Pełny tekst orzeczenia

Sygn. akt V CZ 65/09
POSTANOWIENIE
Dnia 22 stycznia 2010 r.
Sąd Najwyższy w składzie :
SSN Lech Walentynowicz (przewodniczący)
SSN Józef Frąckowiak
SSN Barbara Myszka (sprawozdawca)
w sprawie ze skargi dłużników A. B. i B. B.
na czynności komornika,
wniesionej w sprawie egzekucyjnej z wniosku M. S. i W. W.
przeciwko A. B. i B. B.
o egzekucję świadczeń pieniężnych,
po rozpoznaniu na posiedzeniu niejawnym w Izbie Cywilnej
w dniu 22 stycznia 2010 r.,
zażalenia wierzycieli M. S. i W. W.
na postanowienie Sądu Okręgowego w B.
z dnia 20 października 2009 r., sygn. akt II Cz (…),
uchyla zaskarżone postanowienie w części oddalającej wniosek wierzycieli o
zasądzenie kosztów postępowania zażaleniowego i w tym zakresie przekazuje
sprawę Sądowi Okręgowemu w B. do ponownego rozpoznania, pozostawiając
temu Sądowi rozstrzygnięcie o kosztach postępowania zażaleniowego.
2
Uzasadnienie
Postanowieniem z dnia 12 grudnia 2008 r. Sąd Rejonowy w C. umorzył
postępowanie wywołane skargą dłużników A. B. i B. B. na postanowienie Komornika
Sądowego przy Sądzie Rejonowym w W. z dnia 10 października 2008 r., wydane w
sprawie egzekucyjnej z wniosku M. S. i W. W. o egzekucję świadczeń pieniężnych.
Zażalenie dłużników na postanowienie z dnia 12 grudnia 2008 r. zostało przez Sąd
Rejonowy w C. odrzucone postanowieniem z dnia 15 maja 2009 r. z powodu
nieuiszczenia opłaty. Z kolei zażalenie wniesione przez dłużników na postanowienie z
dnia 15 maja 2009 r. zostało przez Sąd Okręgowy w B. oddalone postanowieniem z dnia
20 października 2009 r. Postanowieniem tym Sąd Okręgowy oddalił również wniosek
wierzycieli o zasądzenie kosztów postępowania zażaleniowego. Uzasadniając
rozstrzygnięcie w przedmiocie tych kosztów, Sąd Okręgowy stwierdził, że wierzyciele
złożyli odpowiedź na zażalenie z wnioskiem o zasądzenie kosztów postępowania
zażaleniowego po upływie terminu określonego w art. 372 w związku z art. 397 § 2
k.p.c. oraz że wniesienie odpowiedzi na zażalenie po upływie dwutygodniowego terminu
od doręczenia stronie odpisu zażalenia jest w świetle art. 167 k.p.c. bezskuteczne.
Wierzyciele M. S. i W. W. w zażaleniu na postanowienie Sądu Okręgowego
wnosili o jego zmianę w części orzekającej o kosztach postępowania przez zasądzenie
od dłużników A. B. i B. B. solidarnie kosztów postępowania zażaleniowego, w tym
kosztów zastępstwa według norm przepisanych. Zarzucili, że – wbrew odmiennej ocenie
Sądu Okręgowego – odpowiedź na zażalenie została przez nich wniesiona w terminie.
Podkreślili, że Sąd nie wskazał w uzasadnieniu zaskarżonego postanowienia ani daty
doręczenia odpisu zażalenia, ani daty wniesienia odpowiedzi na zażalenie. Można
jedynie domyślać się, że za datę doręczenia odpisu zażalenia przyjął dzień 21 września
2009 r. W dniu tym natomiast pełnomocnikowi wierzycieli doręczono odpis zażalenia
dłużników na postanowienie Sądu Rejonowego z dnia 12 grudnia 2008 r., które już
wcześniej zostało rozpoznane, i dopiero po telefonicznej interwencji w Sekretariacie
Wydziału Cywilnego w dniu 22 września 2009 r. okazało się, że doręczono odpis
niewłaściwego zażalenia. Ostatecznie, w dniu 6 października 2009 r. doręczono
pełnomocnikowi odpis zażalenia na postanowienie z dnia 15 maja 2009 r., a odpowiedź
na zażalenie z wnioskiem o zasądzenie od dłużników kosztów postępowania
zażaleniowego została złożona w dniu 13 października 2009 r.
3
Sąd Najwyższy zważył, co następuje:
Zaskarżone postanowienie o kosztach postępowania zapadło już po wejściu w
życie ustawy z dnia 19 marca 2009 r. o zmianie ustawy – Kodeks postępowania
cywilnego (zob. art. 2 tej ustawy, Dz.U. Nr 69, poz. 592), którą znowelizowano art. 3941
§ 1 k.p.c. Zgodnie z nowym brzmieniem tego przepisu, zażalenie do Sądu Najwyższego
przysługuje także na postanowienie sądu drugiej instancji co do kosztów procesu, które
nie były przedmiotem rozstrzygnięcia sądu pierwszej instancji. Do kategorii tej należy
postanowienie Sądu Okręgowego z dnia 20 października 2009 r. oddalające wniosek
wierzycieli o zasądzenie od dłużników kosztów postępowania zażaleniowego, chodzi w
nim bowiem o koszty, które nie były przedmiotem rozstrzygnięcia sądu pierwszej
instancji. Zatem zażalenie wierzycieli jest dopuszczalne.
W uzasadnieniu postanowienia z dnia 20 października 2009 r. Sąd Okręgowy nie
wskazał, kiedy zażalenie na postanowienie z dnia 15 maja 2009 r. zostało doręczone
pełnomocnikowi wierzycieli ani kiedy została wniesiona odpowiedź na zażalenie z
wnioskiem o zasądzenie kosztów postępowania zażaleniowego. Uszło też uwagi tego
Sądu, że, zgodnie z art. 395 § 1 zdanie drugie k.p.c., odpowiedź na zażalenie może być
wniesiona wprost do sądu drugiej instancji w terminie tygodniowym od doręczenia
zażalenia. Nie ma tu zatem zastosowania dwutygodniowy termin przewidziany w art.
372 k.p.c. na wniesienie odpowiedzi na apelację.
Z akt sprawy wynika, że odpowiedź na zażalenie wniesione przez dłużników na
postanowienie Sądu Rejonowego z dnia 15 maja 2009 r., opatrzona datą sporządzenia
„13 października 2009 r.”, wpłynęła do Sądu Okręgowego w dniu 16 października 2009
r. (k. 104). W braku ustaleń odnośnie do daty doręczenia pełnomocnikowi żalących
zażalenia na postanowienie z dnia 15 maja 2009 r. i daty nadania odpowiedzi na
zażalenie w polskiej placówce pocztowej operatora publicznego nie można dokonać
kontroli prawidłowości stanowiska tego Sądu co do zachowania terminu do złożenia
odpowiedzi na zażalenie, tym bardziej że twierdzenia przytoczone w zażaleniu
wymagają poczynienia dodatkowych ustaleń.
Z powyższych względów Sąd Najwyższy na podstawie art. 39815
§ 1 zdanie
pierwsze w związku z art. 3941
§ 3 oraz art. 108 § 2 w związku z art. 391 § 1, art. 39821
i
art. 394 1
§ 3 k.p.c. postanowił, jak w sentencji.