Pełny tekst orzeczenia

Wyrok z dnia 16 lipca 2009 r.
II PK 1/09
Dowód przeciwko stwierdzeniom zawartym w świadectwie pracy jako do-
kumencie może być przeprowadzony w każdym czasie w ramach postępowania
o konkretne roszczenie, także po upływie terminów określonych w art. 97 § 21
k.p.
Przewodniczący SSN Zbigniew Hajn (sprawozdawca), Sędziowie SN: Jolanta
Strusińska-Żukowska, Andrzej Wróbel.
Sąd Najwyższy, po rozpoznaniu na posiedzeniu niejawnym w dniu 16 lipca
2009 r. sprawy z powództwa Katarzyny Z. przeciwko M.P. Spółce z o.o. z siedzibą w
W. o ustalenie, na skutek skargi kasacyjnej strony pozwanej od wyroku Sądu Okrę-
gowego-Sądu Pracy i Ubezpieczeń Społecznych we Wrocławiu z dnia 26 czerwca
2008 r. [...]
u c h y l i ł zaskarżony wyrok i przekazał sprawę do ponownego rozpoznania
i orzeczenia o kosztach postępowania kasacyjnego Sądowi Okręgowemu-Sądowi
Pracy i Ubezpieczeń Społecznych we Wrocławiu.
U z a s a d n i e n i e
W pozwie z 23 lutego 2007 r. skierowanym przeciwko M.P. Spółce z o.o. z
siedzibą w W. powódka Katarzyna Z. domagała się ustalenia istnienia od 1 września
1996 r. do 31 sierpnia 1997 r. stosunku pracy pomiędzy nią a pozwaną.
Sąd Rejonowy dla Wrocławia-Śródmieście wyrokiem z 27 marca 2008 r. usta-
lił, że powódka była zatrudniona u Janusza W. - Firma Handlowo-Usługowa w W.,
którego następcą prawnym jest pozwana M.P. Sp. z o.o., na podstawie umowy o
pracę na czas nieokreślony od 1 września 1996 r. do 31 sierpnia 1997 r.
Zaskarżonym rozpoznawaną skargą kasacyjną wyrokiem Sąd Okręgowy we
Wrocławiu oddalił apelację pozwanej M.P. Spółka z o.o. z siedzibą w W. od powyż-
szego wyroku Sądu pierwszej instancji.
2
Zgodnie z przyjętymi w sprawie ustaleniami faktycznymi, Katarzyna Z. została
zatrudniona w M.P. Spółce z o.o. na podstawie umowy o pracę z 23 sierpnia 1996 r.
na okres próbny wynoszący 2 miesiące od 29 sierpnia do 29 października 1996 r.
Miejscem świadczenia przez powódkę pracy była restauracja M. przy ul. L. w W. W
dniu 1 września 1996 r. na podstawie umowy franchisingowej zawartej 1 sierpnia
1996 r. pomiędzy M.P. Spółką z o.o. a Januszem W. Firmą Handlowo - Usługową
doszło do przejścia części zakładu na franchisingobiorcę Janusza W. Z przejętymi
pracownikami podpisano w imieniu nowego pracodawcy kolejne umowy o pracę,
przy czym powódka była zatrudniona przez niego od 1 września 1996 r. do 31 sierp-
nia 1997 r., w tym na podstawie umowy z 1 września 1996 r. na czas określony, a
następnie od 1 marca 1997 r. na podstawie umowy o pracę na czas nieokreślony.
Miejscem świadczenia przez powódkę pracy była restauracja M. przy ul. K. w W.
Zakres jej obowiązków pracowniczych był tożsamy z zakresem obowiązków u po-
przedniego pracodawcy. Dnia 31 sierpnia 1997 r. doszło do rozwiązania umowy
franchisingowej między Januszem W. a M.P. Zgodnie z pkt 6 dokumentu związanego
z aneksem nr 2 z 1 sierpnia 1997 r. regulującego aspekty techniczne i finansowe
dotyczące rozwiązania umowy franchisingowej z 1 sierpnia 1996 r., pracownicy fran-
chisingobiorcy od 1 września 1997 r. pracujący w restauracji M. przy ul. K. w W. mo-
gli przejść do pracy w M.P. Franchisingobiorca zobowiązał się do udzielenia zgody
na rozwiązanie umowy o pracę wszystkim pracownikom, którzy wystąpią z prośbą o
to w związku z zamiarem podjęcia pracy w M.P. Ustalono, że zmiana pracodawcy
będzie polegać na rozwiązaniu umowy o pracę za porozumieniem stron pomiędzy
franchisingobiorcą a zatrudnionymi przez niego pracownikami, że powyższe zdarze-
nie nastąpi 31 sierpnia 2007 r., jak również, że 1 września 1997 r. zostaną zawarte
nowe umowy o pracę pomiędzy byłymi pracownikami franchisingobiorcy a M.P. Po-
wódka nie wystąpiła do Janusza W. Firma Handlowo - Usługowa o rozwiązanie
umowy o pracę, jak również nie podpisała dokumentu rozwiązującego umowę o
pracę z 1 marca 1997 r. za porozumieniem stron. Pismem z 29 sierpnia 1997 r. fran-
chisingobiorca poinformował wszystkich pracowników, że 1 września 1997 r. nastąpi
zmiana pracodawcy na M.P. Spółkę z o.o., a 31 sierpnia 1997 r. wystawił zatrudnio-
nym przez siebie pracownikom, w tym powódce świadectwa pracy, lecz dokument
ten nie został jej wydany. Pismem z 28 lipca 1999 r. powódka została poinformo-
wana, że na mocy art. 231
k.p., od 1 września 1999 r. zostanie pracownikiem Firmy
Usługowo-Handlowej Marek B. z siedzibą przy ul. K., który z mocy prawa stanie się
3
jej nowym pracodawcą. Dnia 1 września 1999 r. na podstawie zawartej wcześniej
kolejnej umowy franchisingowej między M.P. Spółką z o.o. a Markiem B. Firmą Usłu-
gowo - Handlową doszło do przejścia części zakładu na kolejnego franchisingobiorcę
Marka B., przy czym po przejęciu części zakładu pracy powódka w okresie od 1
września 1999 r. do 10 października 1999 r. była zatrudniona przez Marka B. w wy-
miarze ½ etatu na stanowisku swing manager. Miejscem świadczenia pracy była re-
stauracja M. przy ul. K. w W., zaś zakres obowiązków pracowniczych był tożsamy z
zakresem obowiązków u poprzedniego pracodawcy. W dniu 10 października 1999 r.
pracodawca Marek B. Firma Usługowo - Handlowa wystawił powódce świadectwo
pracy obejmujące okresy zatrudnienia: od 1 września 1997 r. do 31 sierpnia 1999 r.
oraz od 1 września do 10 października 1999 r. Świadectwo to zostało powódce wy-
dane. Dnia 11 października 1999 r. pracodawcą powódki ponownie stała się M.P.
Spółka z o.o., a powódka zatrudniona była bez przerwy przez tego pracodawcę do
30 września 2003 r. przy czym od 11 października 1999 r. do 19 listopada 1999 r.
powódka świadczyła pracę w restauracji M., przy P.G. w W., natomiast od 20 listo-
pada 1999 r. do 30 września 2003 r. w restauracji M. przy ul. Ł. w W. Stosunek pracy
ustał w wyniku wypowiedzenia stosunku pracy przez powódkę. W dacie rozwiązania
stosunku pracy pracodawca M.P. Sp. z o.o. wystawił powódce świadectwo pracy,
które następnie powódka otrzymała. Powódka bezskutecznie występowała o po-
twierdzenie zatrudnienia w okresie od 1 września 1996 r. do 31 sierpnia 1997 r.,
zarówno do Janusza W. Firma Handlowo-Usługowa, jak i do strony pozwanej. W
przedmiotowej sprawie zwracała się również do Zakładu Ubezpieczeń Społecznych
oraz Państwowej Inspekcji Pracy.
W oparciu o tak ustalony stan faktyczny Sąd pierwszej instancji uznał, że po-
wództwo zasługiwało na uwzględnienie. Wskazując na fakt, że materialnoprawną
podstawą zgłoszonego przez powódkę roszczenia jest art. 189 k.p.c., Sąd Rejonowy
podkreślił, że swoistość stosunku pracy polega na tym, że jego byt stanowi przesłan-
kę powstania innych stosunków prawnych jak również, że ustalenie istnienia stosun-
ku pracy warunkuje prawo do niektórych bieżących i przyszłych świadczeń z ubez-
pieczeń społecznych a także rzutuje - przez konstrukcję stażu ubezpieczenia - na ich
wysokość. Sąd zważył, że powództwo o ustalenie istnienia stosunku pracy jest w
przepisach proceduralnych wyróżnione jako specjalny rodzaj powództwa o ustalenie,
co należy traktować jako wskazanie, że regułą jest uznanie istnienia interesu praw-
nego w takim ustaleniu, a w konsekwencji uznał, że powódka ma interes prawny w
4
ustaleniu istnienia stosunku pracy, który polega na tym, że zgodnie z przytoczonymi
przez nią twierdzeniami ustalenie stosunku pracy w okresie od 1 września 1996 r. do
31 sierpnia 1997 r. jest niezbędne do ustalenia kapitału początkowego, gdyż w myśl
art. 173 ust. 1 ustawy z dnia 17 grudnia 1998 r. o emeryturach i rentach z Funduszu
Ubezpieczeń Społecznych dla ubezpieczonych urodzonych po 31 grudnia 1948 r.,
którzy przed dniem wejścia w życie ustawy opłacali składki na ubezpieczenie spo-
łeczne lub za których składki opłacali płatnicy składek, ustala się kapitał początkowy.
Sąd wskazał dalej, że pracodawca przejmujący zakład pracy staje się stroną w do-
tychczasowym stosunku pracy także wtedy, gdy poprzedni pracodawca wydał pra-
cownikowi świadectwo pracy, a tym samym, że wydanie świadectwa pracy nie jest
zdarzeniem powodującym ustanie stosunku pracy. Za istotę sporu Sąd Rejonowy
uznał kwestię, czy z chwilą wygaśnięcia umowy franchisingowej pomiędzy Januszem
W. (Firma Handlowo – Usługowa) oraz M.P. Spółką z o.o. doszło do przejścia części
zakładu pracy oraz przekazania pracowników w trybie art. 231
k.p. stronie pozwanej i
tym samym, czy była ona zobowiązana do uwzględnienia w świadectwie pracy
okresu zatrudnienia powódki od 1 września 1996 r. do 31 sierpnia 1997 r., gdy
świadczyła pracę na rzecz i pod kierownictwem franchisingobiorcy. Jednocześnie
Sąd stwierdził, że poza sporem pozostawał fakt istnienia oraz ocena stosunku praw-
nego łączącego powódkę z Januszem W. Firmą Handlowo-Usługową, bowiem z
umów o pracę z 1 września 1996 r. oraz z 1 marca 1997 r., a także ze zgodnych
twierdzeń stron wynika, że strony łączył stosunek pracy. Sąd podkreślił, że w świetle
art. 231
k.p., w razie przejęcia zakładu pracy przez nowego pracodawcę, staje się on
stroną stosunku pracy z pracownikami przejętego zakładu z mocy prawa, bez ko-
nieczności zawierania z przejmowanymi pracownikami umów o pracę. Skoro powód-
ka zawsze pracowała w części zakładu świadczącej usługi gastronomiczne, przez
cały okres zatrudnienia istniała tożsamość rodzaju pracy, warunków jej świadczenia,
a także miejsca świadczenia pracy, to przejmowanie przez kolejnych pracodawców
tej części zakładu pracy, z którą łączyło się zapotrzebowanie na pracę powódki, wy-
woływało wobec niej skutki prawne określone w art. 231
k.p. bez względu na to, czy
umowy cywilnoprawne dotyczące świadczenia tych usług przewidywały przejmowa-
nie pracowników w trybie art. 231
k.p. Wobec tego, zważywszy że zgodnie z ustale-
niami faktycznymi nie doszło do rozwiązania stosunku pracy w drodze porozumienia
stron z Januszem W. Firmą Handlowo-Usługową, to podmiot ten nie miał obowiązku
wydania powódce świadectwa pracy, natomiast pozwana, jako nowy pracodawca,
5
obowiązana była wydać jej świadectwo pracy obejmujące okres zatrudnienia u po-
przedniego pracodawcy. W konsekwencji Sąd pierwszej instancji powództwo
uwzględnił.
Apelację od powyższego wyroku wniosła strona pozwana, zarzucając naru-
szenie art. 233 § 1 k.p.c. w związku z art. 189 k.p.c. oraz art. 321 k.p.c., przez brak
wszechstronnego rozważenia zebranego w sprawie materiału i niewłaściwą ocenę
wiarygodności i mocy dowodów, mającą wpływ na treść rozstrzygnięcia, wskutek
czego wydano wyrok ustalający inny fakt niż wnioskowany przez powódkę, jak rów-
nież art. 189 k.p.c., przez dokonanie błędnych ustaleń w zakresie istnienia interesu
prawnego po stronie powódki, a nadto naruszenie prawa materialnego, tj. art. 231
k.p., przez nieprawidłowe oraz niekonsekwentne jego zastosowanie.
Sąd Okręgowy uznał powyższą apelację za nieuzasadnioną. W szczególności
Sąd Okręgowy uznał, że Sąd Rejonowy prawidłowo przyjął, że powódka była zatrud-
niona przez Janusza W. - Firma Handlowo-Usługowa w W., którego następcą praw-
nym jest strona pozwana M.P. Spółka z o.o. na podstawie umowy o pracę na czas
nieokreślony od 1 września 1996 r. do 31 sierpnia 1997 r. Jednakże, będące konse-
kwencją powyższego ustalenia rozstrzygnięcie Sądu pierwszej instancji, nie pozo-
staje, co zarzuca skarżący, w sprzeczności z art. 321 § 1 k.p.c., zgodnie z którym
sąd nie może wyrokować co do przedmiotu, który nie był objęty żądaniem, ani zasą-
dzać ponad żądanie. Co prawda, rację ma skarżący twierdząc, że sentencja wyroku
Sądu Rejonowego odbiega od treści żądania pozwu, lecz nie zmienia to faktu, że
Sąd Rejonowy nie przekroczył granic wyrokowania wskazanych w art. 321 § 1 k.p.c.,
bowiem powódka domagała się ustalenia zatrudnienia na podstawie umowy o pracę
w okresie od 1 września 1996 r. do 31 sierpnia 1997 r. i roszczenie to prawidłowo
skierowała przeciwko stronie pozwanej będącej następcą prawnym Janusza W. -
Firma Handlowo-Usługowa w W. Sąd pierwszej instancji w procesie wyrokowania
nadał jedynie żądaniu powódki poprawną formę i treść zgodnie z jej niebudzącą wąt-
pliwości wolą, nie wychodząc przy tym poza ramy podstawy faktycznej powództwa.
Tym samym zarzut naruszenia art. 321 § 1 k.p.c. był nieskuteczny.
Sąd Okręgowy uznał również, że nie ma podstaw do uznania zasadności za-
rzutu pozwanej dotyczącego naruszenia art. 189 k.p.c., przez ustalenie, że powódka
miała interes prawny w wytoczeniu powództwa, polegający na tym, że ustalenie sto-
sunku pracy w okresie od 1 września 1996 r. do 31 sierpnia 1997 r. jest jej niezbędne
do ustalenia kapitału początkowego w myśl art. 173 ust. 1 ustawy o emeryturach i
6
rentach z Funduszu Ubezpieczeń Społecznych. Prawidłowo też uznał Sąd Rejonowy,
że świadectwa pracy wystawione przez Janusza W. Firmę Handlowo-Usługową zo-
stały wydane jedynie osobom zatrudnionym na kierowniczych stanowiskach, a po-
wódce dokument ten nie został wydany. Za nieuzasadniony uznał także Sąd Okrę-
gowy zarzut naruszenia art. 231
k.p. Zgodnie z art. 231
§ 1 k.p., w razie przejścia za-
kładu pracy lub jego części na innego pracodawcę staje się on z mocy prawa stroną
w dotychczasowych stosunkach pracy, z zastrzeżeniem § 5, przy czym, według § 2,
za zobowiązania wynikające ze stosunku pracy, powstałe przed przejściem części
zakładu pracy na innego pracodawcę, dotychczasowy i nowy pracodawca odpowia-
dają solidarnie. Z kolei z § 6 powołanego artykułu wynika, że przejście zakładu pracy
lub jego części na innego pracodawcę nie może stanowić przyczyny uzasadniającej
wypowiedzenie przez pracodawcę stosunku pracy. Odnosząc to uregulowanie do
stanu faktycznego sprawy, Sąd Okręgowy uznał, że powódka zawsze pracowała w
tej części zakładu, która świadczyła usługi gastronomiczne. Przez cały okres jej za-
trudnienia istniała tożsamość rodzaju pracy, warunków jej świadczenia, a także miej-
sca świadczenia pracy, co w konsekwencji powodowało tym, że przejmowanie przez
kolejnych pracodawców tej części zakładu pracy, z którą łączyło się zapotrzebowanie
na pracę powódki, wywoływało wobec niej skutki prawne określone w art. 231
k.p.
bez względu na to, czy umowy cywilnoprawne dotyczące świadczenia tych usług
przewidywały przejmowanie pracowników w trybie art. 231
k.p., czy też nie. Skutek
ten następował bowiem z mocy działania samego prawa i jako taki był oderwany od
woli stron. Dlatego Sąd pierwszej instancji prawidłowo zastosował w sprawie art. 231
k.p.
W skardze kasacyjnej strona pozwana zaskarżyła wyrok Sądu Okręgowego w
całości, wnosząc o jego uchylenie i zmianę oraz o orzeczenie co do istoty sprawy
przez oddalenie powództwa. Skarżąca zarzuciła naruszenie art. 321 k.p.c. w związku
z art. 189 k.p.c., wskutek czego podtrzymano wyrok ustalający inny fakt niż wniosko-
wany przez powódkę, w związku z czym wyrok narusza także art. 194 § 1 k.p.c., bo-
wiem został wydany wobec pozwanego wbrew jego twierdzeniom, że nie ma legity-
macji biernej. Skarżąca zarzuciła ponadto naruszenie art. 189 k.p.c., przez dokona-
nie błędnego ustalenia w zakresie istnienia interesu prawnego po stronie powódki
oraz naruszenie prawa materialnego, tj. art. 231
k.p., przez nieprawidłowe oraz nie-
konsekwentne jego zastosowanie.
7
Na powyższą skargę kasacyjną powódka złożyła osobiście sporządzoną od-
powiedź.
Sąd Najwyższy zważył, co następuje:
Skarga kasacyjna jest uzasadniona. W pierwszej kolejności, skarżąca trafnie
zarzuca brak interesu prawnego powódki w ustaleniu istnienia od 1 września 1996 r.
do 31 sierpnia 1997 r. stosunku pracy pomiędzy nią a pozwaną M.P. Spółką z o.o. W
świetle art. 189 k.p.c. nie ma wątpliwości co do tego, że pracownik może mieć interes
prawny w domaganiu się ustalenia istnienia stosunku pracy, jeżeli istnieje stan nie-
pewności co do jego sytuacji prawnej. Tymczasem, jak ustalił Sąd Rejonowy i w pełni
zaakceptował Sąd Okręgowy, poza sporem pozostawał fakt istnienia stosunku pracy
łączącego powódkę z Januszem W. Firmą Handlowo-Usługową. Już z tego względu,
wobec braku wątpliwości co do istnienia stosunku pracy w okresie objętym pozwem i
co do stron tego stosunku, występowanie interesu prawnego powódki w ustaleniu
istnienia stosunku pracy w tym okresie między nią a pozwaną nie zostało przez po-
wódkę wykazane. W szczególności przyjęte w ustaleniach faktycznych - niebudzą-
cego wątpliwości potwierdzenie istnienia wskazanego wyżej stosunku pracy w ist-
niejących i niekwestionowanych umowach o pracę między powódką a Januszem W.
Firmą Handlowo-Usługową - wyłącza istnienie twierdzonego przez powódkę i ak-
centowanego przez Sądy orzekające w sprawie interesu prawnego, polegającego na
tym, że ustalenie stosunku pracy w okresie od 1 września 1996 r. do 31 sierpnia
1997 r. jest jej niezbędne do ustalenia kapitału początkowego w myśl art. 173 ust. 1
ustawy z dnia 17 grudnia 1998 r. o emeryturach i rentach z Funduszu Ubezpieczeń
Społecznych (tekst jednolity: Dz.U. z 2004 r. Nr 39, poz. 353 ze zm.).
Nietrafnie natomiast zarzucono w rozpoznawanej skardze naruszenie art. 321
k.p.c. Zgodnie z poglądami doktryny i orzecznictwa, związanie granicami żądania nie
oznacza, że sąd związany jest w sposób bezwzględny samym sformułowaniem zgło-
szonego żądania. Co więcej, zwłaszcza w świetle zasady wzmożonej procesowej
ochrony interesów pracownika, sąd ma obowiązek tłumaczyć sformułowane przez
pracownika żądanie według jego rzeczywistego zamiaru i rzeczywistego pojmowania
tego żądania przez pracownika, jeżeli żądanie swoje sformułował on niepoprawnie
albo, jeżeli jest widoczne, czego właściwie żąda, chociażby literalne brzmienie żąda-
nia mogło być inaczej tłumaczone (zob. np. wyrok Sądu Najwyższego z 28 czerwca
8
2007 r., IV CSK 115/07, LEX nr 358817; Kodeks postępowania cywilnego. Komen-
tarz, red. K. Piasecki, tom I, Warszawa 2006, s. 802). W świetle treści pozwu Sąd
mógł uznać, że powódka domaga się po prostu ustalenia zatrudnienia na podstawie
umowy o pracę w okresie od 1 września 1996 r. do 31 sierpnia 1997 r., zaś stwier-
dzenie, że chodzi jej o istnienie stosunku pracy pomiędzy nią a pozwaną wynikało z
jej mylnego przeświadczenia, że skoro pozwana przejęła zakład pracy prowadzony
przez Janusza W. Firmę Handlowo-Usługową, to była jej pracodawcą także w tym
okresie.
Nietrafność powyższego zarzutu nie zmienia jednak faktu niewykazania przez
powódkę interesu prawnego w żądanym ustaleniu, wobec braku wątpliwości co do
istnienia stosunku pracy w okresie objętym pozwem i co do stron tego stosunku. W
istocie rzeczy rzeczywistą treścią wyroku Sądu pierwszej instancji, od którego apela-
cja została oddalona zaskarżonym wyrokiem Sądu Okręgowego, było ustalenie, że
następcą prawnym Janusza W. Firmy Handlowo - Usługowej była strona pozwana, z
czego, jak wynika z uzasadnienia tego wyroku wywnioskowano, że pozwana była
zobowiązana do wydania świadectwa pracy obejmującego objęty pozwem okres.
Nawet gdyby przyjąć, że w gruncie rzeczy takiego ustalenia domagała się w pozwie
powódka, to i w tym zakresie nie wykazała ona istnienia interesu prawnego, skoro
fakt istnienia stosunku pracy w okresie objętym pozwem nie podlegał wątpliwości,
natomiast egzekucja obowiązku pracodawcy (pozwanej) wydania świadectwa pracy
obejmującego ten okres mogła być dochodzona w drodze powództwa o sprostowa-
nie świadectwa pracy lub wydanie świadectwa pracy. Poza tym uwzględnienia wy-
maga to, że świadectwo pracy nie tworzy praw podmiotowych ani ich nie pozbawia,
nie ma też cech wyłączności w zakresie dowodowym w postępowaniu o realizację
tych praw (uzasadnienie uchwały Sądu Najwyższego z 28 września 1990 r., III PZP
15/90, OSNCP 1991, nr 4, poz. 45; wyrok z 2 czerwca 2006 r., I PK 250/05, OSNP
2007 nr 11-12, poz. 156). Co więcej, nawet zamknięcie drogi do dochodzenia spro-
stowania świadectwa pracy ze względu na upływ terminów określonych w art. 97 § 21
k.p. nie uniemożliwia korekty zawartych w nim stwierdzeń, w tym stwierdzeń doty-
czących okresów zatrudnienia i innych faktów istotnych np. dla ustalenia kapitału po-
czątkowego, bowiem dowód przeciwko stwierdzeniom zawartym w świadectwie
pracy jako dokumencie, w ramach postępowania o konkretne roszczenie, może być
przeprowadzony w każdym czasie, także po upływie terminów określonych w tym
przepisie (zob. uzasadnienie powyżej powołanej uchwały Sądu Najwyższego z 28
9
września 1990 r., III PZP 15/90, por. też wyrok NSA z 23 lipca 1993 r., SA/Wr
541/93, ONSA 1994, nr 3, poz. 114). Dotyczy to także postępowania w sprawie
ustalenia kapitału początkowego, określonego w art. 175 ustawy o emeryturach i
rentach z FUS i rozporządzeniu Ministra Pracy i Polityki Społecznej z dnia 17 sierp-
nia 2000 r. w sprawie szczegółowych zasad współpracy Zakładu Ubezpieczeń Spo-
łecznych z ubezpieczonymi i płatnikami składek w zakresie ustalania kapitału po-
czątkowego, Dz.U. z 2000 r. Nr 72, poz. 846). Należy wreszcie wziąć pod uwagę, że
ustalenie, iż następcą prawnym Janusza W. Firmy Handlowo - Usługowej była strona
pozwana, nie usuwa niepewności co do podmiotu zobowiązanego do wydania świa-
dectwa pracy obejmującego okres wskazany w pozwie, skoro strona pozwana kwe-
stionuje także następstwo prawne w rozumieniu art. 231
§ 1 k.p. w okresie zatrudnie-
nia przez Marka B. (Firma Usługowo – Handlowa) od 1 września 1999 r. do 10 paź-
dziernika 1999 r., a ustalenia przyjęte w sprawie nie wskazują na przejście części
zakładu pracy w rozumieniu tego przepisu na pozwaną.
Trafność zarzutu naruszenia art. 189 k.p.c. powoduje, że szersze rozpozna-
wanie zarzutu naruszenia art. 231
k.p. jest bezprzedmiotowe.
Odpowiedź na skargę kasacyjną sporządzona osobiście przez powódkę nie
mogła być uwzględniona (art. 871
k.p.c.).
Z powyższych względów Sąd Najwyższy orzekł jak w sentencji na podstawie
art. 39815
§ 1 k.p.c., a o kosztach postępowania kasacyjnego - na podstawie art. 108
§ 2 k.p.c. w związku z 39821
k.p.c.
========================================