Pełny tekst orzeczenia

Sygn. akt II PK 269/08
POSTANOWIENIE
Dnia 10 lutego 2009 r.
Sąd Najwyższy w składzie :
SSN Zbigniew Korzeniowski
w sprawie z powództwa I. G.
przeciwko Bankowi […] Spółce Akcyjnej w W.
o wynagrodzenie,
po rozpoznaniu na posiedzeniu niejawnym w Izbie Pracy, Ubezpieczeń
Społecznych i Spraw Publicznych w dniu 10 lutego 2009 r.,
skargi kasacyjnej powoda od wyroku Sądu Okręgowego, Sądu Pracy i Ubezpieczeń
Społecznych w W.
z dnia 21 kwietnia 2008 r.,
1. odmawia przyjęcia skargi kasacyjnej do rozpoznania,
2. nie obciąża powoda kosztami zastępstwa procesowego
strony pozwanej w postępowaniu kasacyjnym.
Uzasadnienie
Sąd Okręgowy w W. wyrokiem z 21 kwietnia 2008 r. oddalił apelację powoda od
wyroku Sądu Rejonowego z 21 czerwca 2007 r., którym oddalono jego powództwo
przeciwko pozwanemu Bankowi o wypłatę części wynagrodzenia, tzw. bonusa
rocznego, w pełnej wysokości. Sądy nie uznały za zasadne twierdzenie powoda o
porozumieniu z pracodawcą o wyłączeniu z reguł wypłaty bonusa współczynnika
lojalnościowego, uzależniającego jego wysokość od dalszego trwania zatrudnienia.
Skargę kasacyjną oparto na podstawie art. 3983
§ 1 pkt 1 k.p.c.
Wniosek o przyjęcie skargi wskazał na podstawy z art. 3989
§ 1 pkt 1 i 4 k.p.c., „z
uwagi na fakt, iż w niniejszej sprawie poczynione przez Sąd II instancji ustalenia
2
spowodowały wydanie orzeczenia niezgodnego z porządkiem prawnym oraz z
podstawowymi zasadami prawa pracy, które ma ze swej istoty pełnić ochronną
funkcję dla słabszej strony stosunku pracy jaką jest pracownik. W ocenie
skarżącego skarga kasacyjna jest oczywiście uzasadniona”. Przedstawione istotne
zagadnienie prawne to: „1) czy w sytuacji ustalenia przez Sąd nagannego,
niezgodnego z prawem prowadzenia akt osobowych przez pracodawcę ciężar
dowodu, iż w aktach znajdowały się istotne z punktu widzenia interesów
pracownika, przekazane do tychże akt dokumenty, spoczywa na pracowniku ?; 2)
czy znajdujące się w aktach osobowych pracownika nie podpisane przez
pracownika ani pracodawcę dokumenty, w sytuacji jednoznacznego stanowiska
pracownika o braku zgody na znajdowanie się nich konkretnych zapisów w
szczególności brak naniesionych przez niego uwag, można traktować jako
zaakceptowane i ustalone z pracownikiem zasady wynagradzania pracownika ?; 3)
czy w związku z faktem, iż tzw. „noty techniczne” ustalające zasady wynagradzania
pracowników są załącznikami do umowy o pracę, mogą być negocjowane przez
osoby nie wskazane w treści art. 3 ze zn. 1 kp i jaki charakter należy nadać takim
negocjacjom oraz notom gdy: a) uzgodnione w tym trybie noty są następnie
włączane do akt osobowych pracowników; b) uzgodnienia i tryb podejmowanych
ustaleń są respektowane przez pracodawcę w jednym roku zaś podważane w
następnym bez uzasadnionych przyczyn”.
W odpowiedzi pozwany wniósł o oddalenie skargi i zasądzenie kosztów
zastępstwa procesowego.
Sąd Najwyższy zważył, co następuje:
Wniosek o przyjęcie skargi do rozpoznania nie został oparty na podstawach,
które uzasadniałyby jego uwzględnienie.
Na etapie przedsądu nie ocenia się podstaw kasacyjnych skargi (art. 3984
§ 1 pkt 2
k.p.c.), które podlegają ocenie dopiero po przyjęciu skargi do rozpoznania.
Przedmiotem analizy jest sam wniosek o przyjęcie skargi i jego uzasadnienie.
Ustawodawca wyraźnie wyodrębnia te elementy konstrukcyjne skargi (art. 3984
§ 1
pkt 2 i 3 k.p.c.). Podstawy kasacyjne i ich uzasadnienie nie zastępują więc wniosku
o przyjęcie skargi i jego uzasadnienia. Inna jest ich funkcja, gdyż skarga kasacyjna
3
nie jest zwykłym środkiem zaskarżenia. Tę wyjątkowość skargi łączy się z
wskazanymi w niej podstawami (przesłankami) przedsądu.
Od razu należy też zauważyć, że Sąd Najwyższy jest związany ustalonym
stanem faktycznym (art. 39813
§ 2 k.p.c. i art. 3983
§ 3 k.p.c.), co skutkuje ujemnie
dla wniosku, gdyż twierdzenie, że skarga jest oczywiście uzasadniona (art. 3989
§ 1
pkt 4 k.p.c.), niezasadnie zawęził do takich ustaleń, a nie do ocen prawnych
(„poczynione przez Sąd II instancji ustalenia spowodowały wydanie orzeczenia
niezgodnego z porządkiem prawnym oraz z zasadami prawa pracy, które ma ze
swej istoty pełnić ochroną funkcję dla słabszej strony stosunku pracy jaką jest
pracownik”). Otóż utrwalone jest już w orzecznictwie stanowisko, że odwoływanie
się do podstawy przedsądu z art. 3989
§ 1 pkt 4 k.p.c. wymaga przedstawienia we
wniosku wywodu prawnego wykazującego, że skarga jest oczywiście uzasadniona.
Uzasadnienie wniosku jest lakoniczne, nie operuje prawem materialnym i nie
wykazuje, że jego naruszenie jest oczywiste. Kwestionowanie prawidłowości
subsumcji nie mogłoby też pomijać wskazanego związania co do ustalonego stanu
faktycznego (art. 39813
§ 2 k.p.c.).
Przytoczone wyżej (in extenso) trzy kwestie, wbrew skarżącemu, nie stanowią
istotnego zagadnienia prawnego, którego dotyczy przesłanka przedsądu z art. 3989
§ 1 pkt 1 k.p.c. Chodzi w niej bowiem o problem doniosły jurydycznie i o ważkim
znaczeniu dla systemu prawa. Wymagałoby to przede wszystkim jego klarownego
postawienia z odwołaniem do określonych norm prawnych (przepisów). Oczywiście
po uprzedniej gruntownej analizie prawa oraz orzecznictwa, na bazie której
określone istotne zagadnienie prawne mogłoby zostać postawione i stanowić
dopiero podstawę do przyjęcia takiego zagadnienia przez Sąd Najwyższy.
Rozpoznanie skargi w głównej mierze warunkowane jest interesem publicznym
(rozwojem i wykładnią prawa). Natomiast przytoczone wyżej kwestie sprowadzają
się tylko do zwykłej wykładni i stosowania prawa w konkretnym stanie faktycznym.
To zaś nie stanowi przesłanki przedsądu z art. 3989
§ 1 k.p.c. W przeciwnym razie
skarga kasacyjna nie miałaby granic i byłaby zwykłym środkiem zaskarżenia a
postępowanie kasacyjne kolejną instancją.
4
Wniosek o przyjęcie skargi do rozpoznania nie przedstawił i nie wykazał
przesłanek przedsądu z art. 3989
§ 1 pkt 1 i 4 k.p.c., dlatego orzeczono jak w
sentencji, stosownie do art. 3989
§ 2 k.p.c.
O kosztach orzeczono na podstawie art. 102 k.p.c.