Pełny tekst orzeczenia

Sygn. akt V CZ 43/11
POSTANOWIENIE
Dnia 21 lipca 2011 r.
Sąd Najwyższy w składzie :
SSN Lech Walentynowicz (przewodniczący)
SSN Marta Romańska
SSN Katarzyna Tyczka-Rote (sprawozdawca)
w sprawie z powództwa J. S.
przeciwko Rolniczej Spółdzielni Produkcyjnej w S.
o uchylenie uchwały,
po rozpoznaniu na posiedzeniu niejawnym w Izbie Cywilnej
w dniu 21 lipca 2011 r.,
zażalenia powoda na postanowienie Sądu Apelacyjnego
z dnia 9 sierpnia 2010 r.,
uchyla zaskarżone postanowienie.
Uzasadnienie
2
Postanowieniem z dnia 9 sierpnia 2010 r. Sąd Apelacyjny na podstawie art.
3986
§ 1 k.p.c. odrzucił skargę kasacyjną powoda, wyjaśniając w uzasadnieniu, że
powód nie usunął wskazanych mu braków formalnych skargi przez oznaczenie
zaskarżonego wyroku (wskazał wyrok Sądu Okręgowego, który rozstrzygał sprawę
w pierwszej instancji, zamiast wyroku Sądu Apelacyjnego, jakkolwiek podał datę i
sygnaturę wskazującą na orzeczenie Sądu Apelacyjnego), a ponadto uzasadnienie
wniosku o przyjęcie skargi do rozpoznania nie odwołuje się do podstaw
przewidzianych w art. 3989
§ 1 k.p.c.
Powód w zażaleniu na to postanowienie zwrócił uwagę, że oznaczył wyrok
Sądu drugiej instancji skoro podał prawidłowo jego datę i sygnaturę sądu drugiej
instancji i skierował skargę do Sądu Apelacyjnego a nie do Sądu Okręgowego. W
związku z tym wniósł o uchylenie zaskarżonego postanowienia.
Sąd Najwyższy zważył, co następuje:
Artykuł 3984
§ 1 i 2 k.p.c. określa wymagania szczególne stawiane skardze
kasacyjnej. Jednym z nich jest oznaczenie orzeczenia, od którego skarga jest
wniesiona. Nie budzi wątpliwości, że skarga powoda określała zaskarżane
orzeczenie w sposób częściowo błędny, jednocześnie jednak podawała także
niektóre dane prawidłowo. W takim wypadku należało zbadać czy zakres błędu
w oznaczeniu wykluczał identyfikację orzeczenia, czy też ustalenie, o które
orzeczenie chodzi, było możliwe bez trudności. Nie każdy bowiem błąd w piśmie
procesowym pociąga za sobą negatywne skutki i uzasadnia wdrożenie trybu
usuwania uchybień pod rygorem zwrotu bądź odrzucenia wadliwego pisma
(art. 130 § 1 i 2 k.p.c., art. 3986
§ 1 i 2 k.p.c.), a ponadto usuwanie w tym trybie
usterek dotyczących konstrukcyjnych elementów skargi kasacyjnej jest wyłączone.
Wprawdzie skarga kasacyjna jest szczególnym środkiem zaskarżenia,
obowiązkowo sporządzanym przez fachowego pełnomocnika, co usprawiedliwia
wysoki pułap wymagań w zakresie staranności i profesjonalizmu, jednak nie
oznacza, że przy jej kontroli całkowicie wyłączona zostaje możliwość stosowania
art. 130 § 1 k.p.c. in fine. Przepis ten uwzględnia ludzką omylność i sprzeciwia
się nadmiernemu formalizowaniu postępowania, jeżeli popełnione w piśmie
3
procesowym błędy i niedokładności nie budzą wątpliwości co do jego rzeczywistego
charakteru i prawidłowej treści informacji podanych w nim nieprecyzyjnie.
Ponieważ przyczyną odrzucenia skargi kasacyjnej powoda były usterki
w oznaczeniu wyroku, od którego skarga jest wnoszona, o trafności lub
niesłuszności stanowiska Sądu Apelacyjnego decyduje ocena, czy można uznać je
za „oczywiste niedokładności”. Biorąc pod uwagę okoliczności, na które wskazuje
skarżący w zażaleniu – to znaczy prawidłowe podanie podstawowych danych
identyfikujących wyrok, jakim jest sygnatura i data wydania oraz na fakt skierowanie
skargi do Sądu drugiej instancji, a dodatkowo na wskazany w uzasadnieniu skargi
status sądu wydającego wyrok (sąd II instancji) i treść wyroku (oddala apelację
powoda) – uchybienie polegające na wskazaniu z nazwy sądu pierwszej instancji
stanowiło taką właśnie niedokładność. Wykluczało to dopuszczalność odrzucenia
skargi z tego powodu.
Ponadto Sąd Apelacyjny powołał się na niewłaściwie, jego zdaniem,
uzasadniony wniosek o przyjęcie skargi kasacyjnej do rozpoznania. Prawidłowość
skargi w tym zakresie podlega badaniu przez sąd drugiej instancji jedynie w pod
kątem tego, czy został w niej zawarty taki wniosek, czy został uzasadniony i czy
jego uzasadnienie spełnia wymagania ustawowe, to znaczy odwołuje się do którejś
z przesłanek wskazanych w art. 3989
§ 1 k.p.c. Powód wskazał na występującą
jego zdaniem nieważność postępowania, to znaczy przesłankę przewidzianą
w punkcie 3 powołanego przepisu. Nie było więc powodów do odrzucenia jego
skargi także z drugiej z przyczyn wskazanych przez Sąd Apelacyjny
w uzasadnieniu postanowienia.
Z tych względów zaskarżone postanowienie należało uchylić na podstawie
art. 3941
§ 3 k.p.c. w zw. z art. 39815
§ 1 k.p.c.