Pełny tekst orzeczenia

WYROK

UZASADNIENIE

W świetle zebranego w sprawie materiału dowodowego Sąd ustalił następujący stan faktyczny:

W dniu 27 sierpnia 2011 roku w godzinach nocnych pokrzywdzony S. R. (1) przebywał w miejscu swojego zamieszkania w (...), w/w pozostawał w tym czasie w konkubinacie z siostrą P. M. , obecnie żoną S. R. (1). W tym czasie pomiędzy pokrzywdzonym a M. R. (1) dochodziło do licznych konfliktów, krytycznego wieczoru pokrzywdzony omyłkowo przesłał do M. R. (1) wiadomości tekstowe o obraźliwej treści , które miały być faktycznie skierowane do innej osoby.

Kiedy pokrzywdzony już zasnął usłyszał hałas, odgłos tłuczonego szkła i zobaczył jak do pomieszczenia po uprzednim wybiciu szyby przez powstały otwór wtargnął P. W., który zaatakował pokrzywdzonego uderzając go rękoma po głowie i twarzy. Następnie w ten sam sposób do pomieszczenia tego wtargnął M. P. (2), który uderzył pokrzywdzonego dwa razy pięścią w twarz. S. R. (1) krzyczał aby go nie bili i wyszli z mieszkania. Po pewnej chwili M. P. (2) i P. W. opuścili pomieszczenie mieszkalne zajmowane przez S. R., pokrzywdzony poszedł do swojej matki M. R. (2) a następnie zadzwonił na Policję.

Na miejsce przyjechali funkcjonariusze S. I. i A. T., stwierdzili, iż została wybita w szyba w pomieszczeniu mieszkalnym, pokrzywdzony miał widoczne obrażenia na twarzy. Tej samej nocy w/w funkcjonariusze przeprowadzali kolejna interwencje , tym samym na terenie L. przy ul. (...) na skutek zgłoszenia o zakłócaniu ciszy nocnej przez osoby znajdujące się w piwnicy, wśród nich znajdował się oskarżony M. P. (2) oraz P. W..

/ dowód: zeznania świadków: S. R. (1) k 4-6, 82;

G. R. k 16-17, S. S. (2) k 18-19, 82 -83, M. R. (2) k 20-21, 83;

S. I. k 12-13, 82;

A. T. k 14-15, 206

M. R. (1) k 100;

notatka urzędowa k 156/

Pokrzywdzony S. R. (1) w wyniku zdarzenia doznał stłuczenia głowy, obrzęku nosa, pęknięcia wargi odczuwał bóle głowy , nie korzystał z pomocy lekarskiej. Biegły sądowy z zakresu chirurgii ogólnej w sporządzonej opinii wskazał, iż obrażenia te należy zakwalifikować jako naruszające czynności narządów ciała na okres poniżej dni siedmiu, mogły one powstać w okolicznościach podanych przez pokrzywdzonego .Mając na uwadze rodzaj zadawanych uderzeń , część ciała na które były skierowane- G. uznać należy, iż narażały one pokrzywdzonego na bezpośrednie niebezpieczeństwo utraty życia lub doznania ciężkiego uszczerbku na zdrowiu.,

/dowód: zeznania S. R. (1) k 4-6, 82;

opinia sądowo -lekarska k. 73-74 /

Oskarżony M. P. (2) był uprzednio karany, odbywa obecnie karę pozbawienia wolności

/dowód: informacja z K. k.170-172/

Oskarżony M. P. (2) stojący pod zarzutem popełnienia czynu z art. 193 kk i z art. 158 §1 kk i art. 157 §2 kk w zw. z art.11 §2 kk nie przyznał się do winy i wyjaśnił że krytycznej nocy wraz z P. W. i innymi znajomymi uczestniczył w spotkaniu towarzyskim, było zorganizowane w lesie ognisko a następnie przebywał w piwnicy jednego ze znajomych , na miejscu interweniowała Policja z uwagi na zgłoszenie o zakłóceniu ciszy nocnej.

Sąd zaważył co następuje:

W świetle zebranego w sprawie materiału dowodowego wina oskarżonego odnośnie czynów w kształcie jak to przyjęto w części dyspozytywnej wyroku nie budzi wątpliwości. Wprawdzie oskarżony nie przyznał się do winy i zaprzeczył aby krytycznej nocy przebywał w miejscu zamieszkania pokrzywdzonego wskazał, iż uczestniczył w spotkaniu towarzyskim na terenie L. jednak wskazania pokrzywdzonego w tym zakresie od początku postępowania były jednoznaczne , podawał on jako sprawców M. P. (1) i P. W., natomiast analiza przestrzenno czasowa czasu zdarzenia oraz godziny interwencji Policji nie wyłącza możliwości udziału oskarżonego w przedmiotowym zdarzeniu. S. R. podał, iż oskarżony oraz P. W. wtargnęli do jego mieszkania około godziny 23.00, natomiast interwencja Policji miała miejsce pomiędzy godziną 0.30 a 1.00, co przy odległości dzielącej L. i S. nie wyłącza możliwości przemieszczenia się oskarżonego i P. W.. Wprawdzie przesłuchani w charakterze świadków K. B. I D. S. potwierdzili , iż w dniu kiedy miała miejsce interwencja Polucji w piwnicy należącej do K. B. wcześniej organizowane było ognisko jednak zeznania te składane były po znacznym upływie czasu i z istoty sprawy nie mogły zawierać szczegółów. Świadek K. B. w sposób bardzo ogólny opisał przebieg zdarzeń z krytycznego dnia, D. S. złożył zeznania bardziej szczegółowe, jednak stwierdzenie świadka , iż oskarżony i P. W. byli przez cały czas w towarzystwie innych osób należy ocenić z dużą ostrożnością . Zdaniem Sądu trudno przyjąć aby pokrzywdzony wskazał jako sprawców oskarżonego i P. W. podając od razu ich nazwiska i imiona w sytuacji gdy do zdarzenia z udziałem w/w miałoby nie dojść , narażając się na odpowiedzialność karną z art. 234 kk lub 233 kk i nie mając wiedzy gdzie faktycznie oskarżony i P. W. tego dnia przebywają.

Pokrzywdzony w złożonych zeznaniach podawał okoliczności o charakterze osobistym mające jego zdaniem być przyczyną zdarzenia a mianowicie omyłkowe przesłanie wiadomości tekstowych do siostry P. W. z którą jest związany , ich treść mająca charakter obraźliwy miała wywołać reakcję P. W. oraz będącego z nim oskarżonego. Świadek M. R. (1) podała, iż faktycznie do takiego incydentu związanego z przesyłaniem wiadomości tekstowych doszło , przy czym w dniu zdarzenia na ten temat Z S. R. (1) nie rozmawiała , na drugi dzień od pokrzywdzonego dowiedziała się, że miał został pobity przez oskarżonego i P. W..

Zdaniem Sądu brak jest podstaw do kwestionowania wiarygodności zeznań świadka S. R. (1) gdyż w sposób logiczny i spójny opisał przebieg zdarzenia, podawał nazwiska sprawców, obrażenia których doznał widzieli M. R. (2) oraz interweniujący funkcjonariusze Policji, natomiast okoliczności mające miejsce na początku postępowania kiedy to pokrzywdzony nie wykazywał zamiaru złożenia zawiadomienia o przestępstwie wynikały z pewnością z faktu powiązań osobistych oraz rodzinnych z drugim oskarżonym P. W. . W toku rozprawy przed Sądem pokrzywdzony potwierdził złożone zeznania, w końcowej części postępowania wskazać, iż nie ma już pretensji do oskarżonych i nie zależy mu na ukaraniu, jednocześnie jednak podtrzymał zeznania uprzednio złożone . Okoliczność powyższą Sąd uwzględnił przy wymiarze kary , jednak taka postawa pokrzywdzonego nie była wynikiem działań zmierzających do pojednania z pokrzywdzonym podjętych przez oskarżonego M. P. (1).

Sąd odmówił wiarygodności wyjaśnieniom oskarżonego złożonym na rozprawie zaprzeczającym udziałowi w przedmiotowym zdarzeniu albowiem pozostają one w sprzeczności z pozostałym materiałem dowodowym.

W zakresie kwalifikacji prawnej Sąd przyjął iż działanie oskarżonego należy zakwalifikować jako dwa przestępstwa będące wynikiem dwóch odrębnych zachowań - jednego polegające na naruszeniu miru domowego pokrzywdzonego oraz drugiego polegającego na udziale w pobiciu pokrzywdzonego . Wskazać należy, iż zgodnie z ustalonym orzecznictwem oraz doktryną dla przypisania odpowiedzialności z art.158§1kk nie jest konieczne aby wszyscy sprawcy jednocześnie zadawali uderzenia pokrzywdzonemu, czyn ten nie jest uwarunkowany jednoczesnością działania, miejsca, jak też udziałem wszystkich uczestników w całym jej przebiegu. W przedmiotowej sprawie ustalono, iż zdarzenie zainicjował swoim działaniem P. W. , który po wtargnięciu do pomieszczenia mieszkalnego pokrzywdzonego zaatakował go zadając mu uderzenia, następnie takie same działania podjął oskarżony, przy czym z okoliczności sprawy wynika, jednoznacznie , iż oskarżony aprobował uprzednie działania P. W. oraz zadając kolejne uderzenia mimo głośnych protestów pokrzywdzonego , krzyków i próśb aby już go nie bito wziął udział w pobiciu o jaki mowa w art. 158§1 kk.

W wyniku zdarzenia S. R. doznał obrażeń ciała opisanych w opinii sądowo-lekarskiej, naruszających czynności narządów jego ciała na okres poniżej dni siedmiu, przy czym nie może budzić wątpliwości, iż oskarżony umyślnie wziął udział w zdarzeniu mającym postać pobicia o takim natężeniu agresji i przemocy stosowanej przez napastników, które narażało pokrzywdzonego na bezpośrednie niebezpieczeństwo utraty życia lub doznania ciężkich obrażeń ciała, uderzenia w postaci ciosów wyprowadzanych z pięści nakierowane na głowę i twarz , stwarzały zagrożenie postania krwiaków, uszkodzenia mózgu czy też tkanki mózgowej co w sposób bezpośredni wskazał w opinii pisemnej biegły i wnioski te Sąd podziela. Jednoczenie Sąd uznał, iż obrażenia kwalifikowane z art. 157§2 kk wywołane były działaniem obu sprawców i stanowiły wynik ich zachowań , tym samym kwalifikacje taką należało przyjąć w stosunku do oskarżonego jak i P. W..

Mając powyższe na uwadze Sąd uznał oskarżonego M. P. (1) za winnego popełnienia czynu:

- z art. 193 kk i za to na podstawie tego przepisu wymierzył 4 miesiące pozbawienia wolności oraz

- z art. 158§1 kk w zw. z art. 157§2 kk w zw. z art. 11§2 kk i za to na podstawie art. 158§1 kk w zw. z art. 11§3 kk wymierzył mu 10 miesięcy pozbawienia wolności.

Za zbiegające się przestępstwa Sąd wymierzył oskarżonemu karę łączną 10 miesięcy pozbawienia wolności.

Przy wymiarze kary Sąd uwzględnił uprzednią karalność oskarżonego, stopień społecznej szkodliwości czynu, a także skutki jakie czym ten wywołał.

Jednocześnie Sąd uznał, iż jedynie bezwzględna kara pozbawienia wolności spełni swoje funkcje prewencyjne i wychowawcze. Wskazać trzeba, że oskarżony był uprzednio dwukrotnie karany za innego rodzaju występki na kary pozbawienia wolności z warunkowym zawieszeniem jej wykonania , w chwili obecnej kara orzeczona wyrokiem z dnia 7 czerwca 20011 roku sygn. akt VIK 321/11 m.in za przestępstwo z art. 280§1 kk została zarządzona do wykonania , natomiast przedmiotowy czyn popełniony został po upływie niespełna trzech miesięcy od prawomocności powyższego wyroku, którym oznaczony został okres 5 lat próby.

Zachowanie oskarżonego wskazuje na całkowite lekceważenie porządku prawnego, albowiem działał on warunkach w sposób niewątpliwy umożliwiający jego identyfikację. Brak krytycznego stosunku do poprzednio popełnionego czynu także jednoznacznie przemawia za przyjęciem, że oskarżony nie ma zamiaru przestrzegać porządku prawnego a poprzednio wydane wyroki w istocie nie spełniły swoich funkcji prewencyjnych. W tej sytuacji nie można postawić pozytywnej prognozy co do zachowania się oskarżonego w przyszłości i uznać, że kara z warunkowym zawieszeniem jej wykonania spełniłaby swoje cele.

Oskarżony wprawdzie jest osoba młodą, jednak dotychczasowy sposób życia, zachowanie po popełnieniu przestępstwa, brak skruchy wskazują na konieczność stosowania kary o charakterze izolacyjnym.

Zdaniem Sądu orzeczona kara spełni swoje funkcje prewencyjne i wychowawcze oraz jest współmierna do stopnia zawinienia i społecznej szkodliwości czynu.

Na podstawie art. 415§3 kpk powództwo cywilne Sąd pozostawił bez rozpoznania.

O kosztach orzeczono na podstawie art. 624§1 kpk.