I CZ 39/09
-
Data orzeczenia:
-
Organ orzekający:
-
Izby:
-
Jednostka obsługująca sprawę:
-
Forma orzeczenia:
-
Typ składu:
-
Skład sędziowski:
Powołane przepisy:
Informacje o źródle orzeczenia:
- Link do źródła orzeczenia
-
Data publikacji:11-12-2013
Dodatkowe informacje:
-
Sprawy przywołane w treści orzeczenia:III CZ 173/99
Pełny tekst orzeczenia
Sygn. akt I CZ 39/09
POSTANOWIENIE
Dnia 16 lipca 2009 r.
Sąd Najwyższy w składzie :
SSN Tadeusz Wiśniewski (przewodniczący, sprawozdawca)
SSN Iwona Koper
SSN Marek Sychowicz
w sprawie ze skargi J. K. o wznowienie postępowania zakończonego
prawomocnym wyrokiem Sądu Okręgowego w K., z dnia 15 maja 2007 r.,
w sprawie z powództwa J. K.
przeciwko S. W.
o przeniesienie własności nieruchomości,
po rozpoznaniu na posiedzeniu niejawnym w Izbie Cywilnej
w dniu 16 lipca 2009 r.,
zażalenia skarżącej na postanowienie Sądu Okręgowego w K.
z dnia 4 lutego 2009 r.,
odrzuca zażalenie.
Uzasadnienie
2
Postanowieniem z dnia 4 lutego 2009 r., Sąd Okręgowy w K. odrzucił skargę
J. K. o wznowienie postępowania zakończonego prawomocnym wyrokiem tego
Sądu (jako Sądu drugiej instancji) z 15 maja 2007 r. Wyrokiem tym oddalono
apelację skarżącej od wyroku Sądu Rejonowego w L. z 27 lutego 2007 r.
Na postanowienie powyższe skarżąca wniosła zażalenie do Sądu
Najwyższego, domagając się jego uchylenia i przekazania sprawy do ponownego
rozpoznania.
Sąd Najwyższy zważył, co następuje:
Zgodnie z art. 3941
k.p.c. (w wersji obowiązującej w dacie wydania
zaskarżonego postanowienia), zażalenie do Sądu Najwyższego przysługuje na
postanowienie sądu drugiej instancji odrzucające skargę kasacyjną oraz skargę
o stwierdzenie niezgodności z prawem prawomocnego orzeczenia (§ 1).
W sprawach, w których przysługuje skarga kasacyjna, zażalenie przysługuje także
na postanowienie sądu drugiej instancji kończące postępowanie w sprawie,
z wyjątkiem postanowień, o których mowa w art. 3981
, a także postanowień
wydanych w wyniku rozpoznania zażalenia na postanowienie sądu pierwszej
instancji (§ 2). Wobec takiego stanu prawnego zasadniczą kwestią jest zatem
ustalenie, czy przedmiotowe zażalenie złożone zostało w sprawie, w której
przysługuje skarga kasacyjna. Ta bowiem okoliczność przesądza o ewentualnej
dopuszczalności tego zażalenia.
Nie wdając się bliżej w omawianie spornej w doktrynie problematyki
charakteru prawnego skargi o wznowienie postępowania należy stwierdzić,
że postępowanie ze skargi o wznowienie postępowania nie jest nowym
postępowaniem, mającym, odrębny od uprzedniego, własny przedmiot.
Postępowanie to, ze względu na ścisłe podmiotowe i przedmiotowe powiązanie
z postępowaniem prawomocnie zakończonym, należy traktować jako kontynuację
dotychczasowego postępowania, z tym że według podstaw skargi określonych
w art. 399 i następnych k.p.c. Podstawy te doprowadzają do rozpoznania przez sąd
istoty tego samego sporu po stwierdzeniu dopuszczalności wznowienia.
Dlatego też, gdy o dopuszczalności skargi kasacyjnej decyduje przedmiot sprawy,
3
w postępowaniu ze skargi o wznowienie postępowania należy mieć na względzie,
jaki był przedmiot postępowania, którego wznowienia strona domaga się
(zob. postanowienie Sądu Najwyższego z 26 stycznia 2000 r., III CZ 173/99; OSNC
2000/7-8/144).
W sprawie zakończonej wyrokiem zaskarżonym skargą o wznowienie
postępowania przedmiotem postępowania było roszczenie o nakazanie pozwanej
złożenia oświadczenia woli o przeniesieniu na rzecz powódki własności określonej
nieruchomości. Chodziło więc o sprawę o prawo majątkowe. Taki też jest przedmiot
postępowania ze skargi o wznowienie postępowania.
Wartość przedmiotu sporu we wskazanej sprawie zamykała się kwotą
2500 zł. W takiej wysokości kształtowała się również wartość przedmiotu
zaskarżenia w apelacji powódki. W myśl zaś art. 3982
§ 1 k.p.c., skarga kasacyjna
jest niedopuszczalna w sprawach o prawa majątkowe, w których wartość
przedmiotu zaskarżenia jest niższa niż pięćdziesiąt tysięcy złotych, w sprawach
gospodarczych - niższa niż siedemdziesiąt pięć tysięcy złotych, a w sprawach
z zakresu prawa pracy i ubezpieczeń społecznych - niższa niż dziesięć tysięcy
złotych.
Wynika z tego, że zażalenie od wymienionego na wstępie postanowienia
Sądu Okręgowego z 4 lutego 2009 r. nie jest dopuszczalne i należało je odrzucić
jako niedopuszczalne (art. 3941
§ 3 w zw. z art. 397 i 370 k.p.c.).
jz
POSTANOWIENIE
Dnia 16 lipca 2009 r.
Sąd Najwyższy w składzie :
SSN Tadeusz Wiśniewski (przewodniczący, sprawozdawca)
SSN Iwona Koper
SSN Marek Sychowicz
w sprawie ze skargi J. K. o wznowienie postępowania zakończonego
prawomocnym wyrokiem Sądu Okręgowego w K., z dnia 15 maja 2007 r.,
w sprawie z powództwa J. K.
przeciwko S. W.
o przeniesienie własności nieruchomości,
po rozpoznaniu na posiedzeniu niejawnym w Izbie Cywilnej
w dniu 16 lipca 2009 r.,
zażalenia skarżącej na postanowienie Sądu Okręgowego w K.
z dnia 4 lutego 2009 r.,
odrzuca zażalenie.
Uzasadnienie
2
Postanowieniem z dnia 4 lutego 2009 r., Sąd Okręgowy w K. odrzucił skargę
J. K. o wznowienie postępowania zakończonego prawomocnym wyrokiem tego
Sądu (jako Sądu drugiej instancji) z 15 maja 2007 r. Wyrokiem tym oddalono
apelację skarżącej od wyroku Sądu Rejonowego w L. z 27 lutego 2007 r.
Na postanowienie powyższe skarżąca wniosła zażalenie do Sądu
Najwyższego, domagając się jego uchylenia i przekazania sprawy do ponownego
rozpoznania.
Sąd Najwyższy zważył, co następuje:
Zgodnie z art. 3941
k.p.c. (w wersji obowiązującej w dacie wydania
zaskarżonego postanowienia), zażalenie do Sądu Najwyższego przysługuje na
postanowienie sądu drugiej instancji odrzucające skargę kasacyjną oraz skargę
o stwierdzenie niezgodności z prawem prawomocnego orzeczenia (§ 1).
W sprawach, w których przysługuje skarga kasacyjna, zażalenie przysługuje także
na postanowienie sądu drugiej instancji kończące postępowanie w sprawie,
z wyjątkiem postanowień, o których mowa w art. 3981
, a także postanowień
wydanych w wyniku rozpoznania zażalenia na postanowienie sądu pierwszej
instancji (§ 2). Wobec takiego stanu prawnego zasadniczą kwestią jest zatem
ustalenie, czy przedmiotowe zażalenie złożone zostało w sprawie, w której
przysługuje skarga kasacyjna. Ta bowiem okoliczność przesądza o ewentualnej
dopuszczalności tego zażalenia.
Nie wdając się bliżej w omawianie spornej w doktrynie problematyki
charakteru prawnego skargi o wznowienie postępowania należy stwierdzić,
że postępowanie ze skargi o wznowienie postępowania nie jest nowym
postępowaniem, mającym, odrębny od uprzedniego, własny przedmiot.
Postępowanie to, ze względu na ścisłe podmiotowe i przedmiotowe powiązanie
z postępowaniem prawomocnie zakończonym, należy traktować jako kontynuację
dotychczasowego postępowania, z tym że według podstaw skargi określonych
w art. 399 i następnych k.p.c. Podstawy te doprowadzają do rozpoznania przez sąd
istoty tego samego sporu po stwierdzeniu dopuszczalności wznowienia.
Dlatego też, gdy o dopuszczalności skargi kasacyjnej decyduje przedmiot sprawy,
3
w postępowaniu ze skargi o wznowienie postępowania należy mieć na względzie,
jaki był przedmiot postępowania, którego wznowienia strona domaga się
(zob. postanowienie Sądu Najwyższego z 26 stycznia 2000 r., III CZ 173/99; OSNC
2000/7-8/144).
W sprawie zakończonej wyrokiem zaskarżonym skargą o wznowienie
postępowania przedmiotem postępowania było roszczenie o nakazanie pozwanej
złożenia oświadczenia woli o przeniesieniu na rzecz powódki własności określonej
nieruchomości. Chodziło więc o sprawę o prawo majątkowe. Taki też jest przedmiot
postępowania ze skargi o wznowienie postępowania.
Wartość przedmiotu sporu we wskazanej sprawie zamykała się kwotą
2500 zł. W takiej wysokości kształtowała się również wartość przedmiotu
zaskarżenia w apelacji powódki. W myśl zaś art. 3982
§ 1 k.p.c., skarga kasacyjna
jest niedopuszczalna w sprawach o prawa majątkowe, w których wartość
przedmiotu zaskarżenia jest niższa niż pięćdziesiąt tysięcy złotych, w sprawach
gospodarczych - niższa niż siedemdziesiąt pięć tysięcy złotych, a w sprawach
z zakresu prawa pracy i ubezpieczeń społecznych - niższa niż dziesięć tysięcy
złotych.
Wynika z tego, że zażalenie od wymienionego na wstępie postanowienia
Sądu Okręgowego z 4 lutego 2009 r. nie jest dopuszczalne i należało je odrzucić
jako niedopuszczalne (art. 3941
§ 3 w zw. z art. 397 i 370 k.p.c.).
jz