Pełny tekst orzeczenia

WYROK

W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ

Dnia 12 kwietnia 2013 roku

Sąd Okręgowy w Białymstoku

V Wydział Pracy i Ubezpieczeń Społecznych

w składzie:

Przewodniczący: SSO Elżbieta Rosłoń

Protokolant: Irena Prochowicz

po rozpoznaniu w dniu 12 kwietnia 2013 roku w Białymstoku

sprawy J. M.

przeciwko Zakładowi Ubezpieczeń Społecznych Oddział w B.

o rentę z tytułu całkowitej niezdolności do pracy

na skutek odwołania J. M.

od decyzji Zakładu Ubezpieczeń Społecznych Oddział w B.

z dnia 3 grudnia 2012 roku, Nr (...)-1/15/I

I.  Zmienia zaskarżoną decyzję i przyznaje J. M. prawo do renty z tytułu całkowitej niezdolności do pracy od
1 grudnia 2012 roku do 31 maja 2014 roku.

II.  Orzeka, że organ rentowy nie ponosi odpowiedzialności za nieustalenie ostatniej okoliczności niezbędnej do wydania decyzji.

Sygn. akt V U 32/13

UZASADNIENIE

Decyzją z dnia 3.12.2012 r. Zakład Ubezpieczeń Społecznych Oddział
w B. przywrócił J. M. prawo do renty z tytułu częściowej niezdolności do pracy od 1.12.2012 r. W uzasadnieniu decyzji podał, że komisja lekarska ZUS orzeczeniem z dnia 29.11.2012 r. stwierdziła, że odwołujący jest osoba częściowo niezdolną do pracy na stałe.

W odwołaniu od tej decyzji J. M. wniósł o jej zmianę poprzez ustalenie, że jest trwale i całkowicie niezdolny do pracy. W uzasadnieniu wskazał, że choroba na którą cierpi - rak odbytnicy, spowodowała znaczny stopień naruszenia sprawności organizmu. Zastosowany rodzaj leczenia przyczynił się też do wyniszczenia organizmu.

W odpowiedzi na odwołanie organ rentowy wniósł o jego oddalenie wskazując na argumentację jak w zaskarżonej decyzji.

Sąd Okręgowy ustalił i zważył, co następuje.

J. M. urodził się 30.03.1951 r. Z zawodu jest frezerem.
Decyzją Zakładu Ubezpieczeń Społecznych Oddział w B. z dnia 18.01.2010 r. przyznano mu prawo do renty z tytułu całkowitej niezdolności do pracy od 1.11.2009 r. do 30.11.2011 r. (k. 25-28 akt ZUS). Decyzją z dnia 23.11.2011 r. o ustaleniu prawa do renty na dalszy okres, przyznano wnioskodawcy prawo do renty z tytułu częściowej niezdolności do pracy od 1.12.2011 r. do 30.11.2012 r. (k. 43,44 akt ZUS). Kolejną decyzją, z dnia 3.12.2012 r.- obecnie zaskarżoną - Zakład Ubezpieczeń Społecznych Oddział w B., ustalił wnioskodawcy prawo do renty na dalszy okres od 1.12.2012 r. na stałe z tytułu częściowej niezdolności do pracy, w oparciu o orzeczenie komisji lekarskiej ZUS z dnia 29.11.2012 r. W orzeczeniu tym stwierdzono, że wnioskodawca jest trwale częściowo niezdolny do pracy (k. 52-54 akt ZUS).

Stosownie do treści art. 57 ust. 1 ustawy z dnia 17 grudnia 1998 r. o emeryturach
i rentach z Funduszu Ubezpieczeń Społecznych (tekst jednolity z 2009 r., Dz. U. Nr 153, poz. 1227 ze zm.), zwanej dalej ustawą emerytalną, renta z tytułu niezdolności do pracy przysługuje ubezpieczonemu, który spełnia łącznie następujące warunki: jest niezdolny
do pracy, ma wymagany okres składkowy i nieskładkowy, a niezdolność do pracy powstała
w okresach przewidzianych w ustawie. Osobie, która spełnia te warunki przysługuje według przepisu art. 59 ust. 1 tej ustawy renta stała, jeżeli niezdolność do pracy jest trwała lub renta okresowa, jeżeli niezdolność do pracy jest okresowa.

Definicję osoby niezdolnej do pracy zawiera przepis art. 12 ust. 1 - 3 ustawy emerytalnej, który stwierdza, że jest nią osoba, która całkowicie lub częściowo utraciła zdolność do pracy zarobkowej z powodu naruszenia sprawności organizmu i nie rokuje odzyskania zdolności do pracy po przekwalifikowaniu, przy czym całkowicie niezdolną
do pracy jest osoba, która utraciła zdolność do wykonywania jakiejkolwiek pracy, natomiast częściowo niezdolną do pracy jest osoba, która w znacznym stopniu utraciła zdolność
do pracy zgodnej z poziomem posiadanych kwalifikacji.

Warunkiem prawidłowego rozstrzygnięcia co do zasadności wniesionego odwołania - w sytuacji, w której wnioskodawca spełnia pozostałe przesłanki do uzyskania renty - było ustalenie, czy wnioskodawca jest osobą całkowicie lub częściowo niezdolną do pracy, a jeżeli tak, to w jakim okresie.

Na powyższą okoliczność dopuszczono dowód z opinii biegłych lekarzy z zakresu onkologii, gastrologii, chorób wewnętrznych i neurologii, tj. schorzeń występujących u wnioskodawcy (k. 7).

Biegli lekarze na podstawie badania przedmiotowego i po przeanalizowaniu akt sprawy rozpoznali u wnioskodawcy: raka odbytnicy, stan po radioterapii przedoperacyjnej miednicy, stan po przedniej resekcji odbytnicy w 2009 r., stan po chemioterapii, nieotrzymanie stolca, przerost gruczołu krokowego i nieotrzymanie moczu, nadciśnienie tętnicze i zmiany zwyrodnieniowe kręgosłupa.

Według oceny biegłych aktualnie choroba nowotworowa prawdopodobnie pozostaje w fazie remisji a wnioskodawca wymaga okresowej kontroli urologicznej i onkologicznej. Schorzenia internistyczne i neurologiczne w ocenie biegłych nie wpływają na orzeczenie bowiem wymagają jedynie leczenia farmakologicznego. Powodem uznania wnioskodawcy za całkowicie niezdolnego do pracy w okresie od 1.12.2012 r. do 31.05.2014 r. jest utrzymujące się nietrzymanie stolca oraz niepewny obraz zmian w płucach w badaniu TK (k. 11,12).

Sąd dał wiarę opinii biegłych sądowych, bowiem została ona wydana przez lekarzy specjalistów o specjalnościach adekwatnych do rodzaju schorzeń rozpoznanych u wnioskodawcy. Opinia została sporządzona po przeprowadzonym badaniu przedmiotowym oraz zapoznaniu się ze zgromadzoną dokumentacją medyczną. Opinia zawiera fachową i spójną argumentację. W sposób rzetelny i jednoznaczny opisuje schorzenia wnioskodawcy oraz związane z tym dolegliwości.

Zważywszy na specyfikę oceny dowodu z opinii biegłych, która wyraża się w tym, że sfera merytoryczna opinii kontrolowana jest przez Sąd, który nie posiada wiadomości specjalnych, a kontroli dokonuje jedynie w zakresie zgodności z zasadami logicznego myślenia, doświadczenia życiowego i wiedzy powszechnej, z uwzględnieniem kryteriów poziomu wiedzy biegłych, podstaw teoretycznych opinii, sposobu motywowania sformułowanych w opinii stanowisk oraz stopnia stanowczości wyrażonych ocen,
Sąd nie znalazł podstaw do zakwestionowania opinii biegłych.

Opinia ta nie była również kwestionowana przez strony (k. 29).

Z tego względu Sąd uznał opinię biegłych za wiarygodny dowód
i podstawę dokonania ustaleń faktycznych, przyjmując, że wnioskodawca jest całkowicie niezdolny do pracy w okresie od 1.12.2012 r. do 31.05.2014 r.

Mając powyższe na uwadze, Sąd uznał, że w świetle powyższego zostały spełnione przesłanki z art. 61 ustawy emerytalnej, który stanowi, że prawo do renty, które ustało z powodu ustąpienia niezdolności do pracy, podlega przywróceniu, jeżeli w ciągu 18 miesięcy od ustania prawa do renty ubezpieczony ponownie stał się niezdolny do pracy.

Jednocześnie, stosownie do wymogu art. 118 ust. 1a Sąd orzekł, że organ rentowy nie ponosi odpowiedzialności za nieustalenie ostatniej okoliczności niezbędnej do wydania decyzji, bowiem został ona ustalona dopiero na etapie postępowania sądowego.

W tym stanie rzeczy na zasadzie art. 477 ¹⁴ § 2 k.p.c. orzeczono jak w wyroku.