V CZ 59/11
-
Data orzeczenia:
-
Organ orzekający:
-
Izby:
-
Jednostka obsługująca sprawę:
-
Forma orzeczenia:
-
Typ składu:
-
Skład sędziowski:
Powołane przepisy:
Informacje o źródle orzeczenia:
- Link do źródła orzeczenia
-
Data publikacji:29-11-2012
Dodatkowe informacje:
-
Sprawy przywołane w treści orzeczenia:V CZ 131/07 I PZ 41/08
Pełny tekst orzeczenia
Sygn. akt V CZ 59/11
POSTANOWIENIE
Dnia 21 lipca 2011 r.
Sąd Najwyższy w składzie :
SSN Lech Walentynowicz (przewodniczący)
SSN Marta Romańska
SSN Katarzyna Tyczka-Rote (sprawozdawca)
w sprawie z wniosku Janusza C.
przy uczestnictwie Andrzeja, Anieli i Michała P.
o rozgraniczenie,
po rozpoznaniu na posiedzeniu niejawnym w Izbie Cywilnej
w dniu 21 lipca 2011 r.,
zażalenia wnioskodawcy na postanowienie Sądu Okręgowego
z dnia 15 lutego 2011 r.,
oddala zażalenie.
Uzasadnienie
2
Postanowieniem z dnia 25 stycznia 2011 r. Sąd Okręgowy uchylił
postanowienie Sądu Rejonowego wydane w dniu 29 czerwca 2010 r. w sprawie o
rozgraniczenie nieruchomości i odrzucił wniosek oraz zasądził od wnioskodawcy na
rzecz uczestników postępowania solidarnie 360 zł kosztów postępowania i nakazał
mu uiścić na rzecz Skarbu Państwa – Sądu Rejonowego kwotę 772,66 zł tytułem
zwrotu wydatków (pkt I); oddalił zażalenie wnioskodawcy (pkt II) i zasądził od
wnioskodawcy na rzecz uczestników postępowania solidarnie 380 zł kosztów
postępowania apelacyjnego (pkt III).
Orzeczenie to wnioskodawca, reprezentowany przez fachowego
pełnomocnika, zaskarżył zażaleniem skierowanym do Sądu Apelacyjnego we
Wrocławiu. Sąd Okręgowy odrzucił to zażalenie postanowieniem z dnia 15 lutego
2011 r. uznając je za niedopuszczalne. Jako podstawę prawną wskazał art. 3941
§ 1 pkt 2 k.p.c. w zw. z art. 397 § 2 k.p.c. w zw. z art. 370 k.p.c.
W zażaleniu na postanowienie o odrzuceniu zażalenia wnioskodawca
zarzucił rażące naruszenie art. 395 k.p.c. poprzez niewykonanie przez Sąd
Okręgowy obowiązku przedstawienia akt sprawy sądowi drugiej instancji, ponadto
przez błędne ustalenie, że pełnomocnik wniósł zażalenie do Sądu Apelacyjnego,
mimo że środek ten złożył w Sądzie Okręgowym oraz przez uznanie zażalenia za
niedopuszczalne wbrew treści art. 3941
§ 1 pkt 2 k.p.c.
We wnioskach domagał się uchylenie zaskarżonego postanowienia
i skierowania do rozpoznania zażalenia na postanowienie z dnia 25 stycznia 2011 r.
Sąd Najwyższy zważył, co następuje:
Skarżący ma rację, gdy twierdzi, że odrzucenie jego zażalenia jedynie
z powodu wskazania niewłaściwego sądu, który ma je rozpoznać, jest
nieprawidłowe. W orzecznictwie wyjaśniono już, że tego rodzaju wadliwość
zażalenia, które zostało prawidłowo wniesione do sądu właściwego i jest środkiem
dopuszczalnym w świetle przepisów, nie uzasadnia jego odrzucenia
(por. postanowienie Sądu Najwyższego z dnia 18 stycznia 2008 r., V CZ 131/07,
Lex nr 627271). W takim wypadku sąd, w którym zażalenie zostało złożone,
powinien odpowiednio zastosować art. 395 § 1 k.p.c. i przedstawić akta albo
3
(przy potraktowaniu błędnie określonego adresata zażalenia jako oczywistej omyłki)
wyłącznie właściwemu funkcjonalnie Sądowi Najwyższemu albo zgodnie
z wnioskiem skarżącego Sądowi Apelacyjnemu, który stwierdziłby swoją
niewłaściwość i przekazał sprawę Sądowi Najwyższemu stosując art. 200 § 1 k.p.c.
(por. postanowienie Sądu Najwyższego z dnia 12 lutego 2009 r., I PZ 41/08,
Lex nr 746166).
Zaskarżone postanowienie jednak odpowiada prawu, ponieważ z treści
zażalenia, które zostało odrzucone wynika, iż wnioskodawca zaskarżył wyłącznie
rozstrzygnięcie o kosztach postępowania przed sądem pierwszej instancji.
Na taki zakres zaskarżenia wskazuje uzasadnienie żądania. Skarżący wyjaśnia, że
jego sprzeciw budzi rozstrzygnięcie, którym Sąd Okręgowy „zmienił orzeczenie
o kosztach w ten sposób, iż nałożył na wnioskodawcę obowiązek zwrotu kosztów
w całości”, tymczasem na tle ustaleń faktycznych poczynionych w sprawie
„w zakresie kosztów zastępstwa procesowego winno nastąpić wzajemne zniesienie
kosztów”. Ponieważ kwestionowana zmiana orzeczenia o kosztach dotyczyć mogła
jedynie rozstrzygnięcia Sądu pierwszej instancji, musiało bowiem istnieć
orzeczenie, które zmieniono, tym samym przedmiot zaskarżenia nie wchodzi
w zakres uregulowany we wskazanym przez wnioskodawcę art. 3941
§ 1 pkt 2
k.p.c. Ten przepis dotyczy bowiem kosztów, o których Sąd drugiej instancji orzekał
po raz pierwszy, a nie kosztów, które były już wcześniej przedmiotem
rozstrzygnięcia Sądu pierwszej instancji. W rezultacie orzeczenie Sądu
Okręgowego odpowiada prawu, co uzasadnia oddalenie zażalenia na podstawie
art. 3941
§ 3 k.p.c. w zw. z art. 39814
k.p.c.
jz
POSTANOWIENIE
Dnia 21 lipca 2011 r.
Sąd Najwyższy w składzie :
SSN Lech Walentynowicz (przewodniczący)
SSN Marta Romańska
SSN Katarzyna Tyczka-Rote (sprawozdawca)
w sprawie z wniosku Janusza C.
przy uczestnictwie Andrzeja, Anieli i Michała P.
o rozgraniczenie,
po rozpoznaniu na posiedzeniu niejawnym w Izbie Cywilnej
w dniu 21 lipca 2011 r.,
zażalenia wnioskodawcy na postanowienie Sądu Okręgowego
z dnia 15 lutego 2011 r.,
oddala zażalenie.
Uzasadnienie
2
Postanowieniem z dnia 25 stycznia 2011 r. Sąd Okręgowy uchylił
postanowienie Sądu Rejonowego wydane w dniu 29 czerwca 2010 r. w sprawie o
rozgraniczenie nieruchomości i odrzucił wniosek oraz zasądził od wnioskodawcy na
rzecz uczestników postępowania solidarnie 360 zł kosztów postępowania i nakazał
mu uiścić na rzecz Skarbu Państwa – Sądu Rejonowego kwotę 772,66 zł tytułem
zwrotu wydatków (pkt I); oddalił zażalenie wnioskodawcy (pkt II) i zasądził od
wnioskodawcy na rzecz uczestników postępowania solidarnie 380 zł kosztów
postępowania apelacyjnego (pkt III).
Orzeczenie to wnioskodawca, reprezentowany przez fachowego
pełnomocnika, zaskarżył zażaleniem skierowanym do Sądu Apelacyjnego we
Wrocławiu. Sąd Okręgowy odrzucił to zażalenie postanowieniem z dnia 15 lutego
2011 r. uznając je za niedopuszczalne. Jako podstawę prawną wskazał art. 3941
§ 1 pkt 2 k.p.c. w zw. z art. 397 § 2 k.p.c. w zw. z art. 370 k.p.c.
W zażaleniu na postanowienie o odrzuceniu zażalenia wnioskodawca
zarzucił rażące naruszenie art. 395 k.p.c. poprzez niewykonanie przez Sąd
Okręgowy obowiązku przedstawienia akt sprawy sądowi drugiej instancji, ponadto
przez błędne ustalenie, że pełnomocnik wniósł zażalenie do Sądu Apelacyjnego,
mimo że środek ten złożył w Sądzie Okręgowym oraz przez uznanie zażalenia za
niedopuszczalne wbrew treści art. 3941
§ 1 pkt 2 k.p.c.
We wnioskach domagał się uchylenie zaskarżonego postanowienia
i skierowania do rozpoznania zażalenia na postanowienie z dnia 25 stycznia 2011 r.
Sąd Najwyższy zważył, co następuje:
Skarżący ma rację, gdy twierdzi, że odrzucenie jego zażalenia jedynie
z powodu wskazania niewłaściwego sądu, który ma je rozpoznać, jest
nieprawidłowe. W orzecznictwie wyjaśniono już, że tego rodzaju wadliwość
zażalenia, które zostało prawidłowo wniesione do sądu właściwego i jest środkiem
dopuszczalnym w świetle przepisów, nie uzasadnia jego odrzucenia
(por. postanowienie Sądu Najwyższego z dnia 18 stycznia 2008 r., V CZ 131/07,
Lex nr 627271). W takim wypadku sąd, w którym zażalenie zostało złożone,
powinien odpowiednio zastosować art. 395 § 1 k.p.c. i przedstawić akta albo
3
(przy potraktowaniu błędnie określonego adresata zażalenia jako oczywistej omyłki)
wyłącznie właściwemu funkcjonalnie Sądowi Najwyższemu albo zgodnie
z wnioskiem skarżącego Sądowi Apelacyjnemu, który stwierdziłby swoją
niewłaściwość i przekazał sprawę Sądowi Najwyższemu stosując art. 200 § 1 k.p.c.
(por. postanowienie Sądu Najwyższego z dnia 12 lutego 2009 r., I PZ 41/08,
Lex nr 746166).
Zaskarżone postanowienie jednak odpowiada prawu, ponieważ z treści
zażalenia, które zostało odrzucone wynika, iż wnioskodawca zaskarżył wyłącznie
rozstrzygnięcie o kosztach postępowania przed sądem pierwszej instancji.
Na taki zakres zaskarżenia wskazuje uzasadnienie żądania. Skarżący wyjaśnia, że
jego sprzeciw budzi rozstrzygnięcie, którym Sąd Okręgowy „zmienił orzeczenie
o kosztach w ten sposób, iż nałożył na wnioskodawcę obowiązek zwrotu kosztów
w całości”, tymczasem na tle ustaleń faktycznych poczynionych w sprawie
„w zakresie kosztów zastępstwa procesowego winno nastąpić wzajemne zniesienie
kosztów”. Ponieważ kwestionowana zmiana orzeczenia o kosztach dotyczyć mogła
jedynie rozstrzygnięcia Sądu pierwszej instancji, musiało bowiem istnieć
orzeczenie, które zmieniono, tym samym przedmiot zaskarżenia nie wchodzi
w zakres uregulowany we wskazanym przez wnioskodawcę art. 3941
§ 1 pkt 2
k.p.c. Ten przepis dotyczy bowiem kosztów, o których Sąd drugiej instancji orzekał
po raz pierwszy, a nie kosztów, które były już wcześniej przedmiotem
rozstrzygnięcia Sądu pierwszej instancji. W rezultacie orzeczenie Sądu
Okręgowego odpowiada prawu, co uzasadnia oddalenie zażalenia na podstawie
art. 3941
§ 3 k.p.c. w zw. z art. 39814
k.p.c.
jz