Pełny tekst orzeczenia

WYROK Z DNIA 13 PAŹDZIERNIKA 2009 R.
SNO 65/09
Przewodniczący: sędzia SN Józef Dołhy (sprawozdawca).
Sędziowie SN: Antoni Górski, Hubert Wrzeszcz.
S ą d N a j w y ż s z y – S ą d D y s c y p l i n a r n y z udziałem sędziego
Sądu Apelacyjnego – Zastępcy Rzecznika Dyscyplinarnego Sądu Apelacyjnego oraz
protokolanta po rozpoznaniu w dniu 13 października 2009 r. sprawy sędziego Sądu
Okręgowego w związku z odwołaniem Ministra Sprawiedliwości i Zastępcy
Rzecznika Dyscyplinarnego Sądu Apelacyjnego od wyroku Sądu Apelacyjnego –
Sądu Dyscyplinarnego z dnia 20 maja 2009 r., sygn. akt (...)
1. u t r z y m a ł w m o c y zaskarżony w y r o k ;
2. kosztami postępowania odwoławczego obciążył Skarb Państwa.
U z a s a d n i e n i e
Sąd Apelacyjny – Sąd Dyscyplinarny wyrokiem z dnia 20 maja 2009 r.
uniewinnił sędziego Sądu Okręgowego od zarzutu popełnienia przewinienia
dyscyplinarnego z art. 107 § 1 u.s.p, polegającego na tym, że w dniu 12 października
2007 r. w A., kierując samochodem marki „Renault Clio” o nr rejestracyjnym (...)
nieumyślnie naruszyła zasady bezpieczeństwa w ruchu lądowym przez
niedostosowanie się do znaku drogowego A7 i nie ustąpiła pierwszeństwa przejazdu
kierującemu samochodem osobowym marki „Peugeot 407” o nr rejestracyjnym (...), w
następstwie czego doszło do zderzenia obu pojazdów, w czasie którego kierujący
samochodem „Peugeot” Dariusz C. doznał złamania III kości lewego śródręcza i
rozstroju zdrowia trwającego kilka tygodni, który to czyn wypełnia znamiona czynu
określonego w art. 177 § 1 k.k.
Od powyższego wyroku odwołanie wnieśli Minister Sprawiedliwości i Zastępca
Rzecznika Dyscyplinarnego przy Sądzie Apelacyjnym.
Minister Sprawiedliwości zaskarżył wyrok w całości na niekorzyść obwinionej,
zarzucając:
a. błędy w ustaleniach faktycznych przyjętych za podstawę orzeczenia i mające
wpływ na jego treść, polegające na:
- bezzasadnym przyjęciu, że obwiniona upewniła się, czy może bezpiecznie
wjechać na skrzyżowanie i mimo to nie zauważyła jadącego z lewej strony
samochodu osobowego,
2
- niewłaściwym ustaleniu istoty naruszonych zasad bezpieczeństwa w ruchu
drogowym, w sytuacji, gdy okoliczności sprawy wskazują, że doszło do
naruszenia przez nią zasad o podstawowym znaczeniu;
b. obrazę prawa materialnego, a mianowicie art. 107 § 1 u.s.p. przez niezasadne
przyjęcie, że czyn popełniony przez obwinioną nie stanowił rażącego
naruszenia prawa o jakim mowa w tym przepisie.
W konkluzji wniósł o uchylenie zaskarżonego wyroku i przekazanie sprawy do
ponownego rozpoznania Sądowi Apelacyjnemu – Sądowi Dyscyplinarnemu.
Zastępca Rzecznika Dyscyplinarnego zaskarżył wyrok na niekorzyść obwinionej,
zarzucając:
1. obrazę prawa materialnego przez niezastosowanie art. 107 § 1 ustawy –
Prawo o ustroju sądów powszechnych na skutek ustalenia, że brak jest
podstaw do przypisania obwinionemu sędziemu deliktu dyscyplinarnego,
2. błąd w ustaleniach faktycznych przyjętych za podstawę orzeczenia, mający
wpływ na treść orzeczenia polegający na tym, że obwiniona upewniła się o
możliwości bezpiecznego wjazdu na skrzyżowanie, a mimo to doszło do
zderzenia się pojazdu kierowanego przez nią z pojazdem kierowanym przez
Dariusza C. i na wadliwości ustalenia, że naruszenie zasad ruchu drogowego
nie było rażące.
W konkluzji skarżący wniósł o uchylenie zaskarżonego wyroku i uwzględnienie
wniosku Zastępcy Rzecznika Dyscyplinarnego w przedmiocie stwierdzenia
popełnienia przez sędziego przewinienia dyscyplinarnego i wymierzenia kary
dyscyplinarnej, ewentualnie o jego uchylenie i przekazanie sprawy do ponownego
rozpoznania Sądowi Apelacyjnemu – Sądowi Dyscyplinarnemu.
Sąd Najwyższy – Sąd Dyscyplinarny zważył, co następuje:
Skarżący podnoszą tożsame zarzuty, można zatem łącznie ustosunkować się do
obu odwołań.
Zarzuty poczynienia błędnych ustaleń faktycznych nie są zasadne.
Treść uzasadnienia zaskarżonego wyroku jednoznacznie wskazuje, że Sąd
pierwszej instancji dokonał ustaleń faktycznych przede wszystkim na podstawie
wyjaśnień obwinionej oraz materiału dowodowego zebranego w sprawie 1 Ds. (...).
Skarżący, poza własną oceną okoliczności zdarzenia, nie przytaczają tego rodzaju
argumentów, które mogłyby podważyć ustalenia i oceny dokonane przez Sąd
orzekający. W tych warunkach nie można uznać za trafne zarzutów błędu w
ustaleniach faktycznych.
Konstrukcja zarzutu obrazy prawa materialnego opiera się na założeniu, że
skoro obwiniona sędzia naruszyła podstawową zasadę ruchu drogowego, to tym
samym jej zachowanie stanowiło rażące naruszenie prawa w rozumieniu art. 107 § 1
3
u.s.p. Tymczasem Sąd pierwszej instancji jednoznacznie wykazał, że wprawdzie
doszło do naruszenia podstawowej zasady bezpieczeństwa w ruchu drogowym,
jednakże sposób jej naruszenia przez obwinioną nie był rażący.
Podzielając stanowisko Sądu Dyscyplinarnego pierwszej instancji, Sąd
Najwyższy – Sąd Dyscyplinarny nie znalazł podstaw do uwzględnienia odwołań,
dlatego też utrzymał w mocy zaskarżony wyrok.