II CZ 17/09
-
Data orzeczenia:
-
Organ orzekający:
-
Izby:
-
Jednostka obsługująca sprawę:
-
Forma orzeczenia:
-
Typ składu:
-
Skład sędziowski:
Powołane przepisy:
Informacje o źródle orzeczenia:
- Link do źródła orzeczenia
-
Data publikacji:30-09-2013
Dodatkowe informacje:
-
Sprawy przywołane w treści orzeczenia:
Pełny tekst orzeczenia
Sygn. akt II CZ 17/09
POSTANOWIENIE
Dnia 3 kwietnia 2009 r.
Sąd Najwyższy w składzie :
SSN Krzysztof Pietrzykowski (przewodniczący)
SSN Jan Górowski (sprawozdawca)
SSN Marian Kocon
w sprawie z wniosku J. Ż.
przy uczestnictwie Agencji Nieruchomości Rolnych w Warszawie Oddziału
Terenowego w S. oraz Skarbu Państwa - Starostwa Powiatowego
w C.
o ustanowienie drogi koniecznej,
po rozpoznaniu na posiedzeniu niejawnym w Izbie Cywilnej
w dniu 3 kwietnia 2009 r.,
zażalenia wnioskodawcy
na postanowienie Sądu Okręgowego w S.
z dnia 4 listopada 2008 r.,
oddala zażalenie i odstępuje od obciążenia wnioskodawcy
kosztami postępowania zażaleniowego.
Uzasadnienie
2
Postanowieniem z dnia 4 listopada 2008 r. Sąd Okręgowy w S. odrzucił
skargę kasacyjną. W uzasadnieniu podniósł, że zarządzeniem z dnia
3 października 2008 r. pełnomocnik wnioskodawcy został wezwany do
uzupełnienia skargi przez przedstawienie uzasadnienia wniosku o przyjęcie skargi
kasacyjnej do rozpoznania. Wprawdzie pełnomocnik złożył pismo procesowe,
jednakże nie zawiera ono argumentów jurydycznych, które uzasadniałyby
którąkolwiek z przesłanek określonych w art. 3989
§ 1 k.p.c.
W zażaleniu pełnomocnik wnioskodawcy wniósł o uchylenie zaskarżonego
postanowienia, podnosząc, że w uzasadnieniu wniosku o przyjęcie skargi
kasacyjnej do rozpoznania zostało przedstawione zagadnienie prawne.
Sąd Najwyższy zważył, co następuje:
Istotne zagadnienie prawne polega na przedstawieniu tego zagadnienia
przez jego sformułowanie, z przytoczeniem argumentów prawnych, które mogą
prowadzić do różnych wyników (por. np. postanowienia Sądu Najwyższego z dnia
7 czerwca 2005 r., V CSK 3/05, niepublikowane i z dnia 26 września 2005 r., II PK
98/05, OCNP 2006, nr 15 - 16, poz. 243). Jego rozstrzygniecie powinno wywierać
istotny wpływ na wynik sprawy.
Z kolei zaskarżone skargą kasacyjną orzeczenie oczywiście narusza prawo,
gdy jest niewątpliwie sprzeczne z zasadniczymi i niepodlegającymi różnej wykładni
przepisami, albo zostało wydane w wyniku błędnej wykładni lub niewłaściwego
zastosowania prawa, które jest w sposób pewny i niewątpliwy z góry widoczne dla
prawnika, bez potrzeby głębszej analizy jurydycznej (por. postanowienie Sądu
Najwyższego z dnia 8 marca 2003 r., l PKN 341/2001 OSNP 2004, nr 6, poz. 100.).
O tym czy skarga kasacyjna zawiera niezbędny dla niej element, o którym
mowa w art. 3989
§ 1 k.p.c., decyduje rzeczywiście nie tyle użycie w niej określeń
nawiązujących do ustawowo sformułowanych wymagań, lecz merytoryczna ocena
treści stwierdzeń przytoczonych w tym wysoce sformalizowanym środku
odwoławczym (por. postanowienia Sądu Najwyższego z dnia 18 sierpnia 2007 r.,
l CSK 237/07 i z dnia 21 kwietnia 2006 r., II CSK 76/06 niepublikowane).
Nie zmienia to jednak oceny, że zaskarżone postanowienie jest trafne. W samej
skardze kasacyjnej - jak wynika z analizy jej treści - nie został niewątpliwie
uzasadniony wniosek o przyjęcie jej do rozpoznania. Zawarte natomiast w piśmie
3
uzupełniającym pytanie „czy wskazane w art. 365 k.p.c. związanie stron, o którym
mowa w powołanym przepisie polega na związaniu dyspozycją zawartą
w sentencji orzeczenia przy możliwości odmówienia mocy wiążącej motywom
zawartym w jego uzasadnieniu" nie można uznać za przedstawienie zagadnienia
prawnego, w ujęciu przedstawionym powyżej. Przede wszystkim skarżący nie
przedstawił żadnych argumentów, które wskazywałyby na związanie sądu
motywami zawartymi w uzasadnieniu wyroku Sądu Administracyjnego.
W literaturze i w judykaturze nie budzi wątpliwości pogląd, że wiążąca jest
sentencja orzeczenia, a motywy mogą służyć jedynie dla dokładniejszego
określenia treści rozstrzygnięcia
Mając na względzie ustalenie, że wnioskodawca ma dostateczny i swobodny
dostęp do swej nieruchomości po drodze stanowiącej działkę nr 136, będącą
własnością Skarbu Państwa, nawet z uzasadnienia podstaw kasacyjnych nie
można było w drodze wykładni wywieść wniosku, iż w skardze została
wyartykułowana przesłanka oczywistej jej zasadności.
Z tych względów zażalenie uległo oddaleniu (art. 3941
§ 3 k.p.c. w zw. z art.
39814
k.p.c.).
db
POSTANOWIENIE
Dnia 3 kwietnia 2009 r.
Sąd Najwyższy w składzie :
SSN Krzysztof Pietrzykowski (przewodniczący)
SSN Jan Górowski (sprawozdawca)
SSN Marian Kocon
w sprawie z wniosku J. Ż.
przy uczestnictwie Agencji Nieruchomości Rolnych w Warszawie Oddziału
Terenowego w S. oraz Skarbu Państwa - Starostwa Powiatowego
w C.
o ustanowienie drogi koniecznej,
po rozpoznaniu na posiedzeniu niejawnym w Izbie Cywilnej
w dniu 3 kwietnia 2009 r.,
zażalenia wnioskodawcy
na postanowienie Sądu Okręgowego w S.
z dnia 4 listopada 2008 r.,
oddala zażalenie i odstępuje od obciążenia wnioskodawcy
kosztami postępowania zażaleniowego.
Uzasadnienie
2
Postanowieniem z dnia 4 listopada 2008 r. Sąd Okręgowy w S. odrzucił
skargę kasacyjną. W uzasadnieniu podniósł, że zarządzeniem z dnia
3 października 2008 r. pełnomocnik wnioskodawcy został wezwany do
uzupełnienia skargi przez przedstawienie uzasadnienia wniosku o przyjęcie skargi
kasacyjnej do rozpoznania. Wprawdzie pełnomocnik złożył pismo procesowe,
jednakże nie zawiera ono argumentów jurydycznych, które uzasadniałyby
którąkolwiek z przesłanek określonych w art. 3989
§ 1 k.p.c.
W zażaleniu pełnomocnik wnioskodawcy wniósł o uchylenie zaskarżonego
postanowienia, podnosząc, że w uzasadnieniu wniosku o przyjęcie skargi
kasacyjnej do rozpoznania zostało przedstawione zagadnienie prawne.
Sąd Najwyższy zważył, co następuje:
Istotne zagadnienie prawne polega na przedstawieniu tego zagadnienia
przez jego sformułowanie, z przytoczeniem argumentów prawnych, które mogą
prowadzić do różnych wyników (por. np. postanowienia Sądu Najwyższego z dnia
7 czerwca 2005 r., V CSK 3/05, niepublikowane i z dnia 26 września 2005 r., II PK
98/05, OCNP 2006, nr 15 - 16, poz. 243). Jego rozstrzygniecie powinno wywierać
istotny wpływ na wynik sprawy.
Z kolei zaskarżone skargą kasacyjną orzeczenie oczywiście narusza prawo,
gdy jest niewątpliwie sprzeczne z zasadniczymi i niepodlegającymi różnej wykładni
przepisami, albo zostało wydane w wyniku błędnej wykładni lub niewłaściwego
zastosowania prawa, które jest w sposób pewny i niewątpliwy z góry widoczne dla
prawnika, bez potrzeby głębszej analizy jurydycznej (por. postanowienie Sądu
Najwyższego z dnia 8 marca 2003 r., l PKN 341/2001 OSNP 2004, nr 6, poz. 100.).
O tym czy skarga kasacyjna zawiera niezbędny dla niej element, o którym
mowa w art. 3989
§ 1 k.p.c., decyduje rzeczywiście nie tyle użycie w niej określeń
nawiązujących do ustawowo sformułowanych wymagań, lecz merytoryczna ocena
treści stwierdzeń przytoczonych w tym wysoce sformalizowanym środku
odwoławczym (por. postanowienia Sądu Najwyższego z dnia 18 sierpnia 2007 r.,
l CSK 237/07 i z dnia 21 kwietnia 2006 r., II CSK 76/06 niepublikowane).
Nie zmienia to jednak oceny, że zaskarżone postanowienie jest trafne. W samej
skardze kasacyjnej - jak wynika z analizy jej treści - nie został niewątpliwie
uzasadniony wniosek o przyjęcie jej do rozpoznania. Zawarte natomiast w piśmie
3
uzupełniającym pytanie „czy wskazane w art. 365 k.p.c. związanie stron, o którym
mowa w powołanym przepisie polega na związaniu dyspozycją zawartą
w sentencji orzeczenia przy możliwości odmówienia mocy wiążącej motywom
zawartym w jego uzasadnieniu" nie można uznać za przedstawienie zagadnienia
prawnego, w ujęciu przedstawionym powyżej. Przede wszystkim skarżący nie
przedstawił żadnych argumentów, które wskazywałyby na związanie sądu
motywami zawartymi w uzasadnieniu wyroku Sądu Administracyjnego.
W literaturze i w judykaturze nie budzi wątpliwości pogląd, że wiążąca jest
sentencja orzeczenia, a motywy mogą służyć jedynie dla dokładniejszego
określenia treści rozstrzygnięcia
Mając na względzie ustalenie, że wnioskodawca ma dostateczny i swobodny
dostęp do swej nieruchomości po drodze stanowiącej działkę nr 136, będącą
własnością Skarbu Państwa, nawet z uzasadnienia podstaw kasacyjnych nie
można było w drodze wykładni wywieść wniosku, iż w skardze została
wyartykułowana przesłanka oczywistej jej zasadności.
Z tych względów zażalenie uległo oddaleniu (art. 3941
§ 3 k.p.c. w zw. z art.
39814
k.p.c.).
db