I CNP 22/10
-
Data orzeczenia:
-
Organ orzekający:
-
Izby:
-
Jednostka obsługująca sprawę:
-
Forma orzeczenia:
-
Typ składu:
-
Skład sędziowski:
Powołane przepisy:
Informacje o źródle orzeczenia:
- Link do źródła orzeczenia
-
Data publikacji:29-10-2013
Dodatkowe informacje:
-
Sprawy przywołane w treści orzeczenia:
Pełny tekst orzeczenia
Sygn. akt I CNP 22/10
POSTANOWIENIE
Dnia 28 września 2010 r.
Sąd Najwyższy w składzie:
SSN Tadeusz Wiśniewski
w sprawie ze skargi D. W. o stwierdzenie niezgodności z prawem prawomocnego
wyroku Sądu Rejonowego z dnia 11 grudnia 2008 r., sygn. akt II C (…), wydanego w
sprawie z powództwa D. W.
przeciwko A. L.-M., (...) Towarzystwu Ubezpieczeń S.A. w W. i A.(…) S.A. w W.
o zapłatę,
na posiedzeniu niejawnym w Izbie Cywilnej w dniu 28 września 2010 r.,
odrzuca skargę.
Uzasadnienie
Wyrokiem z 11 grudnia 2008 r. Sąd Rejonowy oddalił powództwo D. W. w
sprawie przeciwko A. L.-M. i (...) Towarzystwu Ubezpieczeń S.A. w W. i A.(…) S.A. w W.
o zapłatę.
We wniesionej skardze o stwierdzenie niezgodności z prawem prawomocnego
orzeczenia powód wniósł o stwierdzenie niezgodności zaskarżonego wyroku z art. 471
k.c.
Sąd Najwyższy zważył, co następuje:
Skarga podlega odrzuceniu.
Zgodnie z art. 4241
§ 1 k.p.c. (w brzmieniu obowiązującym do dnia 24 września
2010 r.), skarga o stwierdzenie niezgodności z prawem prawomocnego orzeczenia
przysługuje od prawomocnego orzeczenia sądu drugiej instancji kończącego
2
postępowanie w sprawie, gdy przez jego wydanie stronie została wyrządzona szkoda, a
zmiana lub uchylenie tego orzeczenia w drodze przysługujących stronie środków
prawnych nie było i nie jest możliwe. Przepis ten wyraża zasadę, że przesłanką
dopuszczalności skargi o stwierdzenie niezgodności z prawem prawomocnego
orzeczenia jest wykorzystanie przez stronę przysługujących jej środków prawnych.
Wyjątek od wskazanej zasady przewiduje art. 4241
§ 2 k.p.c., który w sytuacji, gdy
strona nie skorzystała z przysługujących jej środków prawnych, dopuszczalność skargi
od orzeczenia sądu pierwszej lub drugiej instancji uzależnia od kumulatywnego
spełnienia dwóch przesłanek: istnienia wyjątkowego wypadku oraz występowania
niezgodności z prawem o kwalifikowanym charakterze, wynikającej z naruszenia
podstawowych zasad porządku prawnego lub konstytucyjnych wolności albo praw
człowieka i obywatela (por. postanowienie Sądu Najwyższego z dnia 2 lutego 2006 r., I
CNP 4/06, OSNC 2006, nr 6, poz. 113).
W sprawie była dopuszczalna apelacja, gdyż przedmiotem zaskarżenia jest
orzeczenie sądu pierwszej instancji - Sądu Rejonowego. Skarżący wskazał jednak
nietrafnie, że wzruszenie zaskarżonego orzeczenia w drodze innych środków prawnych
nie było możliwe. Nie wyjaśnił więc z jakich względów strona nie skorzystała z
przysługujących jej środków prawnych w toku instancji. Brak także wykazania, by w
sprawie zachodził wyjątkowy wypadek oraz by doszło do naruszenia podstawowych
zasad porządku prawnego lub konstytucyjnych wolności albo praw człowieka i
obywatela.
W myśl art. 4248
§ 2 in fine k.p.c. skarga podlega odrzuceniu, jeżeli nie zachodzi
wyjątek, o którym mowa w art. 4241
§ 2 k.p.c. Wypełniając dyspozycję tego przepisu,
Sąd Najwyższy orzekł jak w sentencji.
POSTANOWIENIE
Dnia 28 września 2010 r.
Sąd Najwyższy w składzie:
SSN Tadeusz Wiśniewski
w sprawie ze skargi D. W. o stwierdzenie niezgodności z prawem prawomocnego
wyroku Sądu Rejonowego z dnia 11 grudnia 2008 r., sygn. akt II C (…), wydanego w
sprawie z powództwa D. W.
przeciwko A. L.-M., (...) Towarzystwu Ubezpieczeń S.A. w W. i A.(…) S.A. w W.
o zapłatę,
na posiedzeniu niejawnym w Izbie Cywilnej w dniu 28 września 2010 r.,
odrzuca skargę.
Uzasadnienie
Wyrokiem z 11 grudnia 2008 r. Sąd Rejonowy oddalił powództwo D. W. w
sprawie przeciwko A. L.-M. i (...) Towarzystwu Ubezpieczeń S.A. w W. i A.(…) S.A. w W.
o zapłatę.
We wniesionej skardze o stwierdzenie niezgodności z prawem prawomocnego
orzeczenia powód wniósł o stwierdzenie niezgodności zaskarżonego wyroku z art. 471
k.c.
Sąd Najwyższy zważył, co następuje:
Skarga podlega odrzuceniu.
Zgodnie z art. 4241
§ 1 k.p.c. (w brzmieniu obowiązującym do dnia 24 września
2010 r.), skarga o stwierdzenie niezgodności z prawem prawomocnego orzeczenia
przysługuje od prawomocnego orzeczenia sądu drugiej instancji kończącego
2
postępowanie w sprawie, gdy przez jego wydanie stronie została wyrządzona szkoda, a
zmiana lub uchylenie tego orzeczenia w drodze przysługujących stronie środków
prawnych nie było i nie jest możliwe. Przepis ten wyraża zasadę, że przesłanką
dopuszczalności skargi o stwierdzenie niezgodności z prawem prawomocnego
orzeczenia jest wykorzystanie przez stronę przysługujących jej środków prawnych.
Wyjątek od wskazanej zasady przewiduje art. 4241
§ 2 k.p.c., który w sytuacji, gdy
strona nie skorzystała z przysługujących jej środków prawnych, dopuszczalność skargi
od orzeczenia sądu pierwszej lub drugiej instancji uzależnia od kumulatywnego
spełnienia dwóch przesłanek: istnienia wyjątkowego wypadku oraz występowania
niezgodności z prawem o kwalifikowanym charakterze, wynikającej z naruszenia
podstawowych zasad porządku prawnego lub konstytucyjnych wolności albo praw
człowieka i obywatela (por. postanowienie Sądu Najwyższego z dnia 2 lutego 2006 r., I
CNP 4/06, OSNC 2006, nr 6, poz. 113).
W sprawie była dopuszczalna apelacja, gdyż przedmiotem zaskarżenia jest
orzeczenie sądu pierwszej instancji - Sądu Rejonowego. Skarżący wskazał jednak
nietrafnie, że wzruszenie zaskarżonego orzeczenia w drodze innych środków prawnych
nie było możliwe. Nie wyjaśnił więc z jakich względów strona nie skorzystała z
przysługujących jej środków prawnych w toku instancji. Brak także wykazania, by w
sprawie zachodził wyjątkowy wypadek oraz by doszło do naruszenia podstawowych
zasad porządku prawnego lub konstytucyjnych wolności albo praw człowieka i
obywatela.
W myśl art. 4248
§ 2 in fine k.p.c. skarga podlega odrzuceniu, jeżeli nie zachodzi
wyjątek, o którym mowa w art. 4241
§ 2 k.p.c. Wypełniając dyspozycję tego przepisu,
Sąd Najwyższy orzekł jak w sentencji.