaniechał sąd pierwszej
instancji. Stąd też pełnomocnik zmarłej wnioskodawczyni C. D. zobowiązany był do
dalszego działania w jej imieniu (art. 96 k.p.c.). Z tego względu pełnomocnik
wnioskodawczyni wniósł zażalenie na postanowienie Sądu Rejonowego w B. z dnia 17
grudnia 2007 r. Sąd Rejonowy nie zawiesił postępowania, ale kontynuując je z udziałem
następcy prawnego zmarłej wnioskodawczyni C. D. - Z. S., doręczył jej odpis
postanowienia z dnia 17 grudnia 2007 r. z błędnym pouczeniem o prawie wniesienia
zażalenia. W odpowiedzi Z. S. pismem z dnia 7 lutego 2008 r. poparła złożone przez
pełnomocnika zmarłej wnioskodawczyni C. D. zażalenie. Sąd Rejonowy potraktował zaś
złożone przez nią pismo jako zażalenie na postanowienie Sądu Rejonowego w B. z dnia
17 grudnia 2007 r., wzywając Z. S. do uzupełnienia jego braków formalnych. W ocenie
Sądu Okręgowego pismo Z. S. nie mogło zostać zakwalifikowane jako odrębne
zażalenie, albowiem postanowienie Sądu Rejonowego w B. z dnia 17 grudnia 2007 r.
zostało skutecznie zaskarżone zażaleniem wniesionym przez pełnomocnika
wnioskodawczyni C. D., który działał w ramach udzielonego mu pełnomocnictwa. Błędne
pouczenie Sądu Rejonowego oraz nieprawidłowa kwalifikacja pisma Z. S. z dnia 7
lutego 2008 r. nie może skutkować przyznaniem jej prawa do odrębnego zaskarżenia
postanowienia Sądu Rejonowego w B. z dnia 17 grudnia 2007 r. Z. S. wstąpiła bowiem
do postępowania w fazie, kiedy postanowienie Sądu Rejonowego w B. z dnia 17 grudnia
2007 r. zostało skutecznie zaskarżone. W tych okolicznościach przedmiotem
rozpoznania przez Sąd Okręgowy było zażalenie złożone przez pełnomocnika
wnioskodawczyni C. D. w dniu 12 stycznia 2008 r., a poparte przez jej następcę
prawnego Z. S. pismem z dnia 7 lutego 2008 r. Zażalenie to podlegało odrzuceniu na
podstawie art. 1302
§ 3 k.p.c. i art. 370 k.p.c. w zw. z art. 397 § 2 k.p.c. albowiem
zostało wniesione przez profesjonalnego pełnomocnika i nie zostało należycie opłacone.
3
Zwolnienie od kosztów postępowania orzeczone postanowieniem z dnia 25 kwietnia
2007 r. nie odnosiło się bowiem również do środków odwoławczych.
Od postanowienia Sądu Okręgowego w K. z dnia 23 maja 2008 r. zażalenie
wniosła wnioskodawczyni, która zaskarżyła je w całości zarzucając naruszenie
przepisów postępowania mających wpływ na treść zaskarżonego postanowienia, a
mianowicie: art. 174 § 1 pkt 1 k.p.c., 379 pkt 1 i 5 k.p.c. w zw. z art. 174 § 1 pkt 1 k.p.c.,
art. 180 § 1 pkt 1 k.p.c., art. 181 § 1 pkt 1 k.p.c., art. 361 k.p.c. w zw. z art. 325 k.p.c.,
art. 101 ust. 1 ustawy z dnia 28 lipca 2005 r. o kosztach sądowych w sprawach
cywilnych oraz art. 379 pkt 5 k.p.c. w zw. z art. 357 § 2 k.p.c. W uzasadnieniu zażalenia
podniesiono, że po śmierci wnioskodawczyni C. D. sądy: pierwszej i drugiej instancji,
zaniechały wydania postanowienia o zawieszeniu postępowania, czym naruszono
przepis art. 174 § 1 pkt 1 k.p.c. Z chwilą śmierci wnioskodawczyni zgodnie z art. 96
k.p.c. wygasło pełnomocnictwo pełnomocnika, który reprezentował wnioskodawczynię.
Dlatego sąd drugiej instancji błędnie nie rozpoznał osobistego zażalenia wniesionego
przez wnioskodawczynię na postanowienie z dnia 17 grudnia 2007 r. uznając za
wystarczające rozpoznanie zażalenia, które złożył w dniu 12 stycznia 2008 r., były
pełnomocnik zmarłej w dniu 4 stycznia 2008 r. C. D. Zaniechanie nadania biegu temu
zażaleniu uzasadnia zarzut naruszenia przepisu art. 379 pkt 5 k.p.c. w zw. z art. 357 § 2
k.p.c. Dopiero postanowienie Sądu Okręgowego w K. z dnia 23 maja 2008 r.
wykreowało stronę w osobie Z. S., która wcześniej nie została wezwana do udziału w
sprawie w trybie przewidzianym w art. 180 § 1 pkt 1 k.p.c. Błędnie także uznał Sąd
Okręgowy, że apelacja wnioskodawczyni została nienależycie opłacona. W dacie
złożenia apelacji obowiązywało postanowienie Sądu Rejonowego w B. z dnia
25 kwietnia 2007 r. o zwolnieniu wnioskodawczyni C. D. z opłaty sądowej w ¾
częściach. Wobec tego sformułowanie sentencji tego orzeczenia wskazuje,
że zwolnienie to, zgodnie z art. 101 ust. 1 u.k.s.c., obejmuje zwolnienie od kosztów
sądowych, a nie tylko opłaty sądowej od wniosku. Wnioskodawczyni wniosła o uchylenie
zaskarżonego postanowienia ewentualnie o zmianę zaskarżonego postanowienia
poprzez jego uchylenie i nadanie biegu apelacji złożonej od postanowienia Sądu
Rejonowego w B. z dnia 29 października 2007 r.
Sąd Najwyższy zważył, co następuje:
Odpis zaskarżonego zażaleniem postanowienia został doręczony
pełnomocnikowi zmarłej wnioskodawczyni C. D. – adw. R. L. w dniu 28 czerwca 2008 r.
(zwrotne poświadczenie odbioru). Ponieważ w chwili doręczenia odpisu tego
4
postanowienia pełnomocnik ten nie posiadał umocowania do reprezentowania w
sprawie Z. S., następczyni prawnej zmarłej wnioskodawczyni, doręczenie to nie było
skuteczne wobec Z. S., która udzieliła pełnomocnictwa procesowego adw. R. L. dopiero
w dniu 3 lipca 2008 r. Zarządzenie o doręczeniu wnioskodawczyni Z. S. odpisu
zaskarżonego zażaleniem odpisu postanowienia Sądu Okręgowego w K. zostało
wydane dopiero w dniu 7 lipca 2008 r. Powyższe uzasadniało przyjęcie, że
wnioskodawczyni zachowała termin do wniesienia zażalenia na postanowienie Sądu
Okręgowego w K. skoro zażalenie jej pełnomocnika z datą 4 lipca 2008 r. zostało
wniesione do Sądu Okręgowego w dniu 8 lipca 2008 r.
Śmierć strony - osoby fizycznej w trakcie procesu bądź postępowania
nieprocesowego stanowi przeszkodę do dalszego kontynuowania postępowania.
Zachodzi bowiem jedna z tzw. bezwzględnych przesłanek procesowych – w postaci
braku zdolności sądowej strony, sprzeciwiających się prowadzeniu postępowania
sądowego. W przypadku, gdy przedmiotem sporu są prawa bądź obowiązki, które
przechodzą na następców prawnych, postępowanie sądowe powinno zostać
obligatoryjnie zawieszone na podstawie art. 174 § 1 pkt 1 k.p.c. W takim wypadku
zawieszenie postępowania, jak stanowi art. 174 § 2 k.p.c., ma skutek od chwili zdarzeń,
które je spowodowało, tj. w przypadku śmierci strony, od chwili tego zdarzenia.
Zawieszenie postępowania sądowego służy nie tylko wstrzymaniu dalszych czynności
procesowych do czasu ustalenia i wezwania do udziału w sprawie następców prawnych
zmarłej strony. Zawieszenie postępowania ma także na celu zapobieżenie negatywnym
skutkom procesowym wynikającym chociażby z biegu terminów. Jak stanowi przepis art.
179 § 2 k.p.c. w przypadku zawieszenia postępowania m.in. z powodu śmierci strony,
żadne terminy nie biegną i zaczynają biec dopiero od początku z chwilą podjęcia
postępowania. Terminy sądowe należy w miarę potrzeby wyznaczyć na nowo. Z chwilą
zawieszenia postępowania zostaje również ograniczony zakres czynności
podejmowanych przez sąd. Zgodnie bowiem z art. 179 § 3 k.p.c., podczas zawieszenia
postępowania, sąd nie podejmuje żadnych czynności z wyjątkiem tych, które mają na
celu podjęcie postępowania albo zabezpieczenie powództwa lub dowodu. Czynności
podejmowane przez strony, a nie dotyczące tych przedmiotów, wywołują skutki dopiero
z chwilą podjęcia postępowania. Śmierć strony, a następnie zawieszenie postępowania
w sprawie ma istotne skutki dla bytu pełnomocnictwa procesowego udzielonego przez
zmarłą stronę. Według art. 96 k.p.c. w razie śmierci strony pełnomocnictwo wygasa.
Jednakże pełnomocnik procesowy działa aż do czasu zawieszenia postępowania. W
5
doktrynie sporny jest status pełnomocnika występującego w imieniu strony po jej
śmierci. W orzecznictwie Sądu Najwyższego wyrażono stanowisko, że zakres
umocowania takiego pełnomocnika jest ograniczony jedynie do tych czynności, które
zmierzają do zawieszenia postępowania w sprawie (por. orzeczenie Sądu Najwyższego
z dnia 16 czerwca 1955 r. II CO 81/54, OSNCK 1957, nr 1, poz. 8, postanowienie Sądu
Najwyższego z dnia 6 sierpnia 1975 r. II CZ 114/75, OSNC z 1976 r., nr 7-8, poz. 165,
wyrok Sądu Najwyższego z dnia 11 grudnia 2001 r. II UKN 657/00, OSNP z 2003 r., nr
18, poz. 448, postanowienie Sądu Najwyższego z dnia 17 stycznia 2006 r. I PK 143/05,
OSNP z 2006 r., nr 23-24, poz. 359). W uzasadnieniu ostatniego z powołanych
orzeczeń Sąd Najwyższy przyjął, że zasadniczym celem dalszego działania
pełnomocnika procesowego po śmierci mocodawcy jest zawieszenie postępowania, co
oznacza, że pełnomocnictwo procesowe wygasa wprawdzie z chwilą śmierci
mocodawcy, ale z mocy szczególnego upoważnienia ustawowego zawartego w art. 96
k.p.c. skuteczne są czynności pełnomocnika podejmowane od chwili śmierci
mocodawcy aż do czasu zawieszenia postępowania. To ustawowe umocowanie do
dalszego działania pełnomocnika procesowego po śmierci mocodawcy nie ogranicza
zakresu przedmiotowego dalszej reprezentacji procesowej, która jednak może
obejmować czynności procesowe zmierzające jedynie do zawieszenia postępowania.
Pełnomocnik procesowy działa z woli ustawodawcy jako osoba wykonująca zawód
zaufania publicznego, która podejmuje działania w interesie nieujawnionych następców
prawnych zmarłego mocodawcy, chociaż nie ma prawnego statusu ich pełnomocnika
procesowego. Uwzględniając więc, że w razie śmierci strony zgodnie z art. 174 § 2
k.p.c., zawieszenie postępowania ma skutek od chwili tego zdarzenia oznacza to, że po
śmierci mocodawcy pełnomocnik nie może podjąć innych czynności procesowych z
wyjątkiem tych, które zmierzają do zawieszenia postępowania. Również w uzasadnieniu
wyroku z dnia 11 grudnia 2001 r. w sprawie II UKN 657/00, Sąd Najwyższy przyjął, że
na podstawie art. 96 k.p.c. śmierć strony powoduje wygaśnięcie pełnomocnictwa, a
wszystkie działania podjęte przez pełnomocnika po śmierci mandata są bezprawne, z
wyjątkiem czynności zmierzających do zawieszenia postępowania.
Niezawieszenie postępowania i jego kontynuowanie po utracie zdolności sądowej
przez stronę, bez wstąpienia w jej miejsce następców prawnych, powoduje nieważność
postępowania (por. wyrok Sądu Najwyższego z dnia 15 lipca 1998 r. II CKU 19/98, Prok.
i Pr. z 1998 r., nr 11-12, poz. 45). Sąd Rejonowy, a następnie Sąd Okręgowy, nie wydały
postanowienia o zawieszeniu postępowania w sprawie, czym niewątpliwie sądy obu
6
instancji naruszyły przepis art. 174 § 1 pkt 1 k.p.c., co wywołałoby skutki procesowe
określone w art. 179 § 2 k.p.c. i umożliwiało wezwanie do udziału w sprawie – w trybie
przewidzianym w art. 180 § 1 pkt 1 k.p.c. - Z. S. jako następczyni prawnej zmarłej
wnioskodawczyni. Możliwe jest kontynuowanie postępowania sądowego po śmierci
strony, gdy znani są sądowi spadkobiercy tej strony i gdy zostaną oni wezwani do
udziału w sprawie (por. orzeczenie Sądu Najwyższego z dnia 1.10.1949 r. C 1283/49,
PiP z 1950 r., nr 2, str.109). Sądy obu instancji nie wydały żadnego postanowienia o
wezwaniu do udziału w sprawie Z. S. Mimo tego Sąd Rejonowy doręczając Z. S. odpis
swego postanowienia z dnia 17 grudnia 2007 r. i pouczając o trybie zaskarżenia
postanowienia z dnia 17 grudnia 2007 r. faktycznie kontynuował postępowanie z
udziałem następczyni prawnej zmarłej wnioskodawczyni. Również Sąd Okręgowy
wymienił Z. S. w zaskarżonym postanowieniu jako stronę – następczynię prawną
zmarłej wnioskodawczyni C. D. Doręczanie Z. S. odpisu orzeczeń wydanych w sprawie,
jak również przyjęcie pism sądowych składanych przez nią w trakcie postępowania,
świadczy o tym, że Z. S. brała udział jako strona w postępowaniu sądowym (por.
orzeczenie Sądu Najwyższego z dnia 10 lipca 1997 r., I CZ 82/97, OSNC z 1997 r., nr
12, poz. 209). Tym samym nie naruszył Sąd Okręgowy przepisu art. 361 k.p.c. w
związku z art. 325 k.p.c. wymieniając w sentencji zaskarżonego postanowienia Z. S.
jako stronę postępowania. Mimo więc uchybienia także przez Sąd Okręgowy
wskazanym wyżej przepisom: art. 174 § 1 pkt 1 k.p.c. oraz art. 180 § 1 pkt 1 k.p.c.
uchybienia te nie ograniczyły możliwości obrony praw wnioskodawczyni i nie miały
istotnego znaczenia dla treści zaskarżonego postanowienia. Za nieuzasadniony należy
uznać także zarzut naruszenia art. 181 § 1 pkt 1 k.p.c., który ma zastosowanie, gdy
postępowanie w sprawie zostało zawieszone i to na wniosek spadkobiercy, co w
sprawie nie miało miejsca.
Śmierć wnioskodawczyni nastąpiła w dniu 4 stycznia 2008 r., po wydaniu przez
Sąd Rejonowy w B. w dniu 17 grudnia 2007 r., postanowienia o odrzuceniu apelacji
wnioskodawczyni. Odpis tego postanowienia został doręczony pełnomocnikowi zmarłej
wnioskodawczyni Czesławy w dniu 5 stycznia 2008 r. (zwrotne poświadczenie odbioru),
a więc już po śmierci wnioskodawczyni. Ponieważ zgodnie z art. 96 k.p.c.
pełnomocnictwo procesowe udzielone przez zmarłą wnioskodawczynię wygasło, a
pełnomocnik nie stawał się pełnomocnikiem następców prawnych zmarłej strony za
nieskuteczne – wobec Z. S. jako następczyni prawnej zmarłej wnioskodawczyni -
należało uznać doręczenie pełnomocnikowi zmarłej wnioskodawczyni odpisu
7
postanowienia Sądu Rejonowego w B. z dnia 17 grudnia 2007 r. Skuteczności
doręczenia odpisu tego postanowienia nie można wywodzić z uprawnienia
pełnomocnika do działania w sprawie do chwili zawieszenia postępowania skoro
uprawnienie do działania pełnomocnika zmarłej strony jest ograniczone wyłącznie do
czynności zmierzających do zawieszenia postępowania w sprawie. Błędnie także przyjął
Sąd Okręgowy, że ustanowiony w sprawie przez zmarłą wnioskodawczynię C. D.
pełnomocnik procesowy nadal – po śmierci wnioskodawczyni - był uprawniony do
zaskarżenia zażaleniem postanowienia Sądu Rejonowego w B. z dnia 17 grudnia 2007
r. o odrzuceniu apelacji, mimo że ta czynność procesowa pełnomocnika wykraczała
poza zakres czynności procesowych zmierzających do zawieszenia postępowania w
sprawie. Konsekwencją takiego stanowiska było uznanie przez Sąd Okręgowy, że Z. S.
jako następczyni prawna zmarłej wnioskodawczyni C. D., nie miała prawa wniesienia
odrębnego zażalenia na postanowienie Sądu Rejonowego w B. z dnia 17 grudnia 2007
r. o odrzuceniu apelacji wnioskodawczyni. Opierając się na takim stanowisku Sąd
Okręgowy mimo przedstawienia przez Sąd Rejonowy dwóch zażaleń: wniesionego
przez pełnomocnika zmarłej wnioskodawczyni oraz osobiście przez jej następczynię
prawną Z. S., rozpoznał formalnie (odrzucając je) jedno zażalenie wniesione przez
pełnomocnika zmarłej wnioskodawczyni, pomijając rozpoznanie zażalenia wniesione
osobiście przez następczynię prawną zmarłej wnioskodawczyni – Z. S. (traktując pismo
procesowe wnioskodawczyni Z. S. z dnia 7 lutego 2008 r. jedynie jako pismo
popierające zażalenie wniesione przez pełnomocnika zmarłej wnioskodawczyni).
Ponadto takie stanowisko Sądu Okręgowego znalazło odzwierciedlenie jedynie
w uzasadnieniu zaskarżonego postanowienia, z którym nie była zgodna treść sentencji
zaskarżonego postanowienia Sądu Okręgowego, w której wymieniono tylko jedno
zażalenie wniesione przez „powódkę” zamiast, jak powinno być poprawnie,
wnioskodawczynię. Zważywszy na to, że w rubrum postanowienia określono, że
wnioskodawczynią jest Z. S. (następca prawny C. D.) uzasadniony jest wniosek, że
treść tenoru postanowienia Sądu Okręgowego w K. z dnia 23 maja 2008 r. o odrzuceniu
zażalenia dotyczy zażalenia wniesionego przez wnioskodawczynię Z. S., a nie przez
pełnomocnika zmarłej wnioskodawczyni C. D., jak argumentował Sąd Okręgowy w
uzasadnieniu tego postanowienia.
W świetle powyższego za uzasadniony należy uznać zarzut naruszenia art. 96
k.p.c. w związku z przyjęciem, że pełnomocnik zmarłej wnioskodawczyni C. D. był
uprawniony do zaskarżenia postanowienia Sądu Rejonowego w B. z dnia 17 grudnia
8
2007 r. o odrzuceniu apelacji ze skutkiem prawnym - wobec następcy prawnej zmarłej
wnioskodawczyni – w postaci wyłączenia jej prawa do wniesienia zażalenia na
powołane wyżej postanowienie Sądu Rejonowego w B. Pełnomocnik zmarłej
wnioskodawczyni, mimo nie wydania postanowienia o zawieszeniu postępowania w
sprawie, nie stał się bowiem pełnomocnikiem procesowym Z. S. jako następczyni
prawnej zmarłej wnioskodawczyni C. D., a podjęta przez niego czynność procesowa
w postaci wniesienia zażalenia - w chwili braku wiedzy pełnomocnika o śmierci
wnioskodawczyni - wykraczała poza zakres czynności zmierzającej do zawieszenia
postępowania. Wbrew też stanowisku przyjętemu w uzasadnieniu zaskarżonego
postanowienia, pełnomocnik nie reprezentował już zmarłej wnioskodawczyni, która z
chwilą śmierci utraciła zdolność sądową, a ponadto zgodnie z art. 96 k.p.c.,
pełnomocnictwo procesowe udzielone przez zmarłą wnioskodawczynię wygasło. W tej
specyficznej sytuacji procesowej – będącej następstwem śmierci wnioskodawczyni C. D.
- Sąd Okręgowy powinien był odrębnie rozważyć kwestię dopuszczalności zażaleń
wniesionych przez byłego pełnomocnika zmarłej wnioskodawczyni oraz osobiście przez
Z. S. Odrzucenie przez Sąd Okręgowy zażalenia wniesionego osobiście przez
wnioskodawczynię Z. S. od postanowienia Sądu Rejonowego w B. z dnia 17 grudnia
2007 r. z powołaniem się na to, że wcześniejsze zażalenie wniesione przez
pełnomocnika zmarłej wnioskodawczyni C. D., nie zostało należycie opłacone,
uzasadnia zarzut naruszenia art. 379 pkt 5 k.p.c. w związku z art. 397 § 2 k.p.c. i art. 13
§ 2 k.p.c.
Sąd Okręgowy nie rozpoznawał merytorycznie zażalenia pełnomocnika zmarłej
wnioskodawczyni wniesionego od postanowienia Sądu Rejonowego w B. z dnia 17
grudnia 2007 r. o odrzuceniu apelacji, lecz odrzucił je na podstawie art. 1302
§ 3 k.p.c. z
powodu nieuiszczenia opłaty sądowej. Przedmiotem kontroli jest więc jedynie
zasadność rozstrzygnięcia Sądu Okręgowego o odrzuceniu zażalenia na postanowienie
Sądu Rejonowego w B. z dnia 17 grudnia 2007 r. o odrzuceniu apelacji
wnioskodawczyni, a nie zasadność rozstrzygnięcia Sądu Rejonowego w B. zawartego w
tym postanowieniu. Dlatego bezprzedmiotowy dla rozpoznania zażalenia jest
podniesiony w nim zarzut naruszenia art. 101 ust. 1 ustawy z dnia 28 lipca 2005 r. o
kosztach sądowych w sprawach cywilnych w następstwie błędnego – zdaniem
skarżącego - stanowiska Sądu Rejonowego co do nieprawidłowości uiszczonej przez
pełnomocnika zmarłej wnioskodawczyni opłaty (w wysokości ¼ ) od apelacji, co
9
skutkowało wydaniem przez Sąd Rejonowy postanowienia z dnia 17 grudnia 2007 r. o
odrzuceniu apelacji.
Mając powyższe na uwadze Sąd Najwyższy na podstawie art. 39815
k.p.c.
w związku z art. 3941
§ 3 k.p.c. i art. 13 § 2 k.p.c. uchylił zaskarżone postanowienie.