V CNP 8/10
-
Data orzeczenia:
-
Organ orzekający:
-
Izby:
-
Jednostka obsługująca sprawę:
-
Forma orzeczenia:
-
Typ składu:
-
Skład sędziowski:
Powołane przepisy:
Informacje o źródle orzeczenia:
- Link do źródła orzeczenia
-
Data publikacji:11-09-2013
Dodatkowe informacje:
-
Sprawy przywołane w treści orzeczenia:I CKN 1046/97
Pełny tekst orzeczenia
Sygn. akt V CNP 8/10
POSTANOWIENIE
Dnia 28 maja 2010 r.
Sąd Najwyższy w składzie:
SSN Krzysztof Pietrzykowski
w sprawie z powództwa (...) Domu Maklerskiego S.A. w B.
przeciwko W. O.
o zapłatę,
na posiedzeniu niejawnym w Izbie Cywilnej w dniu 28 maja 2010 r.,
na skutek skargi pozwanego o stwierdzenie niezgodności z prawem
prawomocnego wyroku Sądu Apelacyjnego
z dnia 25 października 2007 r., sygn. akt I ACa (…) [I WSC (…)],
1. odrzuca skargę;
2. odmawia przyznania adw. A. L. wynagrodzenia od Skarbu Państwa tytułem
nieopłaconej pomocy prawnej udzielonej pozwanemu z urzędu w
postępowaniu przed Sądem Najwyższym.
Uzasadnienie
Niniejsza skarga o stwierdzenie niezgodności z prawem prawomocnego
orzeczenia podlega odrzuceniu z czterech powodów. Po pierwsze, została złożona w
sprawie, w której skarżący mógł skorzystać ze skargi kasacyjnej, czego jednak nie
uczynił. Po drugie, nie zachodzą okoliczności określone w art. 4241
§ 2 k.p.c., na które
powołuje się skarżący. Sprawa ze względu na swoją materię nie jest sprawą, w której
ewentualna niezgodność z prawem kwestionowanego rozstrzygnięcia wynikałaby z
naruszenia podstawowych zasad porządku publicznego lub konstytucyjnych wolności
albo praw człowieka i obywatela. Przedmiotem sprawy są roszczenia majątkowe, a
2
sprawa nie jest wyjątkowym wypadkiem, który uzasadniałby skorzystanie ze szczególnej
skargi o stwierdzenie niezgodności z prawem prawomocnego orzeczenia, nawet gdyby
skarżący nie mógł skorzystać ze skargi kasacyjnej. Po trzecie, skarga została złożona
jako przedwczesna. Sam skarżący stwierdza w skardze, że w chwili składania skargi
czekała na rozpoznanie (obecnie już rozstrzygnięta – odmówiono przyjęcia do
rozpoznania) skarga kasacyjna od wyroku, którym oddalono skargę skarżącego o
wznowienie postępowania. Zatem sprawa była w toku, a ewentualne korzystne
rozstrzygnięcie dla skarżącego powodowałoby jej zbędność. Po czwarte, zgodnie z art.
4245
§ 1 pkt 6 k.p.c., skarga o stwierdzenie niezgodności z prawem prawomocnego
orzeczenia wymaga zawarcia w swojej treści wniosku o przyjęcie jej do rozpoznania.
Tymczasem w badanej skardze skarżący posłużył się „warunkowym wnioskiem o
przyjęcie skargi do rozpoznania”. Ponieważ prawo postępowania procesowego nie zna
takiej konstrukcji, to można by też przyjąć, że złożona skarga nie spełnia kryteriów
formalnych, choć raczej należałoby taki wniosek traktować, w drodze interpretacji skargi,
jako złożony bezwarunkowo.
Sąd Najwyższy nie przyznał pełnomocnikowi skarżącego wynagrodzenia z tytułu
nieopłaconej pomocy prawnej udzielonej z urzędu, ponieważ wniesienie
niedopuszczalnej skargi o stwierdzenie niezgodności z prawem prawomocnego
orzeczenia nie jest „udzieleniem pomocy prawnej” w rozumieniu § 21 rozporządzenia
Ministra Sprawiedliwości z dnia 12 grudnia 1997 r. w sprawie opłat za czynności
adwokackie oraz opłat za czynności radców prawnych (Dz. U. Nr 154, poz. 1013 ze
zm.), za którą koszty ponosi Skarb Państwa (zob. odpowiednio postanowienie Sądu
Najwyższego z dnia 18 marca 1999 r., I CKN 1046/97, OSNC 1999, nr 10, poz. 178).
POSTANOWIENIE
Dnia 28 maja 2010 r.
Sąd Najwyższy w składzie:
SSN Krzysztof Pietrzykowski
w sprawie z powództwa (...) Domu Maklerskiego S.A. w B.
przeciwko W. O.
o zapłatę,
na posiedzeniu niejawnym w Izbie Cywilnej w dniu 28 maja 2010 r.,
na skutek skargi pozwanego o stwierdzenie niezgodności z prawem
prawomocnego wyroku Sądu Apelacyjnego
z dnia 25 października 2007 r., sygn. akt I ACa (…) [I WSC (…)],
1. odrzuca skargę;
2. odmawia przyznania adw. A. L. wynagrodzenia od Skarbu Państwa tytułem
nieopłaconej pomocy prawnej udzielonej pozwanemu z urzędu w
postępowaniu przed Sądem Najwyższym.
Uzasadnienie
Niniejsza skarga o stwierdzenie niezgodności z prawem prawomocnego
orzeczenia podlega odrzuceniu z czterech powodów. Po pierwsze, została złożona w
sprawie, w której skarżący mógł skorzystać ze skargi kasacyjnej, czego jednak nie
uczynił. Po drugie, nie zachodzą okoliczności określone w art. 4241
§ 2 k.p.c., na które
powołuje się skarżący. Sprawa ze względu na swoją materię nie jest sprawą, w której
ewentualna niezgodność z prawem kwestionowanego rozstrzygnięcia wynikałaby z
naruszenia podstawowych zasad porządku publicznego lub konstytucyjnych wolności
albo praw człowieka i obywatela. Przedmiotem sprawy są roszczenia majątkowe, a
2
sprawa nie jest wyjątkowym wypadkiem, który uzasadniałby skorzystanie ze szczególnej
skargi o stwierdzenie niezgodności z prawem prawomocnego orzeczenia, nawet gdyby
skarżący nie mógł skorzystać ze skargi kasacyjnej. Po trzecie, skarga została złożona
jako przedwczesna. Sam skarżący stwierdza w skardze, że w chwili składania skargi
czekała na rozpoznanie (obecnie już rozstrzygnięta – odmówiono przyjęcia do
rozpoznania) skarga kasacyjna od wyroku, którym oddalono skargę skarżącego o
wznowienie postępowania. Zatem sprawa była w toku, a ewentualne korzystne
rozstrzygnięcie dla skarżącego powodowałoby jej zbędność. Po czwarte, zgodnie z art.
4245
§ 1 pkt 6 k.p.c., skarga o stwierdzenie niezgodności z prawem prawomocnego
orzeczenia wymaga zawarcia w swojej treści wniosku o przyjęcie jej do rozpoznania.
Tymczasem w badanej skardze skarżący posłużył się „warunkowym wnioskiem o
przyjęcie skargi do rozpoznania”. Ponieważ prawo postępowania procesowego nie zna
takiej konstrukcji, to można by też przyjąć, że złożona skarga nie spełnia kryteriów
formalnych, choć raczej należałoby taki wniosek traktować, w drodze interpretacji skargi,
jako złożony bezwarunkowo.
Sąd Najwyższy nie przyznał pełnomocnikowi skarżącego wynagrodzenia z tytułu
nieopłaconej pomocy prawnej udzielonej z urzędu, ponieważ wniesienie
niedopuszczalnej skargi o stwierdzenie niezgodności z prawem prawomocnego
orzeczenia nie jest „udzieleniem pomocy prawnej” w rozumieniu § 21 rozporządzenia
Ministra Sprawiedliwości z dnia 12 grudnia 1997 r. w sprawie opłat za czynności
adwokackie oraz opłat za czynności radców prawnych (Dz. U. Nr 154, poz. 1013 ze
zm.), za którą koszty ponosi Skarb Państwa (zob. odpowiednio postanowienie Sądu
Najwyższego z dnia 18 marca 1999 r., I CKN 1046/97, OSNC 1999, nr 10, poz. 178).