Pełny tekst orzeczenia

WYROK

W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ

Dnia 27 marca 2013r.

Sąd Okręgowy w Słupsku IV Wydział Cywilny Odwoławczy

w składzie następującym:

Przewodniczący: SSO Mariola Watemborska ( spr.)

po rozpoznaniu w dniu 27 marca 2013r. w Słupsku

na posiedzeniu niejawnym

sprawy z powództwa H. D.

przeciwko I. P.

o zapłatę

na skutek apelacji pozwanej

od wyroku Sądu Rejonowego w Słupsku

z dnia 10 grudnia 2012 r., sygn. akt I C 690/12

1.  oddala apelację;

2.  zasądza od pozwanej I. P. na rzecz powódki H. D. kwotę 300 zł ( trzysta złotych) tytułem zwrotu kosztów zastępstwa procesowego w postępowaniu apelacyjnym.

Sygn. akt IV Ca 107/13

UZASADNIENIE

Rozpoznając złożoną przez pozwaną I. P. apelację od wyroku Sądu Rejonowego w Słupsku z dnia 10 grudnia 2012 r. przy uwzględnieniu treści art. 505 ¹³ § 2 k.p.c., Sąd Okręgowy zważył, co następuje:

Apelacja jako bezzasadna nie zasługuje na uwzględnienie.

W postępowaniu uproszczonym apelacja może być oparta wyłącznie na zarzutach naruszenia prawa materialnego przez błędną jego wykładnię lub niewłaściwe zastosowanie albo naruszenia przepisów postępowania, jeżeli mogło ono mieć wpływ na wynik sprawy (art. 505 ⁹ § 1 ¹ k.p.c.).

Rolą Sądu Okręgowego rozpoznającego po raz drugi apelację w przedmiotowej sprawie było zatem dokonanie oceny, czy rozstrzygnięcie Sądu Rejonowego wydane zostało z naruszeniem prawa procesowego i prawa materialnego, tj. art. 6 k.c. , art. 232 k.p.c. w zw. z art. 505 ⁵ k.p.c. poprzez nieudowodnienie przez powódkę wysokości dochodzonego roszczenia oraz z naruszeniem art. 245 kpc poprzez przyjęcie, że przedłożone przez powódkę wydruki mają moc dokumentów w rozumieniu przepisów kpc.

W ocenie Sądu II instancji, Sąd Rejonowy, po ponownym rozpoznaniu sprawy, dokonał ustalenia stanu faktycznego, który pozwala na ocenę żądania pozwu w świetle łączącej strony umowy.

W pierwszej kolejności jednak należy zgodzić się Sądem I instancji, że powódkę i pozwaną, wbrew podnoszonym przez pełnomocnika pozwanej zarzutom, łączyła umowa najmu. W pierwszym zdaniu odpowiedzi na pozew pozwana przyznała bowiem wprost, że bezsporne jest, iż strony łączyła umowa najmu zawarta w dniu 1.10.2009r. Nie może być zatem wątpliwości co do tego, że strony były związane umową najmu.

Przeprowadzony przez sąd dowód z przesłuchania stron, ograniczony z uwagi na niestawiennictwo pozwanej na rozprawę, do przesłuchania jedynie powódki pozwolił także ustalić, że wolą stron zawierających umowę najmu z dnia 1.10.2009r. było uiszczanie przez pozwaną na rzecz powódki kwoty 2.500 zł miesięcznie tytułem czynszu najmu, ponadto pozwana zobowiązana była do uiszczania opłat i podatku od nieruchomości, obciążających powódkę jako właściciela lokalu oraz do ponoszenia kosztów (za media) związanych z utrzymaniem przedmiotu najmu.

Dołączone przez pozwaną do akt sprawy i dopuszczone jako dowód w sprawie przez Sąd Rejonowy dokumenty w postaci potwierdzeń wykonania przez pozwaną przelewów, świadczą zdaniem Sądu Okręgowego, bezspornie o wiedzy pozwanej co do wysokości należności z tytułu opłat na rzecz Wspólnoty Mieszkaniowej T. (...) i to zarówno w 2009r. jak i w 2010r. Z dokumentu przelewu kwoty 639,67 zł, dokonanego w dniu 23.11.2009r. wyraźnie wynika, że nadawca tego przelewu (I. P.) dokonał go w oparciu o rachunek nr (...), znając jednocześnie nr ewidencyjny pozwanej we Wspólnocie tj. (...). Dokonując także następnych wpłat na konto Wspólnoty Mieszkaniowej T. (...) pozwana wskazywała nr ewidencyjny powódki. Brak jest zatem przesłanek do uznania, że pozwana pozbawiona była wiedzy o wysokości należności obciążających powódkę wobec Wspólnoty Mieszkaniowej T. (...), dokonując opłat we właściwej wysokości, w powołaniu na właściwy nr ewidencyjny powódki we Wspólnocie.

Zarówno z treści pisma pełnomocnika pozwanej z dnia 5.01.2011r. jak i z treści odpowiedzi na pozew wynika, że pozwana zawiesiła dokonywanie płatności w tym również płatności na rzecz Wspólnoty Mieszkaniowej, gdyż nie otrzymała żądanych od powódki faktur VAT.

Zauważyć natomiast należy, że Wspólnoty Mieszkaniowe nie obciążają członków wspólnot opłatami wystawiając faktury VAT, nie wystawiają także członkom wspólnoty innych comiesięcznych rachunków, stąd też nie sposób uznać za zasadną argumentację pozwanej, że skoro powódka nie okazywała jej faktur VAT wystawionych przez Wspólnotę Mieszkaniową to ona nie wiedziała jaką kwotę winna uiszczać na konto Wspólnoty.

Do pozwu powódka dołączyła – kwestionowany przez pozwaną jako dowód – wydruk niezapłaconych opłat i wysokość dokonanych wpłat do Wspólnoty przez powódkę, pozwana otrzymując ten wydruk jako załącznik do pozwu w żaden sposób nie odniosła się do niego, nie zakwestionowała go. Powódka słuchana zaś w charakterze strony w sposób szczegółowy odniosła się do dołączonego do pozwu wydruku z kasy, opisując mechanizm powstania tego wydruku.

Zdaniem Sądu Okręgowego, pozwana w odpowiedzi na pozew nie kwestionowała wysokości należności z tytułu opłat na rzecz Wspólnoty Mieszkaniowej żądanych przez powódkę, twierdząc jedynie, że należność dochodzona przez powódkę nie jest jeszcze wymagalna. Nie wykazała jednocześnie, że wskazana jej przez powódkę wysokość tych opłat jest inna niż wynika to z decyzji Wspólnoty Mieszkaniowej. Pozwana nie złożyła też żadnego wniosku dowodowego na tę okoliczność. Z zawartej przez strony umowy najmu wynika co prawda, że wynajmujący płaci opłaty za lokal w wysokości wymiaru podanego ( co nie oznacza podanego pozwanej, skoro to nie ona była członkiem Wspólnoty Mieszkaniowej) przez (...) , ale w oparciu o materiał dowodowy zebrany w sprawie (w szczególności zeznania powódki oraz potwierdzenia wykonanych przelewów) uznać należy, że pozwanej znana była wysokość opłaty na rzecz Wspólnoty, skoro te opłaty nieregularnie ale przez prawie cały czas trwania umowy płaciła ( w sierpniu zapłaciła ją w podwójnej wysokości). Zauważyć przy tym jednocześnie należy, że pozwana nie przedstawiła dowodu świadczącego o kwestionowaniu przez nią w trakcie trwania umowy wysokości opłat należnych Wspólnocie Mieszkaniowej.

Wobec powyższego w ocenie Sądu Okręgowego nie doszło do naruszenia przez Sąd orzekający art. 6 kc ani też art. 232 kpc. Wbrew twierdzeniom apelacji Sąd I instancji nie naruszył także art. 245 kpc , gdyż nie uznał on przedłożonego przez powódkę wydruku z kasy za dokument, o jakim mowa w przepisach kpc. Sąd meriti w żadnym miejscu swego uzasadnienia nie wskazał na wydruk jako na dokument prywatny, o którym mowa w art. 245 kodeksu postępowania cywilnego, Sąd ten jedynie stwierdził, iż zeznania powódki na okoliczność rozliczeń stron potwierdza dowód w postaci wydruku okazanego w oryginale na rozprawie w dniu 27 wrześni 2012r.

Mając na uwadze powyższe, apelację pozwanej jako bezzasadną na podstawie art. 385 kpc należało oddalić.

O kosztach postępowania apelacyjnego orzeczono na mocy art. 108 § 1, art. 98 § 1 i § 3 k.p.c. w zw. z art. 391 § 1 k.p.c. oraz § 12 ust.1 punkt 1 w zw. z § 6 punkt 3 rozporządzenia Ministra Sprawiedliwości z dnia 28.09.2002 w sprawie opłat za czynności radców prawnych (…).