Pełny tekst orzeczenia

Sygn. akt II CZ 20/09
POSTANOWIENIE
Dnia 3 kwietnia 2009 r.
Sąd Najwyższy w składzie :
SSN Krzysztof Pietrzykowski
(przewodniczący, sprawozdawca)
SSN Jan Górowski
SSN Marian Kocon
w sprawie ze skargi Z. L.
o stwierdzenie niezgodności z prawem prawomocnego
postanowienia Sądu Rejonowego w S.
z dnia 19 czerwca 2006 r., po rozpoznaniu na posiedzeniu niejawnym
w Izbie Cywilnej w dniu 3 kwietnia 2009 r.,
zażalenia skarżącej
na postanowienie Sądu Rejonowego w S.
z dnia 28 maja 2008 r.,
odrzuca zażalenie.
Uzasadnienie
2
Sąd Rejonowy w S. postanowieniem z dnia 19 czerwca 2006 r. zezwolił
opiekunowi prawnemu Z. S. na rozporządzenie majątkiem całkowicie
ubezwłasnowolnionej M. A. przez zbycie w jej imieniu lokalu mieszkalnego
położonego w S. przy ul. K. […] za kwotę nie mniejszą niż 65.000 złotych oraz
zobowiązał opiekuna prawnego Z. S. do wpłaty środków ze sprzedaży
wymienionego lokalu na konto całkowicie ubezwłasnowolnionej M. A. nr […] w
Banku PEKAO S.A. w terminie 14 dni od daty sprzedaży lokalu. Sąd Rejonowy w S.
postanowieniem z dnia 1 grudnia 2006 r. zwolnił z funkcji opiekuna prawnego
całkowicie ubezwłasnowolnionej M. A. oraz ustanowił dla całkowicie
ubezwłasnowolnionej M. A. opiekuna prawnego w osobie Z. L. Dnia 12 lutego 2008
r. Z. L. wniosła do Sądu Okręgowego w S. skargę o stwierdzenie niezgodności z
prawem wspomnianego postanowienia Sądu Rejonowego w S. z dnia 19 czerwca
2006 r. Sąd Rejonowy zarządzeniem z dnia 15 kwietnia 2008 r. wezwał Z. L., pod
rygorem odrzucenia skargi, do nadesłania w terminie siedmiu dni jeszcze dwóch
egzemplarzy skargi oraz jej uzupełnienia w trzech egzemplarzach przez wskazania
przepisu prawa, z którym zaskarżone orzeczenie jest niezgodne oraz wskazanie,
że wzruszenie zaskarżonego orzeczenia w drodze innych środków prawnych nie
było i nie jest możliwe, a ponadto, że istnieje wyjątkowy wypadek wniesienia skargi
(art. 424 § 2 k.p.c.). Sąd Rejonowy postanowieniem z dnia 28 maja 2008 r. odrzucił
skargę Z. L. o stwierdzenie niezgodności z prawem prawomocnego postanowienia
Sądu Rejonowego z dnia 19 czerwca 2006 r. ze względu na nieuzupełnienie skargi.
Z. L. dnia 7 lipca 2008 r. wniosła zażalenie na postanowienie Sądu
Rejonowego w S. z dnia 28 maja 2008 r. odrzucające jej skargę o stwierdzenie
niezgodności z prawem prawomocnego postanowienia Sądu Rejonowego w S. z
dnia 19 czerwca 2006 r. Dnia 8 grudnia 2008 r. Przewodnicząca Wydziału II Izby
Cywilnej Sądu Najwyższego zwróciła Sądowi Rejonowemu w S. akta sprawy w celu
sprostowania oczywistej pomyłki w sentencji postanowienia z dnia 28 maja 2008 r.
w oznaczeniu strony skarżącej, bowiem jest nią M. A., a nie Z. L.
Sąd Najwyższy zważył, co następuje:
Z. L. nie przysługuje zdolność postulacyjna przed Sądem Najwyższym.
Zgodnie z art. 871
§ 1 k.p.c., w postępowaniu przed Sądem Najwyższym
3
obowiązuje zastępstwo stron przez adwokatów lub radców prawnych, które dotyczy
także czynności procesowych związanych z postępowaniem przed Sądem
Najwyższym, podejmowanych przed sądem niższej instancji. Przepis ten
przewiduje przymus adwokacko-radcowski przez Sądem Najwyższym, a żaden
z wyjątków określonych w art. 871
§ 2 lub § 3 k.p.c. nie ma zastosowania
w niniejszej sprawie. Zażalenie na postanowienie sądu odrzucające skargę
o stwierdzenie niezgodności z prawem prawomocnego orzeczenia, wniesione
osobiście przez Z. L. z naruszeniem przymusu adwokacko-radcowskiego, podlega
zatem odrzuceniu przez Sąd Najwyższy.
Z akt niniejszej sprawy wynika, że Sąd Rejonowy w S. postanowieniem z
dnia 25 sierpnia 2008 r. w sprawie ze skargi Z. L. o stwierdzenie niezgodności z
prawem prawomocnego orzeczenia zwolnił skarżącą od ponoszenia kosztów
sądowych w niniejszej sprawie w całości oraz ustanowił dla skarżącej
pełnomocnika z urzędu, którego wskaże Okręgowa Rada Adwokacka w […]. W tej
sytuacji nie jest jasne, dlaczego mimo to Z. L. nadal działała w sprawie osobiście, a
nie przez ustanowionego dla niej adwokata z urzędu.
Niezależnie od tego należy podkreślić, że myli się Sąd Rejonowy, twierdząc,
iż Z. L. wniosła skargę o stwierdzenie niezgodności z prawem prawomocnego
orzeczenia (również osobiście, a więc z naruszeniem wspomnianego przymusu
adwokacko-radcowskiego) we własnym imieniu, a nie jako opiekunka działająca w
imieniu całkowicie ubezwłasnowolnionej M. A.
Z przedstawionych powodów orzeczono jak w sentencji (art. 3941
§ 1 i 3
w związku z art. 3986
§ 2 i 3 oraz art. 871
§ 1 k.p.c.).
jz