IV CNP 1/09
-
Data orzeczenia:
-
Organ orzekający:
-
Izby:
-
Jednostka obsługująca sprawę:
-
Forma orzeczenia:
-
Typ składu:
-
Skład sędziowski:
Powołane przepisy:
Informacje o źródle orzeczenia:
- Link do źródła orzeczenia
-
Data publikacji:27-08-2013
Dodatkowe informacje:
-
Sprawy przywołane w treści orzeczenia:
Pełny tekst orzeczenia
Sygn. akt IV CNP 1/09
POSTANOWIENIE
Dnia 25 lutego 2009 r.
Sąd Najwyższy w składzie :
SSN Katarzyna Tyczka-Rote
w sprawie ze skargi powoda J.L.
o stwierdzenie niezgodności z prawem prawomocnego wyroku
Sądu Okręgowego w G.
z dnia 11 kwietnia 2008 r., sygn.[...],
w sprawie z powództwa J.L., D.L., K.L., A.K. i małoletniej K.L.
przeciwko Skarbowi Państwa - Prezydentowi Miasta G.
z udziałem interwenienta ubocznego po stronie pozwanej – K.R.
o ustalenie wstąpienia z mocy prawa w stosunek najmu
oraz ustalenie istnienia stosunku najmu,
na posiedzeniu niejawnym w Izbie Cywilnej
w dniu 25 lutego 2009 r.,
odrzuca skargę i zasądza od powoda J.L. na rzecz pozwanego
kwotę 300 (trzysta) zł tytułem kosztów procesu.
Uzasadnienie
2
Powód J.L. wniósł skargę o stwierdzenie niezgodności z prawem
prawomocnego wyroku Sądu Okręgowego w G. z dnia 11 kwietnia 2008 r.
Wyrokiem tym Sąd Okręgowy oddalił apelację pięciorga powodów od
niekorzystnego dla nich wyroku Sądu Rejonowego w G. z dnia 12 października
2007 r., oddalającego ich powództwo, skierowane przeciwko pozwanemu
Skarbowi Państwa – Prezydentowi Miasta G. o ustalenie, że z dniem 10 lipca
2002 r. wstąpili z mocy prawa w stosunek najmu lokalu mieszkalnego przy ul. E. w
G.
W skardze powód zarzucił, że zaskarżone orzeczenie wydane zostało
z naruszeniem art. 57a ust. 4 ustawy z dnia 10 kwietnia 1974 r. prawo lokalowe
(tekst jedn. Dz. U. z 1987 r. Nr 30, poz. 165 ze zm.) oraz art. 30 ust. 1 ustawy
z dnia 21 czerwca 2001 r. o ochronie praw lokatorów, mieszkaniowym zasobie
gminy i o zmianie Kodeksu cywilnego (tekst jedn. Dz.U. z 2005, Nr 31, poz. 266
ze zm.) w zw. z art. 36 k.c. w brzmieniu obowiązującym do dnia 1 października
1990 r., a także z naruszeniem przepisów postępowania – art. 365 k.p.c. i art. 382
§ 2 k.p.c., mającym wpływ na jego treść. Skarżący wskazał, że ze względu na
wartość przedmiotu sporu zmiana lub uchylenie zaskarżonego wyroku w drodze
innych środków prawnych nie były możliwe. Stwierdził też, że w wyniku wydania
wyroku powodowie ponieśli szkodę polegającą na pozbawieniu ich najmu lokalu,
a nadto dzierżawca nieruchomości domaga się od nich zapłaty za bezumowne
korzystanie z lokalu.
Zgodnie z art. 4245
§ 1 pkt 4 k.p.c. skarga o stwierdzenie niezgodności
z prawem prawomocnego orzeczenia powinna zawierać szereg elementów
konstrukcyjnych. Należą do nich:
1) oznaczenie orzeczenia, od którego jest wniesiona, ze wskazaniem, czy
jest ono zaskarżone w całości lub w części,
2) przytoczenie jej podstaw oraz ich uzasadnienie,
3) wskazanie przepisu prawa, z którym zaskarżone orzeczenie jest
niezgodne,
4) uprawdopodobnienie wyrządzenia szkody, spowodowanej przez wydanie
orzeczenia, którego skarga dotyczy,
3
5) wykazanie, że wzruszenie zaskarżonego orzeczenia w drodze innych
środków prawnych nie było i nie jest możliwe, a ponadto - gdy skargę wniesiono
stosując art. 4241
§ 2 - że występuje wyjątkowy wypadek uzasadniający wniesienie
skargi,
6) wniosek o stwierdzenie niezgodności orzeczenia z prawem.
Każdy z tych elementów ma samodzielną rolę i musi być wyodrębniony
w skardze, a także wypełniony odpowiednią treścią.
Skarga złożona przez powoda nie ma wszystkich koniecznych składników.
Nie zawiera wskazania przepisu prawa, z którym zaskarżone postanowienie
jest niezgodne (art. 4245
§ 1 pkt 3 k.p.c.). Przedstawione w jej treści zarzuty – co
wprost wynika z użytych sformułowań - stanowią przytoczenie podstaw skargi,
tymczasem sprecyzowanie, z którym przepisem prawa orzeczenie jest niezgodne
jest odrębnym obowiązkiem sformułowanym w ustawie, wymagającym osobnego
ujęcia w skardze (por postanowienie Sądu Najwyższego z dnia 11 sierpnia 2005 r.,
III CNP 4/05, OSNC z 2006 r., nr 1, poz. 16).
W skardze nie znalazł się także kompleksowy wywód wyjaśniający, dlaczego
wzruszenie zaskarżonego orzeczenia w drodze innych środków prawnych nie było
i nie jest możliwe. Powód ograniczył się do stwierdzenia, że wartość przedmiotu
sporu wyklucza wniesienie skargi kasacyjnej. Skarga kasacyjna nie wyczerpuje
jednak katalogu środków, z których ewentualnie może skorzystać strona.
W skardze nie ma jednak rozważań na temat przyczyn niedopuszczalności złożenia
np. skargi o wznowienie postępowania.
Z przytoczonych względów należało orzec jak w sentencji, na podstawie art.
4248
§ 1 k.p.c.
Orzeczenie o kosztach postępowania ze skargi uzasadnia art. 42412
w zw.
z art. 39821
, art. 391 § 1, art. 98 § 1 i 3 oraz art. 99 k.p.c.
POSTANOWIENIE
Dnia 25 lutego 2009 r.
Sąd Najwyższy w składzie :
SSN Katarzyna Tyczka-Rote
w sprawie ze skargi powoda J.L.
o stwierdzenie niezgodności z prawem prawomocnego wyroku
Sądu Okręgowego w G.
z dnia 11 kwietnia 2008 r., sygn.[...],
w sprawie z powództwa J.L., D.L., K.L., A.K. i małoletniej K.L.
przeciwko Skarbowi Państwa - Prezydentowi Miasta G.
z udziałem interwenienta ubocznego po stronie pozwanej – K.R.
o ustalenie wstąpienia z mocy prawa w stosunek najmu
oraz ustalenie istnienia stosunku najmu,
na posiedzeniu niejawnym w Izbie Cywilnej
w dniu 25 lutego 2009 r.,
odrzuca skargę i zasądza od powoda J.L. na rzecz pozwanego
kwotę 300 (trzysta) zł tytułem kosztów procesu.
Uzasadnienie
2
Powód J.L. wniósł skargę o stwierdzenie niezgodności z prawem
prawomocnego wyroku Sądu Okręgowego w G. z dnia 11 kwietnia 2008 r.
Wyrokiem tym Sąd Okręgowy oddalił apelację pięciorga powodów od
niekorzystnego dla nich wyroku Sądu Rejonowego w G. z dnia 12 października
2007 r., oddalającego ich powództwo, skierowane przeciwko pozwanemu
Skarbowi Państwa – Prezydentowi Miasta G. o ustalenie, że z dniem 10 lipca
2002 r. wstąpili z mocy prawa w stosunek najmu lokalu mieszkalnego przy ul. E. w
G.
W skardze powód zarzucił, że zaskarżone orzeczenie wydane zostało
z naruszeniem art. 57a ust. 4 ustawy z dnia 10 kwietnia 1974 r. prawo lokalowe
(tekst jedn. Dz. U. z 1987 r. Nr 30, poz. 165 ze zm.) oraz art. 30 ust. 1 ustawy
z dnia 21 czerwca 2001 r. o ochronie praw lokatorów, mieszkaniowym zasobie
gminy i o zmianie Kodeksu cywilnego (tekst jedn. Dz.U. z 2005, Nr 31, poz. 266
ze zm.) w zw. z art. 36 k.c. w brzmieniu obowiązującym do dnia 1 października
1990 r., a także z naruszeniem przepisów postępowania – art. 365 k.p.c. i art. 382
§ 2 k.p.c., mającym wpływ na jego treść. Skarżący wskazał, że ze względu na
wartość przedmiotu sporu zmiana lub uchylenie zaskarżonego wyroku w drodze
innych środków prawnych nie były możliwe. Stwierdził też, że w wyniku wydania
wyroku powodowie ponieśli szkodę polegającą na pozbawieniu ich najmu lokalu,
a nadto dzierżawca nieruchomości domaga się od nich zapłaty za bezumowne
korzystanie z lokalu.
Zgodnie z art. 4245
§ 1 pkt 4 k.p.c. skarga o stwierdzenie niezgodności
z prawem prawomocnego orzeczenia powinna zawierać szereg elementów
konstrukcyjnych. Należą do nich:
1) oznaczenie orzeczenia, od którego jest wniesiona, ze wskazaniem, czy
jest ono zaskarżone w całości lub w części,
2) przytoczenie jej podstaw oraz ich uzasadnienie,
3) wskazanie przepisu prawa, z którym zaskarżone orzeczenie jest
niezgodne,
4) uprawdopodobnienie wyrządzenia szkody, spowodowanej przez wydanie
orzeczenia, którego skarga dotyczy,
3
5) wykazanie, że wzruszenie zaskarżonego orzeczenia w drodze innych
środków prawnych nie było i nie jest możliwe, a ponadto - gdy skargę wniesiono
stosując art. 4241
§ 2 - że występuje wyjątkowy wypadek uzasadniający wniesienie
skargi,
6) wniosek o stwierdzenie niezgodności orzeczenia z prawem.
Każdy z tych elementów ma samodzielną rolę i musi być wyodrębniony
w skardze, a także wypełniony odpowiednią treścią.
Skarga złożona przez powoda nie ma wszystkich koniecznych składników.
Nie zawiera wskazania przepisu prawa, z którym zaskarżone postanowienie
jest niezgodne (art. 4245
§ 1 pkt 3 k.p.c.). Przedstawione w jej treści zarzuty – co
wprost wynika z użytych sformułowań - stanowią przytoczenie podstaw skargi,
tymczasem sprecyzowanie, z którym przepisem prawa orzeczenie jest niezgodne
jest odrębnym obowiązkiem sformułowanym w ustawie, wymagającym osobnego
ujęcia w skardze (por postanowienie Sądu Najwyższego z dnia 11 sierpnia 2005 r.,
III CNP 4/05, OSNC z 2006 r., nr 1, poz. 16).
W skardze nie znalazł się także kompleksowy wywód wyjaśniający, dlaczego
wzruszenie zaskarżonego orzeczenia w drodze innych środków prawnych nie było
i nie jest możliwe. Powód ograniczył się do stwierdzenia, że wartość przedmiotu
sporu wyklucza wniesienie skargi kasacyjnej. Skarga kasacyjna nie wyczerpuje
jednak katalogu środków, z których ewentualnie może skorzystać strona.
W skardze nie ma jednak rozważań na temat przyczyn niedopuszczalności złożenia
np. skargi o wznowienie postępowania.
Z przytoczonych względów należało orzec jak w sentencji, na podstawie art.
4248
§ 1 k.p.c.
Orzeczenie o kosztach postępowania ze skargi uzasadnia art. 42412
w zw.
z art. 39821
, art. 391 § 1, art. 98 § 1 i 3 oraz art. 99 k.p.c.