Pełny tekst orzeczenia

Sygn. akt IV KK 172/10
P O S T A N O W I E N I E
Dnia 12 sierpnia 2010r.
Sąd Najwyższy w Warszawie – Izba Karna
w składzie następującym:
Przewodniczący : SSN Michał Laskowski
na posiedzeniu w trybie art. 535 § 3 k.p.k.
po rozpoznaniu w dniu 12 sierpnia 2010 r.
sprawy Ł. W.
skazanego z art. 177 § 1 k.k.
z powodu kasacji wniesionej przez obrońcę
od wyroku Sądu Okręgowego w T.
z dnia 12 lutego 2010 r.,
utrzymującego w mocy wyrok Sądu Rejonowego w T.
z dnia 7 października 2009 r.,
p o s t a n o w i ł :
1. na podstawie art. 535 § 3 k.p.k. oddalić kasację jako oczywiście
bezzasadną,
2. obciążyć skazanego kosztami sądowymi postępowania kasacyjnego.
U Z A S A D N I E N I E
Sąd Rejonowy w T. wyrokiem z dnia 7 października 2009 r., uznał Ł. W.
za winnego przestępstwa z art. 177 § 1 k.k. i za przestępstwo to, przy
zastosowaniu art. 58 § 3 k.k., wymierzył mu karę 120 stawek dziennych
grzywny, ustalając wysokość jednej stawki na 10 zł.
Po rozpoznaniu apelacji obrońcy oskarżonego i pełnomocnika
oskarżycieli posiłkowych Sąd Okręgowy w T., wyrokiem z dnia 12 lutego 2010
r., utrzymał w mocy powyższy wyrok Sądu Rejonowego, uznając apelacje za
oczywiście bezzasadne.
Kasację od tego wyroku wniósł obrońca Ł. W. Kasacja zawiera zarzut
„rażącego naruszenia przepisu prawa procesowego, mającego istotny wpływ na
treść wydanego w sprawie zaskarżonego orzeczenia, a w szczególności przepisu
art. 439 § 1 pkt 8 k.p.k.” przez bezprawne prowadzenie postępowania karnego,
w sytuacji, gdy kierowca samochodu Renault Scenic R. S. ukarany został za
popełnioną kolizję mandatem karnym.
W kasacji sformułowano ponadto zarzuty rażącego naruszenia prawa
materialnego, to jest przepisu art. 177 § 1 k.k. oraz rażącego naruszenia
przepisów prawa procesowego, to jest przepisów art. 5 § 2 k.p.k. w zw. z art. 7
k.p.k.
Obrońca skazanego wniósł o zmianę zaskarżonego wyroku przez
uniewinnienie Ł. W. od zarzucanego mu czynu, a ewentualnie o uchylenie
zaskarżonego wyroku i przekazanie sprawy sądowi drugiej instancji do
ponownego rozpoznania.
W odpowiedzi na kasację Prokurator Okręgowy w T. wniósł o oddalenie
kasacji jako oczywiście bezzasadnej.
Sąd Najwyższy zważył, co następuje.
Kasacja jest oczywiście bezzasadna. Na wstępie zauważyć należy, że
zgodnie z art. 523 § 2 kasację na korzyść można wnieść jedynie w razie
skazania za przestępstwo na karę pozbawienia wolności bez warunkowego
zawieszenia jej wykonania. Ograniczenie to nie dotyczy kasacji wniesionej z
powodu uchybień wymienionych w art. 439 k.p.k. Ł. W. skazany został na karę
grzywny. Kasacja jego obrońcy jest dopuszczalna jedynie w tym zakresie, w
jakim podnosi zarzut związany z naruszeniem art. 439 § 1 pkt 8 k.p.k. i w tym
zakresie tylko może być rozpoznana przez Sąd Najwyższy. Inne rozumienie
reguły z art. 523 § 2 i 4 k.p.k. powodowałoby konieczność rozpoznawania
każdego zarzutu kasacyjnego, o ile w kasacji znalazł się także, choćby
oczywiście bezzasadny zarzut uchybienia wymienionego w art. 439 k.p.k.
Umożliwiałoby to obejście ograniczenia z art. 523 § 2 k.p.k. i wnoszenia kasacji
także w sprawach, w których oskarżeni skazani zostali na karę pozbawienia
wolności z warunkowym zawieszeniem jej wykonania lub karę inną aniżeli kara
pozbawienia wolności. W tej sytuacji pozostałe, poza zarzutem obrazy art. 439 §
1 pkt 8 k.p.k., zarzuty, nie podlegały w ogóle rozpoznaniu (zob. P. Hofmański,
E. Sadzik, K. Zgryzek, Kodeks postępowania karnego. Tom III. Komentarz do
artykułów 468-682. Warszawa 2007, s. 195-196).
W tym stanie rzeczy za niemożliwe w świetle przepisów prawa
procesowego uznać trzeba ustosunkowanie się do obszernych wywodów kasacji
związanych z zarzutami oznaczonymi w kasacji numerami 1 i 3.
Zarzut drugi kasacji dotyczy bezwzględnej przesłanki odwoławczej
związanej z powagą rzeczy osądzonej – res iudicata, a więc z faktem, że
postępowanie karne co do tego samego czynu tej samej osoby zostało już
prawomocnie zakończone.
Na marginesie tylko zauważyć należy, że w przypadku podnoszenia w
kasacji zarzutu uchybienia wymienionego w art. 439 k.p.k. nie trzeba
wykazywać, że miało ono charakter rażący oraz, że mogło mieć istotny wpływ
na treść orzeczenia, co zdaje się być podnoszone przez obrońcę. Przesłanka ta
dotyczyć by przy tym musiała nie tylko wyroku sądu odwoławczego, ale także
wyroku wydanego przez sąd pierwszej instancji, czego nie dostrzeżono we
wniosku kasacji.
Bezwzględna przesłanka odwoławcza wskazana w kasacji nie wystąpiła.
Po pierwsze przepis art. 439 § 1 pkt 8 k.p.k. odnosi się nie tylko do tego
samego czynu, ale także do tej samej osoby, tymczasem już z treści zarzutu
wynika, że ukarana zostać miała inna niż Ł. W. osoba. W przypadku kolizji
drogowej istnieje przy tym możliwość uznania więcej niż jednej osoby za winną
naruszenia przepisów o ruchu drogowym i spowodowania kolizji.
Po drugie przepis wskazany w zarzucie odnosi się do innego
postępowania karnego, tymczasem do ukarania R. S. dojść miało w
postępowaniu o wykroczenie. Wymagałoby to dokonania wykładni odwołującej
się do konstytucyjnej zasady ne bis in idem.
Po trzecie wreszcie z ustaleń sądu wynika, że do ukarania mandatem R. S.
w rzeczywistości nie doszło. Funkcjonariusz policji R. K. zeznał, że wycofał się
z początkowego pomysłu ukarania mandatem obu uczestników kolizji. Sąd
uznał te zeznania za wiarygodne i uczynił podstawą ustaleń faktycznych w
sprawie, te zaś znalazły akceptację sądu odwoławczego (k. 9 uzasadnienia
wyroku sądu pierwszej instancji). Dodatkowo tylko zauważyć trzeba, że
zeznania R. K. znalazły potwierdzenie w zeznaniach R. S. i H. S.
W tym stanie rzeczy kasacja obrońcy skazanego uznana została za
oczywiście bezzasadną.