II CNP 106/08
-
Data orzeczenia:
-
Organ orzekający:
-
Izby:
-
Jednostka obsługująca sprawę:
-
Forma orzeczenia:
-
Typ składu:
-
Skład sędziowski:
Powołane przepisy:
Informacje o źródle orzeczenia:
- Link do źródła orzeczenia
-
Data publikacji:14-07-2014
Dodatkowe informacje:
-
Sprawy przywołane w treści orzeczenia:
Pełny tekst orzeczenia
Sygn. akt II CNP 106/08
POSTANOWIENIE
Dnia 27 listopada 2008 r.
Sąd Najwyższy w składzie:
SSN Henryk Pietrzkowski
po rozpoznaniu na posiedzeniu niejawnym w Izbie Cywilnej w dniu 27 listopada 2008 r.,
skargi A. J.
o stwierdzenie niezgodności z prawem prawomocnego wyroku Sądu Okręgowego w P.
z dnia 23 listopada 2006 r., sygn. akt XII C (…) wydanego w sprawie z powództwa
Zakładów U.(…) Spółki z ograniczoną odpowiedzialnością w P.
przeciwko A. J.
o zapłatę,
1. odrzuca skargę,
2. oddala wniosek strony powodowej o zasądzenie kosztów postępowania
wywołanego wniesieniem skargi.
Uzasadnienie
Pozwany A. J., zastępowana przez profesjonalnego pełnomocnika, wniósł skargę
o stwierdzenie niezgodności z prawem prawomocnego wyroku Sądu Okręgowego w P.
z dnia 23 listopada 2006 r.
Sąd Najwyższy zważył, co następuje:
Rozpoznawana skarga została wniesiona od orzeczenia sądu I instancji.
Zgodnie z art. 4241
§ 1 k.p.c., skarga o stwierdzenie niezgodności z prawem
prawomocnego orzeczenia przysługuje od prawomocnego orzeczenia sądu drugiej
instancji kończącego postępowanie w sprawie, gdy przez jego wydanie stronie została
wyrządzona szkoda, a zmiana lub uchylenie tego orzeczenia w drodze przysługujących
stronie środków prawnych nie było i nie jest możliwe. Przepis ten wyraża zasadę, że
2
przesłanką dopuszczalności skargi o stwierdzenie niezgodności z prawem
prawomocnego orzeczenia jest wykorzystanie przez stronę przysługujących jej środków
prawnych. Wyjątek od wskazanej zasady przewiduje art. 4241
§ 2 k.p.c., który w sytuacji,
gdy strona nie skorzystała z przysługujących jej środków prawnych, dopuszczalność
skargi uzależnia od kumulatywnego spełnienia dwóch przesłanek: istnienia wyjątkowego
wypadku oraz występowania niezgodności z prawem o kwalifikowanym charakterze,
wynikającej z naruszenia podstawowych zasad porządku prawnego lub konstytucyjnych
wolności albo praw człowieka i obywatela. W przedmiotowej sprawie wyjątkowy
wypadek, o którym mowa w art. 4241
§ 2 k.p.c., nie występuje.
Nie jest rzeczą Sądu Najwyższego przedstawianie okoliczności, które mogłyby
przemawiać za potraktowaniem sytuacji jako wyjątkowej w rozumieniu powyższego
przepisu, niemniej jednak można przykładowo wskazać, że istnienie takiego
wyjątkowego wypadku może wchodzić w rachubę w sytuacji, w której strona nie
skorzystała z przysługującego jej środka zaskarżenia z powodu ciężkiej choroby,
katastrofy, klęski żywiołowej lub uzyskania błędnej informacji od pracownika sądu (por.
postanowienie Sądu Najwyższego z dnia 2 lutego 2006 r., I CNP 4/06, OSNC 2006, nr
6, poz. 113). Skarżący jakiejkolwiek tego typu okoliczności nie wskazał.
Należy z cała mocą podkreślić, że skarżący dysponował środkiem prawnym –
apelacją, której prawidłowe wniesienie spowodowałoby możliwość merytorycznego
zbadania zaskarżonego orzeczenia. Okoliczność, że apelacja została odrzucona nie
stanowi wyjątkowego wypadku usprawiedliwiającego wniesienie skargi o stwierdzenie
niezgodności z prawem prawomocnego orzeczenia od wyroku sądu I instancji. Skargę,
jako niedopuszczalną, należało więc odrzucić (art. 4248
§ 1 k.p.c.).
Pismo pełnomocnika strony powodowej z dnia 16 kwietnia 2008 r, nie mogło być
potraktowane jako odpowiedź na skargę, skoro skuteczne doręczenie skargi nastąpiło
dopiero w dniu 5 maja 2008 r. Od następnego dnia biegł termin do wniesienia
odpowiedzi na skargę. Wobec tego, że odpowiedź taka nie wpłynęła, żądanie
zasądzenia kosztów postępowania zawarte we wcześniejszym piśmie, nie mogło
odnieść skutku.
POSTANOWIENIE
Dnia 27 listopada 2008 r.
Sąd Najwyższy w składzie:
SSN Henryk Pietrzkowski
po rozpoznaniu na posiedzeniu niejawnym w Izbie Cywilnej w dniu 27 listopada 2008 r.,
skargi A. J.
o stwierdzenie niezgodności z prawem prawomocnego wyroku Sądu Okręgowego w P.
z dnia 23 listopada 2006 r., sygn. akt XII C (…) wydanego w sprawie z powództwa
Zakładów U.(…) Spółki z ograniczoną odpowiedzialnością w P.
przeciwko A. J.
o zapłatę,
1. odrzuca skargę,
2. oddala wniosek strony powodowej o zasądzenie kosztów postępowania
wywołanego wniesieniem skargi.
Uzasadnienie
Pozwany A. J., zastępowana przez profesjonalnego pełnomocnika, wniósł skargę
o stwierdzenie niezgodności z prawem prawomocnego wyroku Sądu Okręgowego w P.
z dnia 23 listopada 2006 r.
Sąd Najwyższy zważył, co następuje:
Rozpoznawana skarga została wniesiona od orzeczenia sądu I instancji.
Zgodnie z art. 4241
§ 1 k.p.c., skarga o stwierdzenie niezgodności z prawem
prawomocnego orzeczenia przysługuje od prawomocnego orzeczenia sądu drugiej
instancji kończącego postępowanie w sprawie, gdy przez jego wydanie stronie została
wyrządzona szkoda, a zmiana lub uchylenie tego orzeczenia w drodze przysługujących
stronie środków prawnych nie było i nie jest możliwe. Przepis ten wyraża zasadę, że
2
przesłanką dopuszczalności skargi o stwierdzenie niezgodności z prawem
prawomocnego orzeczenia jest wykorzystanie przez stronę przysługujących jej środków
prawnych. Wyjątek od wskazanej zasady przewiduje art. 4241
§ 2 k.p.c., który w sytuacji,
gdy strona nie skorzystała z przysługujących jej środków prawnych, dopuszczalność
skargi uzależnia od kumulatywnego spełnienia dwóch przesłanek: istnienia wyjątkowego
wypadku oraz występowania niezgodności z prawem o kwalifikowanym charakterze,
wynikającej z naruszenia podstawowych zasad porządku prawnego lub konstytucyjnych
wolności albo praw człowieka i obywatela. W przedmiotowej sprawie wyjątkowy
wypadek, o którym mowa w art. 4241
§ 2 k.p.c., nie występuje.
Nie jest rzeczą Sądu Najwyższego przedstawianie okoliczności, które mogłyby
przemawiać za potraktowaniem sytuacji jako wyjątkowej w rozumieniu powyższego
przepisu, niemniej jednak można przykładowo wskazać, że istnienie takiego
wyjątkowego wypadku może wchodzić w rachubę w sytuacji, w której strona nie
skorzystała z przysługującego jej środka zaskarżenia z powodu ciężkiej choroby,
katastrofy, klęski żywiołowej lub uzyskania błędnej informacji od pracownika sądu (por.
postanowienie Sądu Najwyższego z dnia 2 lutego 2006 r., I CNP 4/06, OSNC 2006, nr
6, poz. 113). Skarżący jakiejkolwiek tego typu okoliczności nie wskazał.
Należy z cała mocą podkreślić, że skarżący dysponował środkiem prawnym –
apelacją, której prawidłowe wniesienie spowodowałoby możliwość merytorycznego
zbadania zaskarżonego orzeczenia. Okoliczność, że apelacja została odrzucona nie
stanowi wyjątkowego wypadku usprawiedliwiającego wniesienie skargi o stwierdzenie
niezgodności z prawem prawomocnego orzeczenia od wyroku sądu I instancji. Skargę,
jako niedopuszczalną, należało więc odrzucić (art. 4248
§ 1 k.p.c.).
Pismo pełnomocnika strony powodowej z dnia 16 kwietnia 2008 r, nie mogło być
potraktowane jako odpowiedź na skargę, skoro skuteczne doręczenie skargi nastąpiło
dopiero w dniu 5 maja 2008 r. Od następnego dnia biegł termin do wniesienia
odpowiedzi na skargę. Wobec tego, że odpowiedź taka nie wpłynęła, żądanie
zasądzenia kosztów postępowania zawarte we wcześniejszym piśmie, nie mogło
odnieść skutku.