II CSK 450/09
-
Data orzeczenia:
-
Organ orzekający:
-
Izby:
-
Jednostka obsługująca sprawę:
-
Forma orzeczenia:
-
Typ składu:
-
Skład sędziowski:
Powołane przepisy:
Informacje o źródle orzeczenia:
- Link do źródła orzeczenia
-
Data publikacji:10-03-2014
Dodatkowe informacje:
Pełny tekst orzeczenia
Sygn. akt II CSK 450/09
POSTANOWIENIE
Dnia 22 grudnia 2009 r.
Sąd Najwyższy w składzie :
SSN Henryk Pietrzkowski
w sprawie z powództwa PG. Spółki Akcyjnej
przeciwko „I." – Spółce z ograniczoną odpowiedzialnością
o zapłatę,
na posiedzeniu niejawnym w Izbie Cywilnej
w dniu 22 grudnia 2009 r.,
na skutek skargi kasacyjnej strony pozwanej
od wyroku Sądu Apelacyjnego
z dnia 5 lutego 2009 r., sygn. akt [...],
odrzuca skargę kasacyjną.
2
Uzasadnienie
Określone w art. 3984
§ 2 k.p.c. wymaganie uzasadnienia w skardze
kasacyjnej wniosku o przyjęcie jej do rozpoznania zostaje spełnione, jeśli skarżący
wykaże, że w sprawie występuje istotne zagadnienie prawne, istnieje potrzeba
wykładni przepisów prawnych budzących poważne wątpliwości lub wywołujących
rozbieżności w orzecznictwie sądów, zachodzi nieważność postępowania lub
skarga kasacyjna jest oczywiście uzasadniona. Cel wymagania przewidzianego
w art. 3984
§ 2 k.p.c. może być zatem osiągnięty jedynie przez powołanie
i uzasadnienie istnienia przesłanek o charakterze publicznoprawnym, które będą
mogły stanowić podstawę oceny skargi kasacyjnej pod kątem przyjęcia jej do
rozpoznania. Na tych jedynie przesłankach Sąd Najwyższy może oprzeć
rozstrzygnięcie w kwestii przyjęcia bądź odmowy przyjęcia skargi kasacyjnej do
rozpoznania.
Pozwana I. Sp. z o.o. we wniesionej skardze kasacyjnej od wyroku Sądu
Apelacyjnego z dnia 5 lutego 2009 r. wniosek o jej przyjęcie do rozpoznania oparła
na przesłance przewidzianej w art. 3989
§ 1 pkt 4 k.p.c., a więc na oczywistości
skargi, która miałaby wynikać z notabene niedopuszczalnego oparcia skargi na
zarzucie naruszenia art. 233 § 1 k.p.c. (art. 3983
§ 3 k.p.c.), a także z naruszenia
art. 328 i 378 k.p.c., które z kolei miałoby doprowadzić do „ustaleń odrębnych od
ustaleń sądu I instancji”.
Takie wadliwie konstruowanie istotnych wymagań skargi kasacyjnej
spowodowało, że Sąd Apelacyjny wezwał skarżącego do usunięcia wymagań
skargi w części dotyczącej wniosku o jej przyjęcie do rozpoznania.
Odpowiadając na to wezwanie autor skargi sformułował dwa pytania,
uznając, że stanowią one „nadto wskazanie zagadnienia prawnego, wymagającego
wyjaśnienia przez Sąd Najwyższy, w odniesieniu do zarzutu oczywistego
naruszenia prawa...”. Pytania sformułowane w piśmie uzupełniającym skargę nie
zawierają żadnego wywodu prawnego, nie wykazują więc występowania w sprawie
istotnego zagadnienia prawnego (art. 3989
§ 1 pkt 1 k.p.c.), nie nawiązują nadto do
3
– powołanej, a nie uzasadnionej w skardze – przesłanki „oczywistości skargi”
(art. 3989
§ 1 pkt 4 k.p.c.). Skarga nie spełnia więc wymagania wskazanego
w art. 3984
§ 2 k.p.c.. Ponadto zauważyć należy, że skargą objęty został wyrok
Sądu Apelacyjnego, który przez autora skargi został „opisany” jako „wyrok Sądu
Okręgowego w Ł. z dnia 29 listopada 2008 r.”, a nie ulega wątpliwości, że
zaskarżeniem mógł zostać objęty wyłącznie wyrok Sądu Apelacyjnego z dnia 5
lutego 2009 r. W istocie więc skarga dotknięta jest także brakiem polegającym na
wadliwym oznaczeniu orzeczenia, od którego została wniesiona (art. 3984
§ 1 pkt 1
k.p.c.). Z przytoczonych względów podlegała odrzuceniu (art. 3986
§ 3 k.p.c.).
POSTANOWIENIE
Dnia 22 grudnia 2009 r.
Sąd Najwyższy w składzie :
SSN Henryk Pietrzkowski
w sprawie z powództwa PG. Spółki Akcyjnej
przeciwko „I." – Spółce z ograniczoną odpowiedzialnością
o zapłatę,
na posiedzeniu niejawnym w Izbie Cywilnej
w dniu 22 grudnia 2009 r.,
na skutek skargi kasacyjnej strony pozwanej
od wyroku Sądu Apelacyjnego
z dnia 5 lutego 2009 r., sygn. akt [...],
odrzuca skargę kasacyjną.
2
Uzasadnienie
Określone w art. 3984
§ 2 k.p.c. wymaganie uzasadnienia w skardze
kasacyjnej wniosku o przyjęcie jej do rozpoznania zostaje spełnione, jeśli skarżący
wykaże, że w sprawie występuje istotne zagadnienie prawne, istnieje potrzeba
wykładni przepisów prawnych budzących poważne wątpliwości lub wywołujących
rozbieżności w orzecznictwie sądów, zachodzi nieważność postępowania lub
skarga kasacyjna jest oczywiście uzasadniona. Cel wymagania przewidzianego
w art. 3984
§ 2 k.p.c. może być zatem osiągnięty jedynie przez powołanie
i uzasadnienie istnienia przesłanek o charakterze publicznoprawnym, które będą
mogły stanowić podstawę oceny skargi kasacyjnej pod kątem przyjęcia jej do
rozpoznania. Na tych jedynie przesłankach Sąd Najwyższy może oprzeć
rozstrzygnięcie w kwestii przyjęcia bądź odmowy przyjęcia skargi kasacyjnej do
rozpoznania.
Pozwana I. Sp. z o.o. we wniesionej skardze kasacyjnej od wyroku Sądu
Apelacyjnego z dnia 5 lutego 2009 r. wniosek o jej przyjęcie do rozpoznania oparła
na przesłance przewidzianej w art. 3989
§ 1 pkt 4 k.p.c., a więc na oczywistości
skargi, która miałaby wynikać z notabene niedopuszczalnego oparcia skargi na
zarzucie naruszenia art. 233 § 1 k.p.c. (art. 3983
§ 3 k.p.c.), a także z naruszenia
art. 328 i 378 k.p.c., które z kolei miałoby doprowadzić do „ustaleń odrębnych od
ustaleń sądu I instancji”.
Takie wadliwie konstruowanie istotnych wymagań skargi kasacyjnej
spowodowało, że Sąd Apelacyjny wezwał skarżącego do usunięcia wymagań
skargi w części dotyczącej wniosku o jej przyjęcie do rozpoznania.
Odpowiadając na to wezwanie autor skargi sformułował dwa pytania,
uznając, że stanowią one „nadto wskazanie zagadnienia prawnego, wymagającego
wyjaśnienia przez Sąd Najwyższy, w odniesieniu do zarzutu oczywistego
naruszenia prawa...”. Pytania sformułowane w piśmie uzupełniającym skargę nie
zawierają żadnego wywodu prawnego, nie wykazują więc występowania w sprawie
istotnego zagadnienia prawnego (art. 3989
§ 1 pkt 1 k.p.c.), nie nawiązują nadto do
3
– powołanej, a nie uzasadnionej w skardze – przesłanki „oczywistości skargi”
(art. 3989
§ 1 pkt 4 k.p.c.). Skarga nie spełnia więc wymagania wskazanego
w art. 3984
§ 2 k.p.c.. Ponadto zauważyć należy, że skargą objęty został wyrok
Sądu Apelacyjnego, który przez autora skargi został „opisany” jako „wyrok Sądu
Okręgowego w Ł. z dnia 29 listopada 2008 r.”, a nie ulega wątpliwości, że
zaskarżeniem mógł zostać objęty wyłącznie wyrok Sądu Apelacyjnego z dnia 5
lutego 2009 r. W istocie więc skarga dotknięta jest także brakiem polegającym na
wadliwym oznaczeniu orzeczenia, od którego została wniesiona (art. 3984
§ 1 pkt 1
k.p.c.). Z przytoczonych względów podlegała odrzuceniu (art. 3986
§ 3 k.p.c.).