Pełny tekst orzeczenia

Sygn. akt III SK 40/10
POSTANOWIENIE
Dnia 9 lutego 2011 r.
Sąd Najwyższy w składzie :
SSN Jerzy Kwaśniewski
w sprawie z powództwa PGE L. Zakładów Energetycznych S.A.
przeciwko Prezesowi Urzędu Regulacji Energetyki
o nałożenie kary pieniężnej,
na posiedzeniu niejawnym w Izbie Pracy, Ubezpieczeń Społecznych i Spraw
Publicznych w dniu 9 lutego 2011 r.,
na skutek skargi kasacyjnej strony powodowej od wyroku Sądu Apelacyjnego z
dnia 16 kwietnia 2010 r.,
1. odmawia przyjęcia skargi kasacyjnej do rozpoznania.
2. zasądza od strony powodowej na rzecz Prezesa Urzędu
Regulacji Energetyki kwotę 270 zł (dwieście siedemdziesiąt)
tytułem kosztów postępowania kasacyjnego.
Uzasadnienie
Decyzją z dnia 24 lipca 2008 r. Prezes Urzędu Regulacji Energetyki orzekł,
że przedsiębiorstwo energetyczne L. Zakłady Energetyczne S. A. nie wywiązało się
w 2006 r. z określonego w art. 9a ust. 1 ustawy z dnia 10 kwietnia 1997 r. – Prawo
energetyczne (Dz.U. Z 2006 r. Nr 89, poz. 625 ze zm.) obowiązku uzyskania i
przedstawienia do umorzenia Prezesowi URE świadectw pochodzenia energii
elektrycznej wytworzonej w odnawialnych źródłach energii lub uiszczenia opłaty
zastępczej i wymierzył temu przedsiębiorstwu karę pieniężną w kwocie 3.938.000
2
zł, to jest w wysokości 0,726% przychodu z działalności koncesjonowanej
osiągniętego w 2007 r.
Wyrokiem z dnia 16 kwietnia 2010 r. Sąd Apelacyjny na podstawie art. 385
k.p.c. oddalił apelację powódki – L. Zakładów Energetycznych S. A. w Lublinie od
wyroku Sądu Okręgowego – Sądu Ochrony Konkurencji i Konsumentów w
Warszawie z dnia 26 czerwca 2009 r., oddalającego odwołanie powódki od
powyższej decyzji Prezesa URE.
Powyższy wyrok Sądu Apelacyjnego zaskarżyła skargą kasacyjną strona
powodowa. W uzasadnieniu wniosku o przyjęcie skargi kasacyjnej do rozpoznania
wskazano, że w sprawie występują istotne zagadnienia prawne, które „polegają na
konieczności wyjaśnienia przez Sąd Najwyższy w wyroku:
1. Czy na gruncie art. 348 k.c. wystarczającym środkiem do
przeniesienia posiadania energii elektrycznej i jej wydania, w
sytuacji gdy nie dochodzi do fizycznej dostawy tej energii, jest samo
zawarcie umowy sprzedaży energii elektrycznej i określenie
planowanego harmonogramu dostaw w podziale na okresy
miesięczne? Jeżeli zaś samo zawarcie umowy sprzedaży energii
elektrycznej i ustalenie planowanego harmonogramu dostaw jest
wystarczające, to czy harmonogram ten nie powinien być
przynajmniej tak szczegółowy, aby umożliwić rozliczenie sprzedaży
i zakupu tej energii na rynku bilansującym?;
2. Czy na gruncie postanowień prawa dotyczących obowiązków
zakupu świadectw pochodzenia, o których mowa w art. 9a ustawy z
dnia 10 kwietnia 1997 r. Prawo Energetyczne sprzedażą energii
elektrycznej odbiorcy końcowemu jest sprzedaż dokonywana na
rzecz podmiotu, który zarówno zużywa energię na własne potrzeby,
jak i prowadzi handel energią elektryczną, posiadając w tym
względzie wymagane koncesje, jeżeli zakupiona energia
elektryczna nie została przez taki podmiot przetransportowana,
odebrana i fizycznie zużyta i podmiot ten nie zawarł żadnej umowy
przewidującej transport, odbiór i fizyczne zużycie zakupionej
energii?”.
3
W odpowiedzi na skargę kasacyjną strona przeciwna – pozwany Prezes
URE wniósł o:
1) nieprzyjęcie skargi kasacyjnej do rozpoznania;
2) ewentualnie, w przypadku przyjęcia skargi kasacyjnej do rozpoznania, o
jej oddalenie;
3) o zasądzenie kosztów postępowania, w tym kosztów zastępstwa
procesowego według norm przepisanych.
Sąd Najwyższy zważył, co następuje:
W przedstawionych zagadnieniach wskazuje się na specyficzne problemy
(trudności) ustalenia, czy w zakresie sprzedaży energii elektrycznej na tzw.
wymianę, nabywca faktycznie uzyskał posiadanie nabytej energii i czy zużył ją na
potrzeby własne. W szczególności w przekonujący sposób wskazano na to, że
samo zawarcie umowy sprzedaży energii elektrycznej i określenie planowanego
harmonogramu dostaw w podziale na okresy miesięczne nie oznacza, że
rzeczywiście doszło do przeniesienia posiadania energii ani też – gdyby
przeniesienie posiadania nastąpiło – że nabywca zużył ją tak jak odbiorca końcowy.
Chociaż postawione w skardze pytania brzmią jak pytania retoryczne, to nie
ujawniają one zagadnień, których wyjaśnienie jest konieczne dla oceny
zaskarżonego wyroku. Dokonane bowiem przez Sąd drugiej instancji ustalenia, w
tym, że nabywca spornej w sprawie energii, energię tę faktycznie uzyskał i zużył na
własne potrzeby, opierają się na wynikach postępowania dowodowego,
wykraczającego poza zakres przesłanek wskazanych w postawionych pytaniach. W
szczególności, jak na to w odpowiedzi na skargę kasacyjną zwrócił uwagę Prezes
URE, nie ujawniono żadnych okoliczności, które mogłyby wskazywać na to, że
mimo zawartej umowy i określenia harmonogramu dostaw energii, zobowiązania
tak określone nie zostały wykonane, natomiast o tym, że wynikające z umowy
zobowiązania zostały wykonane świadczy to, że żadna ze stron umowy nie
występowała z roszczeniami umowy dotyczącymi.
4
Uznając, że wyjaśnienie przedstawionych w skardze zagadnień prawnych
nie jest potrzebne dla kasacyjnej oceny podstaw zaskarżonego wyroku, na
podstawie art. 3989
§ 1 k.p.c. wobec braku wymaganych przyczyn przyjęcia skargi
do rozpoznania, Sąd Najwyższy postanowił jak w sentencji na podstawie art. 3989
w
§ 2 k.p.c. Rozstrzygnięcie o kosztach postępowania kasacyjnego ma swoją
podstawę § 12 ust. 4 pkt 2 w związku z § 14 ust. 3 pkt 3 rozporządzenia Ministra
Sprawiedliwości z dnia 28 września 2002 r. w sprawie opłat za czynności radców
prawnych oraz ponoszenia przez Skarb Państwa kosztów pomocy prawnej
udzielonej przez radcę prawnego ustanowionego z urzędu (Dz.U. Nr 163, poz.
1349 ze zm.).