Pełny tekst orzeczenia

Sygn. akt III PO 4/10
POSTANOWIENIE
Dnia 21 września 2010 r.
Sąd Najwyższy w składzie :
SSN Halina Kiryło (przewodniczący, sprawozdawca)
SSN Romualda Spyt
SSN Andrzej Wróbel
w sprawie z powództwa M. I.
przeciwko T. Spółce z ograniczoną odpowiedzialnością
o odszkodowanie,
po rozpoznaniu na posiedzeniu niejawnym w Izbie Pracy, Ubezpieczeń
Społecznych i Spraw Publicznych w dniu 21 września 2010 r.,
zażalenia powoda na postanowienie Sądu Najwyższego - Izby Pracy, Ubezpieczeń
Społecznych i Spraw Publicznych
z dnia 22 kwietnia 2010 r., w przedmiocie rozstrzygnięcia o kosztach sądowych
odrzuca zażalenie.
UZASADNIENIE
Sąd Najwyższy postanowieniem z dnia 22 kwietnia 2010 r. odmówił przyjęcia
do rozpoznania skargi kasacyjnej powoda M. I. od wyroku Sądu Okręgowego –
Sądu Pracy i Ubezpieczeń Społecznych z dnia 31 sierpnia 2009 r. i zasądził od
powoda na rzecz pozwanej T. Spółki z ograniczoną odpowiedzialnością kwotę 900
złotych tytułem zwrotu kosztów zastępstwa procesowego w postępowaniu
kasacyjnym.
Powyższe postanowienie w części rozstrzygającej o kosztach postępowania
kasacyjnego zostało zaskarżone zażaleniem pozwanej. Żaląca się wniosła o
2
zmianę orzeczenia w tym zakresie i zasądzenia na jej rzecz kosztów zastępstwa
procesowego w wysokości 8.000 złotych powiększonej o podatek VAT, to jest
kwoty 9.760 złotych.
W uzasadnieniu zażalenia wskazano, że składając odpowiedź na skargę
kasacyjną powoda strona pozwana wniosła o zwrot rzeczywiście poniesionych
kosztów zastępstwa procesowego w postępowaniu kasacyjnym, dołączając fakturę
oraz potwierdzenie dokonania zapłaty. Określona w umowie strony i jej
pełnomocnika kwota owych kosztów odpowiada zaś normie § 2 pkt 1-3
rozporządzenia Ministra Sprawiedliwości z dnia 28 września 2002 r. w sprawie
opłat za czynności radców prawnych oraz ponoszenia przez Skarb Państwa
kosztów pomocy prawnej udzielonej przez radcę prawnego ustanowionego z
urzędu (Dz.U. Nr 1263, poz. 1349 ze zm.).
Sąd Najwyższy zważył, co następuje:
Kodeks postępowania cywilnego ustanawia jednolity system zaskarżania
orzeczeń sądowych w sprawach cywilnych, opierający się na zasadzie
dwuinstancyjności. Przeciwko prawomocnym orzeczeniom sądów drugiej instancji
może być nadto skierowana do Sądu Najwyższego skarga kasacyjna (art. 398¹ § 1
k.p.c.), albo zażalenie (art. 394¹ § 1 i § 2 k.p.c.), które to środki zaskarżenia mają
nadzwyczajny charakter. Dopuszczalność poszczególnych środków odwoławczych
lub innych środków zaskarżenia jest zatem wyczerpująco uregulowana w
przepisach Kodeksu postępowania cywilnego. Ich wniesienie jest możliwe tylko
wówczas, gdy akt ten dopuszcza oznaczony środek odwoławczy lub inny środek
zaskarżenia.
Kwestię dopuszczalności wnoszenia do Sądu Najwyższego zażaleń normuje
art. 394¹ k.p.c. Instytucja zażalenia do Sądu Najwyższego podlega odrębnej od art.
394 k.p.c. regulacji, ograniczającej ją do wypadków wymienionych w tymże
przepisie. Powołany przepis wykładany jest więc restrykcyjnie w judykaturze
(postanowienia Sądu Najwyższego z dnia 12 października 2007 r., IV CZ 28/07,
OSNC 2008 nr 2, poz. 29; z dnia 14 grudnia 2007 r., III CZ 61/07, Biul. SN 2008 nr
4, poz. 12; z dnia 15 lipca 2008 r., III UZ 3/08, LEX nr 497695; z dnia 7
października 2009 r., III UZ 3/09, LEX nr 560877 i z dnia 20 stycznia 2010 r., II PZ
3
29/09, LEX nr 577837). Podkreśla się, że przepisy Kodeksu postępowania
cywilnego nie przewidują możliwości wniesienia jakiegokolwiek środka
odwoławczego od orzeczenia Sądu Najwyższego, a więc również zażalenia na
rozstrzygnięcie o kosztach zastępstwa procesowego strony, zawarte w
postanowieniu o odmowie przyjęcia skargi kasacyjnej do rozpoznania.
Mając powyższe na uwadze, Sąd Najwyższy z mocy art. 394¹ § 3 k.p.c. w
związku z art. 398²¹ k.p.c. oraz w związku z art. 373 k.p.c. orzekł jak w sentencji.

III PO 4/10

Powołane przepisy:

Informacje o źródle orzeczenia:

Dodatkowe informacje:

Pełny tekst orzeczenia