Pełny tekst orzeczenia

Sygn. akt I CSK 587/10
WYROK
W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ
Dnia 14 czerwca 2011 r.
Sąd Najwyższy w składzie :
SSN Bogumiła Ustjanicz (przewodniczący, sprawozdawca)
SSN Dariusz Dończyk
SSN Wojciech Katner
w sprawie z powództwa Wojewódzkiego Szpitala
Psychiatrycznego w Ż. z siedzibą w Ż.
przeciwko Skarbowi Państwa - Ministrowi Zdrowia
o zapłatę,
po rozpoznaniu na rozprawie w Izbie Cywilnej w dniu 2 czerwca 2011 r.,
skargi kasacyjnej pozwanego od wyroku Sądu Apelacyjnego
z dnia 1 kwietnia 2010 r.,
uchyla zaskarżony wyrok i przekazuje sprawę Sądowi
Apelacyjnemu do ponownego rozpoznania i rozstrzygnięcia o
kosztach postępowania kasacyjnego.
Uzasadnienie
2
Zaskarżonym wyrokiem Sąd Apelacyjny oddalił apelację pozwanego Skarbu
Państwa - Ministra Zdrowia od wyroku Sądu Okręgowego z dnia 27 października
2009 r., którym zasądzona została na rzecz powoda Wojewódzkiego Szpitala
Psychiatrycznego w Ż. kwota 307608,90 zł z ustawowymi odsetkami od dnia 15
sierpnia 2008 r. wraz z kosztami procesu.
Podstawą tego rozstrzygnięcia były następujące ustalenia i wnioski:
W okresie od 1 stycznia do 31 października 2007 r. powód wykonywał świadczenia
zdrowotne objęte kontraktem z Narodowym Funduszem Zdrowia, których wartość
na rok 2007 określona została w zawartym kontrakcie na kwotę 9362232,42 zł.
Ponadto realizował świadczenia zdrowotne na rzecz osób nieubezpieczonych
w oparciu o przepisy art. 21 § 3 ustawy z dnia 26 października 1982 r.
o wychowaniu w trzeźwości i przeciwdziałaniu alkoholizmowi, art. 26 § 5 ustawy
z dnia 29 lipca 2005 r. o przeciwdziałaniu narkomanii i art. 10 ustawy z dnia
19 sierpnia 1994 r. o ochronie zdrowia psychicznego. Zobowiązanym do zapłaty za
te świadczenia, w wysokości odpowiadającej wartości tego rodzaju świadczeń
wykonywanych na rzecz Narodowego Funduszu Zdrowia, był pozwany. Obowiązek
ten wynika z art. 13 ustawy z dnia 27 sierpnia 2004r. o świadczeniach opieki
zdrowotnej finansowanych ze środków publicznych (Dz. U. Nr 210, poz. 2135 ze
zm., dalej – ustawa o świadczeniach). Za wskazany okres pozwany przekazał na
rzecz powoda kwotę, która nie uwzględniała jednak wzrostu wartości świadczeń
związanego ze wzrostem wynagrodzeń pracowników służby zdrowia,
przewidzianym ustawą z dnia 22 lipca 2006 r. o przekazywaniu środków
finansowych świadczeniodawcom na wzrost wynagrodzeń (Dz. U. Nr 149, poz.1076
ze zm., dalej – ustawa z 22 lipca 2006 r.). Wynagrodzenia pracowników służby
zdrowia stanowią jeden ze składników, przyjmowanych dla określenia rozmiaru
świadczenia, a zatem podwyższenie wynagrodzeń skutkuje wzrostem wartości tych
świadczeń. Wykonanie ich na rzecz pozwanego spowodowało poniesienie
wyższych kosztów, a zatem pozwany był zobowiązany do zapłaty za świadczenia
w wysokości odpowiadającej ich rzeczywistej ilości i wartości, jaką powód
uzyskałby, realizując świadczenia na podstawie umowy zawartej z Narodowym
3
Funduszem Zdrowia wraz ze wzrostem kwoty zobowiązania wynikającej z ustawy
z dnia 22 lipca 2006 r. Sąd Apelacyjny wskazał, że w art. 3 ustawy z dnia 22 lipca
2006 r. uregulowany został mechanizm pokrywania kosztów związanych
z podwyżką wynagrodzeń poprzez zwiększenie z mocy prawa zobowiązania
Narodowego Funduszu Zdrowia wobec świadczeniodawcy z tytułu kosztów
udzielanych świadczeń o równowartość, w 2007 r., 30 % kosztów pracy. W drodze
tej ustawy uregulowany został mechanizm rozdziału środków publicznych
pozostających w dyspozycji Funduszu na podwyżki wynagrodzeń. Ustawa nie
zawiera odrębnego uregulowania w zakresie pokrywania wzrostu kwoty
zobowiązania dla świadczeń udzielanych osobom innym niż ubezpieczone,
przewidując jedynie wzrost kwoty świadczeń określonych w umowie z NFZ.
Zwiększenie zatem kwoty zobowiązania NFZ wobec świadczeniodawców o kwotę
podwyżki wynagrodzeń, podwyższa wartość poszczególnych, udzielanych
świadczeń, których istotnym składnikiem są koszty pracy. Nie znajduje
uzasadnienia zarzut pozwanego, sprowadzający się do utrzymywania, że
rozporządzenie Rady Ministrów z dnia 20 grudnia 2004 r. w sprawie sposobu i trybu
finansowania z budżetu Państwa świadczeń opieki zdrowotnej, udzielanych
świadczeniobiorcom innym niż ubezpieczeni (Dz. U. Nr 281, poz. 2789, dalej - rozp.
z 20 grudnia 2004 r.), wyklucza obowiązek zapłaty za udzielone świadczenia kwoty,
obejmującej również podwyżkę wynagrodzeń. W § 3 przewiduje ono, że cena
świadczenia udzielonego pacjentom nieubezpieczonym ustalana jest w oparciu
o cenę przewidzianą w umowie z NFZ, a w innych przypadkach na poziomie
najniższej ceny przewidzianej w umowach o świadczeniach zdrowotnych
zawieranych przez dany Oddział Wojewódzki NFZ. Prowadzi to do wniosku, że
wysokość zobowiązania Skarbu Państwa odpowiada wysokości zobowiązania NFZ
za tego samego typu świadczenia wykonywane na podstawie umowy.
Konsekwencją zwiększenia środków finansowych przekazywanych przez NFZ
świadczeniodawcom o 30% kosztów pracy jest przyjęcie, że o taką samą kwotę,
z mocy prawa, zwiększyła się cena poszczególnych świadczeń wykonywanych
przez świadczeniodawcę, także finansowanych przez pozwanego. Środki pieniężne
na finansowanie świadczeń zdrowotnych NFZ pozyskuje ze składek ponoszonych
przez osoby ubezpieczone, a koszty świadczeń na rzecz osób nieubezpieczonych
4
pokrywane są ze środków budżetowych, co nie może mieć wpływu na wysokość
zobowiązania pozwanego.
Pozwany oparł skargę kasacyjną na podstawie przewidzianej art. 3983
§ 1
pkt 1 k.p.c. Naruszenie prawa materialnego łączy z błędną wykładnią art. 3 ust. 1
ustawy z dnia 22 lipca 2006 r. przez przyjęcie, że jego skutkiem jest wzrost cen
świadczeń udzielanych świadczeniobiorcom innym niż ubezpieczeni,
z niewłaściwym zastosowaniem art. 5 ust. 1 ustawy z dnia 22 lipca 2006 r.,
polegającym na uznaniu, że pozwany odpowiada za wzrost kosztów
funkcjonowania powoda, wyższy niż wynikający ze środków finansowych
przekazanych na podstawie art. 3 ust. 1. Niewłaściwa wykładnia dotyczy również
§ 13, § 17 ust. 2, § 22 i § 23 załącznika do rozporządzenia Ministra Zdrowia z dnia
6 października 2005 r. w sprawie ogólnych warunków umów o udzielanie
świadczeń opieki zdrowotnej (Dz. U. Nr 197, poz. 1643, dalej - rozp. o ogólnych
warunkach umów o.w.u.) i polega na przyjęciu, że wzrost pozyskanych przez
powoda środków oznaczał wzrost ceny świadczenia. Do takiego samego wniosku
prowadzi niewłaściwe zastosowanie § 3 ust. 4 pkt 7 rozp. z 20 grudnia 2004 r.
Przyjęcie, że hipotetyczny wzrost kosztów działalności powoda był przyczyną
wzrostu ceny uzyskiwanej od NFZ, a co za tym idzie, także wzrostem ceny
świadczeń finansowanych przez pozwanego. Skarżący domagał się zmiany
zaskarżonego wyroku, uwzględnienia jego apelacji i oddalenia powództwa,
ewentualnie uchylenia zaskarżonego wyroku i przekazania sprawy do ponownego
rozpoznania.
Powód wniósł o oddalenie skargi kasacyjnej.
Sąd Najwyższy zważył, co następuje:
Ustawa z dnia 27 sierpnia 2004 r. o świadczeniach opieki zdrowotnej
finansowanych ze środków publicznych, określa rodzaje, zasady i tryb udzielania
świadczeń opieki zdrowotnej finansowanych ze środków publicznych oraz nakłada
obowiązek ich finansowania (art. 14) na właściwych ministrów lub Narodowy
Fundusz Zdrowia (dalej – NFZ).
W odniesieniu do osób ubezpieczonych zobowiązanie to wykonuje NFZ,
stosownie do art. 116 ustawy o świadczeniach. W przepisie art. 132 ust. 1
5
przewidziano, że podstawą przyznawania tych świadczeń są umowy o udzielanie
świadczeń opieki zdrowotnej zawierane przez świadczeniodawców z Narodowym
Funduszem Zdrowia (dalej NFZ), dyrektorem oddziału wojewódzkiego. Wskazuje
on również, że osoby ubezpieczone mają prawo do tych świadczeń wyłącznie
w przypadkach i na zasadach określonych w ustawie o świadczeniach. Istotne
postanowienia umowy określone zostały w art. 136 oraz w wydanym w oparciu
o upoważnienie ustawowe (obecnie art. 137 pkt 10) rozporządzeniu Ministra
Zdrowia z dnia 5 października 2005 r. w sprawie ogólnych warunków umów
o udzielanie świadczeń opieki zdrowotnej (Dz. U. Nr 197, poz. 2643, dalej -
rozporz. w sprawie o. w. u.). Zgodnie z art. 136 pkt. 5 ustawy o świadczeniach na
sfinansowanie tych świadczeń w odniesieniu do konkretnego świadczeniodawcy,
w okresie objętym umową, przeznaczone są, przewidziane w planie finansowym
NFZ, środki finansowe, określone jako kwota zobowiązania, poza świadczeniami
objętymi art. 159, które dotyczą świadczeń w zakresie podstawowej opieki
zdrowotnej oraz zaopatrzenia w środki pomocnicze i wyroby medyczne będące
przedmiotami ortopedycznymi. Zawieranie umów o udzielanie świadczeń opieki
zdrowotnej, również poza przewidzianymi art. 159, odbywa się, stosownie do art.
139 ust. 1, po przeprowadzeniu konkursu ofert albo rokowań. Środki przeznaczone
na finansowanie świadczeń opieki zdrowotnej są środkami publicznymi (art. 114
ust. 1 ustawy o świadczeniach), zarządzanymi przez NFZ (art. 97), który prowadzi
gospodarkę finansową na zasadach określonych w ustawie. Przychody NFZ
wymienione zostały w art. 116 ustawy o świadczeniach, a ich główne źródło, to
należne składki na ubezpieczenie zdrowotne (art. 116 ust. 1).
Świadczenia zdrowotne udzielane świadczeniobiorcom innym niż
ubezpieczeni finansowane są z budżetu państwa (art.13 ustawy o świadczeniach).
Należą do nich również te przewidziane art. 21 ust. 3 ustawy z dnia 26 października
1982 r. o wychowywaniu w trzeźwości i przeciwdziałaniu alkoholizmowi (Dz. U. Nr
179, poz. 1485), art. 26 ust. 5 ustawy z 29 lipca 2005 r. o przeciwdziałaniu
narkomanii (Dz. U. Nr 179, poz. 1485) oraz art. 10 ustawy z dnia 19 sierpnia 1994 r.
o ochronie zdrowia o psychicznego (Dz. U. Nr 111, poz. 535 ze zm.). Wypełnianie
zobowiązania określone zostało przepisami rozporządzenia Rady Ministrów z dnia
20 grudnia 2004 r. w sprawie sposobu i trybu finansowania z budżetu państwa
6
świadczeń opieki zdrowotnej udzielonych świadczeniobiorcom innym niż
ubezpieczeni (Dz. U. Nr 281, poz. 2789, dalej – rozporz. z dnia 20 grudnia 2004 r.).
Z § 3 ust. 4 pkt 7 tego rozporządzenia wynika, że cena każdego rodzaju
świadczenia w odniesieniu do tych świadczeniobiorców wyznaczana jest na
poziomie ceny przewidzianej w umowie z NFZ, a w innych przypadkach niż w tym
postanowieniu wymienione - na poziomie najniższej ceny przewidzianej
w umowach o świadczeniach opieki zdrowotnej zawieranych z NFZ albo ustalonej
przez samodzielny publiczny zakład opieki zdrowotnej mający siedzibę na terenie
danego oddziału NFZ, czy świadczenia udzielonego przez stację pogotowia
ratunkowego lub ratownictwa medycznego. Zapłata za te świadczenia dokonywana
jest co miesiąc na podstawie faktury wystawionej przez świadczeniodawcę
i zestawienia określającego zakres i liczbę udzielanych świadczeń oraz ich cenę.
Powołane uregulowania wskazują na powiązanie cen tych świadczeń z cenami
objętymi umową świadczeniodawcy z NFZ w zakresie świadczeń udzielanych
osobom ubezpieczonym.
Postanowienia § 13 rozporz. w sprawie o.w.u. stanowią, że obowiązek
finansowania przez NFZ świadczeń wykonywanych w okresie rozliczeniowym
wyznaczony jest wysokością kwoty zobowiązania oznaczonej w umowie,
a w przypadku większej ilości zakresów świadczeń dla danego ich rodzaju, kwota
zobowiązania jest sumą kwot zobowiązania w poszczególnych zakresach. Wycena
świadczeń lub odpowiadających im jednostek rozliczeniowych uzgadniana jest
w trybie określonym art. 142, art. 143 i art. 159 ustawy o świadczeniach, przy
uwzględnieniu sposobów rozliczania świadczeń objętych § 15 rozporz. w sprawie
o.w.u. w postaci kapitacyjnej stawki rocznej, ceny jednostkowej jednostki
rozliczeniowej lub ryczałtu. Z kolei § 17 traktuje o ustalaniu wysokości
zobowiązania NFZ w odniesieniu do świadczeń rozliczanych na podstawie ceny
jednostkowej jednostki rozliczeniowej, która według ust. 2 jest iloczynem liczby
jednostek rozliczeniowych, odpowiadających udzielonym świadczeniom i ceny
jednostkowej jednostki rozliczeniowej, która co do zasady nie może być wyższa od
iloczynu liczby jednostek rozliczeniowych i ceny jednostkowej, określonych w planie
rzeczowo-finansowym dla danego rodzaju świadczeń (ust. 3). Podstawą rozliczeń
i płatności za świadczenia udzielone w okresie sprawozdawczym jest rachunek
7
wraz z raportem statystycznym. Tryb i terminy wypłaty należności przez NFZ
z tytułu realizacji umowy określony został w § 23.
Na zakłady opieki zdrowotnej nałożono, przepisem art. 62 ustawy z dnia
30 sierpnia 1991 r. o zakładach opieki zdrowotnej (tj. Dz. U. z 2007 r. Nr 14, poz.
89) i rozporządzeniem Ministra Zdrowia i Opieki Społecznej z dnia 22 grudnia
1998 r. w sprawie szczególnych zasad rachunku kosztów w publicznych zakładach
opieki zdrowotnej (Dz. U. Nr 164, poz. 1194, dalej – rozp. z 22 grudnia 1998 r.),
obowiązek prowadzenia rachunku kosztów obejmującego ewidencję dochodów
i kosztów. W § 2 tego rozporządzenia wyszczególnione zostały, obejmowane
ewidencją koszty ponoszone przez zakład, z uwzględnieniem ich rodzaju oraz
ośrodków powstania. Należą również do nich koszty związane z wynagrodzeniami
(ust. 1 pkt 5 i 6), które są również kosztami bezpośrednimi. Z § 7 wynika, że koszt
własny sprzedaży świadczenia zdrowotnego lub innej usługi oblicza się jako sumę
jednostkowych kosztów własnych sprzedaży wszystkich nośników kosztów
zużytych podczas wykonania świadczenia lub usługi. Ten koszt ma zasadnicze
znaczenie dla określenia wysokości świadczenia, które zakład opieki zdrowotnej
chce objąć umową z NFZ, jak i umowami zawieranymi z innymi
świadczeniobiorcami, jeśli ma taką prawną możliwość.
Z dniem 6 września 2006 r. weszła w życie ustawa z dnia 22 lipca 2006 r.
o przekazaniu środków finansowych świadczeniodawcom na wzrost wynagrodzeń
(Dz. U. Nr 149, poz. 1076, dalej – ustawa z 22 lipca 2006 r.). Przewidziano w niej,
że przekazywanie tych środków następować będzie w poszczególnych latach,
z tym że na 2006 r. za okres od października do września. Przepis art. 3 ust. 1 tej
ustawy stanowi, że kwota o której mowa w art. 136 pkt 5 ustawy o świadczeniach,
w umowie zawartej na rok 2007 r., w 2007 roku wzrasta, z mocy prawa,
o równowartość 30 % kosztów pracy w poszczególnych rodzajach świadczeń
opieki zdrowotnej. Z kolei w ust. 2 tego przepisu wskazano, że koszty pracy
w poszczególnych rodzajach świadczeń opieki zdrowotnej stanowią iloczyn kwoty
zobowiązania, o której mowa w art. 136 pkt 5 ustawy o świadczeniach.
i odpowiedniego wskaźnika zamieszczonego w załączniku do ustawy.
Z uzasadnienia rządowego projektu ustawy (druk sejmowy nr 671) wynika,
że przyjęte rozwiązanie nakłada obowiązek uwzględnienia w kwocie zobowiązania
8
w umowach zawartych przez NFZ wzrostu środków finansowych z przeznaczeniem
na wzrost wynagrodzeń. Nie wpływa to na cenę świadczeń opieki zdrowotnej i ich
liczbę, ustalone w postępowaniu w sprawie zawarcia umowy o udzielanie
świadczeń opieki zdrowotnej, a zatem w żadnym wypadku nie wpłyną na
zachwianie konkurencyjności między podmiotami ubiegającymi się o zawarcie
umów o udzielanie świadczeń opieki zdrowotnej. Zaznaczono również, że ustawa
nie wpłynie na dochody i wydatki budżetu państwa i budżety jednostek samorządu
terytorialnego, spowoduje natomiast wzrost wydatków NFZ w latach 2006 i 2007.
Przyjęte w ustawie założenia podwyżki wynagrodzeń dotyczyły obowiązku NFZ,
z zarządzanych przez niego środków pochodziły środki finansowe przekazywane
świadczeniodawcom, z którymi łączyły go umowy. Z przytoczonej treści art. 3 ust. 1
i 2 ustawy z 22 lipca 2006 r. wynika, że podwyższenie wynagrodzeń dokonane
zostało przez wzrost kwoty określonej w art. 136 pkt 5 ustawy o świadczeniach.
o równowartość wskazanego ułamka kosztów pracy w poszczególnych rodzajach
świadczeń. Odniesienie podwyższenia wynagrodzeń do będących elementem ceny
świadczeń kosztów pracy było miernikiem zapewniającym jej adekwatność do
nakładu pracy, jednakową dla wszystkich świadczeniodawców. Wyodrębnienie
kwoty przeznaczonej na realizację podwyżek w ramach ogólnej, podwyższonej
kwoty zobowiązania miało znaczenie finansowo - techniczne, ponieważ wiązało się
z obowiązkiem odrębnego jej rozliczenia i ewentualnego zwrotu niewykorzystanych
środków oraz wymuszenia na zakładach opieki zdrowotnej do wykorzystania jej
zgodnie z przeznaczeniem. Służyło zapewne również ocenie skutków tej regulacji.
Ustawa nie zawiera postanowień, które ingerowałyby w treść umów zawieranych
przez świadczeniodawców z NFZ, poza podwyższeniem sumy zobowiązania.
Nie doszło również do zmiany treści umów przez strony, które je zawarły. Wobec
tego można przyjąć, mimo braku dokumentów określających ceny świadczeń na
2007 r., dotyczących umowy powoda z NFZ, że nie uległy one zmianie. Nawet
w takiej sytuacji nie można podzielić zarzutu pozwanego, że rzeczywiście nie
doszło do zmiany wartości świadczeń. Nie uwzględnia on bowiem konsekwencji
ustawowego podwyższenia wynagrodzeń, skoro koszty pracy są składnikiem
kosztów każdego świadczenia, a zatem obejmuje je również cena jednostkowa
tego świadczenia. Oddzielenie podwyższonej wartości tego składnika w kwocie
9
zobowiązania określonej w umowie od pozostałych składników nie może mieć
znaczenia dla określenia zupełnego kształtu wartości świadczenia. Nie zostały
rozważone skutki ustawowej podwyżki dla działalności powoda. Nie było
przedmiotem sporu, że regulacją płac objęty był obszar działalności wiążący się
z umowami zawieranymi z NFZ, a przekazane odrębnie kwoty obejmowały
przewidzianą podwyżkę, w zakresie świadczeń określonych umowami.
W odniesieniu do obowiązku pozwanego finansowania świadczeń wykonanych na
rzecz osób nieubezpieczonych nie było kwoty zobowiązania, ponieważ zakres
świadczeń nie był ograniczony. Ukształtowanie zobowiązania pozwanego przez
odniesienie ceny świadczeń do objętych umową z NFZ ma również i te
konsekwencje, że zmiana wysokości poszczególnych składników ceny świadczenia
rzutuje na rozmiar ceny tego świadczenia. Na skutek podwyższenia wynagrodzeń
koszt świadczenia powoda realizowanego na podstawie umowy z NFZ wzrósł, bo
wyższe są koszty pracy. Nie ma znaczenia taka realizacja ustawy z 22 lipca
2006 r., że „środki podwyżkowe” przekazywane były bez powiązania
z wykonaniem umowy. Wobec tego można przyjąć, że pozostawienie ceny
świadczeń na poziomie wynegocjowanym na 2006 r. może mieć istotne znaczenie
dla zachowania właściwej konkurencji w ramach procedury kształtującej zawieranie
umów, czy też dla innych wskazanych przyczyn. Nie ma natomiast podstaw do
uznania, że nie doszło do zmiany ceny, mimo ustawowego podwyższenia jednego
jej składnika. Nie zasługiwał na podzielenie zarzut naruszenia kwestionowanym
wyrokiem art. 3 ust. 1 ustawy z dnia 22 lipca 2006 r., ponieważ nie ma racjonalnych
podstaw do przyjęcia, że opisany wzrost elementu ceny świadczenia nie miał
wpływu na wysokość sumy wszystkich jej elementów. Sąd Apelacyjny nie wysunął
poglądu, że przepis ten ma zastosowanie wprost do środków uzyskiwanych przez
powoda za świadczenia wykonane na rzecz osób nieubezpieczonych.
Za niezasadny uznać należało zarzut niewłaściwego zastosowania art. 5 ust. 1
ustawy z dnia 22 lipca 2006 r. Analiza przepisów ustawy wskazuje, że regulacja
płac dokonana została ze środków NFZ, w zakresie świadczeń opieki zdrowotnej,
które były objęte umowami zawartymi z nim przez zakłady opieki zdrowotnej,
będącymi świadczeniodawcami. Wobec tego regulacje, będące podstawą jej
wprowadzenia miały zastosowanie w tym określonym obszarze. Istotą natomiast sporu
10
jest kwestia określenia skutków jakie wykonanie zapisów wywarło na działalność
powoda, dotyczącą innych podmiotów, na których rzecz dokonywał on świadczeń
opieki zdrowotnej. W odniesieniu do udzielania tych świadczeń osobom
nieubezpieczonym, których ceny odpowiadały cenom świadczeń objętych umową
z NFZ, konsekwencją wykonania ustawy z dnia 22 lipca 2006 r. było to, że kwota
zobowiązania (art. 136 pkt 5 ustawy o świadczeniach.), określona w umowie „wzrosła,
z mocy prawa, o równowartość 30% kosztów pracy w poszczególnych rodzajach
świadczeń opieki zdrowotnej”, co doprowadziło do podwyższenia ceny całego
świadczenia. Nie ma usprawiedliwionych przesłanek do uznania, że te same
świadczenia, które powód miał wykonywać za cenę określoną na takim samym
poziomie, co w umowie z NFZ, w rachunku jego kosztów mogły mieć różną wartość,
dotyczącą jednego elementu-kosztów pracy. Nie ma zatem przekonujących
argumentów dla stanowiska, że zmiana wysokości wynagrodzenia, wywołana
faktyczną zmianą cen świadczeń, powinna dotyczyć tylko jednego zakresu działalności
powoda. Nie przekonuje zatem stanowisko wyrażone w wyroku Sądu Najwyższego
z dnia 6 kwietnia 2011 r., I CSK 470/10. Rację ma skarżący, że wskazane przepisy
§ 13, § 17 ust. 2, § 22 i § 23 rozporz. w sprawie o.w.u. określają, wiążące dla stron
umowy, zasady ustalania ceny świadczeń udzielanych w ramach umowy.
Nie wyklucza to jednak skutków regulacji ustawowej, odnoszącej się bezpośrednio do
nich. Również § 3 ust. 4 rozporz. z 20 grudnia 2004 r., przewidujący finansowanie
przez pozwanego świadczeń udzielanych osobom nieubezpieczonym na poziome cen
ustalonych w umowie z NFZ powinien być stosowany z uwzględnieniem skutków
łączących się z postanowieniami ustawy z dnia 22 lipca 2006 r. Nie można jednak
odmówić słuszności zarzutowi naruszenia § 7 rozporz. z 22 grudnia 1998 r., ponieważ
nie ma możliwości oceny, wobec braku w tej mierze wiążących ustaleń, w jakim
stopniu skutki zmian wprowadzonych ustawą z dnia 22 lipca 2006 r. wpłynęły na
podwyższenie kosztów działalności powoda. Zróżnicowanie w sferze wynagrodzeń
pracowniczych wymagało konkretnego określenia zakresu omawianej zmiany.
Z powyższych względów zaskarżony wyrok należało uchylić w oparciu o art.
39815
§ 1 k.p.c. i sprawę przekazać Sądowi Apelacyjnemu do ponownego
rozpoznania. Na podstawie art. 108 § 2 w związku z art. 39821
k.p.c. orzeczenie
11
o kosztach postępowania kasacyjnego pozostawione zostało końcowemu
rozstrzygnięciu.