Pełny tekst orzeczenia

Sygn. akt II CNP 55/10
POSTANOWIENIE
Dnia 26 października 2010 r.
Sąd Najwyższy w składzie:
Prezes SN Tadeusz Ereciński
po rozpoznaniu na posiedzeniu niejawnym w Izbie Cywilnej w dniu 26 października
2010 r.,
skargi J. S.
o stwierdzenie niezgodności z prawem prawomocnego
wyroku Sądu Okręgowego w P. z dnia 20 lutego 2008 r., sygn. akt XII C (…),
wydanego w sprawie z powództwa J. S. i L. D.
przeciwko I. S.
o ustalenie nieważności umowy darowizny,
odrzuca skargę.
Uzasadnienie
W skardze o stwierdzenie niezgodności z prawem prawomocnego orzeczenia
skarżący wnosił o stwierdzenie niezgodności z prawem zaskarżonego wyroku.
Sąd Najwyższy zważył, co następuje:
Zgodnie z art. 4241
§ 1 k.p.c., skarga o stwierdzenie niezgodności z prawem
prawomocnego orzeczenia przysługuje od prawomocnego wyroku sądu drugiej instancji
kończącego postępowanie w sprawie, gdy przez jego wydanie stronie została
wyrządzona szkoda, a zmiana lub uchylenie tego orzeczenia w drodze przysługujących
stronie środków prawnych nie było i nie jest możliwe. Wyjątek od wskazanej zasady
przewidziano w art. 4241
§ 2 k.p.c. W sytuacji, gdy strona nie skorzystała z
2
przysługujących jej środków prawnych, dopuszczalność skargi uzależniona jest od
kumulatywnego spełnienia dwóch przesłanek: istnienia wyjątkowego wypadku oraz
występowania niezgodności z prawem o kwalifikowanym charakterze, wynikającej z
naruszenia podstawowych zasad porządku prawnego lub konstytucyjnych wolności albo
praw człowieka i obywatela.
W przedmiotowej sprawie taki wyjątkowy wypadek nie występuje. Strona
skarżąca nie zaskarżyła wyroku apelacją, co było wynikiem nie wyjątkowych
okoliczności lecz nieznajomości prawa przez skarżącą. W postanowieniu Sądu
Najwyższego z dnia 2 lutego 2006 r., I CNP 4/06 (nie publ.) stwierdzono, że nie jest
rzeczą Sądu Najwyższego, przedstawianie bliżej konkretnych okoliczności, które
mogłyby przemawiać za potraktowaniem sytuacji jako wyjątkowej w rozumieniu
powyższego przepisu, niemniej jednak można przykładowo wskazać, że istnienie
takiego wyjątkowego wypadku może wchodzić w rachubę w sytuacji, gdy strona nie
skorzystała z przysługującego jej środka zaskarżenia z powodu ciężkiej choroby,
katastrofy, klęski żywiołowej lub uzyskania błędnej informacji od pracownika sądu.
Strona skarżąca jakiejkolwiek tego typu okoliczności nie wskazała, a nieznajomości
prawa nie można traktować jako wypadku wyjątkowego (por. postanowienie Sądu
Najwyższego z dnia 6 lipca 2007 r., II CNP 90/07, nie publ.).
Zgodnie z orzecznictwem Sądu Najwyższego niewykazanie przez skarżącego, że
zachodzi wyjątkowy wypadek uzasadniający wniesienie skargi o stwierdzenie
niezgodności z prawem prawomocnego, niezaskarżonego orzeczenia sądu pierwszej
instancji, powoduje odrzucenie skargi przez Sąd Najwyższy (postanowienia z dnia 9
lutego 2006 r., IV CNP 41/05, z dnia 6 grudnia 2006 r., V CNP 142/06, z dnia 18 grudnia
2006 r., IV CNP 115/06 oraz z dnia 13 lutego 2007 r., I CNP 85/06, nie publ.).
Z tych względów Sąd Najwyższy orzekł, jak w postanowieniu (art. 4248
§ 2
k.p.c.).

II CNP 55/10

Powołane przepisy:

Informacje o źródle orzeczenia:

Dodatkowe informacje:

Pełny tekst orzeczenia