Pełny tekst orzeczenia

Sygn. akt I CZ 79/10
POSTANOWIENIE
Dnia 29 października 2010 r.
Sąd Najwyższy w składzie:
SSN Marian Kocon (przewodniczący)
SSN Marta Romańska
SSN Marek Sychowicz (sprawozdawca)
w sprawie z powództwa I. K. i H. P.
przeciwko Zakładowi Ubezpieczeń S.A. w W. i Z. Z.
o zapłatę i ustalenie,
na posiedzeniu niejawnym w Izbie Cywilnej w dniu 29 października 2010 r.,
na skutek zażalenia powódek
na postanowienie Sądu Apelacyjnego z dnia 17 marca 2010 r., sygn. akt VI ACa (…),
oddala zażalenie.
Uzasadnienie
Postanowieniem z dnia 17 marca 2010 r. Sąd Apelacyjny odrzucił skargę
kasacyjną powódek od wyroku tego Sądu z dnia 2 lipca 2008 r. wniesioną w dniu 24
lutego 2009 r. jako załącznik do wniosku powódek o przywrócenie terminu do usunięcia
braków formalnych skargi kasacyjnej powódek od wymienionego wyroku, wniesionej w
dniu 8 grudnia 2008 r. Skargę kasacyjną H. P. Sąd Apelacyjny uznał za
niedopuszczalną, albowiem nie wniosła ona apelacji od wyroku Sądu pierwszej instancji
i wyrok przez nią zaskarżony (oddalający apelację drugiej powódki) jej nie dotyczy, a
skargę I. K. odrzucił jako wniesioną po upływie terminu, którego bieg rozpoczął się w
dniu doręczenia zaskarżonego wyroku z uzasadnieniem, tj. w dniu 7 października
2
2008 r. Sąd Apelacyjny stwierdził, że skarga kasacyjna powódek wniesiona w dniu 8
grudnia 2008 r. została odrzucona postanowieniem tego Sądu z dnia 12 lutego 2009 r.
Zażalenie powódek na to postanowienie zostało odrzucone przez Sąd Apelacyjny
postanowieniem z dnia 13 marca 2009 r. To ostatnie postanowienie zostało także
zaskarżone przez powódki, ale zażalenie zostało odrzucone przez Sąd Apelacyjny
postanowieniem z dnia 9 kwietnia 2009 r. Zażalenie powódek na to postanowienie
zostało oddalone postanowieniem Sądu Najwyższego z dnia 26 listopada 2009 r. W tej
sytuacji Sąd Apelacyjny uznał, że postanowienie z dnia 12 lutego 2009 r. o odrzuceniu
skargi kasacyjnej powódek wniesionej w dniu 8 grudnia 2008 r. jest prawomocne. Sąd
Apelacyjny stwierdził, że wniosek powódek o przywrócenie terminu do usunięcia braków
formalnych tej skargi kasacyjnej został odrzucony (co dokonane zostało postanowieniem
Sądu Apelacyjnego z dnia 21 stycznia 2010 r.) i wskazał przyczyny tego odrzucenia.
Przyjęcie w innym miejscu uzasadnienia zaskarżonego postanowienia, że wymieniony
wniosek nie został rozpoznany, jest niezgodne z rzeczywistością.
Postanowienie wymienione na wstępie zaskarżyły powódki zażaleniem
wniesionym do Sądu Najwyższego. Podniosły, że skarga kasacyjna wniesiona w dniu 8
grudnia 2008 r. wniesiona została w terminie, a jej braki zostały usunięte. Zarzuciły, że
zaskarżone postanowienie narusza zasady praworządności i prowadzi do pozbawienia
powódek prawa do sądu. Wniosły o uchylenie zaskarżonego postanowienia i przyjęcie
skargi kasacyjnej do rozpoznania.
Sąd Najwyższy zważył, co następuje:
Sąd Apelacyjny trafnie przyjął, że oddalenie zażalenia powódek na postanowienie
tego Sądu z dnia 9 kwietnia 2009 r. przez Sąd Najwyższy postanowieniem z dnia 26
listopada 2009 r. spowodowało, iż postanowienie Sądu Apelacyjnego z dnia 12 lutego
2009 r. o odrzuceniu skargi kasacyjnej powódek wniesionej w dniu 8 grudnia 2008 r.
stało się prawomocne. W tej sytuacji wniosek powódek o przywrócenie terminu do
usunięcia braków formalnych odrzuconej skargi kasacyjnej stał się bezprzedmiotowy i
postępowanie wywołane tym wnioskiem powinno zostać umorzone. Odrzucenie tego
wniosku postanowieniem Sądu Apelacyjnego z dnia 21 stycznia 2010 r. także
spowodowało, że wniesienie tego wniosku nie wywołało żadnych skutków prawnych.
Dołączona do wniosku – jako jej załącznik – skarga kasacyjna pozostałaby zatem bez
biegu. Potraktowanie jej przez Sąd Apelacyjny jako „nowej” skargi kasacyjnej,
wniesionej w dniu wniesienia wniosku o przywrócenie terminu do usunięcia braków
formalnych prawomocnie odrzuconej już skargi kasacyjnej, umożliwiło – co było w
3
interesie skarżących – nadanie jej biegu. Stwierdzenie przez Sąd Apelacyjny, że skarga
ta – jako wniesiona w dniu 24 lutego 2009 r. – co do jednej z powódek była
niedopuszczalna, a co do drugiej wniesiona po terminie – czego skarżące nie
kwestionują – uzasadniało odrzucenie skargi przez ten Sąd (art. 3986
§ 2 k.p.c.).
Z przytoczonych względów zażalenie jako niezasadne podlegało oddaleniu (art.
39814
w zw. z art. 3941
§ 3 k.p.c.).