Pełny tekst orzeczenia

Sygn. akt I UK 3/10
WYROK
W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ
Dnia 25 maja 2010 r.
Sąd Najwyższy w składzie :
SSN Romualda Spyt (przewodniczący, sprawozdawca)
SSN Małgorzata Gersdorf
SSN Zbigniew Myszka
w sprawie z odwołania Henryka K.
przeciwko Zakładowi Ubezpieczeń Społecznych Oddziałowi w Z.
o prawo do emerytury,
po rozpoznaniu na posiedzeniu niejawnym w Izbie Pracy, Ubezpieczeń
Społecznych i Spraw Publicznych w dniu 25 maja 2010 r.,
skargi kasacyjnej organu rentowego od wyroku Sądu Apelacyjnego
z dnia 6 sierpnia 2009 r.,
uchyla zaskarżony wyrok i oddala apelację ubezpieczonego
Henryka K.
UZASADNIENIE
Decyzją z dnia 17 czerwca 2008 r. Zakład Ubezpieczeń Społecznych
Oddział w Z. odmówił Henrykowi K. prawa do emerytury w obniżonym wieku (55
lat) z tytułu pracy w szczególnych warunkach wymienionej w dziale IV poz. 9
2
wykazu B - załącznika do rozporządzenia Rady Ministrów z dnia 7 lutego 1983 r. w
sprawie wieku emerytalnego pracowników zatrudnionych w szczególnych
warunkach lub w szczególnym charakterze (Dz.U. Nr 8, poz. 43 ze zm.) w związku
z brakiem wymaganego co najmniej 20 letniego okresu zatrudnienia przy tego
rodzaju pracach.
Organ rentowy odmówił ubezpieczonemu zaliczenia okresu zatrudnienia od
1 października 1994 r. do 11 kwietnia 2005 r. w zakładzie przeróbki węgla Zakładu
Górniczego „P." w P. wykonywanego na stanowiskach: inspektora zbytu węgla na
powierzchni i inspektora ekspedycji na powierzchni uznając, że z treści
przedłożonego zakresu czynności ubezpieczonego na stanowisku inspektora
ekspedycji wynikało, iż nie sprawował on stałego nadzoru nad pracownikami
zatrudnionymi w szczególnych warunkach.
Sąd Okręgowy - Sąd Pracy i Ubezpieczeń Społecznych wyrokiem z dnia 24
października 2008 r. oddalił odwołanie Henryka K. uznając, że w spornym okresie
ubezpieczony nie wykonywał stale i w pełnym wymiarze czasu pracy zatrudnienia
bezpośrednio przy przeróbce mechanicznej węgla - zgodnie z wymaganiem
określonym w § 2 ust. 1 rozporządzenia Rady Ministrów z dnia 7 lutego 1983 r.
Sąd pierwszej instancji ustalił, że ubezpieczony zasadniczą część swej pracy
wykonywał w pomieszczeniu biurowym, a jedynie część dniówki roboczej poświęcał
na dozór nad pracownikami wykonującymi pracę bezpośrednio przy przeróbce
mechanicznej węgla, tj. nad pracą wagowych. W ocenie Sądu, czas pracy
ubezpieczonego w biurze przy prowadzeniu dokumentacji, również przy
uwzględnieniu istniejących tam trudnych warunków, nie może zostać uznany za
pracę wykonywaną bezpośrednio przy przeróbce mechanicznej węgla, czego nie
zmienia fakt wymienienia stanowisk inspektora zbytu węgla i inspektora ekspedycji
w przepisach zakładowych.
Powyższy wyrok zaskarżył apelacją ubezpieczony, zarzucając wyrokowi
sprzeczność poczynionych przez sąd ustaleń faktycznych z treścią zebranego
materiału dowodowego i brak rozpatrzenia materiału dowodowego w sposób
wszechstronny.
Sąd Apelacyjny – Sąd Pracy i Ubezpieczeń Społecznych wyrokiem z dnia 6
sierpnia 2009 r. uwzględnił apelację i zmienił zaskarżony wyrok oraz poprzedzającą
3
go decyzję organu rentowego, przyznając ubezpieczonemu prawo do emerytury od
dnia 1 lutego 2008 r.
Sąd drugiej instancji uznał, że z przedstawionych w sprawie dowodów
wynika, że charakter pracy ubezpieczonego polegał na wykonywaniu
bezpośrednich czynności zarówno na otwartym terenie zakładu przeróbczego, jak
również w pomieszczeniu biurowym, a warunki pracy ubezpieczonego były takie
same jak warunki pracy wagowych, albowiem stanowisko pracy ubezpieczonego
znajdowało się w tym samym budynku i w bezpośredniej bliskości stanowisk
wagowych, gdzie panował hałas, znaczne zapylenie i wyziewy spalin pochodzące z
samochodów transportujących węgiel, a także oddziaływanie warunków
atmosferycznych. Sąd wskazał, że warunki i charakter pracy inspektora ekspedycji
węgla były przyczyną uznania również tych stanowisk w zakładowym wykazie za
stanowiska zaliczane do zakładów przeróbczych. Podkreślił także znaczny stopień
uciążliwości tej pracy i szkodliwości dla zdrowia. Z tego powodu Sąd Apelacyjny
stwierdził, iż brak jest dostatecznych podstaw dla odmowy uznania pracy
ubezpieczonego za pracę wykonywaną bezpośrednio przy przeróbce mechanicznej
węgla.
Organ rentowy zaskarżył ten wyrok w całości skargą kasacyjną wnosząc o
jego uchylenie i skierowanie sprawy do ponownego rozpoznania, ewentualnie o
orzeczenie co do istoty sprawy.
Zaskarżonemu wyrokowi zarzucił naruszenie prawa materialnego: art. 32
ust. 2 ustawy z dnia 17 grudnia 1998 r. o emeryturach i rentach z Funduszu
Ubezpieczeń Społecznych (jednolity tekst: Dz.U. z 2009 r. Nr 153, poz. 1227), § 2 i
8a rozporządzenia Rady Ministrów z dnia 7 lutego 1983 r. w sprawie wieku
emerytalnego pracowników zatrudnionych w szczególnych warunkach lub w
szczególnym charakterze oraz pkt 24 Zarządzenia nr 2 Ministra Przemysłu i Handlu
z dnia 27 lutego 1995 r. - przez jego nieprawidłowe zastosowanie w ten sposób, że
stanowisko inspektora w dziale ekspedycji uznano za pracę równorzędną z pracą
wagowego, mimo że nie była wykonywana stale i w pełnym zakresie czasu pracy w
warunkach szczególnych, a prawo ubezpieczeń społecznych nie dopuszcza
stosowania analogii, co doprowadziło do niesłusznego przyznania emerytury za
pracę w warunkach szczególnych. Skarżący zarzucił także naruszenie prawa
4
procesowego, które miało wpływ na treść orzeczenia - przez niepowołanie
biegłego, który ustaliłby, czy praca inspektora do spraw ekspedycji jest pracą przy
przeróbce mechanicznej węgla.
W uzasadnieniu podstaw kasacyjnych skarżący podniósł, że zgodnie z § 2
Rozporządzenia Rady Ministrów z dnia 7 lutego 1983 r. w sprawie wieku
emerytalnego pracowników zatrudnionych w szczególnych warunkach lub w
szczególnym charakterze, prace te powinny być wykonywane stale i w pełnym
zakresie czasu pracy. Zauważył, że wystawianie faktur i prowadzenie dokumentacji
sprzedaży z pewnością nie należy do „prac wykonywanych bezpośrednio przy
przeróbce mechanicznej węgla", o których mowa w wykazie B dział IV, pkt 9, do
którego odsyła § 8a rozporządzenia z dnia 7 lutego 1983 r.
Skarżący podkreślił także, że przepisy prawa ubezpieczeń społecznych, jak
to niejednokrotnie stwierdził Sąd Najwyższy, powinny być wykładane ściśle jako
przepisy bezwzględnie obowiązujące.
Sąd Najwyższy zważył, co następuje:
W pierwszej kolejności podnieść należy, że zarzut dotyczący naruszenia
przepisów postępowania uchyla się spod kontroli Sądu Najwyższego z tego
powodu, że nie powołano w nim żadnego przepisu prawa procesowego.
Uzasadniony jest natomiast zarzut naruszenia art. 32 ust. 2 ustawy o
emeryturach i rentach z FUS. Ze stanowiska zaprezentowanego w zaskarżonym
wyroku wynika, że Sąd Apelacyjny uznał pracę ubezpieczonego wykonywaną na
stanowiskach inspektora zbytu i inspektora ekspedycji w zakładzie zaliczonym do
zakładów przeróbczych za pracę bezpośrednio przy przeróbce mechanicznej
węgla, a więc za pracę wykonywaną w szczególnych warunkach uprawniającą do
emerytury w obniżonym wieku emerytalnym na podstawie art. 32 ust. 1 ustawy o
emeryturach i rentach z FUS. W stwierdzeniu tym zawiera się ocena prawna
ustalonego stanu faktycznego, który Sąd drugiej instancji przejął od Sądu pierwszej
instancji, co wynika z motywów rozstrzygnięcia tego Sądu. Ocenę tę Sąd
Najwyższy uznał za błędną.
5
Trafny jest pogląd Sądu Apelacyjnego, że praca ubezpieczonego – z uwagi
na czynności, jakie wykonywał w spornym okresie na wskazanych wyżej
stanowiskach pracy - nie może być uznana za dozór inżynieryjno – techniczny,
kontrolę jakości produkcji i usług zakładu przeróbki mechanicznej węgla, co zresztą
uzasadniałoby kwalifikację tych czynności wyłącznie do pracy wymienionej w
wykazie A, dziale XIV, poz. 24, stanowiącym załącznik do rozporządzenia Rady
Ministrów z dnia 7 lutego 1983 r. w sprawie wieku emerytalnego pracowników
zatrudnionych w szczególnych warunkach lub w szczególnym charakterze do prac
w warunkach szczególnych, określoną jako dozór inżynieryjno-techniczny na
oddziałach i wydziałach, w których jako podstawowe wykonywane są prace
wymienione w wykazie (tak jak to uczynił pracodawca. Ponadto zakwalifikowanie
wykonywanych czynności do tej pozycji wykazu A nie uprawniałoby
ubezpieczonego do emerytury. Zgodnie z § 4 ust. 1 pkt 1 rozporządzenia Rady
Ministrów z dnia 7 lutego 1983 r. pracownik, który wykonywał prace w szczególnych
warunkach, wymienione w wykazie A, nabywa prawo do emerytury, jeżeli osiągnął
wiek emerytalny wynoszący 60 lat (dla mężczyzn), a 60 lat ubezpieczony osiągnie
w 2012 r.
Ocenie zatem podlega kwalifikacja pracy ubezpieczonego dokonana przez
Sąd drugiej instancji, którą skarżący kwestionuje. Zgodnie z pkt 9, działu IV,
wykazu B - załącznika do powyższego rozporządzenia Rady Ministrów z dnia 7
lutego 1983 r. - do prac w warunkach szczególnych zaliczone zostały prace
wykonywane bezpośrednio przy przeróbce mechanicznej węgla w zakładach
górniczych. Z podstawy faktycznej zaskarżonego wyroku wynika, że ubezpieczony
w spornym okresie w ramach powierzonych mu obowiązków pracowniczych
wykonywanych na wyżej wymienionych stanowiskach całą dniówkę pracował w
biurze, znajdującym się obok pomieszczenia, w którym ważono węgiel. W biurze
tym zajmował się prowadzeniem rejestru wjazdów i wyjazdów kierowców,
wypisywaniem dokumentów przewozowych, faktur gotówkowych i poleceń
załadunku. Brał też udział w kontrolnych ważeniach samochodów; wtedy musiał
wyjść z biura do pomieszczenia, gdzie ważono węgiel, stanąć koło wagi i sprawdzić
czy samochód został na niej prawidłowo ustawiony. Ważenia te odbywały się raz,
dwa lub trzy razy w tygodniu i trwały od godziny do półtorej godziny. Zdarzało się,
6
że w czasie jednej dniówki ważono więcej samochodów, dwa lub trzy, jak też, że
ważenia odbywały się jeden raz w tygodniu. Ubezpieczony sprawdzał także
załadunek samochodów – 1 raz w ciągu dniówki roboczej. W tym celu musiał wyjść
z biura do miejsca załadunku i skontrolować czy załadowano taki asortyment, jaki
wynikał z polecenia załadunku. Sąd Apelacyjny, inaczej niż Sąd pierwszej instancji,
nie przydał istotnego znaczenia kwestii częstotliwości wykonywania przez
ubezpieczonego ważeń kontrolnych, gdyż stwierdził, że całość jego obowiązków
wykonywanych na tych stanowiskach była stricte związana z czynnościami
ekspedycyjnymi rozumianymi jako „część prac wykonywanych bezpośrednio przy
procesie przeróbki mechanicznej węgla”. Wynika z tego, że wszystkie czynności, w
tym praca związaną z prowadzeniem dokumentacji ekspedycyjnej, zostały uznane
za pracę wykonywaną bezpośrednio przy przeróbce mechanicznej węgla w
zakładach górniczych. Zwrócić należy uwagę, że koncepcja Sądu Apelacyjnego – w
zakresie czynności ubezpieczonego związanych z prowadzeniem dokumentacji
(pracy biurowo-administracyjnej) zdaje się bazować na dorobku judykatury
dotyczącym pracy w warunkach szczególnych określonej w wykazie A, dziale XIV,
poz. 24, gdzie wprost wymienia się dozór inżynieryjno-techniczny na oddziałach i
wydziałach, w których jako podstawowe wykonywane są prace wymienione w
wykazie. To w odniesieniu do tej pozycji Sąd Najwyższy w wyroku z dnia 30
stycznia 2007 r., I UK 195/07 (LEX nr 375610) uznał, że osoba wykonująca dozór
inżynieryjno-techniczny nad pracami wykonywanymi w warunkach zagrażających
bezpieczeństwu nie musi stale przebywać na stanowiskach, gdzie jest wykonywana
praca, w zakresie jej obowiązków musi być przewidziane sporządzanie
dokumentacji, planów organizacyjnych i innych czynności. W mającej zastosowanie
w niniejszej sprawie regulacji wymienia się prace wykonywane bezpośrednio przy
przeróbce mechanicznej węgla w zakładach górniczych, a zatem nie sposób na
zasadzie pełnej analogii powielać stanowisko wyrażone w sprawie I UK 195/07.
Zgodnie z poglądami wyrażonymi w wyrokach Sądu Najwyższego: z dnia 6 grudnia
2007, III UK 62/07, LEX nr 375653, z dnia 5 czerwca 2007 r., I UK 376/06, OSNP
2008 nr 13-14, poz.203, z dnia 6 grudnia 2007, III UK 66/07, LEX nr 483283, oraz z
dnia 5 maja 2009 r., I UK 4/09, LEX nr 509022), prawo do emerytury w obniżonym
wieku emerytalnym stanowi odstępstwo od zasady wyrażonej w art. 27 ustawy o
7
emeryturach i rentach z FUS i określonego w nim wieku emerytalnego, tak więc
przepisy regulujące to prawo należy wykładać w sposób gwarantujący zachowanie
celu uzasadniającego to odstępstwo. Motyw przyświecający ustawodawcy w
stworzeniu instytucji przewidzianej w art. 32 ustawy o emeryturach i rentach z FUS
opiera się na założeniu, że praca wykonywana w szczególnych warunkach stale i w
pełnym wymiarze czasu pracy obowiązującym na danym stanowisku pracy
przyczynia się do szybszego obniżenia wydolności organizmu, stąd też osoba
wykonująca taką pracę ma prawo do emerytury wcześniej niż inni ubezpieczeni.
Poz. 9 działu IV wykazu B kładzie nacisk na bezpośredni związek wykonywanej
pracy z procesem mechanicznej przeróbki węgla, nie wskazuje natomiast na
jakikolwiek dozór nad pracami związanymi z tą przeróbką. Oznacza to, że tylko
praca pozostająca w takim bezpośrednim związku jest pracą w narażeniu na
szkodliwe czynniki w stopniu, który może prowadzić do szybszego obniżenia
wydolności organizmu.
Proces mechanicznej przeróbki węgla polega na sortowaniu według
wielkości ziaren i kawałków węgla, rozdrabnianiu, klasyfikacji wodnej lub
powietrznej, dla rozdzielenia drobnych ziaren węgla według wielkości,
wzbogacaniu, czyli rozdzielaniu minerałów według składu, mającym na celu
zwiększenie zawartości substancji palnej w węglu przez częściowe usunięcie z
niego domieszek substancji mineralnej, suszeniu (odwadnianiu), czyli zwiększeniu
zawartości substancji palnej przez częściowe lub całkowite usunięcie balastu w
postaci wilgoci, odpylaniu, co wynika z potrzeb technologii procesów przeróbczych i
względów BHP, mieszaniu, mającemu na celu uśrednienie parametrów węgla,
brykietowaniu lub aglomeracji, w celu spojenia najdrobniejszych ziaren miałów
węglowych w kawałki o większych rozmiarach (patrz: B.Roga, K.Tomków,
Chemiczna technologia węgla, WN-T, Warszawa 1971, T.Laskowski,
S.Błaszczyński, M.Ślusarek, Wzbogacanie kopalin w cieczach ciężkich,
Wydawnictwo Śląsk, Katowice 1979, P.Wasilewski, E.Kobel-Najzarek, Chemia i
technologia chemiczna węgla kamiennego, Skrypt Politechnika Śląska nr
821,Gliwice 1980. J.Nawrocki, A. Świerkot-Kopała, Wzbogacalniki z cieczą
zawiesinową oraz metody oceny ich pracy, Skrypt Politechnika Śląska nr 1620,
Gliwice 1992). Z tego względu poważne wątpliwości budzi pogląd, że czynności
8
związane z ważeniem kontrolnym samochodów załadowanych węglem i kontrolą
zgodności asortymentu węgla załadowanego z poleceniem załadunku stanowiły
„część prac wykonywanych bezpośrednio przy procesie przeróbki mechanicznej
węgla”. Nie budzi natomiast żadnych wątpliwości, że prowadzenie dokumentacji
ekspedycyjnej (związanej ze zbytem węgla) nie stanowiło pracy wykonywanej
bezpośrednio przy mechanicznej przeróbce węgla. Dla takiej konstatacji nie są
konieczne wiadomości specjalne z zakresu przetwórstwa węgla kamiennego. Nie
jest też istotne, że ubezpieczony wykonywał swoją pracę w zakładzie przeróbczym,
jeśli nie była ona bezpośrednio związana z mechaniczną przeróbką węgla.
Definicję ustawową "pracy w szczególnych warunkach" zawiera art. 32 ust. 2
ustawy o emeryturach i rentach z FUS. Mianowicie, zgodnie z tym przepisem, za
pracowników zatrudnionych w szczególnych warunkach uważa się pracowników
zatrudnionych przy pracach o znacznej szkodliwości dla zdrowia oraz o znacznym
stopniu uciążliwości lub wymagających wysokiej sprawności psychofizycznej ze
względu na bezpieczeństwo własne lub otoczenia. Pracę taką pracownik musi
wykonywać stale i w pełnym wymiarze czasu pracy obowiązującym na danym
stanowisku (§ 2 ust. 1 rozporządzenia Rady Ministrów z dnia 7 lutego 1983 r. w
sprawie wieku emerytalnego pracowników zatrudnionych w szczególnych
warunkach lub w szczególnym charakterze), aby nabyć prawo do emerytury w
obniżonym wieku emerytalnym. Nawet przy przyjęciu mocno wątpliwej tezy, że
ważenie kontrolne samochodów załadowanych węglem i kontrolę załadunku można
uznać za zrównane z pracą związaną bezpośrednio z mechaniczną przeróbką
węgla, znaczenie ma wymiar tych czynności w obowiązującym czasie pracy. Zatem
przy takiej koncepcji istotne znaczenie miała częstotliwość wykonywanych przez
ubezpieczonego ważeń kontrolnych i kontroli załadunku, przekładająca się na czas
ich wykonywania w ramach dniówki roboczej. Jak wynika z poczynionych ustaleń,
czas poświęcony na wykonanie tych czynności nie dawał podstawy do uznania, że
ubezpieczony stale i pełnym wymiarze czasu pracy obowiązującym na danym
stanowisku wykonywał pracę w szczególnym charakterze.
Odnosząc się zaś do zakładowego wykazu stanowisk pracy wykonywanej w
szczególnych warunkach, podkreślić należy, że rozporządzenie Rady Ministrów z
dnia 7 lutego 1983 r. w sprawie wieku emerytalnego pracowników zatrudnionych w
9
szczególnych warunkach lub w szczególnym charakterze wydane zostało na
podstawie art. 55 ustawy z 14 grudnia 1982 r. o zaopatrzeniu emerytalnym
pracowników i ich rodzin (Dz.U. Nr 40, poz. 267 ze zm.), zawierającego delegację
dla Rady Ministrów do określenia rodzajów prac lub stanowisk pracy oraz
warunków, na podstawie których osobom wymienionym w art. 11 ust. 3 oraz w art.
53 ust. 2 i 3 ustawy przysługuje prawo do emerytury w określonym wieku, niższym
niż to wynika z art. 26 ust. 1 pkt 1 oraz wzrost emerytury lub renty, o którym mowa
w art. 54 ust. 1 pkt 2. Przepisy § 1 ust. 2 i 3 tego rozporządzenia Rady Ministrów
zobowiązujące ministrów, kierowników urzędów centralnych i centralne związki
spółdzielcze do ustalenia wykazów stanowisk pracy w podległych im zakładach nie
dotyczą materii regulowanej art. 32 ust. 4 ustawy o emeryturach i rentach. Nie
określają one bowiem ani wieku emerytalnego, ani rodzajów i stanowisk pracy, ani
warunków przechodzenia na emeryturę. Przepisy te nie wkraczają w sferę praw
podmiotowych pracownika, lecz stanowią dyrektywę dla organów zwierzchnich lub
nadzorujących zakłady pracy do prowadzenia wykazów stanowisk pracy
wymienionych w załączniku do rozporządzenia (por. uchwałę składu siedmiu
sędziów z dnia 13 lutego 2002 r., III ZP 30/01, OSNAPiUS 2002 nr 10, poz. 243
oraz wyrok Trybunału Konstytucyjnego z dnia 14czerwca 2004, P 17/03).
Upoważnienie dla właściwych ministrów, kierowników urzędów centralnych oraz
centralnych związków spółdzielczych wynikające z § 2 ust. 2 tego rozporządzenia
nie stwarzało podstawy prawnej do wydawania aktów niepozostających w
zgodności z powszechnie obowiązującym prawem, lecz obejmowało tylko ustalenie
w porozumieniu z Ministrem Pracy, Płac i Spraw Socjalnych w podległych i
nadzorowanych zakładach pracy stanowisk pracy, na których są wykonywane
prace w szczególnych warunkach i nie przewidywało możliwości wykroczenia poza
wykazy prac wykonywanych w szczególnych warunkach wymienione w załączniku
do rozporządzenia. Na tej podstawie wymienione podmioty mogły tylko wskazać,
na których stanowiskach są wykonywane prace w szczególnych warunkach,
wymienione w wykazach A i B, nigdy zaś ustanawiać nowych stanowisk pracy.
Dotyczy to oczywiście także wykazów zakładowych. Wykazy resortowe (także i
zakładowe) mają zatem charakter informacyjny, techniczno-porządkujący,
uściślający. Taki wykaz resortowy (zakładowy) ułatwia identyfikację określonego
10
stanowiska pracy jako stanowiska pracy w szczególnych warunkach – w
szczególności, jeśli w wykazie stanowiącym załącznik do rozporządzenia Rady
Ministrów z dnia 7 lutego 1983 r. nie wymienia się konkretnych stanowisk, lecz
operuje się pojęciem ogólnym np. prace wykonywane bezpośrednio przy przeróbce
mechanicznej węgla. Innymi słowy, zarządzenia resortowe i wykazy zakładowe
mogą mieć znaczenie jedynie w sferze dowodowej. Z faktu, że w wykazie
zakładowym wskazano, iż dane stanowisko pracy jest stanowiskiem pracy w
szczególnych warunkach, może płynąć domniemanie faktyczne, że praca na tym
stanowisku w istocie wykonywana była w takich warunkach, oczywiście wtedy,
kiedy ustalone okoliczności faktyczne nie sprzeciwiają się takiemu domniemaniu.
W niniejszej zaś sprawie nie sposób uznać, że ogół ustalonych czynności,
które ubezpieczony wykonywał w ramach obowiązków pracowniczych na
zajmowanych stanowiskach, dawał podstawę do ich zakwalifikowania jako pracy w
szczególnych warunkach wykonywanej stale i w pełnym wymiarze czasu pracy
obowiązującym na danym stanowisku, nawet gdyby przyjąć co do czynności
związanych z ważeniem kontrolnym samochodów załadowanych węglem i z
kontrolą zgodności asortymentu węgla załadowanego z poleceniem załadunku, że
miały one charakter pracy wykonywanej bezpośrednio przy mechanicznej
przeróbce węgla.
Mając na uwadze powyższe Sąd Najwyższy na mocy art. 39816
k.p.c.
orzeczono jak w sentencji.