III KK 48/11
-
Data orzeczenia:
-
Organ orzekający:
-
Izby:
-
Jednostka obsługująca sprawę:
-
Forma orzeczenia:
-
Typ składu:
-
Skład sędziowski:
Powołane przepisy:
Informacje o źródle orzeczenia:
- Link do źródła orzeczenia
-
Data publikacji:14-11-2012
Dodatkowe informacje:
Pełny tekst orzeczenia
WYROK Z DNIA 22 WRZEŚNIA 2011 R.
III KK 48/11
Przepis art. 291 k.k. nie przewiduje kryminalizacji zachowania
polegającego tylko na zbyciu rzeczy uzyskanej za pomocą czynu
zabronionego.
Przewodniczący: sędzia SN Z. Puszkarski.
Sędziowie SN: K. Cesarz (sprawozdawca), M. Laskowski.
Prokurator Prokuratury Generalnej: B. Drozdowska.
Sąd Najwyższy w sprawie Sławomira W., skazanego z art. 291 § 2
k.k., po rozpoznaniu w Izbie Karnej na rozprawie w dniu 22 września 2011
r., kasacji, wniesionej przez Prokuratora Generalnego na korzyść
skazanego od wyroku Sądu Rejonowego w L. z dnia 23 września 2008 r.,
u c h y l i ł zaskarżony wyrok i u n i e w i n n i ł oskarżonego od
zarzucanego mu czynu (...).
U Z A S A D N I E N I E
Wyrokiem nakazowym z dnia 23 września 2008 r., Sąd Rejonowy w L.
uznał Sławomira W. za winnego tego, że w dniu 10 maja 2007 r. w S. zbył
przyczepę specjalistyczną marki Niewiadów wartości 7 000 zł wiedząc, że
została uzyskana za pomocą czynu zabronionego – kradzieży na szkodę
Tomasza N. i przyjmując, iż czyn ten stanowi wypadek mniejszej wagi, na
podstawie art. 291 § 2 k.k. skazał oskarżonego na karę 100 stawek
2
dziennych grzywny, po 10 zł za stawkę oraz zwolnił go od kosztów
sądowych. Wyrok ten uprawomocnił się z dniem 5 grudnia 2008 r.
Kasację na korzyść skazanego złożył Prokurator Generalny
zarzucając „rażące i mające istotny wpływ na treść wyroku naruszenie
prawa karnego materialnego, a mianowicie art. 291 § 1 i 2 k.k., polegające
na uznaniu, że Sławomir W. dopuścił się przestępstwa określonego w tym
przepisie, podczas gdy przypisane oskarżonemu i uznane za przypadek
mniejszej wagi zachowanie, polegające na zbyciu rzeczy, o której wiedział,
że została uzyskana za pomocą czynu zabronionego, nie realizowało
znamion żadnego czynu zabronionego”, po czym wniósł o uchylenie
zaskarżonego wyroku i uniewinnienie oskarżonego od zarzucanego czynu.
Sąd Najwyższy zważył, co następuje.
Skarga kasacyjna jest oczywiście zasadna. Słusznie podniesiono w
jej uzasadnieniu, że za popełnienie umyślnego paserstwa, zgodnie z treścią
art. 291 § 1 k.k. odpowiada tylko ten, kto realizuje jedną z enumeratywnie
wskazanych w tym przepisie czynności sprawczych, to jest nabywa,
pomaga do zbycia, przyjmuje lub pomaga do ukrycia rzeczy uzyskanej za
pomocą czynu zabronionego. Również wyczerpanie jednego z tych
czterech znamion czasownikowych konieczne jest do przyjęcia wypadku
mniejszej wagi, określonego w art. 291 § 2 k.k. Przepis ten nie przewiduje
natomiast penalizacji zachowania polegającego na zbyciu rzeczy uzyskanej
za pomocą czynu zabronionego. Zbycia nie można również utożsamiać z
karalną pomocą do zbycia. Sprawca musi mieć wówczas świadomość, że
swoim zachowaniem pomaga innej osobie (choćby osoba ta o pomocy tej
nie wiedziała) do zbycia rzeczy.
Zarzucone a następnie przypisane oskarżonemu zachowanie nie
zawierało zatem kompletu znamion przestępstwa z art. 291 k.k. Zaistniała
więc sytuacja określana w art. 17 § 1 pkt 2 in princ k.p.k. Powinna ona
skutkować wydaniem przez Sąd Rejonowy wyroku uniewinniającego (art.
3
414 § 1 zd. 2 k.p.k.). Skazanie w tej sytuacji okazało się oczywiście
niesłuszne w rozumieniu art. 537 § 2 k.p.k. Dlatego należało uchylić
zaskarżony wyrok i uniewinnić oskarżonego od zarzucanego czynu.
III KK 48/11
Przepis art. 291 k.k. nie przewiduje kryminalizacji zachowania
polegającego tylko na zbyciu rzeczy uzyskanej za pomocą czynu
zabronionego.
Przewodniczący: sędzia SN Z. Puszkarski.
Sędziowie SN: K. Cesarz (sprawozdawca), M. Laskowski.
Prokurator Prokuratury Generalnej: B. Drozdowska.
Sąd Najwyższy w sprawie Sławomira W., skazanego z art. 291 § 2
k.k., po rozpoznaniu w Izbie Karnej na rozprawie w dniu 22 września 2011
r., kasacji, wniesionej przez Prokuratora Generalnego na korzyść
skazanego od wyroku Sądu Rejonowego w L. z dnia 23 września 2008 r.,
u c h y l i ł zaskarżony wyrok i u n i e w i n n i ł oskarżonego od
zarzucanego mu czynu (...).
U Z A S A D N I E N I E
Wyrokiem nakazowym z dnia 23 września 2008 r., Sąd Rejonowy w L.
uznał Sławomira W. za winnego tego, że w dniu 10 maja 2007 r. w S. zbył
przyczepę specjalistyczną marki Niewiadów wartości 7 000 zł wiedząc, że
została uzyskana za pomocą czynu zabronionego – kradzieży na szkodę
Tomasza N. i przyjmując, iż czyn ten stanowi wypadek mniejszej wagi, na
podstawie art. 291 § 2 k.k. skazał oskarżonego na karę 100 stawek
2
dziennych grzywny, po 10 zł za stawkę oraz zwolnił go od kosztów
sądowych. Wyrok ten uprawomocnił się z dniem 5 grudnia 2008 r.
Kasację na korzyść skazanego złożył Prokurator Generalny
zarzucając „rażące i mające istotny wpływ na treść wyroku naruszenie
prawa karnego materialnego, a mianowicie art. 291 § 1 i 2 k.k., polegające
na uznaniu, że Sławomir W. dopuścił się przestępstwa określonego w tym
przepisie, podczas gdy przypisane oskarżonemu i uznane za przypadek
mniejszej wagi zachowanie, polegające na zbyciu rzeczy, o której wiedział,
że została uzyskana za pomocą czynu zabronionego, nie realizowało
znamion żadnego czynu zabronionego”, po czym wniósł o uchylenie
zaskarżonego wyroku i uniewinnienie oskarżonego od zarzucanego czynu.
Sąd Najwyższy zważył, co następuje.
Skarga kasacyjna jest oczywiście zasadna. Słusznie podniesiono w
jej uzasadnieniu, że za popełnienie umyślnego paserstwa, zgodnie z treścią
art. 291 § 1 k.k. odpowiada tylko ten, kto realizuje jedną z enumeratywnie
wskazanych w tym przepisie czynności sprawczych, to jest nabywa,
pomaga do zbycia, przyjmuje lub pomaga do ukrycia rzeczy uzyskanej za
pomocą czynu zabronionego. Również wyczerpanie jednego z tych
czterech znamion czasownikowych konieczne jest do przyjęcia wypadku
mniejszej wagi, określonego w art. 291 § 2 k.k. Przepis ten nie przewiduje
natomiast penalizacji zachowania polegającego na zbyciu rzeczy uzyskanej
za pomocą czynu zabronionego. Zbycia nie można również utożsamiać z
karalną pomocą do zbycia. Sprawca musi mieć wówczas świadomość, że
swoim zachowaniem pomaga innej osobie (choćby osoba ta o pomocy tej
nie wiedziała) do zbycia rzeczy.
Zarzucone a następnie przypisane oskarżonemu zachowanie nie
zawierało zatem kompletu znamion przestępstwa z art. 291 k.k. Zaistniała
więc sytuacja określana w art. 17 § 1 pkt 2 in princ k.p.k. Powinna ona
skutkować wydaniem przez Sąd Rejonowy wyroku uniewinniającego (art.
3
414 § 1 zd. 2 k.p.k.). Skazanie w tej sytuacji okazało się oczywiście
niesłuszne w rozumieniu art. 537 § 2 k.p.k. Dlatego należało uchylić
zaskarżony wyrok i uniewinnić oskarżonego od zarzucanego czynu.