I CZ 59/11
-
Data orzeczenia:
-
Organ orzekający:
-
Izby:
-
Jednostka obsługująca sprawę:
-
Forma orzeczenia:
-
Typ składu:
-
Skład sędziowski:
Powołane przepisy:
Informacje o źródle orzeczenia:
- Link do źródła orzeczenia
-
Data publikacji:16-11-2012
Dodatkowe informacje:
-
Sprawy przywołane w treści orzeczenia:
Pełny tekst orzeczenia
Sygn. akt I CZ 59/11
POSTANOWIENIE
Dnia 21 września 2011 r.
Sąd Najwyższy w składzie :
SSN Irena Gromska-Szuster (przewodniczący, sprawozdawca)
SSN Bogumiła Ustjanicz
SSA Marek Machnij
w sprawie ze skargi K. K.
o stwierdzenie niezgodności z prawem prawomocnego postanowienia Sądu
Okręgowego z dnia 8 marca 2011 r., wydanego w sprawie z wniosku D. Spółki z
o.o.
przy uczestnictwie K. K.
o nadanie klauzuli wykonalności,
po rozpoznaniu na posiedzeniu niejawnym w Izbie Cywilnej
w dniu 21 września 2011 r.,
zażalenia skarżącej na postanowienie Sądu Okręgowego
z dnia 8 marca 2011 r.,
oddala zażalenie.
Uzasadnienie
2
Postanowieniem z dnia 8 marca 2011 r. Sąd Okręgowy odrzucił zażalenie
wniesione osobiście przez skarżącą oraz zażalenie wniesione przez jej
pełnomocnika z urzędu na postanowienie z dnia 16 kwietnia 2010 r. odrzucające na
podstawie art. 871
§ 1 k.p.c. w zw. z art. 4246
§ 3 k.p.c. skargę o stwierdzenie
niezgodności z prawem prawomocnego postanowienia z dnia 4 listopada 2009 r.
Odrzucając zażalenie skarżącej Sąd Okręgowy powołał się na art. 871
§ 1
k.p.c., natomiast odrzucając zażalenie wniesione przez jej pełnomocnika z urzędu
stwierdził, że zgodnie z art. 124 § 2 k.p.c. termin do wniesienia tego zażalenia biegł
od dnia doręczenia pełnomocnikowi odpisu postanowienia z dnia 16 kwietnia
2010 r. z uzasadnieniem, co nastąpiło w dniu 20 grudnia 2010 r., zaś zażalenie na
to postanowienie pełnomocnik wniósł w dniu 6 grudnia 2010 r., a więc przed
rozpoczęciem biegu terminu do wniesienia zażalenia. Z tych przyczyn Sąd
Okręgowy uznał zażalenie to za niedopuszczalne, jako przedwczesne i odrzucił je
na podstawie art. 370 k.p.c.
W zażaleniu na powyższe postanowienie pełnomocnik skarżącej wnosząc
o jego uchylenie stwierdził, że mylnie oznaczył pismo z dnia 6 grudnia 2010 r. jako
zażalenie bowiem w istocie było to uzupełnienie zażalenia wniesionego w terminie
osobiście przez samą skarżącą, polegające na usunięciu braku tego zażalenia
przez podpisanie go przez adwokata.
Sąd Najwyższy zważył, co następuje:
Zarzuty zażalenia nie mogą być uznane za skuteczne.
Przewidziany w art. 871
§ 1 k.p.c. przymus adwokacko-radcowski dotyczy
każdego postępowania przed Sądem Najwyższym, w tym podejmowanego przed
sądem niższej instancji, a więc także zainicjowanego skargą o stwierdzenie
niezgodności z prawem prawomocnego wyroku i toczącego się w jego ramach
postępowania zażaleniowego. Dotyczy zatem również postępowania objętego
rozpoznawanym zażaleniem.
Skutki niezachowania przymusu adwokacko-radcowskiego, o którym mowa
w art. 871
§ 1 k.p.c. reguluje ogólnie art. 130 § 5 k.p.c., a w odniesieniu do środków
3
zaskarżenia objętych przymusem, w tym zażalenia do Sądu Najwyższego,
obowiązują unormowania szczególne przewidujące odrzucenie zażalenia
wniesionego osobiście przez stronę, jako niedopuszczalnego (art. 3941
§ 3 w zw.
z art. 39821
, art. 370 i art. 373 k.p.c.).
Sporządzenie zażalenia do Sądu Najwyższego osobiście przez stronę
pozbawioną zdolności postulacyjnej jest zatem dotknięte brakiem nieusuwalnym
i powoduje konieczność odrzucenia takiego zażalenia wprost, jako
niedopuszczalnego, bez wzywania do uzupełnienia tego braku (porównaj między
innymi postanowienie Sądu Najwyższego z dnia 16 marca 2006 r. III CZ 5/06,
niepubl.). Niemożliwe również jest usunięcie takiego braku samodzielnie przez
stronę ani jej pełnomocnika w jakiejkolwiek formie.
Z tych przyczyn nie mogą być skuteczne zarzuty zażalenia oparte na
twierdzeniu, że wniesione przez pełnomocnika z urzędu pismo z dnia 6 grudnia
2010 r. nazwane zażaleniem w istocie stanowiło uzupełnienie braku zażalenia
skarżącej przez sporządzenie go przez zawodowego pełnomocnika. Brak ten
bowiem był nieusuwalny i prowadził do konieczności odrzuceniem zażalenia
skarżącej. Natomiast wniesienie przez adwokata zażalenia przed rozpoczęciem
biegu terminu do jego wniesienia spowodowało odrzucenie tego zażalenia
(porównaj postanowienie Sądu Najwyższego z dnia 26 kwietnia 2001 r. II CZ
146/00, OSNC 2001/12/180), czego skarżący nie zakwestionował w zażaleniu.
Biorąc to pod uwagę Sąd Najwyższy na podstawie art. 3941
§ 3 w zw.
z art. 39814
k.p.c. oddalił zażalenie.
jz
POSTANOWIENIE
Dnia 21 września 2011 r.
Sąd Najwyższy w składzie :
SSN Irena Gromska-Szuster (przewodniczący, sprawozdawca)
SSN Bogumiła Ustjanicz
SSA Marek Machnij
w sprawie ze skargi K. K.
o stwierdzenie niezgodności z prawem prawomocnego postanowienia Sądu
Okręgowego z dnia 8 marca 2011 r., wydanego w sprawie z wniosku D. Spółki z
o.o.
przy uczestnictwie K. K.
o nadanie klauzuli wykonalności,
po rozpoznaniu na posiedzeniu niejawnym w Izbie Cywilnej
w dniu 21 września 2011 r.,
zażalenia skarżącej na postanowienie Sądu Okręgowego
z dnia 8 marca 2011 r.,
oddala zażalenie.
Uzasadnienie
2
Postanowieniem z dnia 8 marca 2011 r. Sąd Okręgowy odrzucił zażalenie
wniesione osobiście przez skarżącą oraz zażalenie wniesione przez jej
pełnomocnika z urzędu na postanowienie z dnia 16 kwietnia 2010 r. odrzucające na
podstawie art. 871
§ 1 k.p.c. w zw. z art. 4246
§ 3 k.p.c. skargę o stwierdzenie
niezgodności z prawem prawomocnego postanowienia z dnia 4 listopada 2009 r.
Odrzucając zażalenie skarżącej Sąd Okręgowy powołał się na art. 871
§ 1
k.p.c., natomiast odrzucając zażalenie wniesione przez jej pełnomocnika z urzędu
stwierdził, że zgodnie z art. 124 § 2 k.p.c. termin do wniesienia tego zażalenia biegł
od dnia doręczenia pełnomocnikowi odpisu postanowienia z dnia 16 kwietnia
2010 r. z uzasadnieniem, co nastąpiło w dniu 20 grudnia 2010 r., zaś zażalenie na
to postanowienie pełnomocnik wniósł w dniu 6 grudnia 2010 r., a więc przed
rozpoczęciem biegu terminu do wniesienia zażalenia. Z tych przyczyn Sąd
Okręgowy uznał zażalenie to za niedopuszczalne, jako przedwczesne i odrzucił je
na podstawie art. 370 k.p.c.
W zażaleniu na powyższe postanowienie pełnomocnik skarżącej wnosząc
o jego uchylenie stwierdził, że mylnie oznaczył pismo z dnia 6 grudnia 2010 r. jako
zażalenie bowiem w istocie było to uzupełnienie zażalenia wniesionego w terminie
osobiście przez samą skarżącą, polegające na usunięciu braku tego zażalenia
przez podpisanie go przez adwokata.
Sąd Najwyższy zważył, co następuje:
Zarzuty zażalenia nie mogą być uznane za skuteczne.
Przewidziany w art. 871
§ 1 k.p.c. przymus adwokacko-radcowski dotyczy
każdego postępowania przed Sądem Najwyższym, w tym podejmowanego przed
sądem niższej instancji, a więc także zainicjowanego skargą o stwierdzenie
niezgodności z prawem prawomocnego wyroku i toczącego się w jego ramach
postępowania zażaleniowego. Dotyczy zatem również postępowania objętego
rozpoznawanym zażaleniem.
Skutki niezachowania przymusu adwokacko-radcowskiego, o którym mowa
w art. 871
§ 1 k.p.c. reguluje ogólnie art. 130 § 5 k.p.c., a w odniesieniu do środków
3
zaskarżenia objętych przymusem, w tym zażalenia do Sądu Najwyższego,
obowiązują unormowania szczególne przewidujące odrzucenie zażalenia
wniesionego osobiście przez stronę, jako niedopuszczalnego (art. 3941
§ 3 w zw.
z art. 39821
, art. 370 i art. 373 k.p.c.).
Sporządzenie zażalenia do Sądu Najwyższego osobiście przez stronę
pozbawioną zdolności postulacyjnej jest zatem dotknięte brakiem nieusuwalnym
i powoduje konieczność odrzucenia takiego zażalenia wprost, jako
niedopuszczalnego, bez wzywania do uzupełnienia tego braku (porównaj między
innymi postanowienie Sądu Najwyższego z dnia 16 marca 2006 r. III CZ 5/06,
niepubl.). Niemożliwe również jest usunięcie takiego braku samodzielnie przez
stronę ani jej pełnomocnika w jakiejkolwiek formie.
Z tych przyczyn nie mogą być skuteczne zarzuty zażalenia oparte na
twierdzeniu, że wniesione przez pełnomocnika z urzędu pismo z dnia 6 grudnia
2010 r. nazwane zażaleniem w istocie stanowiło uzupełnienie braku zażalenia
skarżącej przez sporządzenie go przez zawodowego pełnomocnika. Brak ten
bowiem był nieusuwalny i prowadził do konieczności odrzuceniem zażalenia
skarżącej. Natomiast wniesienie przez adwokata zażalenia przed rozpoczęciem
biegu terminu do jego wniesienia spowodowało odrzucenie tego zażalenia
(porównaj postanowienie Sądu Najwyższego z dnia 26 kwietnia 2001 r. II CZ
146/00, OSNC 2001/12/180), czego skarżący nie zakwestionował w zażaleniu.
Biorąc to pod uwagę Sąd Najwyższy na podstawie art. 3941
§ 3 w zw.
z art. 39814
k.p.c. oddalił zażalenie.
jz