Pełny tekst orzeczenia

Wyrok z dnia 4 listopada 2010 r.
II PK 113/10
Likwidacja przez szkołę wyższą jednostki organizacyjnej stanowi ważną
przyczynę rozwiązania stosunku pracy z zatrudnionym w niej nauczycielem
akademickim (art. 125 ustawy z dnia 27 lipca 2005 r. - Prawo o szkolnictwie
wyższym, Dz.U. Nr 164, poz. 1365 ze zm.).
Przewodniczący SSN Romualda Spyt, Sędziowie SN: Zbigniew Korzeniowski
(sprawozdawca), Zbigniew Myszka.
Sąd Najwyższy, po rozpoznaniu na posiedzeniu niejawnym w dniu 4 listopada
2010 r. sprawy z powództwa Krystyny R., Bogusława J., Kamili B.-S., Ewy M. prze-
ciwko Uniwersytetowi Z. w Z.G. o uznanie za bezskuteczne wypowiedzenia stosunku
pracy, na skutek skarg kasacyjnych powodów od wyroku Sądu Okręgowego-Sądu
Pracy i Ubezpieczeń Społecznych w Zielonej Górze z dnia 29 grudnia 2009 r. [...]
o d d a l i ł skargi kasacyjne.
U z a s a d n i e n i e
Sąd Okręgowy w Zielonej Górze wyrokiem z 29 grudnia 2009 r. zmienił wyrok
Sąd Rejonowego-Sądu Pracy i Ubezpieczeń Społecznych w Zielonej Górze z 30
września 2009 r. uznający za bezskuteczne wypowiedzenia umów o pracę, w ten
sposób, że oddalił powództwa Krystyny R., Bogusława J., Ewy M. i Kamilii B.-S.
Senat Uniwersytetu Z. (UZ) 29 kwietnia 2009 r. podjął uchwałę o likwidacji
Studium Nauki Języków Obcych. Na posiedzeniu 27 maja 2009 r. Senat wyraził
zgodę na rozwiązanie stosunków pracy z powodami w trybie art. 125 ustawy z 27
lipca 2005 r. Prawo o szkolnictwie wyższym oraz § 121 ust. 2 i ust. 3 pkt 3 Statutu UZ
(stanowiącego, że ważną przyczyną rozwiązania stosunku pracy, inną niż określona
w art. 124 ustawy, jest likwidacja jednostki organizacyjnej, w której nauczyciel jest
zatrudniony oraz że stosunek pracy może być rozwiązany po uzyskaniu zgody
Senatu). Pozwany wypowiedział powodom stosunki pracy, podając za przyczynę li-
2
kwidację jednostki - międzywydziałowej i organizacyjnej - Studium Nauki Języków
Obcych. Powodowie zakwestionowali wypowiedzenia, zarzucając wadliwość uchwał
o likwidacji i rozwiązaniu stosunków pracy oraz pozorność przyczyny wypowiedzenia
naruszającej przepisy ustawy Prawo o szkolnictwie wyższym i przepisy prawa pracy.
Pozwany odpowiedział, że na rozwiązanie stosunku pracy wymagana była zgoda
Senatu, a nie Rady Studium oraz że likwidacja jednostki organizacyjnej jest odrębną
przyczyną od likwidacji stanowiska pracy (§ 121 ust. 2 i 3 pkt 3 i 4 Statutu).
Sąd Rejonowy ustalił, że powodowie byli zatrudnieni w Studium na podstawie
mianowania jako wykładowcy języków obcych. Przyczyną likwidacji Studium była
krytyczna ocena rektora formuły nauczania języków obcych w jego ramach, opierają-
ca się na własnych spostrzeżeniach, petycjach studentów, zapotrzebowaniach po-
szczególnych wydziałów. Rektor zakładał, że niektóre osoby nadal będą świadczyły
pracę, lecz po zatrudnieniu w drodze konkursu. Podstawą nowego zatrudnienia bę-
dzie umowa o pracę. Reorganizowany jest sposób nauki języków obcych poprzez
likwidację Studium i dostosowanie nauczania do potrzeb wydziałów. Prócz interesu
pracodawcy należało rozważyć słuszny interes pracowników. W ślad za likwidacją
Studium (co jest autonomicznym uprawnieniem pracodawcy) nie było konieczne roz-
wiązanie stosunków pracy z wszystkimi pracownikami Studium, tym bardziej że póź-
niej zatrudniono niektórych pracowników, lecz już na innej podstawie prawnej (umo-
wie o pracę). Zdaniem Sądu Rejonowego pozwany powinien określić zapotrzebo-
wanie na naukę języków z rozdziałem na wydziały i charakter języka (czy ma być
sprofilowany specjalistycznie), zbadać, którzy z pracowników mogą nadal wykony-
wać pracę, dobrać kryteria do pozostania w zatrudnieniu i wyraźnie oraz jawnie okre-
ślić potrzeby dalszego nauczania języków. Dopiero wówczas uczelnia mogła rozwią-
zać stosunki pracy za wypowiedzeniem z osobami niespełniającymi warunków, tak
aby ewentualne postępowania odwoławcze przed sądem pracy były zindywidualizo-
wane. Formuła zwolnienia generalnego w imię opacznie rozumianego przez rektora
równego traktowania nie była przez Sąd Rejonowy akceptowana. Miejscem pracy
jest uczelnia, zatem pozwany doskonale mógł osiągnąć zamierzony cel, a więc wy-
konywanie pracy przez poszczególnych lektorów na wyznaczonych wydziałach, na
zasadzie zwykłego polecenia służbowego. Poddanie pracowników kierownictwu
dziekanów poszczególnych wydziałów nie mogło budzić sprzeciwu pracownika.
Rozwiązanie stosunków pracy po to, aby pozwany mógł poprzez dziekanów inaczej
3
niż dotychczas kształtować wykonywanie pracy przez powodów, nie było niezbędne.
Zdaniem Sądu Rejonowego likwidacja Studium choć jest faktyczna, to miała tylko ten
cel, aby bez dogłębnych analiz pozbawić powodów, w tej i innych sprawach wywie-
dzionych przez pracowników byłego Studium, podstawy zatrudnienia - mianowania, a
przy okazji przeprowadzić redukcję zatrudnienia.
W apelacji pozwany zarzucił naruszenie prawa procesowego i materialnego
wobec faktycznej likwidacji Studium. Wskazał, że miejsce zatrudnienia powodów w
aktach mianowania określone zostało jako Studium Nauki Języków Obcych. Prawo o
szkolnictwie wyższym nie dozwala na zmianę warunków pracy i płacy w stosunku do
pracowników mianowanych. Nie zgodził się, aby słuszny interes pracodawcy uzasad-
niony prawdziwą i ważną przyczyną był mniej istotny niż interes pracownika. Interes
pracodawcy przejawia się w konieczności zlikwidowania Studium Nauki Języków Ob-
cych i zorganizowania oraz zracjonalizowania od początku kształcenia językowego
na uczelni. Problem złego funkcjonowania jednostki był bardziej złożony i nie tkwił
jedynie w braku obciążenia dydaktycznego dla pewnej liczby pracowników. W odpo-
wiedzi powodowie zarzucili, że uczelnia dalej prowadzi naukę języków i istnieją oferty
pracy dla powodów, zatem likwidacja była pozorna, skoro reorganizacja nie
oznaczała konieczności ich zwolnienia.
Sąd Okręgowy w uzasadnieniu orzeczenia oddalającego powództwa stwier-
dził, że likwidacja Studium Nauki Języków Obcych stanowiła ważną przyczynę roz-
wiązania stosunku pracy z mianowanym nauczycielem akademickim. Potwierdza to §
121 ust. 3 pkt 3 Statutu pozwanej uczelni, zgodnie z którym jedną z ważnych przy-
czyn wypowiedzenia stosunku pracy z mianowania jest likwidacja jednostki organiza-
cyjnej, w której zatrudniony jest nauczyciel. W strukturze pozwanej uczelni nastąpiły
rzeczywiste przekształcenia organizacyjne, które uniemożliwiały dalsze zatrudnienie
powodów na dotychczasowych stanowiskach pracy. Każdy rodzaj przekształcenia
struktury szkoły wyższej, który obiektywnie wymusza ograniczenie stanu zatrudnienia
i wyklucza dalsze zatrudnienie mianowanego nauczyciela akademickiego na dotych-
czas zajmowanym stanowisku pracy, stanowi usprawiedliwioną przyczynę rozwiąza-
nia z nim stosunku pracy (wyrok Sądu Najwyższego z 22 sierpnia 2007 r., II PK
2/07). Wadliwe funkcjonowanie Studium, przyczyny związane z koniecznością
zmiany koncepcji kształcenia językowego w realiach aktualnego zapotrzebowania
wśród studentów na języki obce i podniesienia poziomu kształcenia w tym zakresie,
4
potrzeba sprostania konkurencyjności na rynku usług edukacyjnych, potrzeba spe-
cjalizacji wymaganej także w sferze językowej, znaczący spadek liczby studentów,
przy malejących dochodach uczelni, w szczególności spowodowanej drastycznym
zmniejszeniem dochodów ze studiów niestacjonarnych, spowodowały konieczność
przeprowadzenia likwidacji jednostki. Sytuacja Studium była powszechnie znana i
system kształcenia był krytykowany tak przez władze uczelni, jak i pracowników oraz
studentów. Wskazują na to wystąpienia członków Senatu, w tym również przedstawi-
ciela studentów zawarte w protokole z posiedzenia Senatu z 29 kwietnia 2008 r. Sąd
Okręgowy nie podzielił poglądu Sądu Rejonowego, że słuszny interes pracownika ma
„pierwszeństwo". Ocena wypowiedzenia powinna być dokonana z uwzględnieniem
słusznych interesów pracodawcy (na pierwszym miejscu) oraz przymiotów pracowni-
ka związanych ze stanowiskiem pracy (na miejscu drugim). Tylko takie stanowisko
daje pracodawcy prawo możliwości doboru pracowników najlepiej realizujących jego
cele. Do kompetencji sądów pracy nie należy ocena zasadności zmian organizacyj-
nych dokonanych przez pracodawcę, stąd Sąd Rejonowy nie mógł wskazać na „lep-
sze" w jego ocenie sposoby na rozwiązanie problemu Studium Nauki Języków Ob-
cych. Zmiany w strukturze organizacyjnej były rzeczywiste i prawdziwe. Wypowia-
dając stosunki pracy pozwany nie miał żadnego prawnego obowiązku zaproponowa-
nia powodom innych stanowisk pracy ani rozważenia, w jaki sposób mogliby ten sto-
sunek pracy kontynuować. Miejscem pracy powodów było Studium jako jednostka
ponadwydziałowa, a nie Uniwersytet jako całość. Wobec powodów jako pracowników
mianowanych nie można było zastosować wypowiedzenia zmieniającego (art. 42 § 2
k.p.). Nietrafny był pogląd o możliwości „przeniesienia" powodów na inne stanowiska
pracy, np. w poszczególnych wydziałach uczelni. Z tych motywów Sąd Okręgowy
orzekł na podstawie art. 386 § 1 k.p.c.
W skardze kasacyjnej powódka Ewa M. zarzuciła naruszenie art. 30 § 4 k.p.,
gdyż podana przyczyna wypowiedzenia była nieprawdziwa w tym znaczeniu, że
wskazana likwidacja Studium Nauki Języków Obcych - jeżeli nawet miała miejsce - to
nie spowodowała faktycznie likwidacji jej stanowiska pracy starszego wykładowcy
języka francuskiego i w konsekwencji nie mogła spowodować ustania stosunku
pracy. Skargi kasacyjne powodów Krystyny R., Bogusława J., Kamilii B.-S., o tej sa-
mej treści, zarzuciły naruszenie art. 125 ustawy Prawo o szkolnictwie wyższym przez
niewłaściwe zastosowanie.
5
Sąd Najwyższy zważył, co następuje:
Skargi kasacyjne nie mają uzasadnionych podstaw i dlatego zostały oddalone.
Podlegały rozpoznaniu w granicach zarzutów kasacyjnych (art. 39813
§ 1 k.p.c.).
W odniesieniu do skargi powódki Ewy M. należy zauważyć, że zarzut narusze-
nia art. 30 § 4 k.p. jest nietrafny i rozmija się z jego uzasadnieniem. Jest to przepis,
który jedynie wymaga podania przyczyny wypowiedzenia w sposób jasny i zrozu-
miały dla pracownika. Przyczyna oraz podana w wypowiedzeniu podstawa prawna są
jasne i konkretne. Zakres art. 30 § 4 k.p. nie obejmuje badania zasadności przyczyny
wypowiedzenia umowy o pracę (art. 45 § 1 k.p.), zatem również zasadności przyczy-
ny rozwiązania stosunku pracy na podstawie art. 125 ustawy Prawo o szkolnictwie
wyższym (zgodnie z art. 136 ust. 1 tej ustawy). Innymi słowy, w oparciu o tylko taki
zarzut skargi nie można badać merytorycznej strony wypowiedzenia, czyli tego czy
likwidacja Studium mogła spowodować ustanie stosunku pracy.
Skargi nie zostały oparte na podstawie naruszenia prawa procesowego (art.
3983
§ 1 pkt 2 k.p.c.), stąd w ocenie podstawy materialnej zachodzi związanie
ustaleniami faktycznymi stanowiącymi podstawę zaskarżonego wyroku (art. 39813
§ 2
k.p.c.). Ma to znaczenie w ocenie (tożsamych w treści) skarg pozostałych powodów,
których podstawa zamyka się tylko w zarzucie niewłaściwego zastosowania art. 125
Prawa o szkolnictwie wyższym.
Wstępnie należy stwierdzić, że likwidacja przez szkołę wyższą określonej jed-
nostki organizacyjnej stanowi ważną przyczynę rozwiązania stosunku pracy z za-
trudnionym w niej nauczycielem akademickim. W przeciwnym razie należałoby przy-
jąć, że zatrudnienie ma trwać, mimo że uczelnia może zlikwidować jednostkę organi-
zacyjną. Stałoby to w sprzeczności z uprawnieniem do likwidacji czy reorganizacji
uczelni wyraźnie określonym w ustawie. Oczywiście do tak zasadniczego twierdzenia
nie można było redukować oceny wystąpienia ważnej przyczyny uzasadniającej roz-
wiązanie stosunku pracy z nauczycielem akademickim w rozumieniu art. 125 ustawy,
gdyż skarżący od początku zarzucają, że likwidacja była pozorna ze względu na
kontynuowanie nauczania języków obcych i zachowanie związanych z tym stanowisk
pracy. Rzecz jednak w tym, że nie można zakwestionować faktu likwidacji Studium,
natomiast w dalszym zakresie nie ma w sprawie ustaleń, na podstawie których
6
można by przyjąć, że stanowiska pracy przed i po likwidacji zostały zachowane, są
porównywalne i tożsame co do zakresu czynności. Nawet gdyby tak było, to nie musi
to oznaczać pozornej likwidacji Studium.
Sądy obu instancji nie poprzestały też na ocenie samej likwidacji Studium, lecz
podjęły się ważenia interesów pracodawcy oraz pracowników, dochodząc jednak do
odmiennych wniosków. Powodowie w skardze powracają do pierwotnego stanowi-
ska, aprobowanego przez Sąd pierwszej instancji i przyjmują, że likwidacja Studium
powinna być niejako warunkowa, tzn. z proporcjonalną redukcją zatrudnienia oraz
obowiązkiem pracodawcy zapewnienia dalszego zatrudnienia nauczycielom zatrud-
nionym w Studium, gdyż uczelnia w pewnym stopniu wykorzystuje instytucję likwida-
cji dla osiągnięcia innych celów (między innymi redukcji zatrudnienia i zaoferowania
pracownikom umów w miejsce mianowania). Nie można pominąć, że skarga przysłu-
guje od wyroku sądu drugiej, a nie pierwszej instancji (art. 3981
k.p.c.). Wyżej już
przedstawiono, że Sąd Okręgowy zajął określone stanowisko, w którym nie poprze-
stał na ocenie samej „likwidacji", lecz ustalił określoną „wadliwość" w funkcjonowaniu
Studium uzasadniającą jego likwidację. Temu ustaleniu i takiej ocenie skarżący nie
przeciwstawiają żadnych zarzutów. Skarżący natomiast nie zgadzają się ze stanowi-
skiem zaskarżonego wyroku, że wypowiadając stosunki pracy pozwany nie miał żad-
nego prawnego obowiązku zaproponowania powodom innych stanowisk pracy ani
rozważenia, w jaki sposób mogliby ten stosunek pracy kontynuować. Tu również jed-
nak nie zakwestionowano, że miejscem pracy powodów zgodnie z mianowaniem
było Studium, a nie cała uczelnia, oraz że nie było możliwe wypowiedzenie zmienia-
jące zatrudnienia opartego na mianowaniu. Problem sprowadza się więc do pytania
czy z art. 125 ustawy (tylko taka jest podstawa skargi) wynika norma o ochronie za-
trudnienia nauczycieli akademickich w przypadku likwidacji jednostki organizacyjnej,
w której są zatrudniani. Z tej racji, że druga część przepisu odnosi się do wymogu
uzyskania zgody określonego organu na rozwiązanie zatrudnienia, można by wnio-
skować, iż ważna przyczyna nie obejmowałaby swą regulacją kwestii ochrony za-
trudnienia. Wszak z semantycznego znaczenia „istotnej przyczyny” nie byłoby to do
przyjęcia. Odpowiedź jest zatem negatywna, co oznacza, że przepis w części doty-
czącej ważnej przyczyny jako podstawy wypowiedzenia nie obejmuje ochrony za-
trudnienia. Jedyna ochrona to wymóg zgody określonego organu na rozwiązanie
zatrudnienia w przypadku ważnej przyczyny.
7
Powyższe stwierdzenie wymaga poruszenia dalszych kwestii. Pierwsza to ta,
że likwidacja jednostki organizacyjnej stanowi z reguły samodzielną i wystarczającą
przyczynę rozwiązania zatrudnienia. Nie jest to kwestionowane na gruncie tzw. zwol-
nień grupowych i nie powinno być kwestionowane nawet w przypadku zwolnień z tej
samej przyczyny pracowników mianowanych. Stosuje się do nich często regulacje
szczególne (pragmatyki), które nierzadko przyznają ochronę pracownikom w takiej
sytuacji, lecz stanowi ona tylko wyjątek od reguły, czyli nie podważa tezy, że likwida-
cja jednostki organizacyjnej uzasadnia rozwiązanie stosunku pracy. Przykładowo w
ustawie z 16 września 1982 r. o pracownikach urzędów państwowych jest regulacja
uzależniająca rozwiązanie stosunku pracy z urzędnikiem państwowym mianowanym
w razie likwidacji urzędu lub jego reorganizacji od tego, że nie jest możliwe przenie-
sienie urzędnika państwowego mianowanego na inne stanowisko w tym urzędzie
(art. 13 ust. 1 pkt 2). Podobnie w ustawie z 21 listopada 2008 r. o służbie cywilnej w
razie likwidacji urzędu, w którym urzędnik służby cywilnej wykonuje pracę, lub reor-
ganizacji tego urzędu w sposób uniemożliwiający dalsze zatrudnienie urzędnika
służby cywilnej Szef Służby Cywilnej przenosi go do innego urzędu w tej samej lub
innej miejscowości oraz zobowiązuje dyrektora generalnego tego urzędu do wyzna-
czenia urzędnikowi służby cywilnej stanowiska, uwzględniając jego przygotowanie
zawodowe (art. 66). Takich rozwiązań, chroniących dalsze zatrudnienia nie ma jed-
nak w ustawie Prawo o szkolnictwie wyższym. Obecne regulacje o rozwiązaniu sto-
sunku pracy z art. 124 i 125 tej ustawy nie przejęły też regulacji z poprzedniej ustawy
z 12 września 1990 r. o szkolnictwie wyższym przewidującej, że stosunek pracy z
mianowanym nauczycielem akademickim może być rozwiązany na mocy decyzji
właściwego organu w razie zniesienia uczelni lub przekształcenia jej struktury w spo-
sób uniemożliwiający dalsze zatrudnienie na dotychczas zajmowanym stanowisku.
Obecna ustawa nie stawia takiego warunku, czyli wymagającego badania czy zmiany
uniemożliwiają zatrudnienie na dotychczasowym stanowisku. Ustawa ta zakłada przy
tym samodzielne władztwo uczelni (jej organów - senatu i rektora) w tworzeniu, prze-
kształcaniu i likwidacji podstawowych jednostek organizacyjnych (art. 4, art. 84, art.
66).
Choć skarga nie zawiera szerszej argumentacji w tym zakresie, to rozważań o
podstawie rozwiązania stosunków pracy nie można zamknąć tylko w analizach prze-
pisu art. 124 pkt 4 ustawy i twierdzić, że rozwiązać stosunek pracy można tylko w
8
razie wszczęcia postępowania w sprawie likwidacji uczelni, gdyż wówczas regulacja
ustawy o reorganizacji uczelni, w tym likwidacji jej jednostek organizacyjnych, nie
pozwalałaby rozwiązać w takich sytuacjach stosunków pracy, co prowadzi do wnio-
sku, że te przyczyny zwolnienia z pracy nie mogą nie być ujmowane jako inne ważne
przyczyny rozwiązania stosunku pracy z art. 125 ustawy. Innymi słowy ustawowe
kompetencje do likwidacji jednostek organizacyjnych przez uczelnie i brak regulacji
chroniących zatrudnianych w nich pracowników, takich jak przewidziane w innych
pragmatykach, nie świadczy o luce, lecz o braku regulacji. Uzasadnia to tezę, że li-
kwidacja jednostki organizacyjnej uczelni jest ważną przyczyną rozwiązania stosun-
ków pracy z zatrudnionymi w niej pracownikami. Skoro ustawa nie wymaga od
uczelni uprzedniego proponowania im zatrudnienia w innej jednostce uczelni, to uza-
sadnione jest stanowisko, że jeżeli szkoła wyższa wybrała likwidację studium na-
uczania języków obcych i reorganizuje nauczanie języków obcych poprzez prowa-
dzenie go na wydziałach uczelni, to mieści się to w samodzielnym jej prawie decy-
dowania o ustroju i organizacji uczelni. Konsekwentnie nie oznacza to, że Sąd pracy
może narzucić jej inną metodę postępowania, zmierzającą do zachowania do-
tychczasowego zatrudnienia, polegającą na wprowadzeniu wymogu indywidualnych
zmian warunków zatrudnienia poszczególnym nauczycielom języków obcych zatrud-
nionym dotychczas w Studium. W takiej sytuacji likwidacja jednostki organizacyjnej
stanowiła ważną przyczynę rozwiązania stosunku pracy w rozumieniu art. 125
ustawy. W sprawie nie wykazano, że działanie to stanowiło obejście prawa lub po-
legało na pozornej likwidacji Studium. Podstawa prawna skargi ograniczona tylko do
art. 125 nie uzasadnia dalszego kwestionowania zaskarżonego wyroku.
Przepis art. 125 ustawy stanowi też punkt wyjścia do oceny zarzutu narusze-
nia § 120 ust. 3 Statutu o braku uchwały Rady Studium Nauczania Języków Obcych
opiniującej zwolnienie pracowników. Zarzut ten nie jest uprawniony z kilku przyczyn.
Podstawowa to ta, że skoro daną materię reguluje ustawa, to inne rozwiązanie nie
może wynikać ze statutu. Otóż art. 125 ustawy rozwiązanie stosunku pracy warun-
kuje uzyskaniem zgody organu kolegialnego wskazanego w statucie uczelni. To zaś
prowadzi do § 121 ust. 2 (a nie do § 120 ust. 3) Statutu, zgodnie z którym stosunek
pracy z nauczycielem akademickim mianowanym na czas nieokreślony może być
rozwiązany z ważnych przyczyn, innych niż określone w art. 124 ustawy, z końcem
semestru po uzyskaniu zgody Senatu. Po wtóre, w art. 125 ustawy jest mowa o
9
zgodzie organu kolegialnego, którymi są senat i rady podstawowych jednostek or-
ganizacyjnych uczelni (art. 60 ustawy). Chodzi tu o rady wydziałów (§ 14 i § 81 Sta-
tutu). Podstawowa jednostka organizacyjna ma swą definicję w ustawie, zgodnie z
którą jest nią wydział lub inna jednostka organizacyjna uczelni określona w statucie,
prowadząca co najmniej jeden kierunek studiów lub studia doktoranckie co najmniej
w jednej dyscyplinie naukowej (art. 2 ust. 1 pkt 29). Zatem nie każda jednostka orga-
nizacyjna - w tym także międzywydziałowa - jest uprawniona do tego, aby jej organ
kolegialny wyrażał zgodę na rozwiązanie stosunku pracy w trybie art. 125 ustawy.
Senat zgodnie ze swoją kompetencją wyraził zgodę na rozwiązanie stosunków pracy
z powodami i trudno uznać, aby w sposób nieuprawniony zastąpił tu Radę Studium,
skoro podlegało ono likwidacji i choćby z tej przyczyny trudno byłoby taką zgodę
uzyskać.
Z tych motywów orzeczono jako w sentencji stosownie do art. 39814
k.p.c.
========================================