Pełny tekst orzeczenia

Sygn. akt II CSK 393/09
WYROK
W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ
Dnia 17 marca 2010 r.
Sąd Najwyższy w składzie:
SSN Grzegorz Misiurek (przewodniczący, sprawozdawca)
SSN Teresa Bielska-Sobkowicz
SSN Krzysztof Strzelczyk
w sprawie z powództwa Przedsiębiorstwa Produkcyjno – Handlowego „P.(...)” Spółki
Akcyjnej w Ś.
przeciwko Skarbowi Państwa - Naczelnikowi Urzędu Skarbowego w Ś.
i Dyrektorowi Urzędu Kontroli Skarbowej w Z.
o zapłatę,
po rozpoznaniu na posiedzeniu niejawnym
w Izbie Cywilnej w dniu 17 marca 2010 r.,
skargi kasacyjnej strony powodowej od wyroku Sądu Apelacyjnego
z dnia 12 marca 2009 r., sygn. akt I Cz (…),
I. uchyla zaskarżony wyrok w części oddalającej powództwo o zasądzenie
kwoty 285.172 zł wraz z ustawowymi odsetkami i odsetek ustawowych od
kwoty 7.200 zł za okres przed 27 stycznia 2009 r. (pkt I ppkt 1) oraz
uwzględniającej w tym zakresie apelację pozwanego (pkt II) i orzekającej o
kosztach procesu (pkt I ppkt 2, pkt III) i w tym zakresie przekazuje sprawę
2
Sądowi Apelacyjnemu do ponownego rozpoznania oraz rozstrzygnięcia o
kosztach postępowania kasacyjnego;
II. oddala skargę kasacyjną w pozostałej części.
Uzasadnienie
Sąd Okręgowy w Z. wyrokiem z dnia 25 września 2008 r. zasądził od pozwanego
Skarbu Państwa - Naczelnika Urzędu Skarbowego w Ś. na rzecz powódki
Przedsiębiorstwo Produkcyjno-Handlowe „P.(...)” Spółki Akcyjnej w Ś. kwotę
1.263.752,18 zł z ustawowymi odsetkami od dnia 8 września 2006 r. i orzekł o kosztach
procesu.
Sąd Apelacyjny, na skutek apelacji pozwanego, wyrokiem zaskarżonym skargą
kasacyjną zmienił wyrok Sądu Okręgowego w ten sposób, że zasądził od pozwanego
Skarbu Państwa – Dyrektora Urzędu Kontroli Skarbowej w Z. na rzecz powódki kwotę
7.200 zł z ustawowymi odsetkami od dnia 27 stycznia 2009 r., a w pozostałej części
powództwo oddalił (pkt I ppkt 1), odstąpił od obciążenia powódki kosztami procesu
poniesionymi przez pozwanego w pierwszej instancji (pkt I ppkt 2), oddalił apelację w
pozostałej części (pkt II) i odstąpił od obciążenia powódki kosztami postępowania
apelacyjnego (pkt III), przyjmując za podstawę tego rozstrzygnięcia następujące
ustalenia i wnioski.
Powódka jako zakład pracy chronionej była uprawniona do zatrzymywania
różnicy między podatkiem VAT należnym a naliczonym. Z uprawnienia tego nie mogła
korzystać m.in. w razie posiadania zaległości podatkowych na dzień złożenia wniosku o
dokonanie zwrotu podatku VAT. W toku kontroli prawidłowości rozliczeń tego podatku
Inspektor Kontroli Skarbowej, po stwierdzeniu, że powódka - wbrew przepisom - nie
wpłacała podatku z faktur dokumentujących sprzedaż usług eksportowych, wydał w dniu
19 września 2000 r. decyzje określające wysokość zobowiązań z tego tytułu za
poszczególne miesiące. Decyzje te, na skutek odwołania powódki, Dyrektor Izby
Skarbowej w Z. OZ w G. uchylił decyzjami z dnia 19 grudnia 2000 r. W dniu 27 czerwca
2001 r. Inspektor Urzędu Kontroli Skarbowej wydał decyzje określające zobowiązania
powódki z tytułu podatku VAT w kwotach identycznych jak w decyzjach uchylonych.
Wyrokiem z dnia 27 listopada 2002 Naczelny Sąd Administracyjny uchylił decyzję
Dyrektora Izby Skarbowej w Z. z dnia 21 listopada 2001 r., utrzymującą w mocy decyzje
inspektora Urzędu Kontroli Skarbowej z dnia 27 czerwca 2001 r. Dyrektor Izby
3
Skarbowej w Z. decyzją z dnia 26 czerwca 2003 r. uchylił wszystkie decyzje Inspektora
Urzędu Kontroli Skarbowej, zaś ten w dniu 21 sierpnia 2003 r. wydał nowe decyzje
określające zobowiązania powódki w sposób identyczny jak decyzjach poprzednich.
W dniu 3 września 2003 r. powódka zleciła „B.(…)” T. & R. Z. spółka z
ograniczoną odpowiedzialnością Spółce Doradztwa Podatkowego w G. reprezentowanie
jej w postępowaniu kontrolnym i wymiarowym, opracowanie dokumentacji odwoławczej
oraz uruchomienie procedur odwoławczych od decyzji określających zobowiązania
podatkowe. Powódka udzieliła zleceniobiorcy pełnomocnictwa do występowania w jej
imieniu wobec inspektorów kontroli skarbowej, dyrektorów Urzędu Kontroli Skarbowej,
Urzędów i Izb Skarbowych oraz Naczelnego Sądu Administracyjnego. Strony ustaliły, że
wynagrodzenie zleceniobiorcy będzie równe 4% uzyskanego w wyniku postępowania
odwoławczego obniżenia zobowiązania zleceniodawcy.
W dniu 25 listopada 2003 r. dyrektor Izby Skarbowej uchylił decyzje wydane w
dniu 21 sierpnia 2003 r.
W związku z zaległościami podatkowymi stwierdzonym przez Inspektora Kontroli
Skarbowej pozwany w okresie od 2 sierpnia 2001 r. do 21 stycznia 2004 r. wydał 27
decyzji odmawiających powodowi zwrotu uiszczonego podatku VAT. Decyzjami z dnia
30 listopada 2004 r. Dyrektor Urzędu Kontroli Skarbowej określił zobowiązania
podatkowe powódki w kwotach identycznych jak w uchylonych wcześniej decyzjach.
Dyrektor Izby Skarbowej w Z. decyzją z dnia 30 listopada 2005 r. uchylił decyzje organu
pierwszej instancji w całości w odniesieniu do roku 1999 i orzekł w przedmiocie
nadwyżki podatku należnego nad naliczonym.
Decyzjami z dnia 23 lutego 2006 r., wydanymi w następstwie wznowienia
postępowania, Naczelnik Urzędu Skarbowego w Ś. uchylił wszystkie decyzje
odmawiające powódce zwrotu podatku VAT i orzekł o przysługującym zwrocie
wskazując, że uchylenie decyzji Dyrektora Urzędu Kontroli Skarbowej oznaczało, że w
dacie złożenia wniosku o zwrot podatku VAT za poszczególne miesiące 2001, 2002 i
2003 r. powódka nie miała zaległości stwierdzonych tymi decyzjami.
Po odmownym załatwieniu przez Naczelnika Urzędu Skarbowego w Ś. wniosku
powódki o odszkodowanie w kwocie 1.263.752,18 zł, obejmujące odsetki ustawowe od
nie zwróconego w terminie podatku (971.385,18 zł) oraz wynagrodzenie zapłacone
doradcy podatkowemu (292.372 zł), wystąpiła ona z powództwem o jego zasądzenie.
Oceniając tak ustalony stan faktyczny Sąd Apelacyjny podzielił stanowisko Sądu
pierwszej instancji, że podstawę odpowiedzialności pozwanego stanowi art. 417 § 1 k.c.
4
Wskazał przy tym, że jakkolwiek nie każdy przypadek wydania przez organ państwowy
wadliwej decyzji można kwalifikować jako działanie bezprawne, to w konkretnym stanie
faktycznym ocena taka jest usprawiedliwiona. Postępowanie w sprawie zwrotu powódce
podatku VAT trwało pięć lat. Decyzje organu pierwszej instancji były kilkakrotnie
uchylane przez organ odwoławczy. Za każdym razem wydawano decyzje tożsamej
treści, nie odpowiadające prawu. Ostatecznie organ drugiej instancji rozstrzygnął
sprawę merytorycznie, samodzielnie ustalając wysokość zaległości podatkowych
powoda.
Sąd Apelacyjny uznał – odmiennie niż Sąd pierwszej instancji – że działaniu
Naczelnika Urzędu Skarbowego w Ś. nie można przypisać cech bezprawności. Odmowa
zwrotu podatku VAT była wynikiem związania decyzjami wydanymi przez Dyrektora
Urzędu Kontroli Skarbowej w Z., stwierdzającymi, że powódka jest dłużnikiem.
Wznowienie postępowania nastąpiło nie na skutek uchybień proceduralnych we
wcześniejszym postępowaniu, lecz w następstwie wykrycia nowych okoliczności sprawy
- przesądzenia przez Dyrektora Izby Skarbowej w Z. decyzją z dnia 30 listopada 2005 r.,
że zaległości podatkowe powódki były wielokrotnie mniejsze niż ustalone w decyzjach
Dyrektora Urzędu Kontroli Skarbowej w Z.. Przyjmując, że wskazana przez powódkę
szkoda pozostaje w związku przyczynowym z działaniem tej ostatniej jednostki
organizacyjnej, Sąd Apelacyjny postanowieniem z dnia 21 stycznia 2009 r. zobowiązał
ją do reprezentowania pozwanego w niniejszym procesie.
Sąd Apelacyjny podkreślił, że powódka nie wywodziła roszczenia o zapłatę kwoty
971.385,18 zł z treści art. 481 k.c., ani z przepisów Ordynacji podatkowej. Twierdziła
bowiem jednoznacznie, że poniosła szkodę majątkową w rozmiarze równym co najmniej
wysokości odsetek ustawowych. Odwołanie się do tych odsetek miało zatem uzasadniać
wyłącznie wysokość szkody, poniesionej wskutek nieotrzymania zwrotu podatku VAT.
Niewątpliwie - w ocenie Sądu Apelacyjnego - pozbawienie powódki możliwości
dysponowania pieniędzmi przez okres kilku lat mogło narazić ją na uszczerbek
majątkowy wyrażający się np. w konieczności zerwania lokat i utratą oprocentowania,
braku możliwości dalszych zyskownych inwestycji, czy też w potrzebie zaciągnięcia
kosztownych kredytów. Powódka, choć na takie właśnie postaci szkody wskazała, to
jednak ich nie wykazała. Dochodzenie szkody równej odsetkom ustawowym wymagało
udowodnienia, że poniesiona strata lub utracone korzyści odpowiadały co najmniej
wysokości tych odsetek. Nie ma uzasadnionych podstaw, aby odsetki te traktować jako
zryczałtowane odszkodowanie. Przewidziane w art. 78 Ordynacji podatkowej ułatwienia
5
dla osób, których pieniądze zostały zatrzymane przez organy skarbowe
(oprocentowanie nadpłaty, pełniące funkcję odszkodowawczą), odnoszą się do ściśle
określonych sytuacji, w których powstała nadpłata. W rozpoznawanej sprawie nie chodzi
jednak o nadpłatę, lecz o zwrot podatku, a w takim przypadku ustawodawca nie
przewidział oprocentowania. Powódka mogła dochodzić odszkodowania na podstawie
art. 260 Ordynacji podatkowej, który - w zakresie ustalenia wysokości odszkodowania –
odsyła do przepisów kodeksu cywilnego, w tym art. 361 tej regulacji. Odwołanie się przy
określeniu rozmiaru poniesionej szkody do oprocentowania należnego w przypadku
powstania nadpłaty podatku nie było zatem wystarczające – jak błędnie uznał Sąd
pierwszej instancji – do uwzględnienia żądania zapłaty kwoty 971.385,18 zł.
Sąd Apelacyjny podzielił też zarzut skarżącego naruszenia przez Sąd pierwszej
instancji art. 361 § 1 k.c. przez przyjęcie, że wszystkie wydatki na wynagrodzenie
doradcy podatkowego stanowią element szkody powódki. Stwierdzając, że wysokość
zapłaconego przez powódkę wynagrodzenia rażąco odbiega od stawek obowiązujących
w postępowaniach sądowych, uznał zgłoszone z tego tytułu roszczenie
odszkodowawcze - w zakresie wykraczającym poza granice tych stawek, tj. ponad
kwotę 7.200 zł - za przejaw nadużycie prawa (art. 5 k.c.). Zasądzając odsetki ustawowe
od powyższej kwoty Sąd Apelacyjny uwzględnił datę zawiadomienia Dyrektora Urzędu
Kontroli Skarbowej w Z. o procesie i żądaniach zgłoszonych w pozwie (26 stycznia 2009
r.).
W skardze kasacyjnej, opartej na obu podstawach kasacyjnych określonych w
art. 3983
§ 1 k.p.c., powódka wniosła o uchylenie wyroku Sądu Apelacyjnego w części
objętej jego pkt I ppkt 1 i przekazanie sprawy w tym zakresie temuż Sądowi do
ponownego rozpoznania. W ramach pierwszej podstawy kasacyjnej podniosła zarzuty
naruszenia:
- art. 77 ust. 1 Konstytucji w związku z art. 417 § 1 k.c., art. 260 Ordynacji
podatkowej i art. 361 § 1 i 2 k.c. przez ich błędna wykładnię oraz niewłaściwe
zastosowanie polegające na przyjęciu, że szkodą powoda nie są odsetki
ustawowe za okres od pozbawienia powódki niezgodnie z prawem możliwości
korzystania z kwot należnego jej zwrotu podatku VAT w okresie od daty
przysługiwania zwrotu do jego faktycznego zwrotu wraz z ustawowymi odsetkami
od dnia 8 września 2006 r.,
- art. 455 § 1 w związku z art. 481 § 1 k.c. przez ich błędna wykładnię i niewłaściwe
zastosowanie wskutek przyjęcia, że dla terminu wymagalności odsetek od
6
dochodzonego roszczenia, przy reprezentacji pozwanego Skarbu Państwa przez
Prokuratorię Generalną Skarbu Państwa, ma znaczenie wezwanie innej jednostki
organizacyjnej również związanej ze sprawą w rozumieniu art. 67 § 2 k.c., obok
innej dotychczas występującej,
- art. 361 § 1 i 2 w związku z art. 5 k.c. przez jego zastosowanie do ograniczenia
roszczenia o naprawienie szkody w postaci wynagrodzenia pełnomocnika-
doradcy finansowego w postępowaniu podatkowym w sytuacji, w której czynności
tego pełnomocnika były konsekwencją wydania niezgodnych z prawem decyzji
odmawiających zwrotu podatku VAT.
Drugą podstawę kasacyjną skarżąca wypełniła zarzutami naruszenia: art. 385
k.p.c., art. 328 § 2 w związku z art. 391 § 1 k.p.c., a także w związku z art. 244 § 1 k.p.c.
oraz art. 32 ust. 1 Konstytucji, art. 3, 203, 230, 213, i 316 k.p.c.
W odpowiedzi na skargę kasacyjną pozwany Skarb Państwa zastępowany przez
Prokuratorię Generalną Skarbu Państwa wniósł o jej oddalenie.
Sąd Najwyższy zważył, co następuje:
Skarga kasacyjna zasługiwała na uwzględnienie jedynie częściowo.
Chybione okazały się zarzuty naruszenia art. 328 § 2 w związku z art. 391 § k.p.c.
oraz naruszenia wymienionych przepisów w związku z art. 244 § 1 k.p.c.
W orzecznictwie Sądu Najwyższego zostało już wyjaśnione, że sporządzenie
uzasadnienia w sposób nie w pełni odpowiadający stawianym mu wymaganiom może
stanowić usprawiedliwioną podstawę skargi kasacyjnej wyjątkowo wtedy, gdy
przedstawione w nim motywy nie pozwalają na przeprowadzenie kontroli kasacyjnej
zaskarżonego orzeczenia. Jedynie w takim wypadku uchybienie art. 328 § 2 k.p.c. może
być - w świetle art. 3983
§ 1 pkt 2 k.p.c. - uznane za mogące mieć wpływ na wynik
sprawy. W rozpoznawanej sprawie sytuacja taka nie wystąpiła, gdyż uzasadnienie
zaskarżonego wyroku pozwala jednoznacznie zrekonstruować podstawę faktyczną i
prawną rozstrzygnięcia.
Zamierzonego skutku nie mógł wywrzeć zarzut naruszenia art. 385 k.c. Przepis
ten jest adresowany do sądu drugiej instancji i przesądza o tym, w jaki sposób ma on
rozstrzygnąć sprawę, jeżeli stwierdzi, że apelacja jest bezzasadna. O jego naruszeniu
może być mowa jedynie wtedy, gdy sąd drugiej instancji stwierdził, że apelacja jest
zasadna, a jej nie uwzględnił. Sąd drugiej instancji nie narusza art. 385 k.p.c., jeżeli
uwzględnia apelację na podstawie oceny, że jest ona zasadna, niezależnie od
twierdzenia strony przeciwnej, iż była bezzasadna.
7
Nie można podzielić zarzutu skarżącej upatrującego w częściowym tylko
uwzględnieniu roszczenia dotyczącego szkody stanowiącej wynagrodzenie doradcy
podatkowego naruszenia przez Sąd Apelacyjny - wyrażonej w art. 32 ust. 1 Konstytucji -
zasady równości i kontradyktoryjności. Formułując ten zarzut skarżący powołał przepisy
art. 3, 203, 230, 213 oraz 316 k.p.c. nie podejmując nawet próby wykazania ich związku
ze wspomnianymi zasadami.
Nieusprawiedliwione okazały się też zarzuty zmierzające do podważenia oceny
bezzasadności powództwa w zakresie żądania zapłaty kwoty 971.385, 18 zł. Według
skarżącej, u podstaw takiej oceny legło wadliwe zapatrywanie Sądu Apelacyjnego, że
szkodą powódki nie są odsetki ustawowe za okres pozbawienia jej przez pozwanego w
sposób niezgodny z prawem możliwości korzystania z sum należnego jej zwrotu
podatku VAT w okresie od daty przysługiwania zwrotu tego podatku do chwili jego
faktycznego zwrotu. Zarzut ten nie zasługiwał na uwzględnianie, gdyż sformułowany
został w oderwaniu od wskazanych przez Sąd Apelacyjny rzeczywistych przesłanek
kwestionowanego rozstrzygnięcia.
Sąd Apelacyjny – analizując treść żądania pozwu oraz przytoczonych w jego
uzasadnieniu okoliczności faktycznych – trafnie uznał, iż zmierzało ono do realizacji
roszczenia odszkodowawczego. Powódka domagała się bowiem zasądzenia nie
odsetek ustawowych od kwot należnego jej zwrotu podatku, lecz odszkodowania
w wysokości równej co najmniej odsetkom ustawowym. Odwołała się ona zatem do
formuły tych odsetek wyłącznie w celu określenia wysokości doznanej szkody. Taka
interpretacja treści żądania pozwu nie została w skardze kasacyjnej zakwestionowana.
Co więcej, skarżąca przyznała, że w okolicznościach rozpoznawanej sprawy nie ma
materialnoprawnych podstaw do zasądzenia na jej rzecz odsetek ani oprocentowania.
Oceniając tak sformułowane żądanie Sąd Apelacyjny przyjął, że dla wykazania
poniesienia szkody nie jest wystarczające powołanie się na fakt dokonania zwrotu
podatku z przekroczeniem terminu przewidzianego w Ordynacji podatkowej i wyliczenie
odsetek ustawowych lub podatkowych, gdyż – stosownie do art. 260 i 261 § 1 Ordynacji
podatkowej – stosuje się w tym zakresie przepisy kodeksu cywilnego. W istocie więc
Sąd Apelacyjny nie wyraził przypisywanego mu przez skarżącą poglądu, że odsetki
ustawowe nie maja charakteru odszkodowawczego.
Za nieuprawnioną więc uznać należy podjętą przez skarżąca próbę podważenia
przytoczonego stanowiska Sądu Apelacyjnego przez pryzmat wypowiedzi Sądu
Najwyższego w kwestii charakteru odszkodowawczego wypłaconego uprawnionym
8
oprocentowania nadpłaty w kontekście obowiązku naprawienia szkody (por. wyroki
Sądu Najwyższego: z dnia 13 grudnia 2005 r., IV CK 284/05, nie publ.; z dnia 19
kwietnia 2006 r., V CSK 166/05, nie publ.; z dnia 28 marca 2007 r., II CK 435/07, nie
publ.; z dnia 9 stycznia 2008 r., II CSK 393/07, niepubl.). W zamieszczonym w art. 72 §
1 Ordynacji podatkowej katalogu kwot stanowiących nadpłaty nie wymienia się kwot
podatku podlegających zwrotowi na podstawie art. 14a ust. 7 pkt 2 ustawy z dnia 8
stycznia 1993 r. o podatku od towarów i usług oraz podatku akcyzowym (Dz. U. Nr 11,
poz. 50 ze zm.). Skarżąca nie kwestionowała stanowiska Sądu Apelacyjnego, że w
sprawie nie ma zastosowania ani art. 78 Ordynacji podatkowej, ani art. 481 k.c. Zarzuty
naruszenia art. 77 Konstytucji w związku z art. 417 § 1 k.c. oraz art. 260 Ordynacji
podatkowej i art. 361 § 1 i 2 k.c. nie mogły być uznane za zasadne.
Nie można natomiast odmówić słuszności zarzutom podważającym zakres
uwzględnienia przez Sąd Apelacyjny roszczenia odszkodowawczego powódki w części
odnoszącej się do zwrotu wynagrodzenia doradcy podatkowego.
Uznając zgłoszone w tym zakresie przez powódkę żądanie za wygórowane Sąd
Apelacyjny odwołał się do konstrukcji nadużycia prawa podmiotowego (art. 5 k.c.).
Ocenę taką sformułował mimo dostrzeżenia szczególnych okoliczności
usprawiedliwiających uznanie bezprawności działania funkcjonariuszy pozwanego
(podejmowania przez organ podatkowy w okresie pięciu lat decyzji sprzecznych
z prawem o treści tożsamej ze skutecznie zakwestionowaną w postępowaniu
odwoławczym). Trafnie podniosła skarżąca, że przyznanie tak daleko idącej ochrony
podmiotowi, który swoim wieloletnim bezprawnym działaniem spowodował konieczność
skorzystania prze nią z profesjonalnej pomocy prawnej i poniesienia związanych z tym
wydatków, nie znajduje usprawiedliwienia. Konstatacja ta nie pozwala skutecznie
odeprzeć zarzutu naruszenia art. 5 w związku z art. 361 k.c.
Materialnoprawna konstrukcja zakładająca jednolitość Skarbu Państwa, jako
osoby prawnej, wywiera w sferze przepisów proceduralnych ten skutek, że niezależnie
od wielości wskazanych w pozwie czy orzeczeniu sądowym państwowych jednostek
organizacyjnych lub ich organów z których działalnością wiąże się dochodzone
roszczenie, stroną pozwaną zawsze jest Skarb Państwa a nie wskazane jednostki. W
sytuacji, gdy powód pozywając prawidłowo Skarb Państwa wadliwie określi jednostkę
organizacyjną, z której działalnością wiąże się dochodzone roszczenie, uzupełnienie
braku w zakresie właściwego określenia strony pozwanej następuje nie na podstawie
art. 194 § 3 k.p.c, lecz w płaszczyźnie właściwej reprezentacji w oparciu o art. 67 § 2
9
k.p.c., przy czym sąd powinien z urzędu czuwać nad tym, aby Skarb Państwa był w
postępowaniu sądowym reprezentowany w sposób prawidłowy (por. postanowienia
Sądu Najwyższego z dnia 8 stycznia 2003 r., II CK 90/02, niepubl; wyrok Sądu
Najwyższego z dnia 29 listopada 2001 r., V CKN 1853/00, niepubl). Przyjmuje się
również, że jeżeli pozew został skierowany przeciwko jednostce organizacyjnej bez
oznaczenia, że jest to statio fisci, a następnie w toku postępowania dochodzi do takiego
oznaczenia, to nie ma żadnej zmiany w zakresie reprezentacji. Organ pozwanej
jednostki organizacyjnej z mocy art. 67 § 2 k.p.c. uprawniony jest bowiem do
reprezentowania Skarbu Państwa (zob. postanowienie Sądu Najwyższego z dnia
6 czerwca 2001 r., V CZ 34/01, niepubl.). Udział w procesie właściwej statio fisci ma na
celu zapewnienie Skarbowi Państwa możności obrony jego praw. W rozpoznawanej
sprawie zasada ta nie doznała naruszenia, gdyż obie jednostki organizacyjne Skarbu
Państwa, zastępowane przez Prokuratorię Generalną Skarbu Państwa funkcjonują w tej
samej strukturze organizacyjnej administracji państwowej, powiązanej ze sobą
funkcjonalnie i rzeczowo. Nie było zatem podstawy do wiązania daty początkowej
naliczenia należnych powódce odsetek ustawowych z powiadomieniem o procesie
Dyrektora Urzędu Kontroli Skarbowej w Z. Sąd Apelacyjny wychodząc z odmiennych
założeń naruszył art. 455 § 1 w związku art. 481 § 1 k.p.c.
Z tych względów Sąd Najwyższy na podstawie art. 39814
i art. 39815
§ 1 orzekł, jak
w sentencji.