Pełny tekst orzeczenia

Sygn. akt III UZ 8/11
POSTANOWIENIE
Dnia 21 kwietnia 2011 r.
Sąd Najwyższy w składzie :
SSN Andrzej Wróbel (przewodniczący)
SSN Zbigniew Hajn (sprawozdawca)
SSN Halina Kiryło
w sprawie z odwołania A. Ć. i in. od decyzji Zakładu Ubezpieczeń Społecznych
Oddziału w K.
z udziałem zainteresowanej C. P. Spółki z ograniczoną odpowiedzialnością
o ustalenie istnienia obowiązku ubezpieczenia społecznego,
po rozpoznaniu na posiedzeniu niejawnym w Izbie Pracy, Ubezpieczeń
Społecznych i Spraw Publicznych w dniu 21 kwietnia 2011 r.,
zażalenia strony zainteresowanej C. P. Sp. z o.o. na postanowienie Sądu
Apelacyjnego z dnia 14 stycznia 2011 r.,
1. oddala zażalenie dotyczące odrzucenia przez Sąd
Apelacyjny apelacji zainteresowanej w sprawie W. S.,
2. odrzuca pozostałe zażalenia.
U z a s a d n i e n i e
Zakład Ubezpieczeń Społecznych w dniu 23 czerwca 2008 r. wydal decyzje: nr
[…] w sprawie A. Ć. i C. P. spółki z ograniczoną odpowiedzialnością, nr […] w
sprawie L. D. i C. P. spółki z ograniczoną odpowiedzialnością, /.../ ustalając, że
wskazani pracownicy w oznaczonych okresach nie podlegali ubezpieczeniom
2
społecznym w Polsce z tytułu zatrudnienia w C. P. spółce z ograniczony
odpowiedzialnością.
W imieniu pracowników - ubezpieczonych oraz C. P. spółki z ograniczoną
odpowiedzialnością pełnomocnik - radca prawny wniósł odwołania od powyższych
decyzji, jednocześnie składając wniosek o połączenie spraw do wspólnego
rozpoznania.
Sąd Okręgowy połączył wszystkie sprawy do łącznego rozpoznania i
wyrokowania i prowadził je pod sygnaturą akt IV U …/08.
Wyrokiem z 4 czerwca 2009 r. Sąd Okręgowy IV Wydział Pracy i Ubezpieczeń
Społecznych oddalił odwołania od powyższych decyzji.
W dniu 23 lipca 2009 r. do Sądu Okręgowego wpłynęło pismo zatytułowane
„apelacja" złożone w imieniu wszystkich ubezpieczonych oraz C. P. spółki z
ograniczoną odpowiedzialnością przez pełnomocnika radcę prawnego i opłacone
znakami opłaty skarbowej w kwocie 30 zł. Dalsze opłaty sądowe od apelacji nie
wpłynęły. Na rozprawie apelacyjnej 3 grudnia 2009 r. pełnomocnik ubezpieczonych
oraz C. P. spółki z ograniczoną odpowiedzialnością oświadczył, że przy przyjęciu,
że została opłacona tylko jedna apelacja Sąd Apelacyjny winien przyjąć do
rozpoznania apelację sporządzoną w imieniu ubezpieczonego A. P.
Postanowieniem zaskarżonym rozpoznawanym zażaleniem Sąd Apelacyjny, po
rozpoznaniu sprawy C. P. Spółki z o.o., A. Ć.,/.../ przeciwko Zakładowi
Ubezpieczeń Społecznych o ustalenie istnienia obowiązku ubezpieczenia
społecznego, na skutek apelacji C. P. Spółki z o.o., A. Ć. /.../ , od wyroku Sądu
Okręgowego z dnia 4 czerwca 2009 r., postanowił: odrzucić apelacje C. P. Spółki z
ograniczoną odpowiedzialnością, i in. /.../ .
Zdaniem Sądu Apelacyjnego, apelacje złożone od wyroku Sądu Okręgowego,
dotyczące oddalenia odwołania od decyzji z 23 czerwca 2008 r. podlegały, z
wyjątkiem apelacji A. P., odrzuceniu jako nieopłacone opłatą sądową w kwocie po
30 zł. Sąd wskazał, że art. 1302
§ 3 k.p.c., stosownie do którego sąd odrzuca bez
wezwania o uiszczenie opłaty pismo wniesione przez adwokata, radcę prawnego
lub rzecznika patentowego środki odwoławcze lub środki zaskarżenia (apelację,
zażalenie, skargę kasacyjną, skargę o stwierdzenie niezgodności z prawem
prawomocnego orzeczenia, sprzeciw od wyroku zaocznego, zarzuty od nakazu
3
zapłaty, skargę na orzeczenie referendarza sądowego) podlegające opłacie w
wysokości stałej lub stosunkowej obliczonej od wskazanej przez stronę wartości
przedmiotu zaskarżenia, ma jeszcze, na podstawie art. 8 ustawy z dnia 5 grudnia
2008 r. o zmianie ustawy - Kodeks postępowania cywilnego oraz niektórych innych
ustaw (Dz. U. nr 234, poz. 1571), zastosowanie do niniejszej sprawy, jako
wszczętej przed wejściem w życie zmian wprowadzonych wskazaną ustawą do
kodeksu postępowania cywilnego. Nie można przyjąć, aby uiszczenie jednej opłaty
sądowej czyniło zadość obowiązkowi opłacenia apelacji od wyroku
rozstrzygającego odwołania dwóch podmiotów (ubezpieczonego oraz pracodawcy)
od poszczególnych decyzji organu rentowego. Połączenie przez Sąd Okręgowy
tych spraw do łącznego rozpoznania i wyrokowania (art. 219 k.p.c.), spowodowało,
że po stronie odwołujących się wystąpiło współuczestnictwo formalne (art. 72 § 1
pkt. 2 k.p.c.). Współuczestnictwo to, charakteryzuje się brakiem materialno prawnej
więzi między współuczestnikami, a ich współwystępowanie po jednej ze stron
procesu ma charakter stricte procesowy. W takiej sytuacji istnieje jedna sprawa
wyłącznie w znaczeniu formalnym (technicznym) i jednocześnie występuje tyle
przedmiotów sporu (zaskarżenia), ilu jest współuczestników formalnych, bowiem
każdy z nich mógłby występować w procesie samodzielnie, tok postępowania w
stosunku do każdego z nich jest niezależny, różne też mogą być rozstrzygnięcia w
stosunku do każdego ze współuczestników. Następnie Sąd wskazał, że z art. 4 ust.
1 zdanie pierwsze ustawy z dnia 28 lipca 2005 r. o kosztach sądowych w sprawach
cywilnych (Dz. U. nr 167, poz. 1398 ze zm.) wynika zasada, że pismo wnoszone
przez kilka osób podlega jednej opłacie, a wyjątkiem od niej jest przypadek
wskazany w art. 4 ust. 1 zdanie drugie tej ustawy dotyczący współuczestnictwa
formalnego (wniesienia jednego pisma procesowego przez takich
współuczestników). W takim przypadku, każdy współuczestnik uiszcza opłatę
oddzielnie, stosownie do swojego roszczenia lub zobowiązania. Zaskarżenie
orzeczenia przez kilku współuczestników formalnych choćby było dokonane w
jednym piśmie procesowym, jest w istocie wniesieniem kilku środków zaskarżenia
wobec odrębnych rozstrzygnięć, formalnie tylko zamieszczonych w jednym
orzeczeniu. Stąd też każdy z tak wniesionych (w jednym piśmie procesowym)
środków | zaskarżenia powinien podlegać odrębnej opłacie. Przy czym, użyte w art.
4
3 ust. 2 pkt 3 ustawy o kosztach sądowych pojęcie "pismo" należy interpretować w
funkcjonalnym znaczeniu tego słowa, a więc jako czynność procesową (środek
zaskarżenia) sporządzoną w formie pisma procesowego, nie zaś w znaczeniu
technicznym (jednego dokumentu). Taka wykładnia prowadzi do wniosku, że jedno
pismo w znaczeniu technicznym (dokument) może obejmować kilka czynności
procesowych (środków zaskarżenia) dokonanych w formie pisemnej. Wnosząc
apelację od orzeczenia Sądu pierwszej instancji w imieniu wszystkich
ubezpieczonych oraz pracodawcy skarżąca dokonała więc kilku pisemnych
czynności procesowych (wniosła kilka pism w rozumieniu art. 3 ust. 1 ustawy o
kosztach sądowych), chociaż sporządziła tylko jeden dokument. Zgodnie z art. 4
ust. 1 i 2 w związku z art. 18 ust. 1 i 2 ustawy o kosztach sądowych od apelacji
współuczestników formalnych należy pobrać oddzielne opłaty, stosownie do
roszczenia lub zobowiązania, przeciwko któremu apelacja jest skierowana. W
świetle tych uwag Sąd Apelacyjny uznał, że pełnomocniczka ubezpieczonych oraz
pracodawcy wniosła (technicznie) w ramach jednego dokumentu łącznie dziesięć
apelacji w imieniu ubezpieczonych oraz kolejne dziesięć w imieniu pracodawcy.
Każda z tych apelacji podlegała odrębnej opłacie podstawowej (art. 36 ustawy o
kosztach sądowych). Dlatego, wobec uiszczenia w terminie przez zawodowego
pełnomocnika tylko jednej opłaty podstawowej, pozostałe 19 apelacji (poza
apelacją A. P., wskazanego przez pełnomocniczkę) podlegało odrzuceniu (art. 1302
§ 3 k.p.c.).
Uwzględniając powyższe Sąd Apelacyjny na podstawie art. 373 k.p.c. w
związku z art. 370 k.p.c. oraz art. 1302
§ 1 k.p.c. odrzucił wniesione w niniejszej
sprawie apelacje, poza apelacją A. P., którą skierował do rozpoznania.
W zażaleniu C.P. spółka z o.o. zaskarżyła postanowienie Sądu Apelacyjnego w
części dotyczącej odrzucenia apelacji złożonej przez tę Spółkę, zarzucając
zaskarżonemu orzeczeniu naruszenie art. 36 w związku z art. 4 ust. 1 ustawy o
kosztach sądowych w sprawach cywilnych oraz art. 130 § 3 k.p.c., przez przyjęcie,
że składając apelację w swoim imieniu od wyroku Sądu Okręgowego powinna
uiścić opłatę po 30 zł. od każdego pracownika występującego w sprawie w
charakterze ubezpieczonego, a nie jedynie w kwocie 30 zł. od siebie, jako strony
postępowania - zainteresowanej. Skarżąca wniosła o uchylenie zaskarżonego
5
postanowienia w zaskarżonej części i nadania biegu apelacji złożonej w imieniu
zainteresowanej w całości.
W uzasadnieniu zażalenia pełnomocniczka skarżącej podkreśliła, że na
rozprawie 3 grudnia 2009 r. wniosła o rozpatrzenie apelacji złożonej w imieniu
zainteresowanej Spółki w całości, nie podzielając poglądu Sądu, że apelacja ta nie
została prawidłowo opłacona i może być rozpatrywana jedynie w części dotyczącej
tylko jednego ubezpieczonego. Tylko z ostrożności procesowej pełnomocniczka, na
żądanie Sądu wskazała, A.P., jako tego, w którego sprawie apelacja może być
rozpatrywana. Następnie skarżąca stwierdziła, że w niniejszej sprawie C. P. sp. z
o.o. występuje jako zainteresowana. Jako stronie przysługuje jej więc prawo
wniesienia apelacji od wyroku Sądu Okręgowego. Art. 36 ustawy o kosztach
sądowych w sprawach cywilnych stanowi, że w sprawach z zakresu ubezpieczeń
społecznych i w sprawach odwołań rozpoznawanych przez sąd pracy i ubezpieczeń
społecznych pobiera się od apelacji odpłatę podstawową w kwocie 30 zł. Skoro
apelacja została złożona przez jedną osobę prawną - zainteresowaną Spółkę, to w
tej sprawie nie można stosować art. 4 ust. 1 zdanie drugie ustawy o kosztach
sądowych w sprawach cywilnych. Pełnomocniczka skarżącej przyznała, że przepis
ten ma zastosowanie do apelacji złożonej przez nią w imieniu ubezpieczonych
pracowników, bowiem była faktycznie zobowiązana do uiszczenia opłaty po 30 zł. w
imieniu każdego z nich ze względu na łączące ich współuczestnictwo formalne. W
tej sytuacji apelacja złożona w ich imieniu nie została opłacona i postanowienie
Sądu Apelacyjnego jest w tej części zasadne i z tego względu nie zostało
zaskarżone. Natomiast apelacja zainteresowanej powinna być rozpatrzona w
całości bez ograniczenia tylko do ubezpieczonego A. P. Na rozprawie 3 grudnia
2009 r. pełnomocniczka wyraźnie bowiem oświadczyła, że opłaciła apelację
uiszczając opłatę podstawową w kwocie 30 zł. w imieniu Spółki. Należało zatem
uznać, że apelacja zainteresowanej została opłacona prawidłowo. Na koniec
pełnomocniczka skarżącej wskazała, że od zażalenia została uiszczona opłata
sądowa w wysokości 30 zł. na podstawie art. 36 ustawy o kosztach sądowych w
sprawach cywilnych, ponieważ skarżąca złożyła je jedynie w imieniu Spółki.
Postanowieniem z 13 stycznia 2011 r. Sąd Najwyższy zwrócił sprawę Sądowi
Apelacyjnemu w celu wezwania pełnomocnika Spółki do wskazania, w odniesieniu
6
do którego z ubezpieczonych zażalenie Spółki zostało opłacone. W wykonaniu tego
postanowienia pełnomocniczka żalącej się Spółki wyjaśniła, że przedmiotowe
zażalenie zostało opłacone w odniesieniu do ubezpieczonego W. S.
Sąd Najwyższy zważył, co następuje:
Zgodnie z art. 4 ust. 1 ustawy o kosztach sądowych, pismo wnoszone przez
kilka osób podlega jednej opłacie. Jeżeli jednak przedmiotem sprawy są roszczenia
lub zobowiązania jednego rodzaju i oparte na jednakowej podstawie faktycznej i
prawnej (współuczestnictwo formalne), każdy współuczestnik uiszcza opłatę
oddzielnie, stosownie do swojego roszczenia lub zobowiązania. Z brzmienia tego
przepisu wynika, że w przypadku wniesienia pisma przez kilka osób zasadą jest, że
podlega ono jednej opłacie. Wyjątek od tej zasady dotyczy sytuacji, gdy są one
współuczestnikami formalnymi (art. 72 § 1 pkt 2 k.p.c.). Wynika stąd, że zasada
uiszczenia jednej opłaty od pisma wnoszonego przez kilka osób dotyczy wszelkiego
rodzaju współuczestnictwa procesowego, poza współuczestnictwem formalnym.
Odnosi się więc do współuczestnictwa materialnego, jednolitego, koniecznego i
nienazwanego (konkurencyjnego). W myśl art. 47711
§ 1 k.p.c., stroną w
postępowaniu odrębnym w sprawach z zakresu ubezpieczeń społecznych jest: 1)
ubezpieczony, 2) inna osoba, której praw i obowiązków dotyczy zaskarżona
decyzja, 3) organ rentowy oraz 4) zainteresowany. Ubezpieczonym jest osoba
ubiegająca się o świadczenie z ubezpieczeń społecznych lub z ubezpieczenia
rodzinnego albo o emeryturę lub rentę; ubiegająca się o ustalenie istnienia bądź
nieistnienia obowiązku ubezpieczenia, jego zakresu lub wymiaru składki z tego
tytułu, ubiegająca się o świadczenia w sprawach należących do właściwości
Zakładu Ubezpieczeń Społecznych oraz ubiegająca się o odszkodowanie
przysługujące w razie wypadku i choroby pozostającej w związku ze służbą wojsko-
wą albo służbą w Policji lub w Służbie Więziennej (art. 476 § 5 pkt 2 k.p.c.). Inna niż
ubezpieczony osoba, której praw lub obowiązków dotyczy zaskarżona decyzja, jest
– jak ubezpieczony – adresatem decyzji organu rentowego, a decyzja ta wywołuje
w stosunku do niej bezpośrednie skutki prawne. Z kolei zainteresowanym jest ten,
czyje prawa lub obowiązki zależą od rozstrzygnięcia sprawy (szerzej zob.
7
uzasadnienie wyroku SN z 2 października 2008 r., I UK 79/08, OSNP 2010 nr 7-8,
poz. 99 i tam powołane orzecznictwo). Wobec tego w rozpoznawanej sprawie
status ubezpieczonych przysługuje pracownikom zgłoszonym do ubezpieczenia
przez Spółkę, czego organ rentowy występujący w sprawie odmówił im decyzjami z
23 czerwca 2008 r. Natomiast Spółce, skoro decyzja dotyczy obowiązku
ubezpieczenia jej pracowników, występujących z tego względu w sprawie jako
ubezpieczeni, przysługuje status zainteresowanej w sprawie w rozumieniu art.
47711
k.p.c. (wyroki SN z: 28 października 2004 r., II UK 66/04, OSNP 2005 nr 10,
poz. 149; 2 października 2008 r., I UK 79/08, cyt. wyżej; Sądu Apelacyjnego w
Warszawie z 11 maja 2004 r., III AUa 934/03, OSA 2005 nr 4, poz. 11).
W niniejszej sprawie Sąd pierwszej instancji – Sąd Okręgowy połączył do
wspólnego rozpoznania na podstawie art. 219 k.p.c. oddzielne sprawy dotyczące
odmowy objęcia przez organ rentowy pracowników Spółki wymienionych w
decyzjach tego organu z 23 czerwca 2008 r. ubezpieczeniami społecznymi w
Polsce. Przedmiotem postępowania jest więc obowiązek podlegania wymienionych
pracowników ubezpieczeniom społecznym w Polsce. Przedmiot sporu stanowią
zatem zobowiązania oparte na jednakowej podstawie faktycznej i prawnej, co
sprawia, że jak zgodnie twierdzą Sąd Apelacyjny i skarżąca, pracownicy ci stali się
w postępowaniu przed Sądami pierwszej i drugiej instancji współuczestnikami
formalnymi (art. 72 § 1 pkt 2 k.p.c.). Z tego względu pełnomocniczka skarżącej nie
kwestionuje, że od apelacji, które wniosła od wyroku Sądu pierwszej instancji w
piśmie z 23 lipca 2009 r. zatytułowanym „apelacja" (powoływanym dalej, jako
„pismo z 23 lipca 2009 r..”) w imieniu wszystkich ubezpieczonych, należało uiścić,
zgodnie z art. 36 w związku z art. 4 ust. 1 zdanie drugie ustawy o kosztach, osobne
opłaty podstawowe po 30 zł. od każdej. Jednocześnie jednak kwestionuje ona
twierdzenie Sądu Apelacyjnego, że osobne opłaty powinny być uiszczone także od
apelacji wniesionych przez Spółkę. Jej zdaniem, skoro apelacje te wniosła jedna
osoba prawna (Spółka), to w świetle art. 4 zdanie drugie ustawy o kosztach
powinny być one traktowane jako jedno pismo, ponieważ, jak należy wnosić z jej
wywodu, przepis ten odnosi się do pisma wnoszonego przez kilku
współuczestników. Pogląd te jest nietrafny. Zarządzenie sądu „o połączeniu spraw"
ma charakter techniczny (sprawy otrzymają jedną sygnaturę wcześniejszych akt) i
8
nie prowadzi do skumulowania roszczeń w rozumieniu art. 191 czy do
współuczestnictwa, jak również nie wpływa na właściwość sądu (postanowienie SN
z dnia 6 grudnia 1973 r., I PZ 71/73, LEX nr 7351). W takiej sytuacji mamy do
czynienia z jedną sprawą wyłącznie w znaczeniu formalnym (technicznym). Także
przy współuczestnictwie formalnym, które wystąpiło w rozważanym przypadku
zastosowania art. 219 k.p.c., występuje tyle różnych przedmiotów sporu
(zaskarżenia), ilu jest współuczestników formalnych, bowiem każdy z nich mógłby
występować w procesie samodzielnie, tok postępowania w stosunku do każdego z
nich jest niezależny (można wydać wyrok częściowy lub rozłączyć sprawy do
oddzielnego rozpoznania), wreszcie różne mogą być rozstrzygnięcia w stosunku do
każdego ze współuczestników (por. postanowienia Sądu Najwyższego z dnia 15
kwietnia 1997 r., I CKN 154/97, LEX nr 153214 oraz z dnia 26 maja 1998 r., III CZ
69/98, Wokanda 1998 nr 9, poz. 7). Wobec tego, pomimo że Spółka jest jednym
podmiotem prawa w sensie przysługującej jej osobowości prawnej, to jednak w
sensie procesowym stanowi ona odrębny podmiot postępowania cywilnego w
każdej z połączonych spraw. W rezultacie, ze względu na jednorodzajowość
zobowiązań będących przedmiotem sporu oraz jednakowość podstawy faktycznej i
prawnej połączonych spraw, jej udział w procesie, w zakresie w jakim apelowała w
poszczególnych połączonych sprawach we własnym imieniu, opiera się na
zasadzie współuczestnictwa formalnego. Z tych względów trafnie Sąd Apelacyjny
odrzucił apelacje złożone w piśmie z 23 lipca 2009 r. w imieniu pracowników
wymienionych w sentencji postanowienia oraz odpowiadające im apelacje złożone
w imieniu Spółki.
Odmiennie przedstawia się natomiast apelacja Spółki związana z apelacją A. P.,
opłaconą zgodnie z zaskarżonym postanowieniem, stosownie do oświadczenia
pełnomocniczki skarżącej, opłatą podstawową w wysokości 30 zł.
Jak wcześniej wskazano Spółka, jako pracodawca, jest zainteresowanym w
rozumieniu art. 47711
§ 2 k.p.c. w niniejszej sprawie o wyłączenie z pracowniczego
ubezpieczenia społecznego. Jej rzeczywista rola w procesie (jako zainteresowanej)
sprowadza się, w zasadzie, do popierania sporu po jednej ze stron procesu ze
względu na interes prawny w tym, aby rozstrzygnięcie sprawy nastąpiło na jej
korzyść, co zbliża jej pozycję procesową do roli interwenienta ubocznego (art. 76
9
k.p.c.). Nie ulega też wątpliwości, że osoba zainteresowana w sprawie o objęcie
ubezpieczeniem społecznym jest współuczestnikiem procesowym. Jednocześnie
nie jest współuczestnikiem formalnym z ubezpieczonym (lub organem rentowym),
bowiem z oczywistych względów przedmiotem takiego procesu nie są roszczenia
lub zobowiązania tych podmiotów oparte na jednakowej podstawie faktycznej i
prawnej. W sprawie o objęcie ubezpieczeniem społecznym pracodawca nie jest
również współuczestnikiem materialnym z ubezpieczonym (pracownikiem),
ponieważ występuje w procesie z pozycji płatnika składek, zaś pracownik z pozycji
ubezpieczonego. W tej sytuacji, skoro pracodawca, jako zainteresowany w procesie
o objęcie pracownika ubezpieczeniem społecznym, jest współuczestnikiem,
ponieważ występuje obok niego w procesie, a nie można uznać go za
współuczestnika formalnego lub materialnego, to w rozważanej sytuacji zachodzi
jeden z przypadków współuczestnictwa nienazwanego, które charakteryzuje się
tym, że nie wszystkie podmioty występujące po jednej stronie postępowania są
jednakowo uprawnione albo zobowiązane. Dlatego należy przyjąć, że pozwaną z
ubezpieczonym A. P. łączyło współuczestnictwo nienazwane, które jak wyżej
ustalono nie zostało objęte wyjątkiem od zasady uiszczania jednej opłaty od pisma
wnoszonego przez kilka osób. Do przyjęcia wniosku, że pozwana wnosząc apelacje
w imieniu swoim i wymienionego wyżej ubezpieczonego była zobowiązana do
wniesienia jednej opłaty wystarczy zresztą, w świetle art. 4 ust. 1 ustawy o
kosztach, stwierdzenie, że podmioty te były współuczestnikami procesowymi i
jednocześnie współuczestnictwo to nie miało charakteru formalnego. Należy więc
uznać, że pismo wnoszone przez pracodawcę, występującego jako zainteresowany
w procesie o objęcie pracownika ubezpieczeniem społecznym i przez tego
pracownika (ubezpieczonego) podlega jednej opłacie (art. 4 ust. 1 ustawy o
kosztach sądowych).
Powyższe stanowisko znajduje oparcie w poglądach doktryny prawa zarówno w
kwestii pozycji procesowej zainteresowanego (por. M. Cholewa-Klimek,
Postępowanie sądowe w sprawach z zakresu ubezpieczeń społecznych, Warszawa
2010, s. 141-142, a także uzasadnienie postanowienia SN z dnia 20 października
2009 r., III UZ 9/09, LEX nr 560878), jak i ponoszenia opłat przez współuczestników
niezwiązanych współuczestnictwem formalnym (A. Zieliński, Koszty sądowe w
10
sprawach cywilnych. Komentarz, 2010 r., wydanie 7, komentarz do art. 4, teza 1 i 2;
K. Gonera, Komentarz do ustawy o kosztach sądowych w sprawach cywilnych.
Katarzyna Gonera Warszawa 2007, komentarz do art. 4, teza 1).
Przedstawione uwagi prowadzą do wniosku, że apelacja Spółki w sprawie o
ustalenie obowiązku ubezpieczenia społecznego ubezpieczonego A. P. została
należycie opłacona. Jej odrzucenie było więc bezpodstawne.
Na koniec należy wskazać, że rozpoznawane zażalenie (jako dokument w
sensie technicznym) zostało złożone od postanowienia Sądu Apelacyjnego w
części, w jakiej orzeczenie to odrzuciło apelacje Spółki złożone w jej imieniu w
sprawach o ustalenie obowiązku ubezpieczenia społecznego ubezpieczonych
wymienionych w jego sentencji oraz apelacje wymienionych w nim ubezpieczonych,
tj.: /.../. Pismo to zostało opłacone opłatą podstawową w wysokości 30 zł., co
oznacza, że zażalenie (w sensie funkcjonalnym, jako środek zaskarżenia) opłacone
zostało tylko w jednej ze wskazanych wcześniej spraw połączonych do wspólnego
rozpoznania przez Sąd Okręgowy, podczas, gdy w każdej z nich należało od
zażalenia uiścić osobną opłatę (art. 36 w związku z art. 4 ust. 1 ustawy o kosztach).
Z tego względu Sąd Najwyższy we wskazanym wcześniej postanowieniu z 13
stycznia 2011 r. zwrócił sprawę Sądowi Apelacyjnemu w celu wezwania
pełnomocnika Spółki do wskazania, w odniesieniu do którego z ubezpieczonych
zażalenie Spółki zostało opłacone. W wykonaniu tego postanowienia
pełnomocniczka żalącej się Spółki wyjaśniła, że przedmiotowe zażalenie zostało
opłacone w odniesieniu do ubezpieczonego W. S.
Jak wyżej wskazano, bezpodstawnie Sąd Apelacyjny odrzucił tylko apelację
Spółki w sprawie o ustalenie obowiązku ubezpieczenia społecznego
ubezpieczonego A. P. Natomiast odrzucenie apelacji w sprawach pozostałych
ubezpieczonych, w tym apelacji w sprawie W. S., było uzasadnione. Dlatego Sąd
Najwyższy oddalił, na podstawie art. 39814
w związku z art. 3941
§ 3 k.p.c.,
prawidłowo opłacone zażalenie skarżącej w zakresie dotyczącym odrzucenia jej
apelacji w sprawie W. S., mając na uwadze, że apelacja ta została zasadnie
odrzucona. Pozostałe zażalenia zostały, na podstawie art. 373 k.p.c. w związku z
art. 39821
i 3941
§ 3 k.p.c., odrzucone ze względu na ich nieopłacenie.