Pełny tekst orzeczenia

Sygn. akt V CZ 21/09
POSTANOWIENIE
Dnia 21 maja 2009 r.
Sąd Najwyższy w składzie :
SSN Lech Walentynowicz (przewodniczący, sprawozdawca)
SSN Jan Górowski
SSN Dariusz Zawistowski
w sprawie ze skargi T.G.
o wznowienie postępowania
w sprawie z powództwa T.G.
przeciwko W.F.
o zapłatę,
zakończonego prawomocnym wyrokiem Sądu Apelacyjnego
z dnia 18 października 2006 r., sygn. akt [...],
po rozpoznaniu na posiedzeniu niejawnym w Izbie Cywilnej
w dniu 21 maja 2009 r.,
zażalenia T. G. na postanowienie Sądu Apelacyjnego
z dnia 5 marca 2009 r., sygn. akt [...],
1.) oddala zażalenie;
2.) przyznaje od Skarbu Państwa - Sądu Apelacyjnego adw.
A.H., [...], kwotę 1800, zł (jeden tysiąc osiemset) z 22%
podatku od towarów i usług (VAT) tytułem nie opłaconej
pomocy prawnej udzielonej powodowi w postępowaniu
zażaleniowym.
Uzasadnienie
2
Postanowieniem z dnia 5 marca 2009 r. Sąd Apelacyjny odrzucił skargę
powoda T.G. o wznowienie postępowania zakończonego prawomocnym wyrokiem
tego Sądu z dnia 18 października 2006 r. (art. 410 § 1 k.p.c.).
Sąd uznał skargę za niedopuszczalną, ponieważ powód powołał się na nową
okoliczność w postaci decyzji Wójta Gminy W. nr [...] z dnia 5 stycznia 2009 r.,
powstałą po prawomocnym rozpoznaniu sprawy.
Rozpoznając zażalenie powoda, Sąd Najwyższy zważył, co następuje:
W kolejnej skardze o wznowienie postępowania powód powołał się na
wykrycie nowego dowodu powstałego w 2009 r., po prawomocnym zakończeniu
sprawy (w dniu 16 października 2006 r.). Wynika z tego, ze skarżącemu nie
przysługuje ustawowa podstawa wznowienia określona w art. 403 § 2 k.p.c.,
ponieważ ta przesłanka restytucyjna aktualizuje się tylko wówczas, gdy nowe
okoliczności faktyczne lub środki dowodowe, istotne dla rozstrzygnięcia sporu,
istniały przed prawomocnym zakończeniem sprawy, a strona z przyczyn
obiektywnych nie mogła z nich skorzystać (por. m.in. uchwałę Sądu Najwyższego
z dnia 21 lutego 1969 r., III CZP 63/68, OSNCP 1969, nr 12, poz. 208). Zasadnie
więc Sąd Apelacyjny odrzucił skargę na podstawie art. 410 § 1 k.p.c.
Orzeczono zatem jak w sentencji (art. 39814
k.p.c. w związku z art. 3941
§ 3
k.p.c.).