V CZ 34/11
-
Data orzeczenia:
-
Organ orzekający:
-
Izby:
-
Jednostka obsługująca sprawę:
-
Forma orzeczenia:
-
Typ składu:
-
Skład sędziowski:
Powołane przepisy:
Informacje o źródle orzeczenia:
- Link do źródła orzeczenia
-
Data publikacji:14-05-2013
Dodatkowe informacje:
-
Sprawy przywołane w treści orzeczenia:
Pełny tekst orzeczenia
Sygn. akt V CZ 34/11
POSTANOWIENIE
Dnia 21 lipca 2011 r.
Sąd Najwyższy w składzie :
SSN Lech Walentynowicz (przewodniczący)
SSN Marta Romańska
SSN Katarzyna Tyczka-Rote (sprawozdawca)
w sprawie ze skargi L. B.
o wznowienie postępowania zakończonego prawomocnym postanowieniem
Sądu Rejonowego z dnia 30 września 1997 r.
w sprawie z wniosku Gminy S.
przy uczestnictwie Skarbu Państwa – Wojewody Ś. w K.
o stwierdzenie nabycia własności nieruchomości przez zasiedzenie,
po rozpoznaniu na posiedzeniu niejawnym w Izbie Cywilnej w dniu 21 lipca 2011 r.,
zażalenia skarżącej L. B. na postanowienie Sądu Okręgowego
z dnia 15 listopada 2010 r.,
oddala zażalenie.
Uzasadnienie
2
W dniu 30 września 1997 r. Sad Rejonowy stwierdził nabycie przez Skarb
Państwa – Kierownika Urzędu Rejonowego w B. własności nieruchomości
położonej w S. przy ul. T. […] w drodze zasiedzenia z dniem 1 maja 1982 r.
Skarżąca L. B. po raz pierwszy wniosła o wznowienie postępowania w tej
sprawie pismem z 29 lutego 2000 r. podnosząc, że nie była należycie
reprezentowana i pozbawiono ją możności działania w wyniku naruszenia
przepisów prawa. Sprawa wznowieniowa zakończyła się umorzeniem
postępowania postanowieniem z dnia 11 stycznia 2005 r. na podstawie art. 182 § 1
k.p.c. wobec nieprzedłożenia przez skarżącą stwierdzenia nabycia spadku po
właścicielach nieruchomości – W. i R.L.
Po raz kolejny skarżąca złożyła skargę o wznowienie postępowania
w sprawie o stwierdzenie zasiedzenia pismem z dnia 10 października 2009 r.
Również tym razem wskazała podstawę nieważności z art. 401 pkt 2 k.p.c. – brak
należytej reprezentacji i pozbawienie możliwości działania.
Druga skarga została odrzucona przez Sąd Rejonowy postanowieniem z 13
stycznia 2010 r., jako wniesiona po terminie z art. 407 § 1 k.p.c. Zażalenie
wnioskodawczyni na to postanowienie oddalił w dniu 20 kwietnia 2010 r. Sąd
Okręgowy. Skarżąca złożyła skargę kasacyjną od orzeczenia Sądu Okręgowego,
którą Sąd ten odrzucił postanowieniem z 15 listopada 2010 r. uznając ją za
niedopuszczalną w świetle art. 5191
§ 1 k.p.c.
Skarżąca zażaliła się na postanowienie o odrzuceniu skargi kasacyjnej.
Zarzuciła naruszenie art. 5191
§ 1 k.p.c. i wniosła o uchylenie tego orzeczenia.
Sąd Najwyższy zważył, co następuje:
Powołany przez skarżąca art. 5191
§ 1 k.p.c. wprowadza zaskarżalność
skargą kasacyjną postanowień sądu drugiej instancji rozstrzygających co do istoty
sprawy oraz postanowień w przedmiocie odrzucenia wniosku i umorzenia
postępowania kończących postępowanie w sprawie, wydanych w określonych
kategoriach spraw rozpatrywanych w postępowaniu nieprocesowym, w tym spraw
z zakresu prawa rzeczowego. Przepis ten, jak słusznie zauważa skarżąca jest
3
nieprocesowym odpowiednikiem art. 3981
§ 1 k.p.c. Zgodnie z utrwalonym
poglądem (por. np. postanowienia Sądu Najwyższego z dnia 28 czerwca 2001 r.,
I CZ 94/01, OSNC 2002/3/34 i z dnia 15 października 2001 r., V CKN 357/01,
OSNC 2002/7-8/92) postanowienie o odrzuceniu skargi o wznowienie
postępowania nie może być utożsamiane z postanowieniem w przedmiocie
odrzucenia pozwu ani też wniosku w postępowaniu nieprocesowym. Są to odrębne,
zindywidualizowane żądania procesowe; wniosek inicjuje postępowanie
nieprocesowe, natomiast skarga o wznowienie ma charakter szczególnego środka
zaskarżenia. Niedopuszczalne jest posłużenie się w tej sytuacji analogią, ponieważ
nie występuje luka w prawie procesowym.
W konsekwencji skarga kasacyjna skarżącej prawidłowo została odrzucona
przez Sąd Okręgowy jako niedopuszczalna. Zażalenie kwestionujące trafność
tego postanowienia podlegało oddaleniu na podstawie art. 3941
§ 3 k.p.c. w zw.
z art. 39814
k.p.c.
POSTANOWIENIE
Dnia 21 lipca 2011 r.
Sąd Najwyższy w składzie :
SSN Lech Walentynowicz (przewodniczący)
SSN Marta Romańska
SSN Katarzyna Tyczka-Rote (sprawozdawca)
w sprawie ze skargi L. B.
o wznowienie postępowania zakończonego prawomocnym postanowieniem
Sądu Rejonowego z dnia 30 września 1997 r.
w sprawie z wniosku Gminy S.
przy uczestnictwie Skarbu Państwa – Wojewody Ś. w K.
o stwierdzenie nabycia własności nieruchomości przez zasiedzenie,
po rozpoznaniu na posiedzeniu niejawnym w Izbie Cywilnej w dniu 21 lipca 2011 r.,
zażalenia skarżącej L. B. na postanowienie Sądu Okręgowego
z dnia 15 listopada 2010 r.,
oddala zażalenie.
Uzasadnienie
2
W dniu 30 września 1997 r. Sad Rejonowy stwierdził nabycie przez Skarb
Państwa – Kierownika Urzędu Rejonowego w B. własności nieruchomości
położonej w S. przy ul. T. […] w drodze zasiedzenia z dniem 1 maja 1982 r.
Skarżąca L. B. po raz pierwszy wniosła o wznowienie postępowania w tej
sprawie pismem z 29 lutego 2000 r. podnosząc, że nie była należycie
reprezentowana i pozbawiono ją możności działania w wyniku naruszenia
przepisów prawa. Sprawa wznowieniowa zakończyła się umorzeniem
postępowania postanowieniem z dnia 11 stycznia 2005 r. na podstawie art. 182 § 1
k.p.c. wobec nieprzedłożenia przez skarżącą stwierdzenia nabycia spadku po
właścicielach nieruchomości – W. i R.L.
Po raz kolejny skarżąca złożyła skargę o wznowienie postępowania
w sprawie o stwierdzenie zasiedzenia pismem z dnia 10 października 2009 r.
Również tym razem wskazała podstawę nieważności z art. 401 pkt 2 k.p.c. – brak
należytej reprezentacji i pozbawienie możliwości działania.
Druga skarga została odrzucona przez Sąd Rejonowy postanowieniem z 13
stycznia 2010 r., jako wniesiona po terminie z art. 407 § 1 k.p.c. Zażalenie
wnioskodawczyni na to postanowienie oddalił w dniu 20 kwietnia 2010 r. Sąd
Okręgowy. Skarżąca złożyła skargę kasacyjną od orzeczenia Sądu Okręgowego,
którą Sąd ten odrzucił postanowieniem z 15 listopada 2010 r. uznając ją za
niedopuszczalną w świetle art. 5191
§ 1 k.p.c.
Skarżąca zażaliła się na postanowienie o odrzuceniu skargi kasacyjnej.
Zarzuciła naruszenie art. 5191
§ 1 k.p.c. i wniosła o uchylenie tego orzeczenia.
Sąd Najwyższy zważył, co następuje:
Powołany przez skarżąca art. 5191
§ 1 k.p.c. wprowadza zaskarżalność
skargą kasacyjną postanowień sądu drugiej instancji rozstrzygających co do istoty
sprawy oraz postanowień w przedmiocie odrzucenia wniosku i umorzenia
postępowania kończących postępowanie w sprawie, wydanych w określonych
kategoriach spraw rozpatrywanych w postępowaniu nieprocesowym, w tym spraw
z zakresu prawa rzeczowego. Przepis ten, jak słusznie zauważa skarżąca jest
3
nieprocesowym odpowiednikiem art. 3981
§ 1 k.p.c. Zgodnie z utrwalonym
poglądem (por. np. postanowienia Sądu Najwyższego z dnia 28 czerwca 2001 r.,
I CZ 94/01, OSNC 2002/3/34 i z dnia 15 października 2001 r., V CKN 357/01,
OSNC 2002/7-8/92) postanowienie o odrzuceniu skargi o wznowienie
postępowania nie może być utożsamiane z postanowieniem w przedmiocie
odrzucenia pozwu ani też wniosku w postępowaniu nieprocesowym. Są to odrębne,
zindywidualizowane żądania procesowe; wniosek inicjuje postępowanie
nieprocesowe, natomiast skarga o wznowienie ma charakter szczególnego środka
zaskarżenia. Niedopuszczalne jest posłużenie się w tej sytuacji analogią, ponieważ
nie występuje luka w prawie procesowym.
W konsekwencji skarga kasacyjna skarżącej prawidłowo została odrzucona
przez Sąd Okręgowy jako niedopuszczalna. Zażalenie kwestionujące trafność
tego postanowienia podlegało oddaleniu na podstawie art. 3941
§ 3 k.p.c. w zw.
z art. 39814
k.p.c.