II PZ 11/11
-
Data orzeczenia:
-
Organ orzekający:
-
Jednostka obsługująca sprawę:
-
Forma orzeczenia:
-
Typ składu:
-
Skład sędziowski:
Powołane przepisy:
Informacje o źródle orzeczenia:
- Link do źródła orzeczenia
-
Data publikacji:19-04-2013
Dodatkowe informacje:
-
Sprawy przywołane w treści orzeczenia:II PK 259/10 II UO 3/04 II UZ 36/07 II UZ 39/04 II UZ 82/00
Pełny tekst orzeczenia
Sygn. akt II PZ 11/11
POSTANOWIENIE
Dnia 12 lipca 2011 r.
Sąd Najwyższy w składzie :
SSN Jerzy Kuźniar (przewodniczący, sprawozdawca)
SSN Katarzyna Gonera
SSN Małgorzata Wrębiakowska-Marzec
w sprawie z powództwa S. O.
przeciwko Urzędowi Skarbowemu […]
o odprawę emerytalną,
po rozpoznaniu na posiedzeniu niejawnym w Izbie Pracy, Ubezpieczeń
Społecznych i Spraw Publicznych w dniu 22 czerwca 2011 r.,
zażalenia powoda na postanowienie Sądu Najwyższego
z dnia 11 lutego 2011 r.,
odrzuca zażalenie.
Uzasadnienie
Postanowieniem z dnia 11 lutego 2011 r., II PK 259/10, Sąd Najwyższy
odmówił przyjęcia do rozpoznania skargi kasacyjnej powoda S. O. od wyroku Sądu
Okręgowego - Sądu Pracy i Ubezpieczeń Społecznych z dnia 22 czerwca 2010 r. w
sprawie przeciwko Urzędowi Skarbowemu o odprawę emerytalną, wskazując w
uzasadnieniu, że nie sformułowano w niej zagadnienia prawnego, nie wykazano
zaistnienia potrzeby wykładni przepisów prawnych budzących poważne wątpliwości
lub wywołujących rozbieżności w orzecznictwie sądów ani nie podniesiono
nieważności postępowania.
W zażaleniu na to postanowienie pełnomocnik powoda „zaskarżył je w
całości” i wniósł o nadanie biegu skardze kasacyjnej, uważając argumenty w niej
2
podniesione za zasadne.
Sąd Najwyższy zważył, co następuje:
Zażalenie jako oczywiście niedopuszczalne podlega odrzuceniu.
W myśl art. 3941
§ 1 i 2 k.p.c. zażalenie do Sądu Najwyższego przysługuje
na postanowienie sądu drugiej instancji odrzucające skargę kasacyjną, skargę o
stwierdzenie niezgodności z prawem prawomocnego orzeczenia oraz co do
kosztów procesu które nie były przedmiotem rozstrzygnięcia sądu pierwszej
instancji, zaś w sprawach, w których przysługuje skarga kasacyjna, także na
postanowienia sądu drugiej instancji kończące postępowanie w sprawie, poza
postanowieniami, o których mowa w art. 3981
k.p.c., a także postanowieniami
wydanymi w wyniku rozpoznania zażalenia na postanowienie sądu pierwszej
instancji. Z niewątpliwego brzmienia tego przepisu wynika, że środek ten nie
przysługuje od orzeczenia Sądu Najwyższego, bowiem nie jest on sądem drugiej
instancji. Zażalenie nie przysługuje więc, ani na postanowienie Sądu Najwyższego
o odrzuceniu skargi kasacyjnej, ani oddalającego skargę kasacyjną (postanowienia
Sądu Najwyższego z dnia 28 września 2004 r., II UZ 39/04, z dnia 15 listopada
2004 r., II UO 3/04, z dnia 5 grudnia 2007 r., II UZ 36/07, niepublikowane). Brak
środków odwoławczych od orzeczeń Sądu Najwyższego wynika także z
ustrojowego usytuowania tego Sądu jako naczelnego organu sądowego
sprawującego nadzór nad działalnością sądów powszechnych w zakresie orzekania
(art. 183 Konstytucji RP oraz art. 1 ustawy z dnia 23 listopada 2002 r. o Sądzie
Najwyższym, Dz.U. Nr 240, poz. 2052 ze zm.). W każdej procedurze musi
występować najwyższy organ procesowy, którego orzeczenia są ostateczne, a
takim organem w polskim postępowaniu cywilnym jest Sąd Najwyższy
(postanowienie Sądu Najwyższego z 14 lipca 2000, II UZ 82/00, niepublikowane).
Biorąc to pod uwagę, Sąd Najwyższy orzekł jak w sentencji, zgodnie z art.
373 k.p.c. w związku z art. 39821
i 3941
§ 3 k.p.c.
POSTANOWIENIE
Dnia 12 lipca 2011 r.
Sąd Najwyższy w składzie :
SSN Jerzy Kuźniar (przewodniczący, sprawozdawca)
SSN Katarzyna Gonera
SSN Małgorzata Wrębiakowska-Marzec
w sprawie z powództwa S. O.
przeciwko Urzędowi Skarbowemu […]
o odprawę emerytalną,
po rozpoznaniu na posiedzeniu niejawnym w Izbie Pracy, Ubezpieczeń
Społecznych i Spraw Publicznych w dniu 22 czerwca 2011 r.,
zażalenia powoda na postanowienie Sądu Najwyższego
z dnia 11 lutego 2011 r.,
odrzuca zażalenie.
Uzasadnienie
Postanowieniem z dnia 11 lutego 2011 r., II PK 259/10, Sąd Najwyższy
odmówił przyjęcia do rozpoznania skargi kasacyjnej powoda S. O. od wyroku Sądu
Okręgowego - Sądu Pracy i Ubezpieczeń Społecznych z dnia 22 czerwca 2010 r. w
sprawie przeciwko Urzędowi Skarbowemu o odprawę emerytalną, wskazując w
uzasadnieniu, że nie sformułowano w niej zagadnienia prawnego, nie wykazano
zaistnienia potrzeby wykładni przepisów prawnych budzących poważne wątpliwości
lub wywołujących rozbieżności w orzecznictwie sądów ani nie podniesiono
nieważności postępowania.
W zażaleniu na to postanowienie pełnomocnik powoda „zaskarżył je w
całości” i wniósł o nadanie biegu skardze kasacyjnej, uważając argumenty w niej
2
podniesione za zasadne.
Sąd Najwyższy zważył, co następuje:
Zażalenie jako oczywiście niedopuszczalne podlega odrzuceniu.
W myśl art. 3941
§ 1 i 2 k.p.c. zażalenie do Sądu Najwyższego przysługuje
na postanowienie sądu drugiej instancji odrzucające skargę kasacyjną, skargę o
stwierdzenie niezgodności z prawem prawomocnego orzeczenia oraz co do
kosztów procesu które nie były przedmiotem rozstrzygnięcia sądu pierwszej
instancji, zaś w sprawach, w których przysługuje skarga kasacyjna, także na
postanowienia sądu drugiej instancji kończące postępowanie w sprawie, poza
postanowieniami, o których mowa w art. 3981
k.p.c., a także postanowieniami
wydanymi w wyniku rozpoznania zażalenia na postanowienie sądu pierwszej
instancji. Z niewątpliwego brzmienia tego przepisu wynika, że środek ten nie
przysługuje od orzeczenia Sądu Najwyższego, bowiem nie jest on sądem drugiej
instancji. Zażalenie nie przysługuje więc, ani na postanowienie Sądu Najwyższego
o odrzuceniu skargi kasacyjnej, ani oddalającego skargę kasacyjną (postanowienia
Sądu Najwyższego z dnia 28 września 2004 r., II UZ 39/04, z dnia 15 listopada
2004 r., II UO 3/04, z dnia 5 grudnia 2007 r., II UZ 36/07, niepublikowane). Brak
środków odwoławczych od orzeczeń Sądu Najwyższego wynika także z
ustrojowego usytuowania tego Sądu jako naczelnego organu sądowego
sprawującego nadzór nad działalnością sądów powszechnych w zakresie orzekania
(art. 183 Konstytucji RP oraz art. 1 ustawy z dnia 23 listopada 2002 r. o Sądzie
Najwyższym, Dz.U. Nr 240, poz. 2052 ze zm.). W każdej procedurze musi
występować najwyższy organ procesowy, którego orzeczenia są ostateczne, a
takim organem w polskim postępowaniu cywilnym jest Sąd Najwyższy
(postanowienie Sądu Najwyższego z 14 lipca 2000, II UZ 82/00, niepublikowane).
Biorąc to pod uwagę, Sąd Najwyższy orzekł jak w sentencji, zgodnie z art.
373 k.p.c. w związku z art. 39821
i 3941
§ 3 k.p.c.