III CZ 37/09
-
Data orzeczenia:
-
Organ orzekający:
-
Izby:
-
Jednostka obsługująca sprawę:
-
Forma orzeczenia:
-
Typ składu:
-
Skład sędziowski:
Powołane przepisy:
Informacje o źródle orzeczenia:
- Link do źródła orzeczenia
-
Data publikacji:13-01-2014
Dodatkowe informacje:
-
Sprawy przywołane w treści orzeczenia:
Pełny tekst orzeczenia
Sygn. akt III CZ 37/09
POSTANOWIENIE
Dnia 29 października 2009 r.
Sąd Najwyższy w składzie :
SSN Wojciech Jan Katner (przewodniczący)
SSN Grzegorz Misiurek (sprawozdawca)
SSN Hubert Wrzeszcz
w sprawie ze skargi S.P. o wznowienie postępowania w sprawie
z wniosku J.G. i P.G.
przy uczestnictwie St.P.
o rozgraniczenie,
zakończonej prawomocnym postanowieniem Sądu Okręgowego w N.
z dnia 14 czerwca 2005 r., sygn. akt [...]
po rozpoznaniu na posiedzeniu niejawnym w Izbie Cywilnej
w dniu 29 października 2009 r.,
zażalenia uczestniczki postępowania
na postanowienie Sądu Okręgowego w N.
z dnia 27 maja 2009 r., sygn. akt [...],
oddala zażalenie.
2
Uzasadnienie
Sąd Okręgowy w N. postanowieniem z dnia 27 maja 2009 r. odrzucił skargę
S.P. o wznowienie postępowania w sprawie o rozgraniczenie nieruchomości,
zakończonego prawomocnym postanowieniem tegoż Sądu z dnia 14 czerwca 2005
r. Sąd Okręgowy uznał, że wskazana w skardze podstawa wznowienia,
przewidziana w art. 403 § 1 pkt 1 k.p.c., w rzeczywistości nie wystąpiła. Wprawdzie
podpis skarżącej na wniosku z dnia 21 kwietnia 2004 r. o podjecie postępowania
zawieszonego przed Sądem pierwszej instancji istotnie został sfałszowany, jednak
nie usprawiedliwia to twierdzenia, że wydane przez ten Sąd orzeczenie kończące
postępowanie w sprawie oparte zostało na dokumencie podrobionym.
Postępowanie zawieszone z powodu braku dokumentów koniecznych do
rozpoznania sprawy (odpisów z ksiąg wieczystych) podlegało podjęciu z urzędu, a
więc niezależnie od tego, czy zgłoszony został w tym przedmiocie stosowny
wniosek. Nie jest zatem istotne, czy dokumenty te złożyła skarżąca, czy też inna
osoba. Okoliczność ta nie miała żadnego wpływu na treść wydanego w sprawie
orzeczenia o rozgraniczeniu.
Ubocznie Sąd Okręgowy wskazał również, że skoro skarżąca dowiedziała
się o podrobieniu jej podpisu na wniosku o podjecie zawieszonego postępowania
najpóźniej w dniu 20 grudnia 2005 r., to – składając skargę o wznowieniu
postępowania 30 marca 2009 r. – ewidentnie uchybiła trzymiesięcznemu terminowi
do wniesienia tego środka zaskarżenia, liczonemu od dnia powzięcia wiadomości
o podstawie wznowienia (art. 407 § 1 k.p.c.).
W zażaleniu na powyższe postanowienie skarżąca zarzuciła Sądowi
Okręgowemu naruszenie art. 403 § 1 pkt 1, 407, 408 i 410 § 2 k.p.c. W konkluzji
wniosła o uchylenie zaskarżonego postanowienia i zasądzenie na jej rzecz od
wnioskodawców kosztów postępowania zażaleniowego.
Sąd Najwyższy zważył, co następuje:
Zażalenie nie zasługiwało na uwzględnienie.
Zasadniczą przesłankę zaskarżonego postanowienia stanowiła ocena, że
podrobienie podpisu skarżącej na wniosku o podjęcie zawieszonego postępowania
3
nie miało wpływu na treść orzeczenia o rozgraniczeniu. Zapatrywanie to zasługuje
na aprobatę. Stosownie do treści art. 180 § 1 in principio k.p.c. sąd podejmuje
postępowanie z urzędu, gdy ustanie przyczyna zawieszenia. Jeżeli zatem
w konkretnym stanie faktycznym przeszkoda do prowadzenia postępowania
w postaci braku wymaganych dokumentów została usunięta, to kwestia
sfałszowania podpisu skarżącej na wniosku z dnia 21 kwietnia 2004 r. pozostawała
bez wpływu na decyzję o podjęciu postępowania, a przede wszystkim na treść
wydanego w sprawie merytorycznego rozstrzygnięcia.
Skarżąca, kwestionując w zażaleniu ten pogląd ograniczyła się do
przeciwstawienia mu własnej, odmiennej oceny, nie popartej żadną argumentacją.
Zarzut naruszenia art. 403 § 1 pkt 1 k.p.c. nie mógł więc odnieść zamierzonego
skutku.
Stwierdzenie oczywistego braku związku pomiędzy wskazywaną w skardze
podstawą wznowienia postępowania a treścią zaskarżonego orzeczenia stanowi
wystarczającą przyczynę odrzucenia skargi. W orzecznictwie Sądu Najwyższego
wskazuje się bowiem – i skąd orzekający pogląd ten podziela – że skarga
o wznowienie postępowania nie opiera się na ustawowej podstawie nie tylko wtedy,
gdy podana w niej podstawa wznowienia nie odpowiada którejkolwiek z podstaw
przewidzianych w art. 401, 4011
lub 403 k.p.c., lecz także wtedy, gdy podstawa ta
wprawdzie została objęta wymienionymi przepisami, ale w rzeczywistości nie
wystąpiła (por. m.in. postanowienia: z 15 czerwca 2005 r., IV CZ 50/05, niepubl.;
z 7 lipca 2005 r., IV CO 6/05, Biul. SN 2005, nr 9, s. 14; z 24 stycznia 2007 r., III CZ
1/07, niepubl.; z 30 maja 2007 r., IV CZ 22/07, niepubl. i z 22 listopada 2007 r.,
III CZ 47/07, niepubl.). Nie ma zatem potrzeby roztrząsania pozostałych zarzutów
skarżącej, odnoszących się do wskazanej przez Sąd Okręgowy – uzupełniająco –
dalszej przesłanki odrzucenia skargi, tj. niezachowania ustawowego terminu do jej
wniesienia.
Z tych względów Sąd Najwyższy na podstawie art. 39814
w związku
z art. 3941
§ 3 k.p.c. orzekł, jak w sentencji.
POSTANOWIENIE
Dnia 29 października 2009 r.
Sąd Najwyższy w składzie :
SSN Wojciech Jan Katner (przewodniczący)
SSN Grzegorz Misiurek (sprawozdawca)
SSN Hubert Wrzeszcz
w sprawie ze skargi S.P. o wznowienie postępowania w sprawie
z wniosku J.G. i P.G.
przy uczestnictwie St.P.
o rozgraniczenie,
zakończonej prawomocnym postanowieniem Sądu Okręgowego w N.
z dnia 14 czerwca 2005 r., sygn. akt [...]
po rozpoznaniu na posiedzeniu niejawnym w Izbie Cywilnej
w dniu 29 października 2009 r.,
zażalenia uczestniczki postępowania
na postanowienie Sądu Okręgowego w N.
z dnia 27 maja 2009 r., sygn. akt [...],
oddala zażalenie.
2
Uzasadnienie
Sąd Okręgowy w N. postanowieniem z dnia 27 maja 2009 r. odrzucił skargę
S.P. o wznowienie postępowania w sprawie o rozgraniczenie nieruchomości,
zakończonego prawomocnym postanowieniem tegoż Sądu z dnia 14 czerwca 2005
r. Sąd Okręgowy uznał, że wskazana w skardze podstawa wznowienia,
przewidziana w art. 403 § 1 pkt 1 k.p.c., w rzeczywistości nie wystąpiła. Wprawdzie
podpis skarżącej na wniosku z dnia 21 kwietnia 2004 r. o podjecie postępowania
zawieszonego przed Sądem pierwszej instancji istotnie został sfałszowany, jednak
nie usprawiedliwia to twierdzenia, że wydane przez ten Sąd orzeczenie kończące
postępowanie w sprawie oparte zostało na dokumencie podrobionym.
Postępowanie zawieszone z powodu braku dokumentów koniecznych do
rozpoznania sprawy (odpisów z ksiąg wieczystych) podlegało podjęciu z urzędu, a
więc niezależnie od tego, czy zgłoszony został w tym przedmiocie stosowny
wniosek. Nie jest zatem istotne, czy dokumenty te złożyła skarżąca, czy też inna
osoba. Okoliczność ta nie miała żadnego wpływu na treść wydanego w sprawie
orzeczenia o rozgraniczeniu.
Ubocznie Sąd Okręgowy wskazał również, że skoro skarżąca dowiedziała
się o podrobieniu jej podpisu na wniosku o podjecie zawieszonego postępowania
najpóźniej w dniu 20 grudnia 2005 r., to – składając skargę o wznowieniu
postępowania 30 marca 2009 r. – ewidentnie uchybiła trzymiesięcznemu terminowi
do wniesienia tego środka zaskarżenia, liczonemu od dnia powzięcia wiadomości
o podstawie wznowienia (art. 407 § 1 k.p.c.).
W zażaleniu na powyższe postanowienie skarżąca zarzuciła Sądowi
Okręgowemu naruszenie art. 403 § 1 pkt 1, 407, 408 i 410 § 2 k.p.c. W konkluzji
wniosła o uchylenie zaskarżonego postanowienia i zasądzenie na jej rzecz od
wnioskodawców kosztów postępowania zażaleniowego.
Sąd Najwyższy zważył, co następuje:
Zażalenie nie zasługiwało na uwzględnienie.
Zasadniczą przesłankę zaskarżonego postanowienia stanowiła ocena, że
podrobienie podpisu skarżącej na wniosku o podjęcie zawieszonego postępowania
3
nie miało wpływu na treść orzeczenia o rozgraniczeniu. Zapatrywanie to zasługuje
na aprobatę. Stosownie do treści art. 180 § 1 in principio k.p.c. sąd podejmuje
postępowanie z urzędu, gdy ustanie przyczyna zawieszenia. Jeżeli zatem
w konkretnym stanie faktycznym przeszkoda do prowadzenia postępowania
w postaci braku wymaganych dokumentów została usunięta, to kwestia
sfałszowania podpisu skarżącej na wniosku z dnia 21 kwietnia 2004 r. pozostawała
bez wpływu na decyzję o podjęciu postępowania, a przede wszystkim na treść
wydanego w sprawie merytorycznego rozstrzygnięcia.
Skarżąca, kwestionując w zażaleniu ten pogląd ograniczyła się do
przeciwstawienia mu własnej, odmiennej oceny, nie popartej żadną argumentacją.
Zarzut naruszenia art. 403 § 1 pkt 1 k.p.c. nie mógł więc odnieść zamierzonego
skutku.
Stwierdzenie oczywistego braku związku pomiędzy wskazywaną w skardze
podstawą wznowienia postępowania a treścią zaskarżonego orzeczenia stanowi
wystarczającą przyczynę odrzucenia skargi. W orzecznictwie Sądu Najwyższego
wskazuje się bowiem – i skąd orzekający pogląd ten podziela – że skarga
o wznowienie postępowania nie opiera się na ustawowej podstawie nie tylko wtedy,
gdy podana w niej podstawa wznowienia nie odpowiada którejkolwiek z podstaw
przewidzianych w art. 401, 4011
lub 403 k.p.c., lecz także wtedy, gdy podstawa ta
wprawdzie została objęta wymienionymi przepisami, ale w rzeczywistości nie
wystąpiła (por. m.in. postanowienia: z 15 czerwca 2005 r., IV CZ 50/05, niepubl.;
z 7 lipca 2005 r., IV CO 6/05, Biul. SN 2005, nr 9, s. 14; z 24 stycznia 2007 r., III CZ
1/07, niepubl.; z 30 maja 2007 r., IV CZ 22/07, niepubl. i z 22 listopada 2007 r.,
III CZ 47/07, niepubl.). Nie ma zatem potrzeby roztrząsania pozostałych zarzutów
skarżącej, odnoszących się do wskazanej przez Sąd Okręgowy – uzupełniająco –
dalszej przesłanki odrzucenia skargi, tj. niezachowania ustawowego terminu do jej
wniesienia.
Z tych względów Sąd Najwyższy na podstawie art. 39814
w związku
z art. 3941
§ 3 k.p.c. orzekł, jak w sentencji.