IV CZ 19/11
-
Data orzeczenia:
-
Organ orzekający:
-
Izby:
-
Jednostka obsługująca sprawę:
-
Forma orzeczenia:
-
Typ składu:
-
Skład sędziowski:
Powołane przepisy:
Informacje o źródle orzeczenia:
- Link do źródła orzeczenia
-
Data publikacji:12-06-2013
Dodatkowe informacje:
-
Sprawy przywołane w treści orzeczenia:III CZ 62/99
Pełny tekst orzeczenia
Sygn. akt IV CZ 19/11
POSTANOWIENIE
Dnia 20 maja 2011 r.
Sąd Najwyższy w składzie :
SSN Antoni Górski (przewodniczący)
SSN Krzysztof Pietrzykowski
SSN Marta Romańska (sprawozdawca)
w sprawie z powództwa J. M.
przeciwko M. G.
o zapłatę kwoty 50.000 złotych,
po rozpoznaniu na posiedzeniu niejawnym w Izbie Cywilnej
w dniu 20 maja 2011 r.,
zażalenia powoda
na postanowienie Sądu Okręgowego w L.
z dnia 16 września 2010 r.,
oddala zażalenie.
Uzasadnienie
2
Postanowieniem z 16 września 2010 r. Sąd Okręgowy w L. odrzucił skargę
kasacyjną od postanowienia tego Sądu z 28 maja 2010 r., oraz od postanowienia
Sądu Rejonowego w L. z 27 marca 2009 r. i wyroku tego Sądu z 7 marca 2008 r. z
powodu jej niedopuszczalności. W zażaleniu na to postanowienie skarżący zarzucił,
że zostało ono wydane z naruszeniem art. 24, 45, 32, 77 i 83 Konstytucji RP oraz
art. 6 i art. 16 „Konwencji Praw Człowieka i Obywatela” przez pozbawienie go
przysługujących mu praw, w szczególności prawa do sądu, błędne przyjęcie, że
przedmiotem skargi kasacyjnej jest wyłącznie postanowienie Sądu Okręgowego z
28 maja 2010 r., pominięcie zarzutu nieważności postępowania (art. 379 pkt 2
k.p.c.) w sprawie toczącej się przed Sądem Rejonowym w P. sygn. Akt […],
nieuwzględnienie znaczenia skargi kasacyjnej dla wnoszącej ją strony.
Sąd Najwyższy zważył, co następuje:
Zażalenie jest bezzasadne.
Rodzaje orzeczeń, od których przysługuje skarga kasacyjna zostały
wymienione w art. 3981
§ 1 k.p.c. i jest to wyliczenie wyczerpujące.
Trafnie zauważył Sąd Okręgowy, że żadne z postanowień, od których wniesiona
została skarga kasacyjna J. M. nie mieści się w tym katalogu: wyrok
i postanowienie Sądu Rejonowego nie są orzeczeniami sądu drugiej instancji, zaś
przedmiotem postanowienia Sądu Okręgowego nie jest odrzucenie pozwu ani
umorzenie postępowania. Postanowienie to nie jest także zaskarżalne zażaleniem
do Sądu Najwyższego na podstawie art. 3941
k.p.c. Wobec wyczerpującego
charakteru wyliczenia zawartego w art. 3981
§ 1 k.p.c. argumentacja skarżącego
odwołująca się do roli skargi kasacyjnej dla interesów skarżącego nie ma znaczenia
dla rozstrzygnięcia o zasadności stanowiska Sądu Okręgowego.
Za niezasadny uznać też należy zarzut nieważności postępowania
w sprawie toczącej się przed Sądem Rejonowym w P. do sygn. Akt […]. Dotyczy on
bowiem postępowania nieobjętego skargą kasacyjną, a tym samym również
pozostaje bez znaczenia dla oceny jej dopuszczalności. W okolicznościach sprawy
nie można także dopatrzyć się naruszenia praw podstawowych skarżącego
gwarantowanych w Konstytucji RP oraz Europejskiej Konwencji Praw Człowieka
3
(błędnie określonej przez skarżącego jako „Konwencja Praw Człowieka i
Obywatela”). Skarga kasacyjna jest bowiem środkiem odwoławczym o charakterze
nadzwyczajnym, którego dostępność z istoty rzeczy podlega reglamentacji w
zakresie przedmiotowym. Do naruszenia praw skarżącego mogłoby dojść jedynie w
razie bezpodstawnego odmówienia mu możliwości skorzystania ze środka
odwoławczego przewidzianego w przepisach prawa procesowego, z którymi prawo
do sądu pozostaje w ścisłej relacji (tak też Sąd Najwyższy w postanowieniu z 20
lipca 1999 r., III CZ 62/99, niepubl.).
Mając powyższe na uwadze, na podstawie art. 39814
k.p.c. w zw. z art. 3941
§ 3 k.p.c. orzeczono jak w postanowieniu.
POSTANOWIENIE
Dnia 20 maja 2011 r.
Sąd Najwyższy w składzie :
SSN Antoni Górski (przewodniczący)
SSN Krzysztof Pietrzykowski
SSN Marta Romańska (sprawozdawca)
w sprawie z powództwa J. M.
przeciwko M. G.
o zapłatę kwoty 50.000 złotych,
po rozpoznaniu na posiedzeniu niejawnym w Izbie Cywilnej
w dniu 20 maja 2011 r.,
zażalenia powoda
na postanowienie Sądu Okręgowego w L.
z dnia 16 września 2010 r.,
oddala zażalenie.
Uzasadnienie
2
Postanowieniem z 16 września 2010 r. Sąd Okręgowy w L. odrzucił skargę
kasacyjną od postanowienia tego Sądu z 28 maja 2010 r., oraz od postanowienia
Sądu Rejonowego w L. z 27 marca 2009 r. i wyroku tego Sądu z 7 marca 2008 r. z
powodu jej niedopuszczalności. W zażaleniu na to postanowienie skarżący zarzucił,
że zostało ono wydane z naruszeniem art. 24, 45, 32, 77 i 83 Konstytucji RP oraz
art. 6 i art. 16 „Konwencji Praw Człowieka i Obywatela” przez pozbawienie go
przysługujących mu praw, w szczególności prawa do sądu, błędne przyjęcie, że
przedmiotem skargi kasacyjnej jest wyłącznie postanowienie Sądu Okręgowego z
28 maja 2010 r., pominięcie zarzutu nieważności postępowania (art. 379 pkt 2
k.p.c.) w sprawie toczącej się przed Sądem Rejonowym w P. sygn. Akt […],
nieuwzględnienie znaczenia skargi kasacyjnej dla wnoszącej ją strony.
Sąd Najwyższy zważył, co następuje:
Zażalenie jest bezzasadne.
Rodzaje orzeczeń, od których przysługuje skarga kasacyjna zostały
wymienione w art. 3981
§ 1 k.p.c. i jest to wyliczenie wyczerpujące.
Trafnie zauważył Sąd Okręgowy, że żadne z postanowień, od których wniesiona
została skarga kasacyjna J. M. nie mieści się w tym katalogu: wyrok
i postanowienie Sądu Rejonowego nie są orzeczeniami sądu drugiej instancji, zaś
przedmiotem postanowienia Sądu Okręgowego nie jest odrzucenie pozwu ani
umorzenie postępowania. Postanowienie to nie jest także zaskarżalne zażaleniem
do Sądu Najwyższego na podstawie art. 3941
k.p.c. Wobec wyczerpującego
charakteru wyliczenia zawartego w art. 3981
§ 1 k.p.c. argumentacja skarżącego
odwołująca się do roli skargi kasacyjnej dla interesów skarżącego nie ma znaczenia
dla rozstrzygnięcia o zasadności stanowiska Sądu Okręgowego.
Za niezasadny uznać też należy zarzut nieważności postępowania
w sprawie toczącej się przed Sądem Rejonowym w P. do sygn. Akt […]. Dotyczy on
bowiem postępowania nieobjętego skargą kasacyjną, a tym samym również
pozostaje bez znaczenia dla oceny jej dopuszczalności. W okolicznościach sprawy
nie można także dopatrzyć się naruszenia praw podstawowych skarżącego
gwarantowanych w Konstytucji RP oraz Europejskiej Konwencji Praw Człowieka
3
(błędnie określonej przez skarżącego jako „Konwencja Praw Człowieka i
Obywatela”). Skarga kasacyjna jest bowiem środkiem odwoławczym o charakterze
nadzwyczajnym, którego dostępność z istoty rzeczy podlega reglamentacji w
zakresie przedmiotowym. Do naruszenia praw skarżącego mogłoby dojść jedynie w
razie bezpodstawnego odmówienia mu możliwości skorzystania ze środka
odwoławczego przewidzianego w przepisach prawa procesowego, z którymi prawo
do sądu pozostaje w ścisłej relacji (tak też Sąd Najwyższy w postanowieniu z 20
lipca 1999 r., III CZ 62/99, niepubl.).
Mając powyższe na uwadze, na podstawie art. 39814
k.p.c. w zw. z art. 3941
§ 3 k.p.c. orzeczono jak w postanowieniu.