Pełny tekst orzeczenia

Sygn. akt I CNP 99/09
POSTANOWIENIE
Dnia 25 lutego 2010 r.
Sąd Najwyższy w składzie:
SSN Józef Frąckowiak
w sprawie ze skargi I. F. o stwierdzenie niezgodności z prawem prawomocnego
postanowienia Sądu Apelacyjnego z dnia 22 grudnia 2008 r., sygn. akt VI ACz (…),
wydanego w sprawie z powództwa I. F.
przeciwko Skarbowi Państwa – Szefowi Agencji Bezpieczeństwa Wewnętrznego
o zapłatę,
na posiedzeniu niejawnym w Izbie Cywilnej w dniu 25 lutego 2010 r.,
odrzuca skargę i zasądza od I. F. na rzecz Skarbu Państwa – Prokuratorii
Generalnej Skarbu Państwa kwotę 2700 (dwa tysiące siedemset) zł tytułem zwrotu
kosztów postępowania wywołanego wniesieniem skargi.
Uzasadnienie
Wniesiona przez powoda I. F. skarga o stwierdzenie niezgodności z prawem
prawomocnego postanowienia Sądu Apelacyjnego z dnia 22 grudnia 2008 r. podlegała
odrzuceniu z następujących przyczyn:
Skarga o stwierdzenie niezgodności z prawem prawomocnego orzeczenia
przysługuje, gdy przez jego wydanie stronie została wyrządzona szkoda. Dlatego też
wśród niezbędnych wymagań konstrukcyjnych skargi znajduje się uprawdopodobnienie
wyrządzenia szkody spowodowanej przez wydania orzeczenia, którego skarga dotyczy
(art. 4245
§ 1 pkt 4 k.p.c.) Zgodnie z utrwalonym orzecznictwem Sądu Najwyższego
powinno ono polegać na wskazaniu rodzaju i rozmiaru szkody i obejmować wywód
dotyczący czasu jej powstania oraz określać związek przyczynowy z wydaniem
2
orzeczenia niezgodnego z prawem. W niniejszej sprawie skarżący podał jedynie, iż na
skutek oddalenia jego zażalenia utracił on „możliwość merytorycznego rozstrzygnięcia
jego apelacji od wyroku Sądu Okręgowego".
Skarga o stwierdzenie niezgodności prawomocnego orzeczenia z prawem w
części określającej jej istotę (jej treść), w której należy wykazać, że spełnia warunki
przewidziane w art. 4245
§ 1 k.p.c., powinna zawierać między innymi „wykazanie, że
wzruszenie zaskarżonego orzeczenia w drodze innych środków prawnych nie było i nie
jest możliwe” (art. 4245
§ 1 pkt 5 k.p.c.). Takie ujęcie tego warunku skargi oznacza, że
skarżącego obciąża obowiązek przedstawienia analizy prawnej przepisów dotyczących
środków zaskarżenia, których zastosowanie – w odniesieniu do zaskarżonego
orzeczenia – jest niedopuszczalne lub z innych przyczyn na pewno nie mogłoby odnieść
skutku. Skarżąca powinien zatem wykazać, powołując odpowiednie przepisy, że od
zaskarżonego orzeczenia nie przysługuje środek prawny, przy pomocy którego mogłoby
nastąpić wzruszenie zaskarżonego orzeczenia.
Należy podkreślić, że nie chodzi tylko o skargę kasacyjną lub skargę o
wznowienie postępowania, ale także o inne środki prawne pozwalające na zmianę lub
uchylenie orzeczenia, ewentualnie służące pozbawieniu lub ograniczeniu wykonalności
orzeczenia (Zob. J. Gudowski w: Komentarz do kodeksu postępowania cywilnego,
Część pierwsza - Postępowanie rozpoznawcze, Część druga – Postępowanie
zabezpieczające, wyd. 2, tom 2, red. T. Ereciński, Warszawa 2007, s. 327).
Zaznaczenia wymaga również, że zgodnie z 4245
§ 1 pkt 5 k.p.c. skarżący musi
„wykazać" (nie tylko „wskazać"), iż wzruszenie zaskarżonego orzeczenia w drodze
innych środków prawnych nie było i nie jest możliwe. Musi więc ujawnić i przedstawić w
skardze tę okoliczność w sposób wyczerpujący i niebudzący wątpliwości oraz w drodze
stosownego wywodu dowieść jej istnienia i przekonująco uzasadnić. Niniejsza skarga
nie wypełnienie obowiązku nałożonego w art. 4245
§ 1 pkt 5 k.p.c.
Ponadto stosownie do art. 4245
§ 1 pkt 2 k.p.c. jednym z wymogów prawidłowego
sporządzenia skargi o stwierdzenie niezgodności prawomocnego orzeczenia z prawem
jest powołanie podstaw skargi i ich uzasadnienie. Niniejsza skarga nie wypełnia
powyższego obowiązku.
Skarga dotknięta wskazanymi brakami podlegała odrzuceniu (art. 4248
§ 1 k.p.c.).
O kosztach postępowania ze skargi o stwierdzenie niezgodności z prawem
prawomocnego orzeczenia, na wniosek Prokuratorii Generalnej Skarbu Państwa, Sąd
3
Najwyższy orzekł na podstawie art. 98 § 1 i 3, art. 108 § 1 w zw. z art. 391 § 1 i art.
39821
i art. 42412
k.p.c.