Pełny tekst orzeczenia

Sygn. akt II CSK 597/08
POSTANOWIENIE
Dnia 23 stycznia 2009 r.
Sąd Najwyższy w składzie :
SSN Krzysztof Strzelczyk
w sprawie z powództwa N. Spółki z ograniczoną odpowiedzialnością
przeciwko M.K.
o zapłatę,
i z powództwa wzajemnego M.K.
przeciwko N. Spółce z ograniczoną odpowiedzialnością
o zapłatę,
na posiedzeniu niejawnym w Izbie Cywilnej w dniu 23 stycznia 2009 r.,
na skutek skargi kasacyjnej pozwanego - powoda wzajemnego
od wyroku Sądu Apelacyjnego
z dnia 28 czerwca 2007 r., sygn. akt [...],
1) odrzuca skargę kasacyjną w części obejmującej oddalenie
apelacji, co do pozwu głównego i odmawia przyjęcia
w pozostałym zakresie skargi kasacyjnej do rozpoznania
2) zasądza od pozwanego (powoda wzajemnego) na rzecz
powódki N. Spółki z o.o. w D. kwotę 2700 (dwa tysiące
siedemset) złotych tytułem zwrotu kosztów postępowania
kasacyjnego.
Uzasadnienie
2
Powód N. spółka z o.o. wniósł o zasądzenie od pozwanego M.K. kwoty
90.000 zł z ustawowymi odsetkami od 04.03.2003 r. Sąd Okręgowy uwzględnił
powództwo wydając nakaz zapłaty w postępowaniu upominawczym. W sprzeciwie
od powyższego nakazu pozwany zaskarżył rozstrzygnięcie w części dotyczącej
odsetek i kosztów procesu. Jednocześnie pozwany wniósł pozew wzajemny
domagając się zapłaty od powoda kwoty 54.574,50 zł tytułem odszkodowania za
nienależyte wykonanie umowy.
Sąd Okręgowy w P. wyrokiem z dnia 22 maja 2006 r. zasądził od pozwanego
na rzecz powoda ustawowe odsetki od kwoty 90.000 zł za okres od 16 marca 2003
r. do 8 grudnia 2003 r., a w pozostałym zakresie umorzył postępowanie wobec
cofnięcia pozwu przez powoda. Nadto Sąd pierwszej instancji oddalił powództwo
wzajemne, rozstrzygając o kosztach procesu jak w sentencji.
Od powyższego wyroku pozwany (powód wzajemny) złożył apelację
domagając się jego zmiany przez oddalenie powództwa głównego i uwzględnienie
powództwa wzajemnego. Wyrokiem z dnia 28 czerwca 2007 r. Sąd Apelacyjny
oddalił apelację pozwanego w całości.
Pozwany (powód wzajemny) powyższy wyrok zaskarżył w całości, opierając
skargę kasacyjną na podstawach naruszenia prawa materialnego, tj. art. 5, 6, 65,
405-410, 471 i 474 k.c. i art. 637 § 2 k.c., przez ich błędna wykładnie i niewłaściwe
zastosowanie oraz przepisów postępowania, tj. art. 231, 232 zdanie drugie i art.
233 § 1 k.p.c., a nadto zarzucił Sądowi drugiej instancji błędy w ustaleniach
faktycznych przyjęte za podstawę orzeczenia.
Zarzucając powyższe skarżący wniósł o uchylenie zaskarżonego wyroku
w całości i jego zmianę przez oddalenie powództwa głównego i uwzględnienie
powództwa wzajemnego, ewentualnie o uchylenie zaskarżonego wyroku
i przekazanie sprawy Sądowi Apelacyjnemu do ponownego rozpoznania.
Wniosek o przyjęcie skargi kasacyjnej do rozpoznania skarżący uzasadnił
istnieniem potrzeby wykładni przepisów budzących poważne wątpliwości, tj. art.
637 § 2 k.c., oraz art. 476 k.c. w zw. z art. 481 § 1 k.c.
Sąd Najwyższy zważył, co następuje:
3
Jednym z ustawowych warunków dopuszczalności skargi kasacyjnej jest
określona w ustawie wartość przedmiotu zaskarżenia. W sprawach o prawa
majątkowe skarga kasacyjna jest niedopuszczalna, jeżeli wartość przedmiotu
zaskarżenia jest niższa niż pięćdziesiąt tysięcy złotych (art. 3982
§ 1 k.p.c.).
Przesłanka ta podlega badaniu zarówno przez Sąd drugiej instancji, do którego
skarga została wniesiona jak i przez Sąd Najwyższy.
Trafnie wskazał Sąd Najwyższy w postanowieniu z dnia 16 lutego 2007 r.,
II PZ 81/06, (OSNP 2008, nr 9-10, poz. 135), że w przypadku wytoczenia
powództwa wzajemnego w istocie rzeczy ma miejsce połączenie dwóch
samodzielnych procesów, które łączy więź materialnoprawna, wyrażająca się
w tym, że "roszczenie wzajemne jest w związku z roszczeniem powoda lub nadaje
się do potrącenia" (art. 204 § 1 k.p.c.). W związku z powyższym skarga kasacyjna
dotycząca rozstrzygnięcia o interesach podmiotu występującego w charakterze
zarówno pozwanego jak i powoda wzajemnego odnosi się do rozstrzygnięcia
dwóch spraw, a więc powinna być potraktowana jak dwie skargi kasacyjne. Co do
każdej z tych skarg skarżący winien też oddzielnie wskazać wartość przedmiotu
zaskarżenia, od której zależy nie tylko wysokość opłaty sądowej ale przede
wszystkim dopuszczalność skargi kasacyjnej.
W niniejszej sprawie pozwany (powód wzajemny) wskazał wartość
przedmiotu zaskarżenia opiewającą na kwotę 62.995 zł. Należy jednak mieć na
uwadze fakt, że zaskarżone rozstrzygnięcie Sądu drugiej instancji dotyczy dwóch
spraw, tj. sprawy z powództwa głównego i sprawy z powództwa wzajemnego.
Oznacza to, że ocena dopuszczalności zaskarżenia skargą kasacyjną takiego
orzeczenia musi być przeprowadzona w odniesieniu do każdej z tych spraw
z osobna. Z akt spray jednoznacznie wynika, że wartość przedmiotu zaskarżenia,
w zakresie rozstrzygnięcia o powództwie wzajemnym opiewa na kwotę
54.574, 50 zł, zaś w zakresie rozstrzygnięcia w sprawie z powództwa głównego na
kwotę 8.420,50 zł. W konsekwencji należało skargę kasacyjną w części
obejmującej oddalenie apelacji co do pozwu głównego odrzucić na podstawie art.
3986
§ 3 k.p.c. w zw. z art. 3982
§ 1 k.p.c.
4
Skarżący wnosząc o przyjęcie skargi kasacyjnej do rozpoznania wprawdzie
powołał się na potrzebę wykładni przepisów budzących poważne wątpliwości, tj.
art. 637 § 2 k.c., oraz art. 476 k.c. w zw. z art. 481 § 1 k.c., jednakże jego
twierdzenie w tym zakresie okazało się gołosłowne. Skarżący bowiem nie wyjaśnił,
w czym, jego zdaniem, rzekome wątpliwości się przejawiają, nie przytoczył żadnych
argumentów świadczących o możliwości powstania rozbieżnych ocen prawnych.
Z kolei z uzasadnienia skargi kasacyjnej jednoznacznie wynika (skarżący przytacza
szereg wypowiedzi Sądu Najwyższego dotyczących wykładni w/w przepisów,
aprobując jednocześnie wyrażone tam poglądy), że skarżący w rzeczywistości nie
dostrzega żadnych wątpliwości w wykładni w/w przepisów, zarzuca natomiast
Sądowi drugiej instancji ich obrazę. Nadto skarżący kwestionuje ustalenia faktyczne
poczynione przez tenże Sąd oraz dokonaną przez niego ocenę dowodów, co jest
niedopuszczalne na tym etapie postępowania (art. 3983
§ 3 k.p.c.).
Mając powyższe na uwadze Sąd Najwyższy na podstawie art. 3989
k.p.c.
odmówił przyjęcia skargi kasacyjnej do rozpoznania, rozstrzygając o kosztach
postępowania kasacyjnego na podstawie art. 98 § 1, 3 k.p.c. i art. 108 § 1 k.p.c.
w zw. z art. 39821
k.p.c.