II CNP 136/08
-
Data orzeczenia:
-
Organ orzekający:
-
Izby:
-
Jednostka obsługująca sprawę:
-
Forma orzeczenia:
-
Typ składu:
-
Skład sędziowski:
Powołane przepisy:
Informacje o źródle orzeczenia:
- Link do źródła orzeczenia
-
Data publikacji:27-08-2013
Pełny tekst orzeczenia
Sygn. akt II CNP 136/08
POSTANOWIENIE
Dnia 24 lutego 2009 r.
Sąd Najwyższy w składzie :
SSN Grzegorz Misiurek
po rozpoznaniu na posiedzeniu niejawnym w Izbie Cywilnej
w dniu 24 lutego 2009 r.,
skargi "Z."
o stwierdzenie niezgodności z prawem
prawomocnego wyroku Sądu Okręgowego w Ł.
z dnia 24 kwietnia 2008 r., sygn. akt [...],
wydanego w sprawie z powództwa M.S.
przeciwko "Z."
o zapłatę,
odrzuca skargę.
2
Uzasadnienie
Wyrokiem z dnia 24 kwietnia 2008 r. Sąd Okręgowy w Ł. oddalił apelację
pozwanej od wyroku Sądu Rejonowego w K. z dnia 24 stycznia 2008 r.
Pełnomocnik pozwanej wniósł skargę o stwierdzenie niezgodności z prawem
prawomocnego wyroku Sądu Okręgowego.
Podstawową funkcją skargi przewidzianej w art. 4241
k.p.c. jest
doprowadzenie do stwierdzenia przez Sąd Najwyższy wystąpienia jednej
z materialnoprawnych przesłanek roszczenia o naprawienie szkody wyrządzonej
jurysdykcyjną działalnością sądów powszechnych w postaci niezgodności
z prawem prawomocnego orzeczenia (art. 4171
§ 2 k.c.). Między postępowaniem
unormowanym w art. 4241
i nast. k.p.c. i postępowaniem z powództwa przeciwko
Skarbowi Państwa o odszkodowanie zachodzi ścisły związek, gdyż orzeczenie
Sądu Najwyższego uwzględniające skargę stanowi prejudykat w późniejszym
procesie odszkodowawczym.
Z uwagi na szczególny charakter i rolę tego środka prawnego ustawodawca
przewidział - podobnie jak w przypadku skargi kasacyjnej - szczególne wymagania
konstrukcyjne, jakie środek ten winien spełniać.
Zgodnie z art. 4245
§ 1 skarga powinna zawierać:
1) oznaczenie orzeczenia, od którego jest wniesiona, ze wskazaniem, czy
jest ono zaskarżone w całości lub w części,
2) przytoczenie jej podstaw oraz ich uzasadnienie,
3) wskazanie przepisu prawa, z którym zaskarżone orzeczenie jest
niezgodne,
4) uprawdopodobnienie wyrządzenia szkody, spowodowanej przez wydanie
orzeczenia, którego skarga dotyczy,
5) wykazanie, że wzruszenie zaskarżonego orzeczenia w drodze innych
środków prawnych nie było i nie jest możliwe, a ponadto - gdy skargę
3
wniesiono stosując art. 4241
§ 2 - że występuje wyjątkowy wypadek
uzasadniający wniesienie skargi,
6) wniosek o stwierdzenie niezgodności orzeczenia z prawem.
Skarga pozwanej nie spełnia wymogu konstrukcyjnego określonego w pkt 5
przytoczonego wyżej przepisu.
Spełnienie wymagania, o którym mowa, polega na przeprowadzeniu
prawniczej analizy przepisów dotyczących - wchodzących w rachubę - środków
prawnych, których zastosowanie byłoby w konkretnym przypadku niedopuszczalne
lub które z innych przyczyn nie mogłyby odnieść skutku. Do tych środków należy
zaliczyć, oprócz skargi kasacyjnej, także skargę o wznowienie postępowania oraz
powództwo opozycyjne. Nadto, ustawodawca wymaga „wykazania", a nie jedynie
wskazania, przytoczenia czy uwiarygodnienia spełnienia wymienionej przesłanki.
Podkreślenia wymaga, że skarżący musi przeprowadzić stosowny wywód
jurydyczny w celu dowiedzenia niemożności wzruszenia orzeczenia w drodze
innych środków prawnych. Wywód taki byłby zbędny jedynie wówczas, gdyby
skarżący dołączył do skargi odpisy prawomocnych orzeczeń wskazujących, że
zastosowanie innych środków prawnych okazało się nieskuteczne (np. odpis
postanowienia o odrzuceniu skargi o wznowienie postępowania).
Skarżący poprzestał jedynie na stwierdzeniu, że zmiana lub uchylenie
zaskarżonego prawomocnego orzeczenia w drodze przysługujących środków
prawnych nie była i nie jest możliwa, i że nie można skorzystać ze skargi kasacyjnej
oraz ze skargi o wznowienie. Nie przedstawił natomiast jakiejkolwiek jurydycznej
argumentacji pozwalającej uznać, że „wykazał" prawdziwość swej tezy.
Skarga o stwierdzenie niezgodności z prawem prawomocnego orzeczenia
dotknięta brakiem któregokolwiek z konstrukcyjnych elementów wymienionych
w art. 4245
§ 1 k.p.c. podlega odrzuceniu a limine, jako że brak taki jest
nieusuwalny.
Z tych względów Sąd Najwyższy na podstawie art. 4248
§ 1 k.p.c. orzekł, jak
w sentencji.
POSTANOWIENIE
Dnia 24 lutego 2009 r.
Sąd Najwyższy w składzie :
SSN Grzegorz Misiurek
po rozpoznaniu na posiedzeniu niejawnym w Izbie Cywilnej
w dniu 24 lutego 2009 r.,
skargi "Z."
o stwierdzenie niezgodności z prawem
prawomocnego wyroku Sądu Okręgowego w Ł.
z dnia 24 kwietnia 2008 r., sygn. akt [...],
wydanego w sprawie z powództwa M.S.
przeciwko "Z."
o zapłatę,
odrzuca skargę.
2
Uzasadnienie
Wyrokiem z dnia 24 kwietnia 2008 r. Sąd Okręgowy w Ł. oddalił apelację
pozwanej od wyroku Sądu Rejonowego w K. z dnia 24 stycznia 2008 r.
Pełnomocnik pozwanej wniósł skargę o stwierdzenie niezgodności z prawem
prawomocnego wyroku Sądu Okręgowego.
Podstawową funkcją skargi przewidzianej w art. 4241
k.p.c. jest
doprowadzenie do stwierdzenia przez Sąd Najwyższy wystąpienia jednej
z materialnoprawnych przesłanek roszczenia o naprawienie szkody wyrządzonej
jurysdykcyjną działalnością sądów powszechnych w postaci niezgodności
z prawem prawomocnego orzeczenia (art. 4171
§ 2 k.c.). Między postępowaniem
unormowanym w art. 4241
i nast. k.p.c. i postępowaniem z powództwa przeciwko
Skarbowi Państwa o odszkodowanie zachodzi ścisły związek, gdyż orzeczenie
Sądu Najwyższego uwzględniające skargę stanowi prejudykat w późniejszym
procesie odszkodowawczym.
Z uwagi na szczególny charakter i rolę tego środka prawnego ustawodawca
przewidział - podobnie jak w przypadku skargi kasacyjnej - szczególne wymagania
konstrukcyjne, jakie środek ten winien spełniać.
Zgodnie z art. 4245
§ 1 skarga powinna zawierać:
1) oznaczenie orzeczenia, od którego jest wniesiona, ze wskazaniem, czy
jest ono zaskarżone w całości lub w części,
2) przytoczenie jej podstaw oraz ich uzasadnienie,
3) wskazanie przepisu prawa, z którym zaskarżone orzeczenie jest
niezgodne,
4) uprawdopodobnienie wyrządzenia szkody, spowodowanej przez wydanie
orzeczenia, którego skarga dotyczy,
5) wykazanie, że wzruszenie zaskarżonego orzeczenia w drodze innych
środków prawnych nie było i nie jest możliwe, a ponadto - gdy skargę
3
wniesiono stosując art. 4241
§ 2 - że występuje wyjątkowy wypadek
uzasadniający wniesienie skargi,
6) wniosek o stwierdzenie niezgodności orzeczenia z prawem.
Skarga pozwanej nie spełnia wymogu konstrukcyjnego określonego w pkt 5
przytoczonego wyżej przepisu.
Spełnienie wymagania, o którym mowa, polega na przeprowadzeniu
prawniczej analizy przepisów dotyczących - wchodzących w rachubę - środków
prawnych, których zastosowanie byłoby w konkretnym przypadku niedopuszczalne
lub które z innych przyczyn nie mogłyby odnieść skutku. Do tych środków należy
zaliczyć, oprócz skargi kasacyjnej, także skargę o wznowienie postępowania oraz
powództwo opozycyjne. Nadto, ustawodawca wymaga „wykazania", a nie jedynie
wskazania, przytoczenia czy uwiarygodnienia spełnienia wymienionej przesłanki.
Podkreślenia wymaga, że skarżący musi przeprowadzić stosowny wywód
jurydyczny w celu dowiedzenia niemożności wzruszenia orzeczenia w drodze
innych środków prawnych. Wywód taki byłby zbędny jedynie wówczas, gdyby
skarżący dołączył do skargi odpisy prawomocnych orzeczeń wskazujących, że
zastosowanie innych środków prawnych okazało się nieskuteczne (np. odpis
postanowienia o odrzuceniu skargi o wznowienie postępowania).
Skarżący poprzestał jedynie na stwierdzeniu, że zmiana lub uchylenie
zaskarżonego prawomocnego orzeczenia w drodze przysługujących środków
prawnych nie była i nie jest możliwa, i że nie można skorzystać ze skargi kasacyjnej
oraz ze skargi o wznowienie. Nie przedstawił natomiast jakiejkolwiek jurydycznej
argumentacji pozwalającej uznać, że „wykazał" prawdziwość swej tezy.
Skarga o stwierdzenie niezgodności z prawem prawomocnego orzeczenia
dotknięta brakiem któregokolwiek z konstrukcyjnych elementów wymienionych
w art. 4245
§ 1 k.p.c. podlega odrzuceniu a limine, jako że brak taki jest
nieusuwalny.
Z tych względów Sąd Najwyższy na podstawie art. 4248
§ 1 k.p.c. orzekł, jak
w sentencji.