I CNP 90/10
-
Data orzeczenia:
-
Organ orzekający:
-
Izby:
-
Jednostka obsługująca sprawę:
-
Forma orzeczenia:
-
Typ składu:
-
Skład sędziowski:
Powołane przepisy:
Informacje o źródle orzeczenia:
- Link do źródła orzeczenia
-
Data publikacji:23-05-2013
Dodatkowe informacje:
-
Sprawy przywołane w treści orzeczenia:
Pełny tekst orzeczenia
.Sygn. akt I CNP 90/10
POSTANOWIENIE
Dnia 29 czerwca 2011 r.
Sąd Najwyższy w składzie :
SSN Tadeusz Wiśniewski
w sprawie ze skargi W. K. o stwierdzenie niezgodności z prawem prawomocnego
postanowienia Sądu Rejonowego z dnia 17 grudnia 2008 r., wydanego
w sprawie z wniosku J. K.
przy uczestnictwie E. K. i W. K.
o stwierdzenie nabycia spadku,
na posiedzeniu niejawnym w Izbie Cywilnej w dniu 29 czerwca 2011 r.,
odrzuca skargę.
Uzasadnienie
2
Postanowieniem z 17 grudnia 2008 r. Sąd Rejonowy na skutek wniosku J. K.
stwierdził, że spadek po zmarłej dnia 10 sierpnia 2008 r. w W. J. K. nabyli na
podstawie ustawy wprost bratankowie W. K., E. K. i J. K. po 1/3 części spadku
każde z nich.
We wniesionej na podstawie art. 4241
§ 2 k.p.c. skardze o stwierdzenie
niezgodności z prawem prawomocnego postanowienia W.K. zażądał stwierdzenia
niezgodności z prawem wskazanego postanowienia, zarzucając m.in. naruszenie
art. 932 § 5 k.c.
Sąd Najwyższy zważył, co następuje:
Skarga podlega odrzuceniu.
Zgodnie z art. 4241
§ 2 k.p.c., w sytuacji, gdy strona nie skorzystała
z przysługujących jej środków prawnych, dopuszczalność skargi od orzeczenia
sądu pierwszej lub drugiej instancji uzależniona jest od kumulatywnego spełnienia
dwóch przesłanek: istnienia wyjątkowego wypadku oraz występowania
niezgodności z prawem o kwalifikowanym charakterze, wynikającej z naruszenia
podstawowych zasad porządku prawnego lub konstytucyjnych wolności albo praw
człowieka i obywatela (zob. postanowienie Sądu Najwyższego z dnia 2 lutego
2006 r., I CNP 4/06, OSNC 2006, nr 6, poz. 113).
Skarżący powołał się na wyjątkowy wypadek wynikający z jego sytuacji
osobistej związanej z ograniczeniem sprawności ruchowej i ułomności psychicznej
będących następstwem udziału w wypadku drogowym, mającym miejsce
kilka lat wcześniej. Zdaniem skarżącego, uniemożliwiło mu to wnikliwą ocenę
własnej sytuacji prawnej i podejmowanie rozsądnych decyzji procesowych
w trakcie postępowania, w szczególności co do zaskarżenia postanowienia.
Argumenty te nie mogą zostać jednak uwzględnione, gdyż skarżący w toku
postępowania przed Sądem Rejonowym jako jedyny uczestnik postępowania był
reprezentowany przez adwokata. Prowadzi to do wniosku, że ewentualne
ograniczenia sprawności skarżącego nie mogły mieć decydującego wpływu na
możliwość oceny jego sytuacji prawnej. Udział pełnomocnika zapewnił skarżącemu
3
należyte prawo do obrony i możliwość podjęcia racjonalnej decyzji w przedmiocie
skorzystania z ewentualnych środków zaskarżenia. Nie można więc w omawianej
sytuacji dostrzec wyjątkowego wypadku przemawiającego za odstąpieniem
od skorzystania z przysługującej skarżącemu drogi prawnej. Również wniesienie
obecnie skargi o stwierdzenie niezgodności z prawem prawomocnego orzeczenia
wskazuje na dostateczne rozeznanie skarżącego co do przysługujących mu
uprawnień.
W myśl art. 4248
§ 2 in fine k.p.c. skarga podlega odrzuceniu, jeżeli nie
zachodzi wyjątek, o którym mowa w art. 4241
§ 2 k.p.c. Wypełniając dyspozycję
tego przepisu, Sąd Najwyższy orzekł jak w sentencji.
POSTANOWIENIE
Dnia 29 czerwca 2011 r.
Sąd Najwyższy w składzie :
SSN Tadeusz Wiśniewski
w sprawie ze skargi W. K. o stwierdzenie niezgodności z prawem prawomocnego
postanowienia Sądu Rejonowego z dnia 17 grudnia 2008 r., wydanego
w sprawie z wniosku J. K.
przy uczestnictwie E. K. i W. K.
o stwierdzenie nabycia spadku,
na posiedzeniu niejawnym w Izbie Cywilnej w dniu 29 czerwca 2011 r.,
odrzuca skargę.
Uzasadnienie
2
Postanowieniem z 17 grudnia 2008 r. Sąd Rejonowy na skutek wniosku J. K.
stwierdził, że spadek po zmarłej dnia 10 sierpnia 2008 r. w W. J. K. nabyli na
podstawie ustawy wprost bratankowie W. K., E. K. i J. K. po 1/3 części spadku
każde z nich.
We wniesionej na podstawie art. 4241
§ 2 k.p.c. skardze o stwierdzenie
niezgodności z prawem prawomocnego postanowienia W.K. zażądał stwierdzenia
niezgodności z prawem wskazanego postanowienia, zarzucając m.in. naruszenie
art. 932 § 5 k.c.
Sąd Najwyższy zważył, co następuje:
Skarga podlega odrzuceniu.
Zgodnie z art. 4241
§ 2 k.p.c., w sytuacji, gdy strona nie skorzystała
z przysługujących jej środków prawnych, dopuszczalność skargi od orzeczenia
sądu pierwszej lub drugiej instancji uzależniona jest od kumulatywnego spełnienia
dwóch przesłanek: istnienia wyjątkowego wypadku oraz występowania
niezgodności z prawem o kwalifikowanym charakterze, wynikającej z naruszenia
podstawowych zasad porządku prawnego lub konstytucyjnych wolności albo praw
człowieka i obywatela (zob. postanowienie Sądu Najwyższego z dnia 2 lutego
2006 r., I CNP 4/06, OSNC 2006, nr 6, poz. 113).
Skarżący powołał się na wyjątkowy wypadek wynikający z jego sytuacji
osobistej związanej z ograniczeniem sprawności ruchowej i ułomności psychicznej
będących następstwem udziału w wypadku drogowym, mającym miejsce
kilka lat wcześniej. Zdaniem skarżącego, uniemożliwiło mu to wnikliwą ocenę
własnej sytuacji prawnej i podejmowanie rozsądnych decyzji procesowych
w trakcie postępowania, w szczególności co do zaskarżenia postanowienia.
Argumenty te nie mogą zostać jednak uwzględnione, gdyż skarżący w toku
postępowania przed Sądem Rejonowym jako jedyny uczestnik postępowania był
reprezentowany przez adwokata. Prowadzi to do wniosku, że ewentualne
ograniczenia sprawności skarżącego nie mogły mieć decydującego wpływu na
możliwość oceny jego sytuacji prawnej. Udział pełnomocnika zapewnił skarżącemu
3
należyte prawo do obrony i możliwość podjęcia racjonalnej decyzji w przedmiocie
skorzystania z ewentualnych środków zaskarżenia. Nie można więc w omawianej
sytuacji dostrzec wyjątkowego wypadku przemawiającego za odstąpieniem
od skorzystania z przysługującej skarżącemu drogi prawnej. Również wniesienie
obecnie skargi o stwierdzenie niezgodności z prawem prawomocnego orzeczenia
wskazuje na dostateczne rozeznanie skarżącego co do przysługujących mu
uprawnień.
W myśl art. 4248
§ 2 in fine k.p.c. skarga podlega odrzuceniu, jeżeli nie
zachodzi wyjątek, o którym mowa w art. 4241
§ 2 k.p.c. Wypełniając dyspozycję
tego przepisu, Sąd Najwyższy orzekł jak w sentencji.