Pełny tekst orzeczenia

Sygn. akt II CZ 94/08
POSTANOWIENIE
Dnia 13 lutego 2009 r.
Sąd Najwyższy w składzie :
SSN Jan Górowski (przewodniczący)
SSN Józef Frąckowiak (sprawozdawca)
SSA Bogumiła Ustjanicz
w sprawie z powództwa T.D.
przeciwko BP. Spółce Akcyjnej
o pozbawienie tytułu wykonawczego wykonalności,
po rozpoznaniu na posiedzeniu niejawnym w Izbie Cywilnej
w dniu 13 lutego 2009 r.,
zażalenia strony pozwanej
na postanowienie Sądu Okręgowego w P.
z dnia 22 lipca 2008 r., sygn. akt [...],
uchyla zaskarżone postanowienie.
Uzasadnienie
2
Zaskarżonym postanowieniem Sąd Apelacyjny odrzucił apelację pozwanej
BP. S.A. Podstawą odrzucenia apelacji było to, że pomimo wezwania pozwana nie
usunęła braku, w postaci przedstawienia należytego pełnomocnictwa do wniesienia
apelacji przez ustanowionego przez nią pełnomocnika. W zażaleniu na to
postanowienie strona pozwana wniosła o jego uchylenie wskazując, że wnoszący
apelację pełnomocnik był umocowany do jej wniesienia.
Sąd Najwyższy zważył, co następuje.
Zażalenie zasługuje na uwzględnienie. Z pełnomocnictwo z dnia 10 stycznia
2008 r. jakiego pozwana udzieliła radcy prawnemu M.K. wynika, że był on
umocowany do reprezentowania pozwanej w sprawie z powództwa T.D.,
wytoczonego przed Sądem Rejonowym w Ś. Wbrew stanowisku Sądu
Apelacyjnego, takie określenie umocowania nie wskazuje, że pełnomocnictwo to
upoważniało pełnomocnika tylko do reprezentowania pozwanej przed Sądem
Rejonowym. Było to umocowanie do reprezentowania pozwanej w sprawie, która
co prawda wytoczona została przed sądem rejonowym, lecz trwała nadal po
wniesieniu apelacji. Wniesienie apelacji nastąpiło przecież w tak właśnie
oznaczonej sprawie. Żądanie od pełnomocnika, aby w tej sytuacji przedstawił
dodatkowe umocowanie nie znajduje podstaw prawnych, a tym samym brak było
podstaw do odrzucenia apelacji, tym bardziej, że pełnomocnik przedstawił drugie
pełnomocnictwo, które także nie budzi zastrzeżeń, skoro udzielnie pełnomocnictwa
radcy prawnemu M.K., nastąpiło przez pełnomocnika ustanowionego prawidłowo
przez pozwaną, już w czasie gdy mógł on skutecznie ją reprezentować.
Mając na uwadze powyższe względy Sąd Najwyższy, na podstawie art.
39815
k.p.c. w związku z art. 3941
§ 3 k.p.c., orzekł jak w sentencji.