Pełny tekst orzeczenia

Sygn. akt II UK 381/10
POSTANOWIENIE
Dnia 8 marca 2011 r.
Sąd Najwyższy w składzie :
SSN Jerzy Kuźniar
w sprawie z wniosku J. K.
przeciwko Zakładowi Ubezpieczeń Społecznych Oddziałowi w O.
z udziałem zainteresowanego : "B." Sp. z o.o. w W.
o przeniesienie odpowiedzialności za zobowiązania spółki z tytułu nieopłaconych
składek na ubezpieczenie społeczne,
na posiedzeniu niejawnym w Izbie Pracy, Ubezpieczeń Społecznych i Spraw
Publicznych w dniu 8 marca 2011 r.,
na skutek skargi kasacyjnej wnioskodawcy od wyroku Sądu Apelacyjnego z dnia 12
sierpnia 2010 r.,
1. odrzuca skargę kasacyjną;
2. zasądza od wnioskodawcy na rzecz organu rentowego
kwotę 1.350 zł (jeden tysiąc trzysta pięćdziesiąt) tytułem zwrotu
kosztów postępowania kasacyjnego.
Uzasadnienie
Wyrokiem z dnia 12 sierpnia 2010 r., Sąd Apelacyjny oddalił apelację
wnioskodawcy J. K. od wyroku Sądu Okręgowego – Sądu Pracy i Ubezpieczeń
Społecznych w O. z dnia 30 grudnia 2009 r., którym oddalono odwołanie
wnioskodawcy od decyzji Zakładu Ubezpieczeń Społecznych Oddziału w O. z dnia
13 sierpnia 2008 r., uznającej jego odpowiedzialność za zobowiązania „B.” Spółki z
o.o. z siedzibą w W. z tytułu nieopłaconych składek na ubezpieczenie społeczne,
2
ubezpieczenie zdrowotne, Fundusz Pracy i Fundusz Gwarantowanych Świadczeń
Pracowniczych powstałych, w czasie gdy był on prezesem zarządu spółki.
W skardze kasacyjnej od powyższego wyroku, pełnomocnik wnioskodawcy,
zarzucając naruszenie prawa materialnego przez błędną wykładnię i niewłaściwe
zastosowanie - art. 116 § 1 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. - Ordynacja
podatkowa (jednolity tekst: Dz.U. z 2005 r. Nr 8, poz. 60 ze zm.), polegające na
przyjęciu że wnioskodawca nie wskazał majątku spółki, z którego można prowadzić
egzekucję, a nadto sprzeczność istotnych ustaleń Sądu z treścią zebranego w
sprawie materiału przez przyjęcie, że wnioskodawca nie wykazał okoliczności
uwalniających go od odpowiedzialności, wniósł o uchylenie w całości zaskarżonego
wyroku jak i poprzedzającego go wyroku Sądu pierwszej instancji i przekazanie
sprawy Sądowi orzekającemu do ponownego rozpoznania.
Wykonując wezwanie Sądu z dnia 16 listopada 2010 r. do uzupełnienia
braków formalnych skargi kasacyjnej, pełnomocnik wnioskodawcy wniósł o
przyjęcie skargi kasacyjnej gdyż „nastąpiło istotne naruszenie przepisów prawa
materialnego - art. 116 § 1 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. - Ordynacja
podatkowa przez przyjęcie, że powód nie wskazał majątku „B.” Spółki z o.o. z
siedzibą w W. z którego można prowadzić egzekucję podczas kiedy zostały
wskazane nieruchomości, których właścicielem jest Spółka”.
W odpowiedzi na skargę kasacyjną, pełnomocnik organu rentowego wniósł o
odmowę przyjęcia skargi kasacyjnej do rozpoznania, ewentualnie w razie
nieuwzględnienia tego wniosku - o oddalenie skargi kasacyjnej wraz z orzeczeniem
o kosztach postępowania, w tym kosztach zastępstwa procesowego.
Sąd Najwyższy zważył co następuje:
Sąd Najwyższy – stosownie do art. 3989
§ 1 k.p.c. – przyjmuje skargę
kasacyjną do rozpoznania jeżeli w sprawie występuje istotne zagadnienie prawne,
istnieje potrzeba wykładni przepisów prawnych budzących poważne wątpliwości lub
wywołujących rozbieżność w orzecznictwie sądów, zachodzi nieważność
postępowania lub gdy skarga kasacyjna jest oczywiście uzasadniona. Wniosek o
przyjęcie skargi kasacyjnej do rozpoznania i jego uzasadnienie stanowi niezbędny,
należący do konstrukcyjnej istoty, element skargi kasacyjnej. Określenie tego
wymagania skargi w osobnym przepisie (art. 3984
§ 2 k.p.c.) wiąże się z ustawowo
3
określonymi konsekwencjami wniesienia skargi bez wniosku o przyjęcie skargi i
jego uzasadnienia. W tym wypadku inaczej niż w odniesieniu do innych wymagań,
których brak powoduje od razu odrzucenie skargi (por. art. 3986
§ 2 k.p.c.) – skarga
kasacyjna niespełniająca wymagania z art. 3984
§ 2 k.p.c. może być uzupełniona w
procedurze określonej w art. 3986
§ 1 k.p.c. Skarga kasacyjna wnioskodawcy
niespełniała wymagania z art. 3984
§ 2 k.p.c. i w związku z tym podlegała trybowi
jej uzupełnienia. Na skutek postanowienia Sądu Apelacyjnego w tym przedmiocie z
dnia z dnia 16 listopada 2010 r. sąd drugiej instancji wezwał pełnomocnika
wnioskodawcy do usunięcia w terminie 7 dni braków formalnych skargi. Na skutek
powyższego wezwania pełnomocnik wnioskodawcy złożył w dniu 1 grudnia 2010 r.
pismo, w którym sformułował wniosek o przyjęcie skargi kasacyjnej do rozpoznania,
uzasadniony tym, że zostało naruszone prawo materialne, a mianowicie art. 116 §
1 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997r. - Ordynacja podatkowa.
W ocenie Sądu Najwyższego, powyższe uzupełnienie skargi nie usunęło jej
braku, gdyż zawiera ono co prawda wniosek o przyjęcie skargi do rozpoznania, ale
nie zawiera wymaganego a niezbędnego uzasadnienia tego wniosku. W
przytoczonym uzasadnieniu nie odwołano się bowiem do żadnej z przesłanek
przedsądu, a orzecznictwo Sądu Najwyższego przyjmuje, że argumentacja
uzasadniająca wniosek o przyjęcie skargi kasacyjnej do rozpoznania musi
nawiązywać do wymienionych w art. 3989
§ 1 k.p.c. przesłanek tzw. przedsądu,
oraz zawierać profesjonalny wywód prawny ze wskazaniem, które z nich występują
w sprawie i z uzasadnieniem stanowiska skarżącego w tym przedmiocie (por.
postanowienie z dnia 6 grudnia 2007 r., III UK 81/07, niepublikowane). Według
utrwalonego orzecznictwa nie spełnia wymogów z art. 3984
§ 1 pkt 3 k.p.c.
ponowne przytoczenie przepisów, powołanych w podstawach skargi, bez
wyjaśnienia, na czym polegają związane z ich wykładnią poważne wątpliwości,
bądź jaki powstały na ich tle problem prawny wymaga zaangażowania Sądu
Najwyższego (por. postanowienie z dnia 29 stycznia 2008 r., II UK 244/07,
niepublikowane), czy też ograniczenie się w uzasadnieniu wniosku o przyjęcie
skargi kasacyjnej do rozpoznania do lapidarnego stwierdzenia, że zaskarżony
wyrok narusza w sposób oczywisty wskazane w skardze przepisy prawa
4
procesowego i materialnego (por. postanowienia z dnia 15 lutego 2007 r., V CSK
485/06 niepublikowane, z dnia 8 lipca 2008 r., II UZ 22/08, niepublikowane).
Ponieważ odrzuceniu podlega skarga kasacyjna, której brak uzasadnienia
wniosku o przyjęcie jej do rozpoznania został zrealizowany tylko pozornie (por.
postanowienie z dnia 24 września 2010 r., I PK 98/10, niepublikowane), Sąd
Najwyższy orzekł jak w sentencji, w myśl art. 3986
§ 3 k.p.c.
O kosztach orzeczono po myśli art. 98 k.p.c., uwzględniając taryfowe
wynagrodzenie pełnomocnika określone w § 6 pkt 6 w związku z § 12 ust. 4 pkt 2
rozporządzenia Ministra Sprawiedliwości z dnia 28 września 2002 r. w sprawie
opłat za czynności radców prawnych (...) – Dz.U. Nr 163, poz. 1349 ze zm.