Pełny tekst orzeczenia

WYROK

W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ

Dnia 21 lutego 2013 r.

Sąd Apelacyjny w Lublinie III Wydział Pracy i Ubezpieczeń Społecznych

w składzie:

po rozpoznaniu w dniu 21 lutego 2013 r. w Lublinie

sprawy M. M.

przeciwko Zakładowi Ubezpieczeń Społecznych Oddziałowi w R.

o wysokość emerytury

na skutek apelacji wnioskodawcy M. M.

od wyroku Sądu Okręgowego w Radomiu

z dnia 15 listopada 2012 r. sygn. akt VI U 1045/12

oddala apelację.

III AUa 23/13

UZASADNIENIE

Organ rentowy - Zakład Ubezpieczeń Społecznych Oddział w R. decyzją z dnia 29 maja 2012 roku uwzględnił M. M. okres zatrudnienia od 1 października 2011 roku do 31 grudnia 2011 roku jako okres składkowy natomiast decyzją z dnia 15 czerwca 2012 roku odmówił przeliczenia podstawy wymiaru emerytury, bowiem wyliczony w oparciu o przepis art.111 ustawy emeryturach i rentach z Funduszu Ubezpieczeń Społecznych wskaźnik wysokości podstawy wymiaru nie jest wyższy od poprzednio ustalonego, natomiast nie można dokonać przeliczenia emerytury na podstawie art. 110 w/w ustawy, gdyż nowo ustalone wskaźniki wysokości podstawy wymiaru są niższe od poprzednio ustalonego, niemożliwe jest także ustalenie wwpw z 10 kolejnych lat kalendarzowych, które przypadałyby w całości po dacie przyznania świadczenia tj. po roku 2010.

Od tych decyzji odwołanie do Sądu Okręgowego w Radomiu wniósł M. M., podnosząc, że emerytura winna zostać ponownie ustalona w oparciu o art. 110 ustawy z dnia 17 grudnia 1998 roku o emeryturach i rentach z FUS.

Wyrokiem z dnia 15 listopada 2012 roku Sąd Okręgowy w Radomiu oddalił odwołanie od decyzji z dnia 29 maja 2012 roku. Sąd Okręgowy ustalił, że M. M. decyzją Zakładu Ubezpieczeń Społecznych Oddział w R. z dnia 29 września 2010 roku nabył prawo do emerytury od 1 lipca 2010 roku. podstawę wymiaru emerytury ustalono w oparciu o wynagrodzenie, które stanowiło podstawę wymiaru składek z 10 lat kalendarzowych (styczeń 1992 roku – grudzień 2001 roku). Ustalony wskaźnik wysokości podstawy wymiaru wyniósł 368,03% i został ograniczony do 250%. Podstawę wymiaru obliczono przy zastosowaniu kwoty bazowej wynoszącej 2.716,71 zł. Z uwagi na osiąganie przychodu w kwocie przekraczającej 130% przeciętnego miesięcznego wynagrodzenia, wypłata emerytury została zawieszona. W dniu 16 lutego 2011 roku wnioskodawca złożył wniosek o ponowne obliczenie wysokości emerytury z uwzględnieniem nowej kwoty bazowej i nowych okresów składkowych. Decyzją z dnia 16 marca 2011 roku organ rentowy przeliczył świadczenie doliczając nowe okresy składkowe oraz przyjmując obowiązującą na dzień złożenia wniosku kwotę bazową w wysokości 2.716,71 zł. Na skutek odwołania od powyższej decyzji Sąd Okręgowy postanowieniem z dnia 2 czerwca 2011 roku w sprawie VI U 537/11 wniosek przekazał do ZUS celem rozpoznania żądania ponownego obliczenia emerytury z uwzględnieniem nowej kwoty bazowej. Organ rentowy decyzją z dnia 6 czerwca 2011 roku odmówił wnioskodawcy przeliczenia podstawy wymiaru emerytury od kwoty bazowej obowiązującej od dnia 1 marca 2011 roku. Sąd Okręgowy wyrokiem z dnia 16 grudnia 2011 roku zmienił zaskarżoną decyzję przyjmując od 1 marca 2011 roku do ustalenia podstawy wymiaru emerytury kwotę bazową wynoszącą 2.822,66 zł. Na skutek apelacji organu rentowego Sąd Apelacyjny w Lublinie wyrokiem z dnia 29 lutego 2012 roku zmienił zaskarżony wyrok i oddalił odwołanie podając, iż nie jest możliwe przyjęcie kwoty bazowej obowiązującej od 1 marca 2011 roku przy przeliczeniu emerytury dokonywanym na wniosek z dnia 16 lutego 2011 roku.

W dniu 14 marca 2012 roku wnioskodawca złożył wniosek o ponowne przeliczenie emerytury z uwzględnieniem nowych okresów ubezpieczenia i nowej kwoty bazowej. Decyzją z dnia 29 maja 2012 roku Zakład Ubezpieczeń Społecznych dokonał przeliczenia emerytury od 1 marca 2012 roku, uwzględniając w wymiarze świadczenia okres zatrudnienia od 1 października 2011 roku do 31 grudnia 2011 roku. Do ustalenia podstawy wymiaru emerytury przyjęto przychód z 10 lat kalendarzowych tj. od stycznia 1992 roku do grudnia 2001 roku, podstawę wymiaru po waloryzacji od 1 marca 2012 roku ustalono na kwotę 7.110,17 zł. Decyzją z dnia 15 czerwca 2012 roku odmówiono przeliczenia podstawy wymiaru, ponieważ nowo wyliczone wskaźniki wysokości podstawy wymiaru z kolejnych 10 lat kalendarzowych bezpośrednio poprzedzających rok, w którym zgłoszono wniosek o ponowne ustalenie emerytury, jak i z 20 lat kalendarzowych są niższe od poprzednio wyliczonego tj. 368,03%.

Sąd Okręgowy rzekł, ze zgodnie z art. 110 ust. 1 ustawy z dnia 17 grudnia 1998 roku o emeryturach i rentach z FUS (Dz. U. z 2009 r., Nr 153, poz. 1227 ze zm.) wysokość emerytury lub renty oblicza się ponownie od podstawy wymiaru ustalonej na nowo, jeżeli do jej obliczenia wskazano podstawę wymiaru składki na ubezpieczenie społeczne lub ubezpieczenia emerytalne i rentowe na podstawie przepisów prawa polskiego przypadającą w całości lub w części po przyznaniu świadczenia, a wskaźnik wysokości podstawy wymiaru jest wyższy od poprzednio obliczonego. Warunek posiadania wyższego wskaźnika wysokości podstawy wymiaru nie jest wymagany od emeryta lub rencisty, który od dnia ustalenia prawa do świadczenia do dnia zgłoszenia wniosku o ponowne ustalenie świadczenia, w myśl ust. 1, nie pobrał świadczenia wskutek zawieszenia prawa do emerytury lub renty lub okres wymagany do ustalenia podstawy przypada w całości po przyznaniu prawa do świadczenia, a wskaźnik wysokości podstawy wynosi co najmniej 130 % (ust. 2).

Z uwagi na fakt, iż na rozprawie w dniu 8 listopada 2012 roku M. M. stwierdził, iż nie kwestionuje zaliczonego przez organ rentowy okresu składkowego od 1 października 2011 roku do 31 grudnia 2011 roku decyzją z dnia 29 maja 2012 roku Sąd nie weryfikował zawartych w niej ustaleń uznając, że decyzja została wydana prawidłowo. Analizując akta emerytalne wnioskodawcy Sąd ustalił, iż do obliczenia wysokości emerytury, przyznanej od 1 lipca 2010 roku, przyjęto wskaźnik podstawy wymiaru z okresu od stycznia 1992 roku do grudnia 2001 roku wynoszący 368,03%, ograniczając go, zgodnie z art. 15 ust. 5 w/w ustawy do 250%. Zgodnie z art. 110 ust. 1 w/w ustawy ponowne przeliczenie emerytury jest możliwe jeżeli wskazane zostaną zarobki z 10 kolejnych lat przypadających w całości lub w części po przyznaniu świadczenia oraz wskaźnik wysokości podstawy z tych lat będzie wyższy od poprzedniego. Zgodnie z wyliczeniami organu rentowego wskaźnik wysokości podstawy wymiaru z 20 lat kalendarzowych wybranych z całego okresu podlegania ubezpieczeniu, przypadający przed rokiem zgłoszenia wniosku o ponowne ustalenie emerytury wynosi 306,51%, zaś z 10 kolejnych lat kalendarzowych w okresie od 1992 – 2001 roku – 368,03%. Nie podlega przeliczeniu świadczenie pobierane przez wnioskodawcę, także na podstawie art. 110 ust. 2 druga część przepisu w/w ustawy, mimo że posiada on wskaźnik wysokości podstawy wymiaru wyższy niż 130%, ale z przedstawionych dokumentów nie można ustalić wwpw z 10 kolejnych lat kalendarzowych, przypadających w całości po dacie przyznania świadczenia tj. po 2010 roku, albowiem od przyznania prawa do emerytury upłynęło dopiero 2 lata. Przepis art. 110 ust. 2 druga część przepisu dopuszcza przeliczenie wysokości emerytury, jeżeli okres wymagany do ustalenia podstawy przypada w całości – a nie w części – po przyznaniu prawa do świadczenia. Zatem na skutek niespełnienia przesłanek z art. 110 ust. 1 i ust. 2 w/w ustawy prawidłowo organ rentowy odmówił przeliczenia świadczenia z uwzględnieniem kwoty bazowej obowiązującej w dacie złożenia wniosku. Tylko w przypadku ustalenia wyższego wskaźnika wysokości podstawy wymiaru od poprzednio ustalonego (art. 110 ust. 1), bądź ustalenia wskaźnika wysokości podstawy wymiaru z 10 lat kalendarzowych przypadających w całości po dacie przyznania prawa do świadczenia (art. 110 ust. 2) przeliczenie emerytury wnioskodawcy byłoby możliwe z uwzględnieniem wskazanej przez niego kwoty bazowej w wysokości 2.974 zł.

Od tego wyroku apelację wniósł wnioskodawca M. M. zaskarżając wyrok w całości. Wyrokowi zarzucał naruszenie art.110 w związku z art.15 ustawy o emeryturach i rentach z Funduszu Ubezpieczeń Społecznych przez bezpodstawne przyjęcie, ze nie zachodzą przesłanki do ponownego obliczenia emerytury z uwzględnieniem aktualnej kwoty bazowej. Wnosił o uchylenie zaskarżonego wyroku i decyzji i przekazanie sprawy do ponownego rozpoznania organowi rentowemu.

Sąd Apelacyjny zważył, co następuje:

Apelacja jest bezzasadna i nie zasługuje na uwzględnienie.

Przede wszystkim należy zauważyć, że Sąd Okręgowy rozpoznawał odwołania wnioskodawcy od dwóch zaskarżonych przez niego decyzji – decyzji z dnia 29 maja 2012 roku doliczającej do okresu składkowego wnioskodawcy okres ubezpieczenia po nabyciu prawa do emerytury i decyzji z dnia 15 czerwca 2012 roku odmawiającej przeliczenia świadczenia przy zastosowani nowej kwoty bazowej. Zaskarżonym wyrokiem Sąd Okręgowy oddalił odwołanie wnioskodawcy od decyzji z dnia 29 maja 2012 roku, natomiast nie orzekł o odwołaniu od decyzji z dnia 15 czerwca 2012 roku, aczkolwiek w uzasadnieniu wyroku przedstawił pogląd o braku podstaw do ponownego ustalenia wysokości emerytury wnioskodawcy przy zastosowaniu przepisu art.110 ustawy z dnia 17 grudnia 1998 roku o emeryturach i rentach z Funduszu Ubezpieczeń Społecznych. Wnioskodawca nie wnosił o uzupełnienie wyroku i wniósł apelację, w której podniósł zarzuty odnoszące się do wykładni art.110 ustawy o emeryturach i rentach z Funduszu Ubezpieczeń Społecznych.

Sąd Apelacyjny stwierdza, że rozstrzygnięcie Sądu Okręgowego w zakresie odwołania od decyzji z dnia 29 maja 2012 roku jest prawidłowe – decyzja ta dotyczyła wyłącznie doliczenia dodatkowych okresów podlegania ubezpieczenia i uwzględniała w tym zakresie w całości wniosek wnioskodawcy.

Pozostałe zarzuty apelacji nie odnoszą się do zaskarżonego wyroku. Zarzuty te dotyczą wykładni przepisów o zasadach ustalania na nowo wysokości emerytury, które nie znajdują zastosowania w sprawie niniejszej. Zaskarżonym wyrokiem Sąd Okręgowy nie orzekł o odwołaniu od decyzji z dnia 15 czerwca 2012 roku, odmawiającej przeliczenia świadczenia w oparciu o przepis art.110 powołanej ustawy.

Z tych względów i na mocy art.385 KPC Sąd Apelacyjny orzekł, jak w sentencji.