IV CNP 44/11
-
Data orzeczenia:
-
Organ orzekający:
-
Izby:
-
Jednostka obsługująca sprawę:
-
Forma orzeczenia:
-
Typ składu:
-
Skład sędziowski:
Powołane przepisy:
Informacje o źródle orzeczenia:
- Link do źródła orzeczenia
-
Data publikacji:11-05-2013
Pełny tekst orzeczenia
Sygn. akt IV CNP 44/11
POSTANOWIENIE
Dnia 28 września 2011 r.
Sąd Najwyższy w składzie :
SSN Marta Romańska
w sprawie ze skargi powoda
o stwierdzenie niezgodności z prawem prawomocnego wyroku
Sądu Okręgowego
z dnia 27 stycznia 2009 r.,
w sprawie z powództwa M. G.
przeciwko W. R.
o wyłączenie wspólnika,
na posiedzeniu niejawnym w Izbie Cywilnej
w dniu 28 września 2011 r.,
1) odrzuca skargę;
2) zasądza od powoda M. G. na rzecz pozwanego W. R. kwotę
3.600 (trzy tysiące sześćset) zł tytułem kosztów
postępowania wywołanego skargą.
Uzasadnienie
2
Skarżący domagał się stwierdzenia niezgodności z prawem prawomocnego
wyroku Sądu Okręgowego z 15 października 2009 r., którym Sąd ten orzekł jako
sąd pierwszej instancji. Jako podstawę wniesienia skargi wskazał „art. 424 § 1 i 2
k.p.c.”.
W odpowiedzi na skargę pozwany zarzucił, że skarżący nie wykazał, żeby
jego skargę uzasadniał wyjątkowy wypadek w rozumieniu art. 4241
§ 2 k.p.c. oraz
że nie jest możliwa zmiana lub uchylenie zaskarżonego orzeczenia w drodze
innych środków prawnych ale także nie uprawdopodobnił wyrządzenia mu szkody
w wyniku wydania zaskarżonego wyroku. Pozwany wniósł o odrzucenie skargi oraz
o zasądzenie kosztów postępowania.
Zgodnie z art. 4241
§ 1 k.p.c. skarga o stwierdzenie niezgodności z prawem
przysługuje w stosunku do prawomocnego wyroku sądu drugiej instancji
kończącego postępowanie w sprawie, który nie może zostać wzruszony za pomocą
innych środków zaskarżenia. Jedynie w wyjątkowych wypadkach, w których przez
wydanie orzeczenia doszło do naruszenia podstawowych zasad porządku
prawnego lub konstytucyjnych wolności albo praw człowieka i obywatela, możliwe
jest zaskarżenie na tej drodze prawomocnego wyroku sądu pierwszej instancji.
Obowiązek wykazania tej okoliczności obciąża skarżącego, który w myśl art. 4245
§ 1 pkt 5 in fine k.p.c. zobowiązany jest do przedstawienia wywodu w tym zakresie
w treści skargi.
Wnosząc skargę od wyroku sądu pierwszej instancji, skarżący oparł ją na
podstawie art. 4241
§ 1 i 2 k.p.c. (wybór tej podstawy nie budzi wątpliwości, a jej
nieprawidłowe oznaczenie przypisać należy oczywistej omyłce pisarskiej),
nie wskazał jednak żadnych okoliczności, które świadczyłyby zaistnieniu
„wyjątkowego wypadku”, o którym mowa w art. 4241
§ 2 k.p.c. Z uwagi na brak
jednego z obligatoryjnych elementów konstrukcyjnych skargi, wymaganego
w związku z charakterem zaskarżonego orzeczenia oraz wskazaną podstawą
prawną jej wniesienia, skarga podlegała odrzuceniu. W konsekwencji, ocena
spełnienia dalszych wymagań konstrukcyjnych, na których niedopełnienie wskazał
pozwany, pozostaje bezprzedmiotowa.
3
Z uwagi na powyższe, na podstawie art. 4248
§ 1 k.p.c. w zw. z art. 4245
§ 1
pkt 5 in fine k.p.c. w zw. z art. 4241
§ 2 k.p.c. orzeczono jak w postanowieniu.
O kosztach postępowania rozstrzygnięto, w uwzględnieniu wniosku zawartego
w odpowiedzi na skargę, na podstawie art. 98 § 1 k.p.c. art. 108 § 1 k.p.c. oraz art.
109 § 1 k.p.c. w zw. z art. 391 § 1 k.p.c. w zw. z art. 39821
k.p.c. w zw. z art. 42412
k.p.c. oraz § 12 ust. 5 pkt 2 w zw. z § 6 pkt 7 rozporządzenia Ministra
Sprawiedliwości z 28 września 2002 r. w sprawie opłat za czynności radców
prawnych oraz ponoszenia przez Skarb Państwa kosztów pomocy prawnej
udzielonej przez radcę prawnego ustanowionego z urzędu (Dz. U. z 2002 r. Nr 163,
poz. 1349 ze zm.).
POSTANOWIENIE
Dnia 28 września 2011 r.
Sąd Najwyższy w składzie :
SSN Marta Romańska
w sprawie ze skargi powoda
o stwierdzenie niezgodności z prawem prawomocnego wyroku
Sądu Okręgowego
z dnia 27 stycznia 2009 r.,
w sprawie z powództwa M. G.
przeciwko W. R.
o wyłączenie wspólnika,
na posiedzeniu niejawnym w Izbie Cywilnej
w dniu 28 września 2011 r.,
1) odrzuca skargę;
2) zasądza od powoda M. G. na rzecz pozwanego W. R. kwotę
3.600 (trzy tysiące sześćset) zł tytułem kosztów
postępowania wywołanego skargą.
Uzasadnienie
2
Skarżący domagał się stwierdzenia niezgodności z prawem prawomocnego
wyroku Sądu Okręgowego z 15 października 2009 r., którym Sąd ten orzekł jako
sąd pierwszej instancji. Jako podstawę wniesienia skargi wskazał „art. 424 § 1 i 2
k.p.c.”.
W odpowiedzi na skargę pozwany zarzucił, że skarżący nie wykazał, żeby
jego skargę uzasadniał wyjątkowy wypadek w rozumieniu art. 4241
§ 2 k.p.c. oraz
że nie jest możliwa zmiana lub uchylenie zaskarżonego orzeczenia w drodze
innych środków prawnych ale także nie uprawdopodobnił wyrządzenia mu szkody
w wyniku wydania zaskarżonego wyroku. Pozwany wniósł o odrzucenie skargi oraz
o zasądzenie kosztów postępowania.
Zgodnie z art. 4241
§ 1 k.p.c. skarga o stwierdzenie niezgodności z prawem
przysługuje w stosunku do prawomocnego wyroku sądu drugiej instancji
kończącego postępowanie w sprawie, który nie może zostać wzruszony za pomocą
innych środków zaskarżenia. Jedynie w wyjątkowych wypadkach, w których przez
wydanie orzeczenia doszło do naruszenia podstawowych zasad porządku
prawnego lub konstytucyjnych wolności albo praw człowieka i obywatela, możliwe
jest zaskarżenie na tej drodze prawomocnego wyroku sądu pierwszej instancji.
Obowiązek wykazania tej okoliczności obciąża skarżącego, który w myśl art. 4245
§ 1 pkt 5 in fine k.p.c. zobowiązany jest do przedstawienia wywodu w tym zakresie
w treści skargi.
Wnosząc skargę od wyroku sądu pierwszej instancji, skarżący oparł ją na
podstawie art. 4241
§ 1 i 2 k.p.c. (wybór tej podstawy nie budzi wątpliwości, a jej
nieprawidłowe oznaczenie przypisać należy oczywistej omyłce pisarskiej),
nie wskazał jednak żadnych okoliczności, które świadczyłyby zaistnieniu
„wyjątkowego wypadku”, o którym mowa w art. 4241
§ 2 k.p.c. Z uwagi na brak
jednego z obligatoryjnych elementów konstrukcyjnych skargi, wymaganego
w związku z charakterem zaskarżonego orzeczenia oraz wskazaną podstawą
prawną jej wniesienia, skarga podlegała odrzuceniu. W konsekwencji, ocena
spełnienia dalszych wymagań konstrukcyjnych, na których niedopełnienie wskazał
pozwany, pozostaje bezprzedmiotowa.
3
Z uwagi na powyższe, na podstawie art. 4248
§ 1 k.p.c. w zw. z art. 4245
§ 1
pkt 5 in fine k.p.c. w zw. z art. 4241
§ 2 k.p.c. orzeczono jak w postanowieniu.
O kosztach postępowania rozstrzygnięto, w uwzględnieniu wniosku zawartego
w odpowiedzi na skargę, na podstawie art. 98 § 1 k.p.c. art. 108 § 1 k.p.c. oraz art.
109 § 1 k.p.c. w zw. z art. 391 § 1 k.p.c. w zw. z art. 39821
k.p.c. w zw. z art. 42412
k.p.c. oraz § 12 ust. 5 pkt 2 w zw. z § 6 pkt 7 rozporządzenia Ministra
Sprawiedliwości z 28 września 2002 r. w sprawie opłat za czynności radców
prawnych oraz ponoszenia przez Skarb Państwa kosztów pomocy prawnej
udzielonej przez radcę prawnego ustanowionego z urzędu (Dz. U. z 2002 r. Nr 163,
poz. 1349 ze zm.).