V CZ 55/11
-
Data orzeczenia:
-
Organ orzekający:
-
Izby:
-
Jednostka obsługująca sprawę:
-
Forma orzeczenia:
-
Typ składu:
-
Skład sędziowski:
Powołane przepisy:
Informacje o źródle orzeczenia:
- Link do źródła orzeczenia
-
Data publikacji:14-05-2013
Dodatkowe informacje:
-
Sprawy przywołane w treści orzeczenia:
Pełny tekst orzeczenia
Sygn. akt V CZ 55/11
.
POSTANOWIENIE
Dnia 21 lipca 2011 r.
Sąd Najwyższy w składzie :
SSN Lech Walentynowicz (przewodniczący)
SSN Marta Romańska (sprawozdawca)
SSN Katarzyna Tyczka-Rote
w sprawie z powództwa Prokuratora Okręgowego w J. i R. R.
przeciwko E.Ż., P. Ż. i Gminie K.
o stwierdzenie nieważności umowy,
po rozpoznaniu na posiedzeniu niejawnym w Izbie Cywilnej
w dniu 21 lipca 2011 r.,
zażalenia powoda R. R. na postanowienie Sądu Okręgowego
z dnia 21 marca 2011 r.,
oddala zażalenie.
Uzasadnienie
2
Postanowieniem z 21 marca 2011 r. Sąd Okręgowy odrzucił skargę
kasacyjną powoda od wyroku tego Sądu z 30 listopada 2010 r. z uwagi na jej
niedopuszczalność ze względu na zbyt niską wartość przedmiotu zaskarżenia. W
postępowaniu przed Sądem pierwszej instancji Prokurator Okręgowy w J. w pozwie
określił wartość przedmiotu sporu na kwotę 30.000 zł (k. 77). Kwota ta, jako
wartość przedmiotu zaskarżenia, została następnie ustalona postanowieniem Sądu
Rejonowego z 1 lipca 2010 r. (k. 240), z uwagi na to, że powód oznaczył tę wartość
na 2.800 zł.
W zażaleniu na postanowienie z 21 marca 2011 r. powód R. R. zarzucił, że
zostało ono wydane naruszeniem art. 368 § 2 k.p.c. w zw. z art. 25 i 26 k.p.c. przez
wykluczenie możliwości zweryfikowania na etapie postępowania kasacyjnego
wartości przedmiotu zaskarżenia błędnie oznaczonej przez prokuratora przy
wszczęciu postępowania w sprawie. Skarżący wniósł o uchylenie zaskarżonego
postanowienia.
Sąd Najwyższy zważył, co następuje:
Zażalenie jest bezzasadne. W postępowaniu kasacyjnym skarżący nie może
określać wartości przedmiotu zaskarżenia w sposób dowolny, jedynie w celu
uzyskania możliwości wniesienia skargi kasacyjnej. Wartość przedmiotu
zaskarżenia warunkująca dopuszczalność skargi kasacyjnej (art. 3982
§ 1 k.p.c.)
oceniana jest zawsze na podstawie wartości przedmiotu sporu ustalonej przez sąd
pierwszej instancji. Orzeczenie w tym zakresie wiąże na podstawie art. 365 § 1
k.p.c. sąd orzekający o dopuszczalności skargi kasacyjnej. Stanowisko to
konsekwentnie reprezentowane jest w orzecznictwie Sądu Najwyższego (por. m.in.
postanowienia: z 13 kwietnia 2005 r., V CZ 18/05, niepubl. oraz z 14 lipca 2010 r.,
III CSK 118/10, niepubl.). Wartość przedmiotu zaskarżenia wskazana w skardze
kasacyjnej może przewyższać wartość przedmiotu sporu podaną w pozwie jedynie
w razie skutecznego rozszerzenia powództwa lub orzeczenia przez sąd ponad
żądanie – art. 368 § 2 k.p.c. w zw. z art. 39821
k.p.c.; (tak – Sąd Najwyższy
w postanowieniu z 29 listopada 2010 r., II PZ 36/10, niepubl.). W konsekwencji,
sądowi orzekającemu w przedmiocie dopuszczalności skargi kasacyjnej
3
przysługuje jedynie możliwość weryfikacji sposobu ustalenia wartości przedmiotu
zaskarżenia w stosunku do wartości przedmiotu sporu ustalonej prawomocnie
przez sąd pierwszej instancji, bez możliwości ponownej oceny tej wartości. Pogląd
ten podzielił także Sąd Najwyższy w postanowieniu z 7 kwietnia 1997 r. (III CKN
71/97, niepubl.), które skarżący powołał w uzasadnieniu zażalenia, jednak jako
ilustrację dla tezy przeciwnej.
Z uwagi na powyższe, na podstawie art. 3941
§ 3 k.p.c. w zw. z art. 39814
k.p.c. orzeczono jak na wstępie.
.
POSTANOWIENIE
Dnia 21 lipca 2011 r.
Sąd Najwyższy w składzie :
SSN Lech Walentynowicz (przewodniczący)
SSN Marta Romańska (sprawozdawca)
SSN Katarzyna Tyczka-Rote
w sprawie z powództwa Prokuratora Okręgowego w J. i R. R.
przeciwko E.Ż., P. Ż. i Gminie K.
o stwierdzenie nieważności umowy,
po rozpoznaniu na posiedzeniu niejawnym w Izbie Cywilnej
w dniu 21 lipca 2011 r.,
zażalenia powoda R. R. na postanowienie Sądu Okręgowego
z dnia 21 marca 2011 r.,
oddala zażalenie.
Uzasadnienie
2
Postanowieniem z 21 marca 2011 r. Sąd Okręgowy odrzucił skargę
kasacyjną powoda od wyroku tego Sądu z 30 listopada 2010 r. z uwagi na jej
niedopuszczalność ze względu na zbyt niską wartość przedmiotu zaskarżenia. W
postępowaniu przed Sądem pierwszej instancji Prokurator Okręgowy w J. w pozwie
określił wartość przedmiotu sporu na kwotę 30.000 zł (k. 77). Kwota ta, jako
wartość przedmiotu zaskarżenia, została następnie ustalona postanowieniem Sądu
Rejonowego z 1 lipca 2010 r. (k. 240), z uwagi na to, że powód oznaczył tę wartość
na 2.800 zł.
W zażaleniu na postanowienie z 21 marca 2011 r. powód R. R. zarzucił, że
zostało ono wydane naruszeniem art. 368 § 2 k.p.c. w zw. z art. 25 i 26 k.p.c. przez
wykluczenie możliwości zweryfikowania na etapie postępowania kasacyjnego
wartości przedmiotu zaskarżenia błędnie oznaczonej przez prokuratora przy
wszczęciu postępowania w sprawie. Skarżący wniósł o uchylenie zaskarżonego
postanowienia.
Sąd Najwyższy zważył, co następuje:
Zażalenie jest bezzasadne. W postępowaniu kasacyjnym skarżący nie może
określać wartości przedmiotu zaskarżenia w sposób dowolny, jedynie w celu
uzyskania możliwości wniesienia skargi kasacyjnej. Wartość przedmiotu
zaskarżenia warunkująca dopuszczalność skargi kasacyjnej (art. 3982
§ 1 k.p.c.)
oceniana jest zawsze na podstawie wartości przedmiotu sporu ustalonej przez sąd
pierwszej instancji. Orzeczenie w tym zakresie wiąże na podstawie art. 365 § 1
k.p.c. sąd orzekający o dopuszczalności skargi kasacyjnej. Stanowisko to
konsekwentnie reprezentowane jest w orzecznictwie Sądu Najwyższego (por. m.in.
postanowienia: z 13 kwietnia 2005 r., V CZ 18/05, niepubl. oraz z 14 lipca 2010 r.,
III CSK 118/10, niepubl.). Wartość przedmiotu zaskarżenia wskazana w skardze
kasacyjnej może przewyższać wartość przedmiotu sporu podaną w pozwie jedynie
w razie skutecznego rozszerzenia powództwa lub orzeczenia przez sąd ponad
żądanie – art. 368 § 2 k.p.c. w zw. z art. 39821
k.p.c.; (tak – Sąd Najwyższy
w postanowieniu z 29 listopada 2010 r., II PZ 36/10, niepubl.). W konsekwencji,
sądowi orzekającemu w przedmiocie dopuszczalności skargi kasacyjnej
3
przysługuje jedynie możliwość weryfikacji sposobu ustalenia wartości przedmiotu
zaskarżenia w stosunku do wartości przedmiotu sporu ustalonej prawomocnie
przez sąd pierwszej instancji, bez możliwości ponownej oceny tej wartości. Pogląd
ten podzielił także Sąd Najwyższy w postanowieniu z 7 kwietnia 1997 r. (III CKN
71/97, niepubl.), które skarżący powołał w uzasadnieniu zażalenia, jednak jako
ilustrację dla tezy przeciwnej.
Z uwagi na powyższe, na podstawie art. 3941
§ 3 k.p.c. w zw. z art. 39814
k.p.c. orzeczono jak na wstępie.