Pełny tekst orzeczenia

Sygn. akt I PK 32/11
POSTANOWIENIE
Dnia 8 czerwca 2011 r.
Sąd Najwyższy w składzie :
SSN Zbigniew Myszka
w sprawie z powództwa W. S.
przeciwko Domowi Pomocy Społecznej [...] w L.
o przywrócenie do pracy i wynagrodzenie za czas pozostawania bez pracy,
po rozpoznaniu na posiedzeniu niejawnym w Izbie Pracy, Ubezpieczeń
Społecznych i Spraw Publicznych w dniu 8 czerwca 2011 r.,
skargi kasacyjnej powoda od wyroku Sądu Okręgowego - Sądu Pracy i
Ubezpieczeń Społecznych w G. z dnia 21 października 2010 r.,
odmawia przyjęcia skargi kasacyjnej do rozpoznania, bez
obciążenia skarżącego kosztami zastępstwa procesowego
strony pozwanej.
Uzasadnienie
Wyrokiem z dnia 21 października 2010 r. Sąd Okręgowy– Sąd Pracy i
Ubezpieczeń Społecznych w G. oddalił apelację powoda W.S. od wyroku Sądu
Rejonowego - Sądu Pracy i Ubezpieczeń Społecznych w R. z dnia 16 grudnia 2009
r. oddalającego powództwo przeciwko Domowi Pomocy Społecznej [...] w L. o
przywrócenie do pracy i wynagrodzenie za czas pozostawania bez pracy.
Sąd Okręgowy podzielił i przyjął za własne ustalenia faktyczne i
wnioskowania Sądu Rejonowego, który zasadnie stwierdził, że wypowiedzenie
umowy o pracę jest normalnym rozwiązaniem stosunku pracy i dla jego dokonania
nie jest konieczne zaistnienie jakiejś szczególnej przyczyny. Rozpoznając
2
roszczenie powoda, Sąd Rejonowy dokonał oceny, czy spełnione zostały
wymagania formalne wypowiedzenia umowy o pracę, a następnie prawdziwość,
rzeczywistość i konkretność wskazanych w nim przyczyn. W doręczonej powodowi
w dniu 1 lipca 2008 r. uchwale nr 273/XLIII/08 Zarząd Powiatu w R. wypowiadającej
powodowi umowę o pracę, z zachowaniem 3-miesięcznego okresu wypowiedzenia,
wskazał jako przyczynę utratę zaufania do powoda spowodowaną m.in.
naruszeniami obowiązków pracowniczych wymienionymi w 6 punktach. Także Sąd
Okręgowy uznał, że wszystkie zarzuty postawione powodowi w tej uchwale okazały
się prawdziwe i uzasadnione, a zatem wskazana przez pozwanego konkretna i
rzeczywista. przyczyna wypowiedzenia umowy uzasadniała rozwiązanie stosunku
pracy.
W skardze kasacyjnej powód zarzucił naruszenie następujących przepisów:
1/ art. 78 i 176 Konstytucji RP polegającego na tym, że „dopiero Sąd II instancji
merytorycznie ocenił zarzuty dotyczące wymogów formalnych wypowiedzenia
podnoszonych przez powoda w postępowaniu przed Sądem I instancji co
spowodowało iż powód został pozbawiony możliwości kontroli oceny tego Sądu
przez sąd wyższej instancji”, 2/ art. 316 k.p.c. w związku art. 386 § 4 w związku z
art. 391 § 1 k.p.c. przez nie wzięcie pod uwagę w chwili orzekania stanu rzeczy
istniejącego w chwili zamknięcia rozprawy „polegającego na tym, iż pomimo
przyjęcia przez Sąd II instancji okoliczności, że powód przed Sądem I instancji
faktycznie podnosił zarzuty dotyczące wymogów formalnych wypowiedzenia, a do
których Sąd I instancji w ogóle się nie odniósł stwierdzając, że powód takich
zarzutów nie podnosił to nie zachodziły przesłanki do uchylenia” wyroku Sądu
Rejonowego i przekazania sprawy do ponownego rozpoznania. Jako okoliczność
przemawiającą za przyjęciem skargi do rozpoznania skarżący wskazał jej oczywiste
uzasadnienie, które „stanowi niewątpliwy błąd w rozstrzygnięciu Sąd II instancji,
który powinien przekazać rozpoznani sprawy do ponownego rozpoznania Sądowi I
instancji albowiem Sąd ten niewłaściwie stwierdził, iż pozwany w ogóle w toku
postępowania nie podnosił kwestii wadliwości wypowiedzenia umowy o pracę”.
Sąd Najwyższy zważył, co następuje:
Skarga kasacyjna nie tylko nie jest oczywiście uzasadniona, ale przeciwnie
w ramach wskazanych w niej podstaw i wniosku okazała się oczywiście
3
bezzasadna. Nietrafny był zarzut naruszenia art. 78 i 176 Konstytucji RP, ponieważ
skarżący nie „został pozbawiony możliwości kontroli oceny tego przez sąd wyższej
instancji”, a Sąd Najwyższy nie ma obowiązku ani procesowych możliwości czego
to („tego”) skarżący był pozbawiony, zwłaszcza że skarga kasacyjna nie zawiera
jakichkolwiek zarzutów naruszenia przepisów materialnego prawa pracy. Taka
sama ocena ewidentnej wadliwości skargi kasacyjnej dotyczy także zarzutu
naruszenia art. 316 k.p.c. w związku z art. 384 § 4 k.p.c. w związku z art. 391 k.p.c.,
gdyż Sąd Najwyższy nie może wyręczać ani domyślać się za autora skargi
kasacyjnej, jakie to potencjalnie „niewątpliwe błędy” popełnił Sąd drugiej instancji
ferując zaskarżony wyrok w sytuacji, gdy zdaniem skarżącego „merytoryczne
zarzuty dotyczące wadliwości wypowiedzenia nie zostały w ogóle ocenione przez
Sąd I instancji”, zważywszy że Sąd drugiej instancji jest władny wyrokować
merytorycznie na podstawie materiału dowodowego zebranego w obu instancjach
(art. 382 k.p.c.).
Mając powyższe na uwadze wniesiona skarga kasacyjna oczywiście nie
nadawała się do przyjęcia jej do merytorycznego rozpoznania. W konsekwencji Sąd
Najwyższy postanowił jak w sentencji w zgodzie z art. 3989
§ 2 k.p.c., nie
obciążając skarżącego kosztami zastępstwa procesowego strony pozwanej w
postępowaniu kasacyjnym (art. 102 k.p.c.).
/tp/