WZ 58/10
-
Data orzeczenia:
-
Organ orzekający:
-
Izby:
-
Jednostka obsługująca sprawę:
-
Forma orzeczenia:
-
Typ składu:
-
Skład sędziowski:
Powołane przepisy:
Informacje o źródle orzeczenia:
- Link do źródła orzeczenia
-
Data publikacji:14-11-2012
Pełny tekst orzeczenia
POSTANOWIENIE Z DNIA 29 GRUDNIA 2010 R.
WZ 58/10
Na postanowienie sądu odwoławczego w przedmiocie sprostowania
oczywistej omyłki pisarskiej (art. 105 § 1 k.p.k.) w jego własnym orzecze-
niu, zażalenie nie przysługuje (art. 105 § 4 k.p.k. w zw. z art. 426 § 1 i 2
k.p.k.).
Przewodniczący: sędzia SN W. Błuś.
Sędziowie SN: E. Matwijów, M. Pietruszyński (sprawozdawca).
Sąd Najwyższy w sprawie zażalenia Marka C. na postanowienie
Wojskowego Sądu Okręgowego w W. z dnia 27 stycznia 2010 r., w przed-
miocie sprostowania oczywistej omyłki w postanowieniu tego Sądu z dnia
22 grudnia 2009 r.
na podstawie art. 430 § 1 k.p.k. w zw. z art. 429 § 1 k.p.k. p o z o s t a w i ł
bez rozpoznania przyjęty środek odwoławczy.
U Z A S A D N I E N I E
Wojskowy Sąd Okręgowy w W., postanowieniem z dnia 22 grudnia
2009 r., w następstwie rozpoznania zażalenia na postanowienie Wojsko-
wego Sądu Garnizonowego w O. z dnia 21 października 2009 r. o odmowie
przywrócenia terminu do złożenia zażalenia na postanowienie tegoż Woj-
skowego Sądu Garnizonowego w O. z dnia 22 września 2009 r., uchylił po-
2
stanowienie Wojskowego Sądu Garnizonowego w O. z dnia 22 września
2009 r. i sprawę przekazał do ponownego rozpoznania. Wojskowy Sąd
Okręgowy w W. postanowieniem z dnia 27 stycznia 2010 r., sprostował
oczywistą omyłkę pisarską w postanowieniu Wojskowego Sądu Okręgowe-
go w W. z dnia 22 grudnia 2009 r., przez stwierdzenie, że uchyleniu mocą
tego postanowienia podlegało nie postanowienie Wojskowego Sądu Garni-
zonowego w O. z dnia 22 września 2009 r., ale postanowienie tego Sądu z
dnia 21 października 2009 r.
Na to postanowienie zażalenie złożył Marek C.
Podnosząc naruszenie konstytucyjnego prawa do obrony, skarżący
wniósł o uchylenie tego postanowienia i przekazanie sprawy do ponowne-
go rozpoznania.
Sąd Najwyższy zważył, co następuje.
Zgodnie z treścią art. 105 § 1 k.p.k. sprostowania oczywistej omyłki
pisarskiej można dokonać w każdym czasie, na wniosek strony, bądź z
urzędu. Sprostowania omyłki może dokonać sąd odwoławczy w toku swe-
go postępowania. Na tę decyzję zażalenie nie służy. Zażalenie służy nato-
miast na postanowienie o sprostowaniu omyłki, wydane przez organ pierw-
szej instancji (art. 105 § 4 k.p.k.). Z tego wynika, że na postanowienie wy-
dane przez sąd odwoławczy co do sprostowania omyłki we własnym orze-
czeniu zażalenie nie przysługuje.
Za trafnością takiej interpretacji, poza wskazaniem płynącym z art.
105 § 4 k.p.k., przemawia również treść art. 426 § 1 i 2 k.p.k. Słusznie bo-
wiem w doktrynie wskazano, że w § 4 art. 105 k.p.k. chodzi o wydanie de-
cyzji w pierwszej instancji, a więc decyzji zapadłej w sądzie pierwszej in-
stancji [tak T. Grzegorczyk: Kodeks postępowania karnego, komentarz,
Warszawa 2008, s. 306; S. Steinborn (w:) J. Grajewski, L. K. Paprzycki, S.
Steinborn: Kodeks postępowania karnego, komentarz, t. I, Warszawa
3
2010, s. 381; P. Hofmański, E. Sadzik, K. Zgryzek: Kodeks postępowania
karnego, komentarz, t. I, Warszawa 2007, s. 595].
Wprawdzie w postanowieniu Sądu Najwyższego z dnia 24 lipca 2003
r., WZ 24/03, OSNKW 2003, z. 9-10, poz. 86, wyrażono inne zapatrywanie
prawne, to jednak dotyczyło ono innego układu procesowego.
Skoro w tej sprawie nie może być wątpliwości, że Wojskowy Sąd
Okręgowy w W., dokonując sprostowania omyłki w swoim orzeczeniu, dzia-
łał jako sąd odwoławczy, to wniesienie zażalenia na to sprostowanie nie
było dopuszczalne.
WZ 58/10
Na postanowienie sądu odwoławczego w przedmiocie sprostowania
oczywistej omyłki pisarskiej (art. 105 § 1 k.p.k.) w jego własnym orzecze-
niu, zażalenie nie przysługuje (art. 105 § 4 k.p.k. w zw. z art. 426 § 1 i 2
k.p.k.).
Przewodniczący: sędzia SN W. Błuś.
Sędziowie SN: E. Matwijów, M. Pietruszyński (sprawozdawca).
Sąd Najwyższy w sprawie zażalenia Marka C. na postanowienie
Wojskowego Sądu Okręgowego w W. z dnia 27 stycznia 2010 r., w przed-
miocie sprostowania oczywistej omyłki w postanowieniu tego Sądu z dnia
22 grudnia 2009 r.
na podstawie art. 430 § 1 k.p.k. w zw. z art. 429 § 1 k.p.k. p o z o s t a w i ł
bez rozpoznania przyjęty środek odwoławczy.
U Z A S A D N I E N I E
Wojskowy Sąd Okręgowy w W., postanowieniem z dnia 22 grudnia
2009 r., w następstwie rozpoznania zażalenia na postanowienie Wojsko-
wego Sądu Garnizonowego w O. z dnia 21 października 2009 r. o odmowie
przywrócenia terminu do złożenia zażalenia na postanowienie tegoż Woj-
skowego Sądu Garnizonowego w O. z dnia 22 września 2009 r., uchylił po-
2
stanowienie Wojskowego Sądu Garnizonowego w O. z dnia 22 września
2009 r. i sprawę przekazał do ponownego rozpoznania. Wojskowy Sąd
Okręgowy w W. postanowieniem z dnia 27 stycznia 2010 r., sprostował
oczywistą omyłkę pisarską w postanowieniu Wojskowego Sądu Okręgowe-
go w W. z dnia 22 grudnia 2009 r., przez stwierdzenie, że uchyleniu mocą
tego postanowienia podlegało nie postanowienie Wojskowego Sądu Garni-
zonowego w O. z dnia 22 września 2009 r., ale postanowienie tego Sądu z
dnia 21 października 2009 r.
Na to postanowienie zażalenie złożył Marek C.
Podnosząc naruszenie konstytucyjnego prawa do obrony, skarżący
wniósł o uchylenie tego postanowienia i przekazanie sprawy do ponowne-
go rozpoznania.
Sąd Najwyższy zważył, co następuje.
Zgodnie z treścią art. 105 § 1 k.p.k. sprostowania oczywistej omyłki
pisarskiej można dokonać w każdym czasie, na wniosek strony, bądź z
urzędu. Sprostowania omyłki może dokonać sąd odwoławczy w toku swe-
go postępowania. Na tę decyzję zażalenie nie służy. Zażalenie służy nato-
miast na postanowienie o sprostowaniu omyłki, wydane przez organ pierw-
szej instancji (art. 105 § 4 k.p.k.). Z tego wynika, że na postanowienie wy-
dane przez sąd odwoławczy co do sprostowania omyłki we własnym orze-
czeniu zażalenie nie przysługuje.
Za trafnością takiej interpretacji, poza wskazaniem płynącym z art.
105 § 4 k.p.k., przemawia również treść art. 426 § 1 i 2 k.p.k. Słusznie bo-
wiem w doktrynie wskazano, że w § 4 art. 105 k.p.k. chodzi o wydanie de-
cyzji w pierwszej instancji, a więc decyzji zapadłej w sądzie pierwszej in-
stancji [tak T. Grzegorczyk: Kodeks postępowania karnego, komentarz,
Warszawa 2008, s. 306; S. Steinborn (w:) J. Grajewski, L. K. Paprzycki, S.
Steinborn: Kodeks postępowania karnego, komentarz, t. I, Warszawa
3
2010, s. 381; P. Hofmański, E. Sadzik, K. Zgryzek: Kodeks postępowania
karnego, komentarz, t. I, Warszawa 2007, s. 595].
Wprawdzie w postanowieniu Sądu Najwyższego z dnia 24 lipca 2003
r., WZ 24/03, OSNKW 2003, z. 9-10, poz. 86, wyrażono inne zapatrywanie
prawne, to jednak dotyczyło ono innego układu procesowego.
Skoro w tej sprawie nie może być wątpliwości, że Wojskowy Sąd
Okręgowy w W., dokonując sprostowania omyłki w swoim orzeczeniu, dzia-
łał jako sąd odwoławczy, to wniesienie zażalenia na to sprostowanie nie
było dopuszczalne.